ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ

Παρουσίαση

Παίζω μ' ανοιχτά χαρτιά...
"Ώστε παίζετε λοιπόν; Σαν τι παιχνίδι είν' αυτό; Κι ήταν μοναχά παιχνίδι;" Και πάει λέγοντας. Πρέπει να εξηγήσω τι σημαίνει αυτό το παίζω.
Το παιδί παίζει απ' τη στιγμή σχεδόν που θ' ανοίξει τα μάτια του. Δεν αναρωτιέται, αν το παιχνίδι είναι άσκοπο, όπως δεν το αναρωτιέται και για τη σκέψη. Γιατί το παιχνίδι είναι μια μορφή της σκέψης, υπάρχει μάλιστα μια στιγμή που είναι όλη κι όλη η σκέψη. Στο παιχνίδι, το παιδί φέρνει τον κόσμο στα μέτρα του, στην αρχή μονάχο του, πιο έπειτα με τους συνομήλικούς του. Το παιχνίδι του ενήλικου διαφέρει από τα παιδικά παιχνίδια όπως διαφέρει η ώριμη ηλικία από την παιδική, αυτό είναι όλο.
Ο ενήλικος παίζει, π.χ. για λεφτά. Ή για κάτι άλλο, αλλά πάντως παίζει για κάτι. Μερικά παιχνίδια του τα ονομάζει κοινοτικά παιχνίδια. Τα παιχνίδια του βασίζονται στον ανταγωνισμό. Δεν είναι άσκοπα. Ο ενήλικος θέλει να κερδίσει, βάζει, καθώς το παιχνίδι του αφήνει περιθώριο, τις πιθανότητες με το μέρος του, κάνει ό, τι μπορεί για να τις φέρει με το μέρος του. Αναζητάει όπλα. Το παιχνίδι του ενήλικου είναι πόλεμος. Ο ίδιος ο πόλεμος είναι το παιχνίδι μερικών. [...] (Από την έκδοση)

Περιεχόμενα

Πρόλογος
Μια δίχως τέλος άνοιξη
Μυστικά της κατασκευής
Δόστε στον κόσμο να διαβάσει
Ομιλία στο Σαίν-Ντενί
Ο συγγραφέας μιλάει για το βιβλίο του
Περί Ζερικώ
Να μάθουμε ν' αγαπάμε
Πρέπει να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους
"Έλσα"
Λόγος στο Δεύτερο Συνέδριο των Σοβιετικών Συγγραφέων
Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός δεν πέθανε
Η στροφή των ονείρων
Ο λόγος της Μόσχας
Το παιχνίδι μου