ΑΝΤΕΡΓΚΡΑΟΥΝΤ 'Η ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΜΑΣ

Παρουσίαση

Ο Πέτροβιτς είναι ένας εξαχρειωμένος συγγραφέας που εργάζεται πλέον ως θυρωρός σε μια τυπική «δημόσια» ρωσική πολυκατοικία. Κάποτε, με το σοβιετικό καθεστώς, τα έργα του ήταν απαγορευμένα, κι αυτό του είχε χαρίσει κάποια φήμη μεταξύ των μποέμ. Τώρα, που είναι ελεύθερος να δημοσιεύει, δεν γράφει τίποτα και περνάει τις μέρες του πίνοντας και κάνοντας παρέα με λογιών-λογιών ανθρώπους. Κι όταν η προσωπική του μοίρα θα τον οδηγήσει σε δύο φόνους και σε ένα φρενοκομείο, ο πρωταγωνιστής θα συνεχίσει να προσπαθεί απεγνωσμένα να διατηρήσει το «εγώ» του σε μια κοινωνία που εξακολουθεί να απαιτεί με σκληρότητα την παραίτηση των μελών της. Ένα μεγάλο ρωσικό μυθιστόρημα που έχει τις ρίζες του στην ντοστογιεφσκική παράδοση, μια διεισδυτική και ευαίσθητη μάτια στη σημερινή μετασοβιετική Ρωσία, μια βουτιά στη θάλασσα εκείνων των «υπόγειων» ηρώων που λάμπρυναν τη ρωσική λογοτεχνία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Το όνομα του Βλαντίμιρ Μακάνιν βρίσκεται στην κορυφή του καταλόγου των σημαντικότερων μετασοβιετικών συγγραφέων. Στο πρόσωπό του ο Σολζενίτσιν συναντά τον Κάφκα». New York Times Book Review

Ε: Σε όλα τα έργα σας οι ήρωες δοκιμάζονται σε σκληρά ηθικά διλήμματα. Ηχεί παρωχημένο σε μια εποχή που ο μοραλισμός εκλαμβάνεται ως οπισθοδρόμηση, αν όχι «αρρώστια».
Α: Η ηθική δεν είναι παρά το πλαίσιο της ελευθερίας, ένα πλαίσιο πολύ ευκίνητο. Μπορεί κάποιος να θεωρήσει ότι δεν υπάρχει κανενός είδους ηθική, αλλά μόνο το πλαίσιο ελευθερίας της εκάστοτε εποχής. Μπορεί πάλι να δει τα πράγματα με δογματικό τρόπο. Να θεωρήσει πως τα ηθικά προβλήματα αποκτούν απλώς νέες ονομασίες με τον καιρό, όχι όμως και διαφορετική σημασία. Ως εκ τούτου, αν ονομάσουμε κάποιο πρόβλημα σύμπλεγμα -ας πούμε, οιδιπόδειο-, αυτό θα πει ότι θα το εξαφανίσουμε κιόλας...;
Ε: Αναρωτιέμαι αν υπάρχει σήμερα κάτι που να νοσταλγείτε από την ΕΣΣΔ;
Α: Δεν νοσταλγώ την ΕΣΣΔ, μόνο τη ζωή που φεύγει. (Από συνέντευξη στην ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 11/9/2010)