ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΜΟΥ - ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ (ΣΚΛΗΡΟΔΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ)

Παρουσίαση

Έτσι λοιπόν, ξεκινάω για το Καζάν, για να μπω, ούτε λίγο ούτε πολύ, στο πανεπιστήμιο.
Την ιδέα για το πανεπιστήμιό μου την έβαλε ο μαθητής του γυμνασίου Ν. Εβρέινοφ, ένας συμπαθητικός και πολύ ωραίος νέος με κάτι μαργιόλικα γυναικεία μάτια. Καθόταν στη σοφίτα του σπιτιού που εμένα και εγώ. Μ' έβλεπε συχνά με το βιβλίο στο χέρι κι αυτό του κίνησε την περιέργεια. Γνωριστήκαμε. Σε λίγο καταπιάστηκε ο Εβρέινοφ να με πείσει πως έχω "εξαιρετικά χαρίσματα για επιστήμονας".
Εσάς σας έκανε η φύση για επιστήμονα, έλεγε τινάζοντας με χάρη τα μακριά μαλλιά του.
Δεν ήξερα τότε ακόμα πώς μπορεί κανείς να υπηρετεί την επιστήμη σαν τρωκτικό, αλλά ο Εβρέινοφ μου τα παρουσίαζε πολύ ωραία: τα πανεπιστήμια έχουν ανάγκη από ανθρώπους ακριβώς σαν και μένα. Φυσικά ανησυχήσαμε και τη σκιά του Μιχαήλ Λομονόσοφ. Ο Εβρέινοφ μου είπε πώς στο Καζάν θα έμενα στο σπίτι του, θα περνούσα μέσα στο φθινόπωρο και το χειμώνα το γυμνάσιο, θα 'δινα "κάτι ψευτοεξετάσεις" -ναι, "ψευτοεξετάσεις", έτσι ακριβώς το 'πε- έπειτα θα έπαιρνα από το πανεπιστήμιο κρατική υποτροφία και σε πέντε περίπου χρόνια θα ήμουν "επιστήμονας". Όλα ήταν πολύ απλά, γιατί ο Εβρέινοφ ήταν δεκαεννιά χρονών και είχε καλή καρδιά. [...] (Από την έκδοση)