Ο Λογαριασμός μου

Δωρεάν αποστολή για αγορές άνω των 30€ | Δωρεάν αντικαταβολή | Έως 24 άτοκες δόσεις | Έως -85% χαμηλότερες τιμές σε πάνω από 300.000 τίτλους

Σχόλια Αναγνώστη: antonis moros

Σχόλιο για το βιβλίο "Η ΣΙΩΠΗ"
Η θεματική του Ντελίλο είναι γνωστή: υπαρξιακή αγωνία, πολιτική και πολιτισμική κατάρρευση, πυρηνική και τεχνολογική απειλή. Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την ενόρασή του, καθιστούν τη γραφή του προφητική. Θεωρώ ότι εν προκειμένω, δεν υπάρχει κάποια συσχέτιση με την πανδημιακή ερήμωση.
Επιπλέον, νομίζω ότι η μικρή φόρμα δεν του ταιριάζει τόσο, καθώς οι νουβέλες του, με την ελλειπτική, γεμάτη υπονοούμενα γραφή του στέκουν κάπως μετέωρες, αφήνοντας ανολοκλήρωτη τη συλλογιστική του ή τη φαντασία του. Πώς να συγκρίνεις αυτά τα βιβλιάρια με τα έργα ολκής του; Κι αν βάλεις πέντε αστέρια στον ζυγό, τα ονόματα ή τον υπόγειο κόσμο, πόσα πρέπει να βάλεις στη σιωπή;
2023-10-04 15:39:31
Σχόλιο για το βιβλίο "Ο ΚΑΛΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ "
Φαντάζομαι ο μοντερνισμός αφορά στη μη γραμμική αφήγηση, τις αναλαμπές και κυρίως την άγνοια του αφηγητή: πηγαινοέρχεται χρονικά, φορές χωρίς να γνωρίζει τα ακριβή γεγονότα, δημιουργώντας μία εντύπωση αποξένωσης. Παρά την προσεγμένη γλώσσα, παρατηρείται μία επαναφορά στην περιγραφή των ιστοριών από -και καλά- διαφορετικές οπτικές γωνίες, μία συνεχής επανάληψη των κύριων ονομάτων που καταντά κουραστική, καθιστώντας το όλο ανάγνωσμα μελοδραματικό και εν τέλει μάλλον αδιάφορο. Ο αφηγητής μένει ξεκρέμαστος, σαν να ήταν απών από αυτά που περιγράφει: μία ιστορία αδαημοσύνης.
2023-10-04 15:01:46
Σχόλιο για το βιβλίο "ΠΕΝΑ: ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ"
Είχα διαβάσει τον Σκονισμένο Ποδηλάτη και είχα μία πολύ γλυκιά ανάμνηση της ελλειπτικής ποίησης του Πέννα, εξαιτίας και της λυρικής απόδοσης του Ερρίκου Σοφρά. Εν προκειμένω, έχουμε μία εξαιρετική εισαγωγή, όμως η πλούσια ανθολόγηση δεν με διαφώτισε περισσότερο, αντιθέτως με ξένισε το συνολικό απότελεσμα, μου \'χάλασε\' την ωραία επίγευση της πρώτης ανάγνωσης.
2023-09-21 14:40:52
Σχόλιο για το βιβλίο "Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ"
Το συγγραφικό έργο του Κούντερα είναι καθολικό, με την έννοια ότι τα βιβλία του είναι σαν κεφάλαια, σαν συνέχειες, ενός κεντρικού θέματος. Ο συνδυασμός μυθιστορίας, αυτοβιογραφίας και εν τέλει δοκιμίου δίνουν ένα ενίοτε θελκτικό αποτέλεσμα, μα πολλές φορές και κουραστικό εξαιτίας της επαναληψιμότητας του. Ομολογώ ότι δεν είναι ο αγαπημένος μου κι όσα βιβλία του έχω διαβάσει μου φαίνονται σαν ένα (και βαρετό). Ίσως όχι το \'Αστείο\', επειδή όμως ήταν το πρώτο που διάβασα. Θεωρώ πιο σημαντικά τα αμιγή δοκίμια του, καθώς και ότι θα λείψει όντως σαν διανοητής, σαν περσόνα αν θες, μα όχι σαν μυθιστορηματικός συγγραφέας. Πάντως, το νόμπελ το έχασε σίγουρα άδικα, αν δεις ποιοι έχουν βραβευτεί την τελευταία εικοσαετία και πλέον. Τέλος, οι αλλαγές στους τίτλους των βιβλίων είναι τερτίπι του εκδότη, το \'είναι\' μπαίνει πιο βαθειά από την \'ύπαρξη\'. Παλιότερα είχε αλλάξει και το \'γελοίοι\' σε \'κωμικοί\', ποιος ξέρει, το δεύτερο φαίνεται πιο πολιτικά ορθό, μα δεν υπάρχει λόγος.
2023-09-21 14:03:10
Σχόλιο για το βιβλίο "ΠΟΣΗ ΓΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ; "
Υποθέτω οτί αυτό που κατέστησε σπουδαία αυτά τα αφηγήματα είναι ότι μιλούν για την απληστία της ιδιοκτησίας και τη ματαιότητα της ύπαρξης πριν από 150 χρόνια. Το γενικότερο πλαίσιο της αφήγησης είναι αρκετά παρωχημένο, ειδικά αν το συγκρίνεις με μη Ρώσους συγγραφείς της ίδιας εποχής. Το \'Πόση γη χρειάζεται ο άνθρωπος\' είναι πιο ενδιαφέρον κείμενο από το κοσμαγαπητό \'Ιβάν Ιλίτς\'.
2023-09-21 13:42:50
Σχόλιο για το βιβλίο "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΝ"
Η Ιστορία των μεταμορφώσεων είναι πιο λυρική από το Στόμα της παλίας Remington. Φορές ακατανόητος, σχεδόν μυστικιστής, μα σπουδαία γλώσσα, χαίρεσαι να τον διαβάζεις.
2023-09-21 13:34:53
Σχόλιο για το βιβλίο "ΕΜΜΟΝΗ"
Απολαυστική η μέθοδος της συγγραφέως να δημιουργήσει ένα μυθιστόρημα μυστηρίου βασιζόμενη σε βικτοριανές επιστολές. Καταφέρνει να αναπαραστήσει άρτια το ύφος της εποχής, με πραγματικές ή και φανταστικές αναφορές και πολύ ενδιαφέρουσα γλώσσα. Υπάρχουν κάποιοι πλατειασμοί, μα διαβάζεται εύκολα θαρρώ.
2023-09-21 13:30:19
Σχόλιο για το βιβλίο "ΚΡΕΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΥΚΟΥΣ"
Σεναριακή πλοκή, φαινομενικά ανάλαφρη, μα έχει πολλά να πει για την υπαρξιακή ταλάντωση του ήρωα. Η μετάβαση από το πρώτο μέρος στο δεύτερο είναι κάπως μετέωρη και άνιση, λίγο υπερβολική. Η τελική σύνδεση με την αμερικανική καθημερινότητα πολύ ενδιαφέρουσα.
2023-09-21 13:22:46
Σχόλιο για το βιβλίο "Όταν παύουμε να καταλαβαίνουμε τον κόσμο"
Δεν γίνεται έτσι ακριβώς η όλη διαδικασία: εκλαϊκευμένη επιστήμη με πιασάρικους ορισμούς, ανακατεμένη με ιστορικά και μυθιστορηματικά βιογραφικά στοιχεία. Και πράγματι φτωχή έκδοση, σε ελαφρύ χαρτί (παρόλο που τα περισσότερα των εκδόσεων δώμα είναι σε καλό χαρτί). Αρκετός χαμούλης για το τίποτα.
2023-09-21 13:15:04
Σχόλιο για το βιβλίο "PARADISO"
Ο Παράδεισος αποτελείται από τρία μέρη: στο πρώτο περιγράφονται οι παιδικές ηλικίες και οι οικογένειες των Χοσέ Σεμί και Χοσέ Εουχένιο. Παρά τη μη γραμμική αφήγηση, διακρίνεται ένα σαφές πλαίσιο αναφοράς που θα καθοδηγήσει την πλοκή. Στο δεύτερο περιγράφεται η εφηβεία και η φοιτητική ζωή του Σεμί και η φιλία του με τον Φρόνησις. Το τελευταίο μέρος αποτελείται από τρία φαινομενικά ασύνδετα κεφάλαια, ενδεχομένως κάποια όνειρα του Σεμί και η μοιραία συνάντηση με τον άνθρωπο που φέρει το εκπληκτικό όνομα Οππιάνο Λικάριο, ο οποίος αποτελεί έναν δεύτερο συνδετικό -ας πούμε- κρίκο πλοκής. Η λυρική γλώσσα του Λεζάμα Λίμα, η ευφάνταστη εικονοποιΐα σε βαθμό βερμπαλισμού, ο πλούτος της γνώσης και οι έξωθεν λογοτεχνικές προεκτάσεις καθιστούν την ανάγνωση ένα πολύτιμο δώρο. Η ενδεχόμενη δυσκολία υποκαθίσταται από την αναγνωστική ευχαρίστηση, σχεδόν εμπειρία. Πρόκειται για ένα μη γραμμικό μυθιστόρημα, μία συρραφή εικόνων με ανάερη βάση και φυγόκεντρη διάθεση (και πρόθεση υποθέτω). Ο Παράδεισος αποτελεί ένα ολικό μυθιστόρημα-ποίημα, ένα συγγραφικό καλειδοσκόπιο, ένα πολυεδρικό βιβλίο, ένα μπαρόκ αριστούργημα.
2019-02-05 17:38:37
Σχόλιο για το βιβλίο "2666"
Το 2666 είναι επιβλητικό -και υπερβολικό- στην έκτασή του, φορές απολαυστικό στην αφήγηση, μα συνάμα κουραστικό όταν η πλοκή μένει μετέωρη. Η γραφή του Μπολάνιο είναι φιλτραρισμένη και σκεπτικιστική, η πρόζα καθαρή και ρέουσα. Το πρώτο κεφάλαιο αναφέρεται σε τέσσερις κριτικούς λογοτεχνίας που αναζητούν τα ίχνη του αγαπημένου τους συγγραφέα Μπένο φον Αρτσιμπόλντι. Θέμα προσφιλές από τους Άγριους Ντεντέκτιβ. Στο πέμπτο κεφάλαιο γνωρίζουμε ενδελεχώς τον συγγραφέα Αρτσιμπόλντι. Στα τρία ενδιάμεσα κεφάλαια, η γραφή δεν χάνει το ενδιαφέρον της, μα η πλοκή μένει ασύνδετη, με αποκορύφωμα το ανιαρό -ούτε καν τολμηρό- τέταρτο μέρος, όπου περιγράφονται περίπου εκατόν πενήντα φόνοι γυναικών στη Σάντα Τερέσα, στο Μεξικό. Ενώ συνήθως ο όγκος αγιάζει τα μέσα, εδώ τα πέντε μέρη συνδέονται ανεπαίσθητα -έως καθόλου- με αποτέλεσμα το σύνολο να είναι ανούσιο. Είναι κρίμα, διότι η πρόζα του συγγραφέα δεν είναι προβληματική, κάθε άλλο, το βιβλίο ωστόσο έχει μείνει ημιτελές, λείπει ένα μελλοντικό σημείο τομής των ιστοριών. Θεωρώ ότι η συγγραφή του παρόντος, καθιστά τους Άγριους Ντεντέκτιβ κλασικό μυθιστόρημα. Κλείνοντας, ο τόμος της Άγρας είναι καλαίσθητος, μα προφανώς χωρίς επιμέλεια, διότι βρίθει γραμματικών, μορφολογικών, ακόμη και συντακτικών λαθών.
2019-02-05 17:10:23
Σχόλιο για το βιβλίο "ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΒΗΜΑΤΑ"
Ο πρωταγωνιστής των Χαμένων βημάτων είναι ένας μουσικολόγος -alter ego του συγγραφέα- βαθιά ουμανιστής και πάντοτε σκεπτικιστής. Βλέποντας να επιβεβαιώνεται η θεωρία του σχετικά με τις απαρχές της μουσικής ως μιμητισμό των ήχων της φύσης και των ζώων, ξεκινά ένα ταξίδι στα βάθη της ζούγκλας της Βενεζουέλας, προς αναζήτηση πρωτόγονων μουσικών οργάνων. Το ταξίδι του λειτουργεί αναδρομικά: επιστροφή στις ρίζες, στην πρωτόγονη ζωή, στις απαρχές του πολιτισμού. Απεκδύεται τις πολιτισμένες συνήθειες και αναγεννιέται. Η γλώσσα είναι πυκνή και μεστή νοημάτων. Η συσσώρευση γνώσης λειτουργεί για τον Καρπεντιέρ ως αντισταθμιστική μνήμη. Στην ζούγκλα περιγράφονται εικόνες που δεν έχουν ιδωθεί ποτέ. Παρουσιάζεται καινούργια αντίληψη για τον χρόνο του σώματος: καθένας είναι κύριος των βημάτων του, τα ορίζει αυτοβούλως. Η απόσταση της πρωτόγονης ζωής στην ζούγκλα από την σύγχρονη πόλη δεν καλύπτεται σε μερικά χιλιόμετρα, μα σε μερικές χιλιάδες χρόνια, ο χώρος και ο χρόνος συνενώνονται: τα χαμένα (χρόνος) βήματα (χώρος). Προχωρώντας βαθύτερα στη σέλβα, η ανάδρομη πορεία συμβαδίζει με την εσωτερική αναζήτηση για την χαμένη ταυτότητα, για επανεκκίνηση. Αποθεώνεται η φύση, η προκατακλυσμιαία δημιουργία, η ποίηση των λεπιδόπτερων και των σαλιγκαριών. Η γη ανήκει σε όλους, χωρίς σύνορα ή ορόσημα. Ο ήρωας συνειδητοποιεί τον άβουλο ρυθμό της πολιτισμένης ζωής, την ταύτιση σχεδόν της γέννησης με το γήρας. Προσπαθεί να εκλογικεύσει τα νέα δεδομένα, πλην εις μάτην: αδυνατεί να καταργήσει την πολιτισμική του διαμόρφωση, δεν βρίσκει σημείο επαναπροσδιορισμού.
2019-02-04 16:57:05
Σχόλιο για το βιβλίο "Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙΝ"
Ο θάνατος, γράφει ο Σιοράν, είναι επιτυχία, μία ευτυχής κατάληξη για κάποιον αποτυχημένο, ένα χαστούκι για κάποιον που συνεχώς προσπαθεί και ενίοτε επιτυγχάνει. Όσο παλιά μπορεί να θυμηθεί τον εαυτό του, συνεχίζει, μία εμμονή για παραίτηση. Το οξύμωρο με τον Σιοράν είναι ότι παρά τις διακηρύξεις του για τον θάνατο και τη μισανθρωπία του, παρά την απόρριψη των εκάστοτε κοινωνικών συστημάτων και την παραίτηση από τα πάντα, δεν νιώθει μετέωρος: δεν απορρίπτει επ\' ουδενί την ύπαρξη του θεού, το αντίθετο άλλωστε: αναγνωρίζει την καθημερινή μέθοδο που οδηγεί απαρέγκλιτα σε αυτόν, επισημαίνει ωστόσο συνεχώς την αποτυχία της. Και όσον αφορά τις λεκτικές του υπερβολές, ισχυρίζεται ότι δεν προκύπτει καμία πρωτοτυπία στη λογοτεχνία, αν δεν βασανίσεις, αν δεν συνθλίψεις τη γλώσσα.
2019-02-04 16:28:52
Σχόλιο για το βιβλίο "ΟΙ ΕΠΤΑ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΙ"
Οι Επτά αγγελιαφόροι αποτελούν μία ευχάριστη έκπληξη: το ακατανόητο και το σουρεαλιστικό παίρνουν την θέση τους στην καθημερινότητα, η αναβλητικότητα και η μη περάτωση συνδράμουν για την δημιουργία μίας καφκικής πραγματικότητας ικανής να σε διαλύσει. Στα διηγήματα περιγράφονται διάφορες μάταιες ιστορίες: μία σταδιακή και αναπόφευκτη πορεία προς τον θάνατο, ένα τρένο που ποτέ δεν φτάνει στον προορισμό του, η βίωση του παραδόξου του Ζήνωνα μέχρι τον θάνατο, μία ερωτική επιστολή που ποτέ δεν αποστέλλεται. Οι καταστάσεις αδυναμίας γίνονται παθολογικές.
2019-02-04 16:00:44
Σχόλιο για το βιβλίο "Ταξίδι στην Αρμενία"
Το Ταξίδι στην Αρμενία αποτελεί ένα λογοτεχνικό κομψοτέχνημα, μία ποιητική πρόζα βιολογίας και αρχιτεκτονικής. Είναι αξιοσημείωτος ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας εκλαμβάνει τη φύση και πως μετουσιώνει αυτές τις εικόνες σε γραφή: η γλώσσα υψωμένη στη νιοστή δύναμη. Ο Μάντελσταμ είναι αποφατικός και απροσπέλαστος.
2019-02-04 15:52:26
Σχόλιο για το βιβλίο "ΛΟΡΔΟΣ ΤΖΙΜ"
Ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα της ιδιοσυγκρασίας του λόρδου Τζιμ, του ενοχικού αυτού ναύτη, που έπεσε στο παράπτωμα να χάσει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων και μάλιστα δύο φορές. Ο Τζιμ είναι περίπου σαν τον ξένο του Καμύ: δεν μπορεί να δεχθεί να μην είναι ψυχολογικά άρτιος, ο πιο αποδεκτός. Με ίσως λίγο παρατραβηγμένο τρόπο, όπως άλλωστε συνέβη και στη Νίκη.
2019-02-04 15:11:19
Σχόλιο για το βιβλίο "Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ"
Η Μελαγχολία της αντίστασης περιγράφει την μοναχική πορεία του Έστερ να αλλάξει τον κόσμο, έχοντας συνειδητοποιήσει την ματαιότητα του υπάρχειν, την πλήρη αποτυχία και αχρηστία του ανθρώπου, των συστημάτων και θεωριών κοινωνικής οργάνωσης. Συνοδοιπόρος του ο αλαφροΐσκιωτος και πανάγαθος Βάλουσκα, ως άγγελος επί γης. Τα άπειρα σκουπίδια που καλύπτουν τους δρόμους συνθέτουν ένα μετα-αποκαλυπτικό τοπίο, ενώ σχήμα πρωθύστερο αποτελεί η εμφάνιση της φάλαινας, ως άλλου λεβιάθαν, με εικονικό σκοπό τον γενικό αποπροσανατολισμό και την καθοδήγηση καταστροφικής μανίας. Ο Βάλουσκα παρουσιάζεται αγνός και ανόητος, ένας άλλος πρίγκιπας Μίσκιν, που μάλλον αποτρελαίνεται στην προσπάθεια του να διαχειριστεί τα τεκταινόμενα. Η γλώσσα είναι περίπλοκη -μα όχι δυσνόητη-, χάνοντας στην πορεία την δυναμική της (αν και αυτή η αποδόμηση μοιάζει να είναι ο στόχος του Κρασναχορκάι, όπως ο χρόνος θα \'φάει\' την τελευταία λέξη που γράφει, καθώς ο ίδιος επισημαίνει). Διασώζονται οι ιδέες του Έστερ και οι αρμονίες του Βερκμάιστερ, τίτλος που δίνεται στην ταινία του Μπέλα Ταρρ που βασίζεται στο βιβλίο.
2019-02-04 15:04:49
Σχόλιο για το βιβλίο "ΓΚΡΟΖΝΙ"
Το Γκρόζνι του Γιάζρα Χάλεντ διαβάζεται απνευστί, σαν χρονικό μίας ερημωμένης χώρας η οποία έχει από καιρό καταρρεύσει. Ποιήματα που μυρίζουν βενζίνη, βάλουν προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, στάζουν μίσος όταν είναι απαραίτητο. Επιπλέον, ο συγγραφέας δεν ξεχνά την προσωπική ευθύνη. Η γλώσσα του είναι κοφτερή σαν ξυράφι, βαθιά ειλικρινής και με δαιμονιώδη ρυθμό, που δημιουργεί ένα είδος μουσικότητας, σαν ένα στιχούργημα της ραπ.
2019-02-04 14:38:38
Σχόλιο για το βιβλίο "ΣΤ' ΑΜΠΕΛΙΑ"
Ο συγγραφέας περιγράφει την αγροτική ζωή στο χωριό Συκιά Λακωνίας, όπου πέρασε εννέα καλοκαίρια της παιδικής του ηλικίας. Δεν πρόκειται ωστόσο για μία αμιγή αυτοβιογραφία, όσο για μία εμβάθυνση στην ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία, την κοινωνική ζωή, τη μετανάστευση και εν τέλει την ταξική διαστρωμάτωση. Γράφει με τρυφερότητα -μα όχι νοσταλγία- για μία εποχή που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, για δύο-τρεις γενιές που είδαν από την μία τη χρήση του αρότρου και από την άλλη την προσελήνωση. Προτιμά την ανεπιτήδευτη απλότητα των ανθρώπων της παιδικής του ηλικίας, ακόμη κι αν αυτοί φορές του γίνονται αφόρητοι.
2019-01-31 17:57:11
Σχόλιο για το βιβλίο "Η ΚΟΜΗ ΤΗΣ ΒΕΡΕΝΙΚΗΣ (+CD) "
Η Κόμη της Βερενίκης είναι απλή στην αφήγηση, μα όχι στα νοήματα. Διαβάζοντας, ίσως υπάρχει μία προβλεψιμότητα στα γραφόμενα -ή μία επανάληψη αντίστοιχων αγγλικών βιβλίων, αν προτιμάς-, γεγονός ωστόσο αναμενόμενο, εφόσον η εξελικτική πορεία του σύμπαντος είναι γραμμική και αιτιοκρατική (τουλάχιστον όπως την αντιλαμβανόμαστε). Το θέμα είναι έξοχο, οπότε οι απλουστεύσεις περιττεύουν. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου γίνεται περισσότερο ηθικό και προειδοποιητικό: εξετάζεται η θέση του ανθρώπου στο σύμπαν και η συμβολή του στην εξάντληση των φυσικών πόρων, την χρησικτησία και την περαιτέρω καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος.
2019-01-31 17:37:29
Σχόλιο για το βιβλίο "ΤΑ ΦΛΟΓΟΒΟΛΑ"
Αναφέρεται ως πολυπρισματικό μυθιστόρημα, μα δεν είναι ακριβώς έτσι: υπάρχουν δύο εναλλασσόμενες ιστορίες διαφορετικών γενεών και κάποιες ιστορικές αναδρομές. Η υπόθεση είναι δεμένη και η πρόζα της συγγραφέως είναι αστραφτερή και ρέουσα. Φορές ωστόσο είναι κάπως επιδεικτική, χαρακτηριστικό που επιτείνεται από την μετάφραση.
Οι πιο όμορφες σελίδες αναφέρονται στην βία που δέχθηκαν οι σκλάβοι στις φυτείες του καουτσούκ στην λατινική Αμερική.
2019-01-31 17:17:31
Σχόλιο για το βιβλίο "ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΥΦΟΥΣ"
Ο Ρεημόν Κενώ ήταν ο ιδρυτής του εργαστηρίου δυνητικής λογοτεχνίας (OuLiPo), απόπειρας μέγιστης αξιοποίησης της γλώσσας: λεκτικά παιχνίδια, όπως τα αυτογράμματα και τα παντογράμματα, χρήση εξαντλητικών περιγραφών, εναλλακτικών μορφών έκφρασης, μία προσπάθεια επέκτασης των ορίων της γλώσσας σε ακραίο επίπεδο. Εδώ, χρησιμοποιεί μία καθημερινή ιστορία και την παραλλάσει ευρηματικά σε περίπου εκατό διαφορετικά ύφη. Φορές η σύλληψη είναι ευφυής, δημιουργική και αστεία.
2019-01-31 17:09:32
Σχόλιο για το βιβλίο "Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΟΥΡ ΓΚΟΡΝΤΟΝ ΠΙΜ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΝΤΑΚΕΤ"
Η Αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πιμ αποτελεί μία ταξιδιωτική περιπέτεια φαντασίας με έντονο φιλοσοφικό-ψυχολογικό υπόβαθρο. Ο Πόε παρουσιάζει τα λεγόμενα του Πιμ σαν αληθινές ιστορίες και οδηγεί τον αναγνώστη στην αναζήτηση της -άγνωστης- Ανταρκτικής, θεωρούμενης από πολλούς τότε ως κατάληξη διόδου σύνδεσης με τον βόρειο πόλο. Παράλληλα, επαναφέρει όλα τα θέματα που τον απασχόλησαν κατά καιρούς: εγκλεισμός, ζωντανός ενταφιασμός, φάντασματα. Φαινομενικά, πρόκειται για μία συρραφή θαλασσινών ιστοριών (ανταρσίας, ανομβρίας, πλοίου-φαντάσματος, κανιβαλισμού, διάσωσης) προς αναζήτηση της νέας γης, όπου συναντούν τους ιθαγενείς. Ο Πόε έγραφε: 'Δεν φοβόμουνα να δω τρομακτικά πράγματα, μα πάγωνα στην ιδέα να μη δω τίποτα'. Εκείνο όμως που έχει μεγαλύτερη σημασία, είναι το υποσυνείδητο υπόβαθρο, οι σκέψεις του Πιμ σε αντιπαραβολή με την αντίθεση 'λευκό-μαύρο' (ο ρατσισμός του μέσου όρου) και το μεταφυσικό τέλος, αν μου επιτρέπεις, ένα πέρασμα. Στο επίμετρο -ανάμεσα σε άλλα- υπάρχει και απόσπασμα από την Σφίγγα των πάγων του Βερν, όπου ο συγγραφέας δίνει την δική του εκδοχή για τη συνέχεια του τέλους του Πιμ. Εξαιρετική έκδοση.
2017-03-25 15:29:06
Σχόλιο για το βιβλίο "ΛΑΜΠΡΥΓΕΡ: ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ "ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ""
Οι Χαρακτήρες θα μπορούσαν να αποτελούν ένα εγχειρίδιο καλών τρόπων, μία πραγματεία ηθικής και πολεμικής του ασυνείδητου. Ο Λαμπρυγέρ συντάσσεται με τον λαό, καταλογίζει τα ελαττώματα της αυλής και του κλήρου, αναζητά τη εύνοια του χρόνου και την επικράτηση του πνεύματος έναντι της ανεπάρκειας. Το ύφος είναι επίσημο, του λείπει ωστόσο η αμεσότητα του αφορισμού, ενώ φορές οι απόψεις του ξενίζουν (ένεκα της χρονικής απόστασης). Από την άλλη, ο Λίχτενμπεργκ, στην ίδια σειρά, εμφανίζεται πιο καυστικός και ετοιμόλογος, με πιο προσιτό κι ανάλαφρο ύφος. Ρηξικέλευθος και περισσότερο πνευματώδης, ελιτιστής, αγνοεί τη μάζα, ακόμη κι όταν αυτή φέρεται ως σκεπτόμενη.
2017-03-25 15:28:59
Σχόλιο για το βιβλίο "Ο ΖΟΦΕΡΟΣ ΟΙΚΟΣ (ΔΙΤΟΜΟ)"
Ο Ζοφερός οίκος αποτελεί ένα εμβληματικό μυθιστόρημα, ενδεχομένως το καλύτερο του Τσαρλς Ντίκενς. Είναι πράγματι ενδιαφέρον να βλέπεις πως διαμορφώνονται οι αφηγηματικές τεχνικές που θα επηρεάσουν τη συγγραφή για τους επόμενους δύο αιώνες. Μα και πάλι εκπλήσσουν ο περιγραφικός πλούτος και οι ευφάνταστες μεταφορές. Πρόκειται για ένα σκοτεινό μυθιστόρημα εποχής που ασκεί κριτική στη δικαστική νωθρότητα και κατ'επέκταση στιγματίζει την κοινωνική αδικία και την ανθρώπινη ένδεια. Με έντονη ειρωνική διάθεση στήνει μία άρτια πλοκή με έξοχες ψυχολογικές σκιαγραφήσεις και μετρημένο μυστήριο, ώστε δεν αναζητάς την ανατροπή στην τελευταία σελίδα, μα χορταίνεις την αφήγηση.
2017-03-10 15:30:54
Σχόλιο για το βιβλίο "Ο ΑΝΙΨΙΟΣ ΤΟΥ ΒΙΤΓΚΕΝΣΤΑΙΝ "
Ο Τόμας Μπέρνχαρντ, με τον καταιγιστικό του λόγο, περιγράφει τη σχέση του με τον ανιψιό του διάσημου φιλόσοφου Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, Παύλο. Πάντα κατηγορητικός -μα αφόρητα αληθινός-, χαρακτηρίζει τον Λούντβιχ τρελό που έμεινε διάσημος για τη φιλοσοφία του, ενώ τον Παύλο φιλόσοφο, που παρέμεινε γνωστός για την τρέλα του. Οι επαναλήψεις και ο μακροπερίοδος λόγος δημιουργούν μία ρυθμική πορεία προς τη μουσικότητα. Φυσικά, δεν ξεχνά να αφορίσει-αναθεματίσει την αυστριακή κοινωνία, τις κοινωνικές συναναστροφές, τον τύπο, όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας κι εν τέλει τον ίδιο του τον φίλο, μα -αυτοσαρκαζόμενος και ειλικρινής- και τον ίδιο του τον εαυτό, ως αδύναμο και υποκριτή.
2017-03-09 21:19:53
Σχόλιο για το βιβλίο "Η ώρα του αστεριού"
Πρόκειται για έναν διπλό εγκιβωτισμό: η ιστορία ενός κοριτσιού αφηγούμενη από έναν άντρα συγγραφέα, εν προκειμένω την Κλαρίσε Λισπέκτορ. Μία εν δυνάμει αυτοβιογραφία: το κορίτσι έζησε ανάλαφρα και απαρατήρητα, ανύπαρκτη σε οποιοδήποτε γίγνεσθαι. Η συγγραφέας προσωποποιείται πάνω της. Σπαραγματική -και σπαρακτική- γραφή, ίσως κάπως υπερβολική, με τρόπο που φορές χάνεται η ακεραιότητα του πονήματος. Παρότι φαίνεται τούτος να έιναι ο σκοπός, δεν πέτυχε η συγκίνηση. Αξιοδιάβαστο -και κάπως επιδεικτικό- επίμετρο.
2017-03-09 20:52:33
Σχόλιο για το βιβλίο "Ιάκωβος"
Ένας άντρας ξυπνά σ\'ένα άγνωστο χωριό, όπου φιλοξενείται από την πατριαρχική οικογένεια του Ιάκωβου. Φιλοξενία που βιώνεται ως αδυναμία φυγής. Στον Ιάκωβο, απαντώνται ένα πλήθος επιρροών και εικόνων, που οδηγούν σε ένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα: η σκληρότητα του Μακάρθυ, η ασάφεια και ο αποπροσανατολισμός του Κάφκα, η μίζερη καθημερινότητα του Ταρρ. Ένα αξιοπερίεργο μυθιστόρημα, με κοφτές προτάσεις που καθορίζουν γρήγορο ρυθμό και σχεδόν εμμονικές περιγραφές των σκιαγραφήσεων του φωτός και των εναλλαγών του με το σκοτάδι.
2017-03-09 20:33:56
Σχόλιο για το βιβλίο "Η ΠΕΙΝΑ"
Ενώ η πρώτη σκέψη είναι ότι η Πείνα αποτελεί μία κοινότοπη ιστορία κοινωνικής εξαθλίωσης, διαβάζοντας συνειδητοποιείς ότι δεν πρόκειται για ένδεια, μα για μία προσωπική επιλογή, οπότε για στάση ζωής: μία προσπάθεια ανταπόκρισης στην καθημερινότητα χωρίς παραίτηση από τα πιστεύω σου. Πράγμα όχι πάντοτε κατανοητό. Το ενδιαφέρον έγκειται στο γεγονός ότι το βιβλίο είναι γραμμένο έναν αιώνα νωρίτερα. Ο ανέστιος, πεινασμένος, αιθεροβάμων ήρωας -και η συγκεκριμένη γραφή- απαντάται αργότερα στα βιβλία του Τζον Φάντε ή του Τσαρλς Μπουκόφσκι.
2017-03-09 19:33:49
Σχόλιο για το βιβλίο "ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ"
Τα Μονοπάτια των τραγουδιών είναι ένα είδος εδαφικής ιδιοκτησίας των αυτοχθόνων της Αυστραλίας, μουσικές που αποτελούν την ταυτότητα των βουνών και των ερήμων, ένας τρόπος οριοθέτησης της κτήσης, του χώρου. Επομένως, η εξιστόρηση των τραγουδιών καθορίζει τις αποστάσεις, άρα και τον χρόνο. Η μουσική για τους αυτόχθονες λειτουργεί σαν μία τράπεζα μνήμης και ιστορίας κι ακόμη σαν μία πυξίδα προσανατολισμού. Καθώς παρουσιάζει ιστορίες από την καθημερινή ζωή των σύγχρονων γηγενών, ο Τσάτουιν αναπτύσσει τις σημειώσεις του για την ανθρώπινη καταγωγή, την πρωτεμφάνιση του τραγουδιού έναντι της ομιλίας, την αναζήτηση του αεικίνητου. Ο άνθρωπος είναι εξ'ορισμού νομάς και ταξιδιώτης, η εγκατάσταση και η κτήση είναι ενάντια στη φύση του κι οδηγούν στην αποτελμάτωση του.
2016-08-31 17:15:43

Podcast – Βίος και Πολιτεία

Βρείτε μας στο...

X
Verisign Eurobank EFG
Paypal IRIS