Η ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Παρουσίαση

Μια μεγάλη υπόγεια αίθουσα. Οι τοίχοι της, καθώς και το ταβάνι, έχουν ντυθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται εύκολα αντιληπτό πως είναι σκεπασμένοι -στην προκειμένη περίπτωση με μια "καλλιτεχνική" επένδυση-, πως δηλαδή από πίσω είναι κάτι άλλο, κάτι που συγχρόνως φαίνεται και δεν φαίνεται
Μια κουρτίνα, πάνω στην οποία είναι ζωγραφισμένη η θάλασσα -ένα απέραντο πέλαγος-, χωρίζει σαν οθόνη την αίθουσα σχεδόν στη μέση, αρχίζοντας από τον έναν τοίχο και καταλήγοντας στον άλλο. Το ύψος της δεν φτάνει μέχρι το ταβάνι.
Μπροστά απ' την κουρτίνα έχει διαμορφωθεί μια πλήρης αίθουσα θεάτρου: μια σκηνή που παριστάνει μια ακρογιαλιά όπου δεν υπάρχει παρά μόνον η άμμος μεγάλα παραπετάσματα δεξιά κι αριστερά που δημιουργούν παρασκηνιακούς χώρους και μια πλατεία θεάτρου τόση ώστε να χωρέσει ένα κανονικό κοινό.
Όλα μέσα σ' αυτή την αίθουσα είναι, και πρέπει να δείχνουν πως είναι, επιπρόσθετα, ότι δηλαδή καλύπτουν κάποια άλλα που δεν πρέπει να φαίνονται. Κυρίως να δημιουργείται γρήγορα, αν είναι δυνατόν, η εντύπωση πως ένα ολόκληρο θέατρο έχει στηθεί μέσα σ' έναν χώρο άσχετο κι ασυμβίβαστο, κατ' αρχήν, με το θέατρο. Το στοιχείο αυτό δεν θα είναι απλώς σκηνογραφικό ή σκηνοθετικό είναι στοιχείο δραματουργικό και, συνεπώς, δραματικό. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με όλα τα διαδραματιζόμενα μέσα σ' αυτό το θέατρο, και με τα γεγονότα και με τον λόγο: και αυτός και εκείνα έχουν προπαντός έναν καλυπτικό προορισμό, δρουν κι αυτά όπως η κουρτίνα της σκηνής, δηλαδή κρύβουν, λέγονται και γίνονται για να κρύβουν - έως ότου φτάσει η στιγμή που όλα διαρρηγνύονται κι αποκαλύπτουν.
Τα δύο θεμελιώδη ύφη αυτού του δράματος: το καθημερινό - ηθογραφικό - ρεαλιστικό και το ονειρικό - συμβολικό - υπερβατικό θα πρέπει να παίζονται εξωθημένα και τα δύο στα έσχατα άκρα τους ώστε και στις δύο περιπτώσεις να έχουμε μια εξαντλητική τυπολογική τους αναπαράσταση. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)