Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Ο επιφανής και κλασικός Γάλλος βυζαντινολόγος Κάρολος Ντηλ, μας εξιστορεί με απλό τρόπο την ιστορία και την εξέλιξη της μεγάλης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Σε αντίθεση με την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, δεν εξιδανικεύει το Βυζάντιο, κι ας το θεωρεί και ο ίδιος μια σπουδαία αυτοκρατορία. Μια αυτοκρατορία όμως με εσωτερικές έριδες και επαναστάσεις, με διαμάχες των Οικουμενικών Πατριαρχών με τους Αυτοκράτορες, μια αυτοκρατορία με συχνά δεσποτικό και σκληρό τρόπο διακυβέρνησης, με σφετεριστές του θρόνου και με πυρήνες διαρκούς κινδύνου αποσταθεροποίησης: στρατιώτες, αριστοκράτες φεουδάρχες, μοναχούς και άλλους.
Μια άλλη διαφορά με την Αρβελέρ είναι ότι μας δίνει μια πιο σφαιρική και ψύχραιμη μελέτη, αναφέροντας και τις εσωτερικές πολιτικές των διάφορων δυναστειών, καθώς και πιο πολλές πληροφορίες για ζητήματα πολιτισμού. Αν και, για να είμαι δίκαιος, και η Αρβελέρ αναφέρεται συχνά στον πολιτισμό του Βυζαντίου, με φορτισμένο όμως τρόπο.
Ο Ντηλ είναι πιο ψύχραιμος και πιο σφαιρικός. Είναι πιο δίκαιος. Αν στόχος της Αρβελέρ είναι πιθανότατα να αποκαταστήσει τις ιστορικές αδικίες εναντίον του Βυζαντίου, στόχος του Ντηλ είναι να παράσχει μια συνοπτική ιστορία και να εισάγει σε βασικά ιστορικά γεγονότα. Τα κοινά τους σημεία είναι ωστόσο περισσότερα. Και οι δύο δέχονται τον συντελεστή του εξελληνισμού από τον 7ο αιώνα και ύστερα, ως ενοποιητικό παράγοντα του Βυζαντίου, καθώς και τη ρωμαϊκή κληρονομιά και τον θρησκευτικό παράγοντα της χριστιανοσύνης. Γιατί το Βυζάντιο θα ήταν ένα «άστατο» χωνευτήρι λαών, εθνοτήτων και πολιτισμών διαφορετικά. Και οι δύο στέκονται με δέος απέναντι στο Βυζάντιο και βλέπουν περιόδους ακμής και παρακμής. Και οι δύο αναφέρονται αρκετά στους εξωτερικούς εχθρούς της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας. Τέλος, όπως το θέτει και ο Ντηλ: «Ο βυζαντινός πολιτισμός αξίζει διπλά την προσοχή μας, από τη μία για αυτό που ήταν και από την άλλη για αυτό που μας άφησε κληρονομιά».