Ο ΓΛΑΡΟΣ

Παρουσίαση

Ο Τσέχοφ κουβαλάει στο έργο του -και πολύ πιο φανερά στον Γλάρο- όλο το παρελθόν και εν σπέρματι το μέλλον του θεάτρου. Από τον Σαίξπηρ, τον Μολιέρο και τον Γκολντόνι ως τον Πιραντέλλο και τον Μπέκετ.
Οι άνθρωποι στον Γλάρο περιφέρουν την ύπαρξή τους ναρκισσευόμενοι, μέσα σε μάσκες που έχουν επιλέξει να φορούν και σε ρόλους που έχουν επιλέξει να παίζουν στην καθημερινότητά τους. Βαθύτατα εγωκεντρικοί, ανίκανοι να επενδύσουν στις σχέσεις τους, ν' ακούσουν τον άλλο, παριστάνουν πως ακούν, ενώ απλώς περιμένουν να σταματήσει ο άλλος για να συνεχίσουν το μονόλογό τους.
Αυτές τις συμπεριφορές των ηρώων του έργου, τις τόσο "θεατρικές", θέλησε να διερευνήσει η παράσταση, να τις σχολιάσει, όπως νομίζουμε ότι σχολιάζει ο Τσέχοφ τις ανθρώπινες συμπεριφορές στην παράσταση που παίζουν οι άνθρωποι στη ζωή τους. Σ' αυτή την παράσταση, σ' αυτό το δράμα με τα υλικά της κωμωδίας, υπάρχει φυσικά και ο κομπέρ, ο γιατρός Ντορν, ένας βαθιά ανθρώπινος "κλόουν", που δεν παίρνει θέση -σαν στάση ζωής- αλλά βοηθάει να μην ταυτιζόμαστε συνεχώς με τους ήρωες και να μπορούμε να βλέπουμε τις αντιφάσεις τους. Έτσι κι αλλιώς ο Τσέχοφ δεν θέλει να είναι διδακτικός: παρατηρεί τους ανθρώπους -όπως και τον εαυτό του- με το μικροσκόπιο, κι αν έχει κάποια φιλοδοξία, θα ήταν να μας κάνει να στραφούμε κι εμείς στον μέσα κόσμο μας, κι αν μπορούμε να διορθώσουμε κάτι, αφού ο κόσμος δεν μπορεί ν' αλλάξει αν δεν αλλάξει ο καθένας μας χωριστά.
Ένα άλλο βασικό θέμα του έργου είναι "το χάσμα των γενεών": Οι μεγάλοι, που μέσα στον πανικό τους γαντζώνονται από τα προνόμια και την εξουσία τους και μικρόψυχα κλείνουν το δρόμο στους νέους και δεν τους αφήνουν χώρο για να εκφραστούν. Απέλπιδες μεσήλικοι εναντίον φερέλπιδων νέων.
Οι δύο αυτοί άξονες καθόρισαν και την οπτική γωνία μέσα από την οποία προσπαθήσαμε να διαβάσουμε τον Γλάρο. Κι αν δεν τα καταφέραμε να βουτήξουμε βαθιά μέσα στον κόσμο του Τσέχοφ, λόγω του δικού μας εγωκεντρισμού και της αδυναμίας μας ν' ακούσουμε τον άλλο, είναι γιατί μοιάζουμε κι εμείς με τους ήρωες του Γλάρου...
Πολύτιμος συνοδοιπόρος στη σκηνοθεσία, κι όχι μόνο λόγω του διπλού μου ρόλου -και ως ηθοποιού- στην παράσταση, ήταν η Αγγελική Στελλάτου. Σ' ευχαριστώ, Αγγελική μου. (Από το σημείωμα του σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου)