ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΔΕΝ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΗ ΒΡΟΧΗ

Παρουσίαση

«Ι. Το γάλα μιας αμετάκλητης νεότητας»:
Θεραπαινίδες εγκαταλείπουν τις
αρχαίες κοιτίδες που τις γέννησαν
στοιβάζονται σαν άγριες μέλισσες
στις ιερές πόλεις την Αθήνα
τη Σπάρτη τη Λάρισα το Δομοκό.
Φροντίζουν το μικρό τους ποσοστό
όπως το μικρό τους μαγαζί
τόσο επί τοις εκατόν εδώ
κάτι ακόμα εκεί
μετρούν την αμοιβή τους
με αρχαία νομίσματα
μετρούν με τον ξύλινο πήχυ
που τις ενώνει. [...]

(Από την έκδοση)

Περιεχόμενα

Ι. Το γάλα μιας αμετάκλητης νεότητας
Θεραπαινίδες εγκαταλείπουν τις
Φροντίζουν το μικρό τους ποσοστό
H συγκέντρωση του πλούτου
Πήγα βαθιά στον ποταμό και
Ήρθε ένας άνθρωπος
Πολλοί συχνάζουν εδώ
Μικρές πτυχές
Έσκυψε πάνω από το παιδί
Πήγε και ακούμπησε
Με φωνή παιδιού στα χέρια της
Αυτή η μορφή
Κάποια στιγμή τα γηρατειά
Πόσα κλειδιά πέρασαν
Δεν έχει σημασία Ich bin
Γυαλίζει
Παιδιά με τα ρούχα των
Κομμένο κεφάλι
Δεν είμαι ο λοχίας δεν
Έτρεξε ώρα πολλή για
Ζυγίζει τα πλούτη που έφερε
Έμεινε με το στόμα ανοιχτό
Θα βγει το μυαλό
II. Τα άγρια άλογα του Ατίλιο Ντάου
Ο δρόμος δεν είναι χαλί
Χτυπάει ο ήλιος χαμηλά
Θεραπαινίδες
Να το θυμάστε τους είπε τον
Ποιος είσαι συ που σπαταλάς
Και κλείνεις την πόρτα σου
Όταν σε σκάβει η ανάγκη πως
Όλο και περιμένεις κάτι πιο
Είναι συνήθεια παλιά
III. Οι δροσεροί χειμώνες
Η θάλασσα δεν είναι
Σηκώνει το ρούχο της
Ένα ολόκληρο έπος
Κάπου κάπου έσμιγαν
Πως μπαίνουν οι άνθρωποι
Έρχεται από τη θάλασσα
Αυτός ο σκοτεινός αέρας
Φύγετε φόβοι και
Σου έκρυψα τη βροχή σου έκρυψα
Έπειτα άφησε το κρεβάτι
Ίσως η πλοκή τους ενώνει
Δεν θα ξανάρθω στα νύχια
Να τελειώνουμε μια και καλή
Πάλι από δίπλα της πέρασε
Έπειτα έχτισε ένα θάλαμο
Έπειτα ήρθε πιο κοντά