ΠΛΗΜΜΥΡΑ

Παρουσίαση

"Η Πλημμύρα" κινείται στο πνεύμα των μυθιστορημάτων καταστροφής. Τα πρόσωπα ζουν σ' ένα πλημμυρισμένο Λονδίνο που έχει αλλάξει το τοπίο, τον τρόπο ζωής τους αλλά και την ψυχική τους κατάσταση και τις σχέσεις τους. Ο ήρωας, εντούτοις, όχι μόνο αποδέχεται τις κατακλυσμιαίες βροχές που πλημμυρίζουν τον κόσμο σαν αναπόφευκτο φυσικό φαινόμενο, αλλά μοιάζει να συμφιλιώνεται μαζί τους, αν όχι και να "συνωμοτεί" για να επιβιώσει. Οι περιγραφές του πλημμυρισμένου Λονδίνου είναι εντυπωσιακές. Οι εικόνες-σκηνές του δημιουργούν μιαν υποβλητική ατμόσφαιρα που θυμίζει το οικοτοπίο της Τριασικής Περιόδου, δηλαδή, της πρώτης περιόδου του Μεσοζωϊκού αιώνα. Μέσα σ' αυτό το τόσο αλλόκοτο τοπίο, οι ανθρώπινες συγκρούσεις παίρνουν άλλη διάσταση, τα συναισθήματα και οι αντιδράσεις των προσώπων είναι αιχμάλωτα του νερού. "Η Πλημμύρα" με την αληθοφάνειά του, τη συντριπτική ζωντάνια των ηρώων του και την ανατριχιαστική πιθανότητα επαλήθευσής του καθιέρωσε τον Μπάλαρντ ως μεγάλο συγγραφέα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Παντού στον κόσμο οι μέσες θερμοκρασίες άρχισαν ν' ανεβαίνουν μερικούς βαθμούς κάθε χρόνο. Το μεγαλύτερο τμήμα των τροπικών περιοχών έγινε γρήγορα ακατοίκητο". Όχι, δεν είναι ένα πρόσφατο δελτίο καιρικών αλλαγών, αλλά μια περιγραφή του περιβάλλοντος στο πρώτο μυθιστόρημα του Μπάλαρντ, την Πλημμύρα (1962). Ο δόκτωρ βιολογίας Ρόμπερτ Κέρανς ερευνά τις περιβαλλοντικές μεταλλαγές σε ένα πλημμυρισμένο Λονδίνο και τις συνακόλουθες ψυχικές αλλοιώσεις στους κατοίκους: "τα γήινα και τα ψυχικά τοπία ήταν τώρα αξεχώριστα, όπως στη Χιροσίμα και στο Άουσβιτς, στον Γολγοθά και στα Γόμορρα". Είναι φυσικό σε ένα τέτοιο μετα-αποκαλυψιακό περιβάλλον να αναπολεί κανείς "τις χαμένες όχθες του αμνιακού παραδείσου, που πάντα μας καλούν και πάντα μένουν απρόσιτες", ωστόσο ο ήρωας επιβιώνει συνειδητοποιώντας στωικά πως ανήκει αναπόδραστα σε αυτό το μεταλλαγμένο οικοτοπίο: "Ο καθένας μας είναι παλιός όσο και όλο το βιολογικό βασίλειο, το αίμα που κυλά στις φλέβες του καθενός έρχεται να ενωθεί με τη μεγάλη θάλασσα της συνολικής μνήμης". (Γιώργος Λαμπράκος, δημοσίευση στο ιστολόγιό του: lamprakos.wordpress.com, 24/5/2011)