ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΥΣΕΣ

Παρουσίαση

(Το βιβλιαράκι - πρόγραμμα που εκδόθηκε για την παράσταση του Αμφι-θεάτρου Σπύρου Ευαγγελάτου, περιλαμβάνει ολόκληρο το θεατρικό έργο).
Για τον συντηρητικό Αριστοφάνη οι ιδέες περί κοινοκτημοσύνης, περί κρατικοποιήσεως όλων των αγαθών καί περί ελευθέρου έρωτος αποτελούσαν έναυσμα για σάτιρα καί συρραφή "ανεκδότων". Ας μην ξεχνάμε όμως ότι, οί Εκκλησιάζουσες ίσως εγκαινιάζουν την ονομαζόμενη "Μέση Αττική Κωμωδία". Στό χρονολογικά προτελευταίο αυτό απ' τα σωζόμενα κείμενα του Αριστοφάνη ό Χορός έχει πολύ περιορισμένο ρόλο, δεν υπάρχει Παράβασις (δηλαδή το μέρος πού στίς παλαιότερες κωμωδίες του ό ποιητής ασκούσε, κατά κανόνα, απ' ευθείας κριτική στους ισχυρούς της εποχής) καί δεν θίγονται "οικουμενικής υφής" θέματα, όπως ή ειρήνη, αλλά ούτε υπαρκτά, όπως οί αμοιβές των δικαστών κ.α. Εδώ ό Αριστοφάνης χτίζει μια ουτοπία, ή οποία στηρίζεται σε μιαν άλλην ουτοπία. Κατά τη γνώμη μου, ό ποιητής με το έργο αυτό "απογειώνεται" με τρόπο κάπως διαφορετικό απ' ό,τι στα προγενέστερα του. Εδώ το όραμά του εκτινάζεται προς κατευθύνσεις διεθλασμένες: ποίηση, πολιτική, αλλά καί φάρσα (σκηνές με τίς γριές) ή καί ηθογραφία (σκηνή του νομιμόφρονα-αφελή Χρέμη σε αντιπαράθεση με τον "μαυραγορίτη" Γείτονα, σκηνή πού μας θυμίζει "φωτογραφικά" νεοέλληνες). Σέ δύο καίρια σημεία του έργου γίνεται "δι' ολισθήσεως", μεταφορά μας στην Εκκλησία του Δήμου. Την πρώτη φορά -στον Πρόλογο- σαν σε Γενική Δοκιμή βρισκόμαστε μπροστά σε μια Γενική Συνάθροιση πολιτών για εκλογή νέας Κυβέρνησης· τη δεύτερη -στον Αγώνα- οί νέες αντιλήψεις έχουν επικρατήσει καί εκθέτονται -σα σε σημερινή Βουλή- οί προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης - πού αντικρούονται απ' την Αντιπολίτευση, ή οποία καί τελικώς υποχωρεί. (...) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)