Το Β\' μέρος του Γ\' τόμου της \'Ιστορίας της Ελλάδας του 20ου αιώνα\', περιλαμβάνει θεματικές που άπτονται της δεκαετίας του 1940, εξετάζοντας ειδικότερα, ζητήματα όπως η πορεία της ελληνικής οικονομίας, οι τάσεις και όψεις της την περίοδο της ναζιστικής Κατοχής της χώρας, θέμα που αναπτύσσεται διεξοδικά από τον Χρήστο Χατζηιωσήφ, οι πολιτικές-ιδεολογικές προσλήψεις & προεργασίες του Κομμουνιστικού Κόμματους Ελλάδος, υπό το πρίσμα της ακριβώς μίας προσίδιας ιστορικής συγκυρίας, η παρουσία και η οργάνωση Γερμανών αντιφασιστών στις τάξεις του ΕΛΑΣ, φθάνοντας σε αναλυτικές πλαισιώσεις που εγγίζουν ζητήματα όπως η πείνα την περίοδο της Κατοχής, η αναπαραγωγή της θεατρικότητας ως ιδιαίτερου, όσο και οριακού όρου επιβίωσης. Ειδικότερα το κείμενο του Χρήστου Λούκου με τίτλο \'Η Πείνα στην Κατοχή\', προϊόν συστηματικής αρχειακής έρευνας, προσδιορίζει τα κοινωνικά αίτια εμφάνισης της πείνας, συγκροτεί το πεδία ή τα πεδία εκμετάλλευσης των διαθέσιμων πόρων από τις Κατοχικές δυνάμεις, δομεί τα πλαίσια της κοινωνιο-γεωγραφικής της κατανομής, αναφέρεται στα ποσοστά θνησιμότητας, στην κοινωνικότητα-ταξικότητα του φαινομένου, εστιάζοντας και στις ευρύτερες συνέπειες του. Η πείνα την περίοδο της Κατοχής, και με τον τρόπο που αποδόθηκε, συνιστά δεσπόζον σημείο αναφοράς της. Το \'Β μέρος του συλλογικού τόμου \'επικοινωνεί\' επιστημολογικά με το Α\' μέρος του Γ\' τόμου, εκεί όπου διαμορφώνονται οι όροι μελέτης της δεκαετίας του 1940 σφαιρικά, από κοινωνική, πολιτική, ιδεολογική και πολιτισμική σκοπιά. Τα θέματα που αναπτύσσονται μελετούν με ενάργεια τις διάφορες εκφάνσεις της.

Η ποιητική συλλογή \'Αυτοπροσωπογραφία σε κυρτό κάτοπτρο\' του Αμερικανού ποιητή John Ashberry, σε μία, οριακών απολήξεων μετάφραση του Χάρη Βλαβιανού και με ένα κατατοπιστικό επίμετρο του Χάρολντ Μπλουμ, δομείται πάνω στο περιβάλλον της εμπρόθετης αλληλουχίας, συν-διαλεγόμενη με την απόπειρα του Ιταλού ζωγράφου της αναγέννησης Francesco Parmigianino, να αποτυπώσει το πορτραίτο του, \'\'κοιτάζοντας για τον σκοπό αυτό τον εαυτό του σ\' ένα κυρτό κάτοπτρο\'\', όπως αναφέρει σχετικά ο Χάρης Βλαβιανός. Υπό αυτό το πρίσμα, ο ποιητής διαλέγεται με την βαρύτητα της εκάστης παρουσίας, διαλέγεται με τον περιώνυμο και αναπαριστάμενο ως γνώση και ως \'πλάνη\' Fransesco, προσιδιάζοντας παράλληλα προς την δόμηση του δικού του \'κυρτού κατόπτρου\', εκεί όπου περιλαμβάνονται αλλοιωμένα σχήματα, \'παραμορφωμένες\' λέξεις, σώματα και μορφές σωμάτων, εκεί όπου η αντινομία δύναται να φέρει την ίδια της την απολογία. Το κάτοπτρο ρηγματώνεται από ενστάσεις, από διαρκείς ομολογίες πίστεως, περιλαμβάνοντας την Φροϋδική \'άρνηση\' (όπως καταδεικνύει στο επίμετρο του ο Χάρολντ Μπλουμ), & την αίσθηση της αποτροπής, σε ένα \'παίγνιο\' χρόνου: η χρονικότητα συνιστά και την υπέρβαση, την άρση του ορίου της, στο μη-εκπληρωμένο, στη διάψευση και στην \'πλάνη\' όχι για αυτό που έλαβε χώρα, αλλά για την μετάληψη του: για την ίδια την οριακότητα της λέξης-παγίδας και της ποίησης-σφραγίδα. Συναρθρώνοντας μείζονες και ήσσονες στιγμές, την μαρτυρία με την προσίδια ποιητικότητα της \'απροσποίητης\' γραφής, ο John Ashberry, μετονομάζει την ελλειπτικότητα σε κίνηση, προσδιορίζει τις απολήξεις του \'απραγματοποίητου\', στα πεδία όπου το φανερό και το κεκαλυμμένο, το υπέργειο και το δοσμένο μυστικιστικά, εκ-βάλλουν σε ένα παραμορφωτικό κάτοπτρο όπου ο εαυτός, διχασμένος, αποστασιοποιημένος από την τέλεση του δοτικού, ανα-φέρει την άλλη ή τις άλλες λέξεις, σε μία τελετουργία της απορίας για την καθημερινή & την ιστορική πορεία του γίγνεσθαι.

Το συλλογικό έργο \'Η ιστορία της Ελλάδας του 20ου αιώνα\', σε επιστημονική επιμέλεια Προκόπη Παπαστράτη & Χρήστου Χατζηιωσήφ, αποτελεί επιστημονικό προϊόν μίας πολυμελούς ομάδας ιστορικών, η οποία ανασύρει στην επιφάνεια, με αναλυτικό τρόπο, πτυχές της ελληνικής ιστορίας του 20ου αιώνα. Το συγκεκριμένο Α\' μέρος του Γ\' τόμου, προσδιορίζει την μεταιχμιακότητα μεταξύ Μεσοπολέμου και εκκίνησης ενός νέου μεγάλου πολέμου, τις διάφορες εκφάνσεις που σχετίζονται με το φασιστικό και το ναζιστικό φαινόμενο, αναλύοντας παράλληλα τα χαρακτηριστικά που προσέλαβε η τριπλή Κατοχή της χώρας (Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία) κατά την διάρκεια του Β\' Παγκοσμίου Πολέμου. Με κριτικό πνεύμα, οι συγγραφείς του τόμου ανα-πλαισιώνουν επιστημονικά τους όρους της κοινωνικής-πολιτικής κίνησης την Κατοχική περίοδο, τις αποτυπώσεις δράσης της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας στον Ελλαδικό χώρο, τις εκφάνσεις της Ιταλικής κατοχής υπό το διαθλασμένο πρίσμα της κεντρικότητας παρουσίας του Γ\' Ράιχ στην Ελλάδα, τις στρατηγικές πολιτικές της Βουλγαρίας προς την Ελλάδα. Ο τόμος περιλαμβάνει κείμενα που λειτουργούν ως πεδία αναφορών, που συν-διαλέγονται διαρκώς, εννοιολογικά, ιστορικά & επιστημονικά με την επίσημη ιστορία, σπεύδοντας να καλύψει το διά-κενο μεταξύ μνήμης και ιστορικής αφήγησης για μία ταραγμένη περίοδο της ελληνικής ιστορίας, εκεί όπου ενεγράφησαν νέες σχέσεις κυριαρχίας. Ιδιαίτερα το κείμενο της Γαβριέλλας Ετμεκτσόγλου για το \'Ολοκαύτωμα των Ελλήνων Εβραίων\' \'ρηγματώνει\' τις εικόνες του επίσημου καθεστώτος αποσιώπησης της μαζικής εξόντωσης του εν Ελλάδι Εβραϊκού πληθυσμού στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανα-συνθέτοντας το περιβάλλον στο οποίο έλαβε χώρα η εν Ελλάδι εφαρμογή της ναζιστικής \'Τελικής Λύσης\', οι κοινωνικές ρωγμές-μετατοπίσεις πάνω στον άξονα της απ-αλλοτρίωσης των Εβραϊκών περιουσιών, η μετατροπή του ίδιου του Εβραϊκού ζητήματος στην Ελλάδα σε \'άγνωστο\' κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας, σε μία ιδιαίτερη μνήμη που δεν αφήνει ίχνη.

Οι 'Μικροαστοί' του Μαξίμ Γκόρκι, εννοιολογούν, με ενίοτε σπαρταριστό τρόπο, την κοινωνική παρουσία, τις πολιτισμικές προκείμενες της μικροαστικής τάξης της Ρωσίας στο μεταίχμιο μίας εποχής, προσδιορίζοντας τα χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν στο μικρό-κοσμο της καθημερινότητας. Ο συγγραφέας, με ένα υποδόριο, κοινωνικό χιούμορ και με ένα σχεδόν 'αναρχίζον' πνεύμα, συγκροτεί τα πρόσωπα μίας οικογένειας η οποία παλινδρομεί μεταξύ ωφελιμιστικής στάσης και αφέλειας, προσδοκιών και προσαρμογής, εντροπίας και θέλησης, αναπαράγοντας τους όρους μίας κοινωνικότητας που εκτείνεται πέραν του δέοντος, που αναπαριστά & φέρει την θέση της κεντρικότητας: ο κόσμος της, όλος ο κόσμος. Μεταξύ εντάσεων και καθημερινών ευτράπελων, διαλόγων αξιώσεων, οι 'Μικροαστοί' συν-διαλέγονται με τις εκφάνσεις του ευρύτερου κοινωνικού & πολιτικού βίου της Ρωσίας της εποχής, συγκροτούν την εικόνα-υπόδειγμα που παράλληλα δια-περνά την ενδογενή κοινωνική αναπαραγωγή-ανάπτυξη, δεικνύοντας προς την κατεύθυνση: η μικροαστική τάξη, πέρα από την υλική αναπαραγωγή της και την δυνατότητα της υλικής αναπαραγωγής της, δομείται-αναδομείται φαντασιακά, ως θέση-θέαση-ιδέα, ως καθημερινή πρακτική, ως μνήμη και ως ευρύτερη κοινωνιο-πολιτισμική αναφορά. Προσδιορίζοντας τους όρους της κοινωνικής της βαρύτητας, ο Μαξίμ Γκόρκι, εντός του ρεαλισμού της σαφήνειας, προσφέρει ένα έξοχο δείγμα κοινωνικού-λογοτεχνικού θεάτρου αναφορών..

Η συλλογή διηγημάτων του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, με τίτλο \'Τα Ρόδιν\' Ακρογιάλια\', φέρει στο επίκεντρο πρόσωπα τα οποία δια-κρατούν και παλεύουν με τις ενοχές τους, πρόσωπα εντός και παράλληλα εκτός πολίχνης, εκεί όπου η παράδοση προσδιορίζεται ως γνωριμία με έναν κόσμο, ένα γίγνεσθαι που μεταβάλλεται.
Ο Παπαδιαμαντικός λόγος αναπτύσσεται ως ιδιαίτερο \'παίγνιο\', προσιδιάζει προς την κατεύθυνση αναφορών, νοηματοδοτώντας ακριβώς τις κάθε μικρές στιγμές ως μείζονες, ως στιγμές που δομούν & \'κινούν\' την ιστορία της πολίχνης.. Συγκροτώντας υποκείμενα που ανοίγονται σε μία απο-καλυπτική θρησκευτικότητα, ο Σκιαθίτης συγγραφέας σκιαγραφεί τους όρους μίας ιδιαίτερης αμφιθυμίας, σε ένα πεδίο ή κοινωνιο-περιβάλλον όπου τα υποκείμενα εγγράφουν την αίσθηση της \'χαρμολύπης\', της \'ανοίκειας\' επαφής, της \'χαρμολύπης\' που αφενός μεν \'χαίρεται\' για κάθε πρακτική στιγμή πραγμάτωσης, αφετέρου δε \'πενθεί\' για την απένταξη της από τις συμβολικές πλαισιώσεις της Κοινότητας.
Και αυτή η ιδιαίτερη αμφισημία, οι οριακές μετατοπίσεις των χαρακτήρων, η πολυσημία της μίας και των πολλών δι-επαφών, προσδίδουν στο Παπαδιαμαντικό έργο χαρακτηριστικά συγ-κίνησης, προσεκτικής παρακολούθησης προσώπων που αποδίδουν την \'ενοχικότητα\', που δια-μοιράζουν μία ιστορία \'παιγμένη\' αβίαστα.
\'Τα Ρόδιν\' Ακρογιάλια\' προτάσσουν εκφάνσεις μίας ατομικής-συγγραφικής εν-συναίσθησης: ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης για το σχεσιακό γίγνεσθαι, για το πάθος και τον πόθο της μετωνυμίας, για έναν έρωτα που φέρει και προσδιορίζει το \'στίγμα\' του. Τα διηγήματα συγκροτούν κρυφές προσδοκίες, την διαλεκτική βίου και θανάτου, εξελίξεων & μετεξελίξεων.
Η Παπαδιαμαντική γραφή συνιστά την τάση ανάδυσης ιστοριών του \'χαμένου\' Ελληνισμού, του παραδομένου στη φωνή του.

Η επιστημονική μονογραφία της Δέσποινας Παπαδημητρίου με τον τίτλο \'Από τον λαό των νομιμοφρόνων στο έθνος των εθνικοφρόνων/Η Συντηρητική Σκέψη στην Ελλάδα 1922-1967, προβαίνει σε έναν θεωρητικό προσδιορισμό της έννοιας του \'λαού\' και της πολιτικής-ιδεολογικής του χρήσης, με πεδία αναφοράς την Μεσοπολεμική και την Μεταπολεμική περίοδο.
Η συγγραφέας, αντλεί αρχικά από το επιστημονικό υλικό των διαμεσολαβήσεων και της θεωρητικοποίησης των εννοιών, προσδιορίζει τις διαθλάσεις της ιδεολογίας, ή των ιδεολογιών και της χρήσης τους, συγκροτώντας παράλληλα το θεωρητικό υπόδειγμα παρουσίασης της έννοιας του λαϊκισμού: από την ιστορική του προέλευση, από την ευρύτερη ιστορικότητα του έως τις αρνητικές-αντιστικτικές εγκλήσεις του \'κατατρεγμένου λαού\', καθώς και τις \'φορτισμένες\' θετικά εννοιολόγησης του ως στιγμή-συμβάν ανάδυσης στην κοινωνικοπολιτική επιφάνεια.
Εγγράφοντας το θεωρητικό πλαίσιο, η συγγραφέας νοηματοδοτεί τις εκφάνσεις της παρουσίας του \'νομιμόφρονος λαού\' του Μεσοπολέμου, ο οποίος \'κατασκευάζεται\' εννοιολογικά σε αντι-Βενιζελική & σε αντι-φιλελεύθερη κατεύθυνση, ανα-φέρει τον αντιστικτικό \'εχθρό\' που συσσωρεύει εθνικά \'δεινά\', αρθρώνοντας τις εκφάνσεις του αντι-ματεριαλισμού, του αντι-ηδονισμού και του εθνικά οικείου, την στιγμή όπου επιτελείται η ιδεολογία ενός περιώνυμου \'Τρίτου Δρόμου\', του \'ούτε-ούτε\' και του \'μετά\'.
Η \'κατασκευή\' του \'λαού των νομιμοφρόνων\' λαμβάνει χώρα διαμέσου των νομιμοποιητικού \'εργαλείου\' του τύπου, προσιδιάζοντας και σε τύπους εγκόλπωσης της φασιστικής-ναζιστικής ιδεολογίας, υπό το πρίσμα ενός βαθέος μετασχηματισμού. Σε ένα πλαίσιο πολιτικής-ιδεολογικής κινητικότητας, ο \'λαός\' της μεταπολεμικής περιόδου, επιτελείται διαρκώς, συμβολίζεται στην ίδια την \'χρησιμότητα\' του, \'εδαφοποιείται\' στα τεκταινόμενα της δεκαετίας του 1940, συγκροτούμενος στη βάση του παραταξιακού και ιδεολογικού αντι-κομμουνισμού, ενέχοντας τις κατευθύνσεις της επιθυμίας: ο ιδεατός εθνικοφρόνων\'.

Το βιβλίο της Λευκορωσίδας συγγραφέως και δημοσιογράφου, Σβετλάνα Αλεξίεβιτς (Νομπέλ Λογοτεχνίας 2015), με τον εύγλωττο τίτλο \'Το τέλος του κόκκινου ανθρώπου, συνιστά ένα βιβλίο-χρονικό, εντός του οποίου αναδύονται προσωπικές μαρτυρίες από την ιστορικότητα της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, διαγράφοντας παράλληλα την πορεία της διαμέσου της απορίας, της αίσθησης της απώλειας και του βάρους της τραγικότητας της & της τραγικής της κατάληξης στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Η συγγραφέας, φέροντας το βάρος της αφήγησης, δίνει τον λόγο σε απρόσωπες φωνές για να \'προσωποποιήσει\' μία κατάσταση, αντιστέκεται στα προσίδια κελεύσματα της στατικής εξιδανίκευσης, ανασύροντας στην επιφάνεια μνήμες από το παρελθόν, από τον Σταλινικό γραφειοκρατικοποιημένο αυταρχισμό, από την αίσθηση του πανταχού παρόντος κόμματος, από την πορεία στα στρατόπεδα εξορίας, στα γκουλάγκ της εκτόπισης και της διασφάλισης της Σοσιαλιστικής, \'ορθής\' πορείας. Ιχνηλατώντας διαρκώς το παρελθόν για να ερμηνεύσει το παρόν, προσδιορίζει μεταβολές, Σοβιετικά πλαίσια εξουσίας, τ φθάνοντας στο σημαίνον της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης στα τέλη της δεκαετίας του 1880, εκεί όπου συναρθρώνονται αντιφάσεις και προσδοκίες, εκεί όπου η κατάρρευση που για όλους νοείται ως ελευθερία, για όλους νοηματοδοτείται ως το συμβολικό και μη τέλος του αιώνα και της ζωής της ίδιας. Τι δύναται να σημάνει το τέλος του \'Homo Sovieticus\'; Οι βίαιοι μετασχηματισμοί που λαμβάνουν χώρα σε ένα περιβάλλον τάχιστης καπιταλιστικοποίησης; Η ανάδυση ταυτοτικών εθνικισμών; Το τέλος αναφέρεται σχεδόν αβίαστα: ένα κλείσιμο του ματιού στην ιστορία. Η Σοβιετική Ένωση προσίδια \'ανα-δομείται\' εκ νέου: εν καιρώ αφηγήσεων, φανερού και κεκαλυμμένου βίου στα μικρά διαμερίσματα, στις ενδιάμεσες σιωπές. Από την Επανάσταση έως την κατάρρευση, η συμπύκνωση των αφηγήσεων.

Η ποιητική συλλογή \'Κρυφός Κυνηγός\' του Γιώργου Μαρκόπουλου, συγκροτεί και αναφέρει πρόσωπα, με και δίχως λέξη, πρόσωπα τα οποία, ζητούν την μοναδική στιγμή στο χώρο και στο χρόνο: ένα βλέμμα, μία απεύθυνση, ένα άγγιγμα. Δια-κρατώντας το εύρος της ποιητικής του αμεσότητας, ο Γιώργος Μαρκόπουλος προσδιορίζει μία ιδιαίτερη \'γενεαλογία\' της παρουσίας, πραγματικής όσο και δυνητικής, απευθύνεται στον πατέρα ως μνήμη & ως πρόθεση, ως τομή μεταξύ του συμβατικού και του ασύμβατου. Εγγράφοντας μία μνήμη που επενεργεί, η ποιητική συλλογή \'Κρυφός Κυνηγός\' δια-περνά την οριακότητα της εμπιστοσύνης, δομώντας πλαισιώσεις μίας \'οικείας\' ανωνυμίας, ή αλλιώς, της επωνυμίας του συμβάντος, εκεί όπου η οντολογία δεν είναι παρά εκ-ζήτηση, και γλώσσα, ανατρεπτική παιδικότητα, βίωση του θανάτου, ζωτική-λειτουργική αντίφαση, μείζονα ερωτική θέαση, ενηλικίωση διαμέσου του πόθου. Εν καιρώ γνώμης, ο ποιητής καθίσταται \'Κρυφός Κυνηγός\' μίας αδόκιμης υποκειμενικότητας.

Η επιστημονική μονογραφία του Βασίλη Ασημακόπουλου, με τον τίτλο \'Πρώτη Φορά Αριστερά/Αντιθέσεις, αντιφάσεις, εσωτερικές συγκρούσεις στο ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1974-1990 και οι βάσεις του πολιτικού μεταμορφισμού του\', συνιστά επεξεργασμένο προϊόν της διδακτορικής του διατριβής, εστιάζοντας στη μελέτη του ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα) της περιόδου 1974-1990.
Χρησιμοποιώντας τα μεθοδολογικά σχήματα της μαρξικής-ταξικής ανάλυσης , τις εκφάνσεις νεο-μαρξιστικών θεωριών έτσι όπως προσλαμβάνονται από την ίδια την πολιτική συσσωμάτωση, ο συγγραφέας, προσδιορίζοντας την διαλεκτική σχέση κοινωνικού-πολιτικού, ερμηνεύει την συγκρότηση και την ευρύτερη κοινωνική-πολιτική-ιδεολογική κίνηση του κόμματος σε συνάρτηση με την ίδια την εξέλιξη-κίνηση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, με την εσωτερίκευση-ενσωμάτωση των όρων και των σχέσεων εξάρτησης, (κυρίαρχος-κυριαρχούμενος κοινωνικός σχηματισμός), αποδίδοντας παράλληλα τους όρους της ανάπτυξης και κοινωνικής του μαζικοποίησης, την ίδια την κομματική-πολιτική λειτουργία του ως τομή μεταξύ παραδοσιακής, κομμουνιστικής Αριστεράς και Ευρω-κομμουνιστικής Αριστεράς. Ο συγγραφέας, με ενάργεια καταθέτει τις εκφάνσεις μετεξέλιξης-μετασχηματισμού του ΠΑΣΟΚ, όπως τέθηκαν την περίοδο που εξετάζει διεξοδικά.

Η νέα σειρά διηγημάτων του Αλέκου Χατζηκώστα, φέρει τον τίτλο \'Μικρές ιστορίες μεγάλα όνειρα\' και αποτελεί μία σύνθεση ιστοριών και αφηγήσεων διανθισμένων με τις εκφάνσεις μίας λογοτεχνικής απόδοσης. Διαρθρωμένη σε τρεις επιμέρους ενότητες, η σειρά διηγημάτων του Βεροιώτη δημοσιογράφου , προσδιορίζει ιστορίες που αποκτούν την δική τους δυναμική, εγγράφει τους όρους μίας ιδιαίτερης ερωτικής εν-συναίσθησης (όπως δια-φαίνεται στην πρώτη ενότητα), συγκροτεί το πλαίσιο μίας \'αναλυτικής\' η οποία, πάνω στον άξονα του υποδείγματος της αστυνομικής λογοτεχνίας ως μομφή, αναζητεί και αναγιγνώσκει εκ νέου την μεταπολεμική ελληνική ιστορία. Στο εκτενέστερο διήγημα της σειράς, που έχει τον τίτλο \'Το Βεράνι\', ο συγγραφέας αναζητεί τα νήματα που συνδέουν το ιστορικό χθες με το σήμερα, αναφέρει το \'ερείπιο\' ως \'γλώσσα\' του υπαρκτού, συναρθρώνοντας την ιστορία και την δική του αντίληψη περί ελληνικής ιστορίας με την λογοτεχνική κεντρικότητα του μέτρου: εκεί όπου η Ελένη & ο Κώστας καθίστανται το μέτρο της ιστορίας, η ενσάρκωση των εμφυλιακών τραυμάτων, τομών και χασμάτων. Το μέτρο \'διασπάται\' και η ιστορία \'βαραίνει\' ως θέαση. Επικοινωνώντας διαρκώς με τα πεδία αναφορών, ο Αλέκος Χατζηκώστας κινείται προς τις διαμεσολαβήσεις της τρίτης ενότητας, ενότητα στην οποία ενσωματώνονται μνήμες από την καθημερινή ζωή με τον πατέρα, βιώματα της καθημερινότητας, οι πλαισιώσεις του στρατιωτικού βίου και της πολιτικής κινητοποίησης, υπό το πρίσμα συγκρότησης ενός \'χαρμανιού\' ιδεών που νοηματοδοτούν το μεταίχμιο μεταξύ στρατιωτικής δικτατορίας και Μεταπολίτευσης. Μεταξύ μνήμης και παρουσίας της, οι κρίσεις του συγγραφέα αποτυπώνουν τις κρισιακές σταθμίσεις του \'τώρα\', \'διεισδύοντας\' σε ένα περιβάλλον δημιουργίας εντυπώσεων, και περιλαμβάνοντας την αφηγηματική λιτότητα που αναπτύσσεται χάριν της \'οικονομίας\' των διηγημάτων, αλλά και την \'χυμώδη\' αποτύπωση ζώντων σωμάτων.

Το \'Άσμα Ασμάτων\', στην άμεση, μεστή και \'χυμώδη\' απόδοση του Γιώργου Σεφέρη, οικειοποιείται το ίδιο το ερωτικό πράττειν, δομώντας τους επάλληλους συμβολισμούς μίας αμοιβαίας απεύθυνσης, \'παράγοντας\' όψεις ενός ερωτισμού που εναλλάσσεται μεταξύ υπαινιγμού & πραγμάτωσης, εκ-ζήτησης του σώματος και μετερμηνείας του γίγνεσθαι σε ερωτικό \'καταφύγιο\'. Σε ένα \'παίγνιο\' απευθύνσεων, το ερωτευμένο θηλυκό υποκείμενο καλεί διαρκώς, εγγράφει την γλώσσα και το σημαίνον της ερωτικής παρουσίας, δίκην παράδοσης, μαρτυρίας ενός γίγνεσθαι που συρρικνώνεται και διευρύνεται εντατικά: \'\'Πάρε με, τρέχουμε πίσω σου! Ο βασιλιάς μ\' έφερε στο θάλαμο του. Θα μας γεμίσεις ευφροσύνη κι αγαλλίαση. Θ\' αγαπήσουμε την αγκάλη σου πιότερο απ\' το κρασί. Είναι σωστό να σ\' αγαπούν.\'\' Η Νύφη προσδιορίζει το όνομα, ζητεί την \'πρόνοια\', αναφέρει την \'γενεσιουργό\' κίνηση: \'\'Θα μας γεμίσεις ευφροσύνη κι αγαλλίαση\'\'. Ο εραστής-Βασιλιάς, ο εραστής-\'Κανένας\', ανοίγεται σε μία εμπρόθετη οικειότητα, αίρει τα πεδία των διαβαθμίσεων, προ-φέρει την αμεσότητα προ της ένωσης: \'\'Είσαι όμορφη, καλή μου, όπως η Τιρσάχ, ωραία σαν την Ιερουσαλήμ\'\'. Με την μετωνυμία της γυναίκας σε \'πολιτεία\' αισθήσεων, ο άνδρας, υπενθυμίζει, τα θέλγητρα μίας γυναίκας, μίας πόλης και μίας χώρας, εκεί όπου η ίδια η γυναίκα, το φανερό θηλυκό υποκείμενο προστίθεται στην αξία της γης, αναφέρει την λέξη του \'ασίγαστου\', εκεί όπου το \'Άσμα Ασμάτων\', το Canto της ερωτικής συμβαντικότητας, της φυσικής αλληγορίας, της συνάρθρωσης της μορφής με το ειδυλλιακό περιεχόμενο, τέμνει τις προκείμενες της αλήθειας, της ίδιας της Εβραϊκής μεσσιανικότητας: ο έρωτας ως κάλεσμα, ως Σολομώντεια αναπαράσταση του κόσμου, με το θηλυκό υποκείμενο να καλεί την στιγμή που το αρσενικό ανα-καλεί ένα παρόν και ένα άμεσο μέλλον των σωμάτων, με τον χορό που θα τον ονομάσουμε λαό του Ισραήλ, να επανεπινοεί, την για να παραπέμψουμε στη Julia Kristeva, \'\'σημειωτική χώρα\'\' της συνάντησης: οι δύο εραστές, εντός της \'φόνευσης\'.

Η μονογραφία της Μαρίκας Ρόμπου-Λεβίδη, με τίτλο 'Επιτηρούμενες ζωές/Μουσική, χορός και διαμόρφωσης της υποκειμενικότητας στη Μακεδονία', συνιστά 'προϊόν' ερευνητικής παρουσίας της συγγραφέως σε περιοχές της Ανατολικής Μακεδονίας, και συγκεκριμένα στους νομούς Σερρών και Δράμας, καλύπτοντας και ένα σχετικό βιβλιογραφικό κενό. Χρησιμοποιώντας τα αναλυτικά 'εργαλεία΄της ανθρωπολογίας, η συγγραφέας αναδεικνύει το εύρος της παρουσίας των Σλαβόφωνων της περιοχής, διαμέσου του εννοιολογικού προσδιορισμού των μουσικοχορευτικών κινήσεων τους, των διαρκών μετατοπίσεων μεταξύ γλώσσας και σώματος, μεταξύ των συμβολικών και μη απολήξεων των κρατικών ενθο-κεντρικών πολιτικών, παρέχοντας στον αναγνώστη τα 'εργαλεία' κατανόησης των σύνθετων εξελίξεων και του σύνθετου κοινωνιο-πολιτικού-πολιτισμικού ανάγλυφου της περιοχής. Εστιάζοντας στις κρατικές πολιτικές ομογενοποίησης που ακολουθήθηκαν στις περιοχές της Μακεδονίας, (σύγκρουση προσλήψεων), στην πρόσληψη-αναπαράστασης της 'επικίνδυνης Σλαβικότητας', η Μαρίκα Ρόμπου-Λεβίδη τέμνει αναλυτικά το καθεστώς ελέγχου, επιτήρησης & ασφαλειοποίησης των συνόρων, εγγράφοντας τις όψεις μίας πρόσληψης και μίας σχέσης, της σχέσης των 'από κάτω' με τους 'από τα πάνω' και των 'από πάνω' με τους 'από τους κάτω' που συγκροτείται και ανα-πλαισιώνεται όχι στατικά και μονολιθικά αλλά σε όλη την διαλεκτική της συσχέτιση-επικοινωνία και ένταση. Μέσω 'ρηγματώσεων', ανα-καλεί τις λειτουργίες του χορού και της σωματικής κίνησης, της 'αναντιστοιχίας χορού και σώματος', όπως το θέτει η συγγραφέας, επιτελώντας αναλυτικά το εξής υπόδειγμα των αλληλοτροφοδοτούμενων τάσεων: ήτοι την 'μεταγραφή' σλαβόφωνων τραγουδιών στην Ελληνική γλώσσα. Η πρόσληψη της εντοπιότητας νοηματοδοτείται εκ νέου, όπως και η σχεσιακότητα 'ντόπιων και προσφύγων, οι εντάσεις της εγκιβώτισης στο χώρο. Εν όψει 'Μακεδονικού' η μονογραφία της Μαρίκας Ρόμπου-Λεβίδη προσφέρει, με αναλυτική-επιστημολογική ενάργεια, εκφάνσεις του σύνθετου γίγνεσθαι της περιοχής.

Το βιβλίο του Ιρλανδού δημοσιογράφου Patrick Cockbu
, βιβλίο το οποίο εστιάζει στην ανάλυση του περιώνυμου 'Ισλαμικού Κράτους', συνιστά 'προϊόν' πολύχρονης δημοσιογραφικής ενασχόλησης του συγγραφέα με τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη περιοχή, ένα βιβλίο το οποίο προσδιορίζει με ενάργεια την κίνηση και την ένταση της κίνησης του 'Ισλαμικού Κράτους' στην περιοχή. Ο συγγραφέας 'συλλαμβάνει' την κίνηση της οργάνωσης, συγκροτώντας ένα αναλυτικό σχήμα το οποίο φέρει χαρακτηριστικά μίας προσίδιας διττότητας: αφενός μεν, εστιάζει στην υποστήριξη που έλαβε το 'Ισλαμικό Κράτος' από καθεστώτα της περιοχής, δίχως όμως να εκπέσει στην 'παγίδα' της άρθρωσης ενός συνωμοσιολογικού λόγου, αφετέρου δε εμβαθύνει, και αυτό το πλαίσιο καθίσταται ιδιαιτέρως σημαντικό, στην κοινωνική γείωση που προσέλαβε το 'Ισλαμικό Κράτος', διαπερνώντας τις κοινωνικές 'ροές' σε χώρες όπως η Συρία και το Ιράκ, διαμεσολαβώντας αντιθέσεις και εκφάνσεις διαμαρτυρίας προς τις κυβερνήσεις αυτών των χωρών, και, συγκροτώντας κοινωνικές συμμαχίες με σουνιτικούς πληθυσμούς πάνω στον άξονα της 'απελευθέρωσης-απεξάρτησης' και της 'συνένωσης' με διαρκές επίδικο την συγκρότηση και ανα-πλαισίωση του 'Χαλιφάτου'. Στους συμβολισμούς & στις δυναμικές μίας φαντασιακής 'συνένωσης' μουσουλμανικών πληθυσμών και 'κατεχόμενων' μουσουλμανικών εδαφών, έτσι όπως εκφράζονται από την οργάνωση, η ανάλυση του Cockbu
εγγράφει τις όψεις ισχυροποίησης του 'Ισλαμικού Κράτους', εντός του ευρύτερου όσο και σύνθετου κοινωνιο-ανάγλυφου της περιοχής, εκεί όπου, προσιδιάζοντας προς την συγκρότηση ενός 'καθεστώτος' εδαφο-κυριαρχίας το οποίο αναπτύσσεται 'κρατικά' και κινητικά, καταλαμβάνοντας μεγάλα τμήματα της Συρίας και του Ιράκ.. Επρόκειτο για ένα 'προϊόν΄και 'σύμπτωμα' και με αυτόν τον τρόπο το προσεγγίζει ο Cockbu
σκιαγραφώντας τις εκφάνσεις, από πλευράς οργάνωσης, μεσσιανικής ιδεολογίας και βίας ως διαρκές επίδικο. Ένα αναλυτικό βιβλίο για ένα φαινόμενο που δεν πρέπει να θεωρηθεί λήξαν.

Η ποίηση του Τούρκου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου, επενεργεί και \'επικοινωνεί\' με το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι, προσλαμβάνει τα χαρακτηριστικά μίας ιδιαίτερης συμβαντικότητας, η οποία εγγράφει λόγους και πρόσωπα, προθέσεις και \'απαγορευμένες\' επιθυμίες. Εντός της ίδιας της επιθυμίας \'παράγεται\' η κοινωνική και πολιτική συνείδηση του ποιητή, εντός της \'απαγορευμένης\' επιθυμίας και της εξορίας του μη-συμβατικού καθίσταται ποιητής του καιρού, της παροντικής Τουρκικότητας. Ο ποιητής συναρθρώνει την λαϊκή Τούρκικη παραμυθία με την δυναμική της ποίησης, ή διαφορετικά ειπωμένο, φέρει την λαϊκή παραμυθία της χώρας του εντός της ποίησης, διαμορφώνοντας μία μνήμη αισθαντική, συγκροτώντας προσωπεία μίας εμπρόθετης ηθικής, την μορφή της γυναίκας που αναμένει, που υποδέχεται αναμένοντας, αναμένοντας έντονα, προσωπικά και συλλογικά.. Η γλώσσα του ποιητή λιτή και συναισθηματική, περιέχει την διδακτική αλληγορία, συμβολίζει το άρρητο, την εκ νέου εννοιολόγηση της θυσίας που υπερβαίνει σύνορα, σε ένα γίγνεσθαι ρητών αποφάνσεων και κατηγοριοποιήσεων: \'\'Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πως θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη;\'\'..

Οι 'Κούφιοι Άνθρωποι' του Τόμας Έλιοτ φέρουν χαρακτηριστικά μίας ποίησης των εσχάτων, μίας ποίησης που συναρθρώνει με ένταση και με μία ιδιαίτερη ανισομέρεια μετρικές εκφάνσεις του βίου και απολήξεις ενός στοχαστικού και μη θανάτου, προσδιορίζοντας παράλληλα τις πρωτεϊκές εγγραφές της 'προδομένης' και της 'προδοτικής' ανθρώπινης γνώσης, την ιδιαίτερη εσχατολογία της ύπαρξης που συντίθεται από ακροάσεις, φανερές & κεκαλυμμένες.. Με άξονα μία ποιητική των αντιθέσεων, τις εικόνες μίας απο-κάλυψης τόπων και 'έρημων' φωνών, ο Τόμας Έλιοτ κινείται μεταξύ σύνθεσης και σκιαγράφησης, ανθρώπινης μνήμης και επανεπινόησης της ως 'άποψη', την στιγμή που εγγράφει τις όψεις της ποίησης του 'φορτικού' κανόνα, του μη-συνηθισμένου ήθους: μία ποίηση προς τον 'κούφιο άνθρωπο' ή της αναπαράστασης του ανθρώπινου ως μόνιμης απορίας, θανάτου δίχως 'φωνή': ''Εδώ πάμε γύρω απ' την φραγκοσυκιά Φραγκοσυκιά, φραγκοσυκιά Εδώ πάμε γύρω απ' την φραγκοσυκιά Στις πέντε το πρωί''..

Tα \'Τέσσερα Κουαρτέτα\' του Thomas Eliot, μεταξύ χρόνου της λύπης και χρόνου της εμπιστοσύνης, εγγράφουν τις όψεις της μετατόπισης μεταξύ αρχής και τέλους, αρχής και πεπερασμένου, εκεί όπου η κάθε λέξη που προφέρεται, \'βίαια\' σχεδόν συνιστά μία ιδιαίτερη αρχή η οποία εκβάλλει σε έναν βίο \'ασύγγνωστων\' προθέσεων.
Με μία ποιητική γραφή η οποία εγγράφει χαρακτηριστικά υπενθύμισης του βάρους που υποκρύπτεται στο & στα βλέμματα, ο ποιητής τέμνει τον χρόνο αναζητώντας την ίδια στιγμή τον χρόνο της φθαρτής λύπης, τον μέλλοντα χρόνο στις \'συμπληγάδες\' του παρόντος και στις εικονοκλαστικές προβολές του παρελθόντος, στις πραγματώσεις του ελλειπτικού ως κανόνα, προσιδιάζοντας προς την κατεύθυνση του οράματος: η ποίηση ως στοχασμός σε στα πεδία των συμβολισμών, ο η \'ενσάρκωση\' ενός ιδιαίτερου Μπενγιαμικού Angelus Novus που στρέφει το κεφάλι και προς την αντίθετη πλευρά, που κοιτά προς όλες τις κατευθύνσεις..
Μεταξύ οράματος & γνώσης, η αγωνία για την δια-κράτηση του καιρού σε έναν καιρό έντασης και αγωνίας, οι παλινδρομήσεις της μεσσιανικότητας της αδιόρατης μελαγχολίας, της μεσσιανικότητας μίας ελπίδας που τελεί \'εν αναμονή\'. Η αρχή υποκρύπτει πολλούς θανάτους, όταν το τέλος δεν υπόσχεται τίποτα.
Τα \'Τέσσερα Κουαρτέτα\' του Thomas Eliot αναπτύσσονται ενσωματώνοντας σπειροειδείς κορυφώσεις, οριακά \'πειραματικά\', εκεί όπου το ίχνος μένει αδιόρατο, η ποιητική γλώσσα ανα-καλεί την γενεαλογία της κοινότητας και το υποκείμενο σπεύδει να τονίσει την διαθεσιμότητα του.
Το Ελιοτικό ποιητικό πράττειν, με την τροπικότητα ανάπτυξης του στα \'Τέσσερα Κουαρτέτα\', ισορροπεί μεταξύ έντονου ρυθμού και συγκράτησης, στοχασμού και μίας εικόνας λύπης, του χρόνου που κρατά το διά-κενο, της κίνησης που σημαίνει την ώρα της τελικής ακινησίας, των νεκρών που \'γελούν\' μυστικά.. «Εδώ είμαι Ή εκεί ή κάπου αλλού. Εις την αρχή μου»

Στο πόνημα του με τίτλο 'Κοινωνικά Κινήματα (1768-2004), ο Charles Tilly εστιάζει επιστημολογικά στην ανάδυση των κοινωνικών κινημάτων, στην ιστορικότητα της διαδρομής τους, προσδιορίζοντας την ίδια την μεθοδολογία δράσης τους. Με αναφορές & παραδείγματα, ο Tilly ανα-πλαισιώνει το ή τα κοινωνικά κινήματα ως μοχλούς πίεσης-διεκδίκησης, συσσωματώσεις που συναρθρώνουν την διεκδίκηση με τον λόγο περί διεκδίκησης, εγγράφουν ρεπερτόρια δράσης, νοηματοδοτούν τις εκφάνσεις του εκ-δημοκρατισμού.. Η σχέση του με το πολιτικό καθίσταται η ίδια η εκ νέου πλαισίωση του πολιτικού. Ο συγγραφέας εξετάζει περιπτώσεις ανάπτυξης και δράσης των κοινωνικών κινημάτων σε διάφορες χώρες, αποφεύγοντας να πέσει στην 'παγίδα' της ανιστορικής περιπτωσιολογίας, εμβαθύνει στους μετασχηματισμούς που έχουν επέλθει στο κοινωνικό κίνημα και στο τι δύναται να θεωρηθεί κοινωνικό κίνημα κατά την διάρκεια του 20υ αιώνα, φθάνοντας μέχρι τις απολήξεις της κοινωνικής κινητοποίησης τον 210 αιώνα. Η επιστημολογική του γραφή-προσέγγιση, εμπλουτίζεται από τις όψεις μίας ενδιαφέρουσας κινηματικής οπτικής. Όντας θεωρητικός των κοινωνικών κινημάτων συγκροτεί μία θεωρία προσέγγισης τους, την ίδια στιγμή που διευρύνει τους όρους ώστε να διαφανούν οι ευρύτερες τομές και η 'από τα κάτω' δράση ως αυτό που είναι: κίνημα. Ένα σημαντικό δοκίμιο για όσους επιθυμούν να αντιληφθούν την λειτουργία και την δράση των κοινωνικών κινημάτων.Η μετάφραση του Θανάση Τσακίρη αποδίδει σφαιρικά το ύφος και τον τρόπο γραφής & επιστημολογικής προσέγγισης του συγγραφέα.

Στο μυθιστόρημα του με τίτλο \'Μπαρμπα-Γκοριό\', ο Γάλλος συγγραφέας Ονορέ Ντε Μπαλζάκ, σκιαγραφεί και προσδιορίζει τις όψεις της ιστορικής Γαλλίας του καιρού του, μίας Γαλλίας που αναδύεται μέσα από το τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων, συναρθρώνοντας την δυναστική-μοναρχική μεταβολή με την εγγραφή του Παρισιού ως επίκεντρου της ίδιας της κοινωνικής ανέλιξης. Ο Μπαλζάκ αναδεικνύει τους όρους της κοινωνικής κίνησης και εξέλιξης, συγκροτεί υποκείμενα που ενέχουν μία ιδιαίτερη \'Γαλλικότητα\' ως αίσθηση του χρόνου και του τρόπου πρόσληψης των πραγμάτων, ανα-πλαισιώνοντας τον λογοτεχνικό χώρο & την μορφή του \'Μπαρμπα-Γκοριό\', γύρω από τον οποίο, εν τη απουσία και την παρουσία, περιστρέφεται το έργο. Ο \'Μπαρμπά-Γκοριό\', προσφέρει αγάπη στις δύο κόρες τους, μαρτυρεί την συνθήκη του πατέρα που αξιώνει μία λέξη, μία \'σιωπή\' αγάπης από τις κόρες του, \'ενσαρκώνοντας\' την πατρική φιγούρα που δύναται να παραγάγει τα επάλληλα \'γιατί\' προς τις κόρες του, προς μία χώρα που αναζητεί τον \'αξιωματικό ορθολογισμό\'. \'Δότης\' πατρικής αγάπης, διαποτισμένης από το ή τα οράματα της συν-ύπαρξης, ο Γκοριό στέκει παράταιρα στον καιρό, \'προϊόν\' μίας άλλης ιστορικής εποχής, εγγράφοντας αντιφάσεις που την ίδια στιγμή αναπαράγουν και διευρύνουν τον \'μύθο\' της Γαλλίας και του Παρισιού, δια-κρατώντας τους συμβολισμούς του \'δώρου\', του \'δώρου\', το οποίο, εντός και εκτός υλικότητας, αναφέρει και αναφέρεται από αγάπη που υπερβαίνει τους φραγμούς και τα όρια της τυπικότητας.. Στις στις προκείμενες της έντασης, οι κόρες του, νυμφευμένες, μέλη της Γαλλικής αριστοκρατίας (Μπαλζακική κοινωνική αναπαράσταση), έρχονται εγγύτερα για να απομακρυνθούν, προσδιορίζουν τον πατέρα ως οικονομική αναφορά και διαρκές οικονομικό στήριγμα, προσλαμβάνοντας τον ως \'υπόλειμμα\' μίας άλλης όσο και διαφορετικής ιστορικής εποχής, οι κανόνες της οποίας απέχουν από την δική τους κατηγοριοποίηση των συμβολικών και μη αξιών. Και ως \'υπόλειμμα\' μίας άλλης εποχής, ο \'Μπαρμπα-Γκοριό\', πεθαίνει..

To τεύχος 12 του περιοδικού Humba, περιλαμβάνει θέματα που εκκινούν από το ταξίδι σε ποδοσφαιρικά γήπεδα της Ευρώπης (Αγγλία & Δανία, αντίστοιχα), προσδιορίζουν και πλαισιώνουν μία ιδιαίτερη αίσθηση κοινωνιο-ποδοσφαιρικής \'κουλτούρας\' διαμέσου της θέασης του ίδιου του επίδικου (ποδοσφαιρικός αγώνας), μία πρόσληψη της συμβολικής \'χειραφέτησης\' από τον κύκλο ζωτικής οικογενειακής γενεαλογίας που συναρτάται από την παρακολούθηση μίας ποδοσφαιρικής αναμέτρησης (ενότητα \'\'Η πρώτη μου φορά που..\'\'), την ίδια στιγμή που ενσωματώνουν θεματικές όπως η συγκρότηση ποδοσφαιρικών συλλόγων από Έλληνες μετανάστες που ζουν και εργάζονται σε περιοχές της Δυτικής Γερμανίας, τις δεκαετίες του 1960 & του 1970. Σε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον θέμα που επιμελείται ο Sotrek, επιχειρείται μία συνοπτική αναδρομή στην ιστορία του ελληνικού ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου στη Δυτική Γερμανία, στη συγκρότηση ποδοσφαιρικών σωματείων τα οποία εγγράφουν την αίσθηση της \'κανονικότητας\' (σε ένα εντατικό εργασιακό περιβάλλον) και της \'συνέχειας\' με τον κοινωνικό, ιστορικό όσο και πολιτισμικό χώρο κύρια της Βορείου Ελλάδος (βλέπε τις ονομασίες των ποδοσφαιρικών ομάδων), την ίδια στιγμή που το ποδόσφαιρο συναρθρώνεται με τα προτάγματα της κρατικής υποδοχής, της προσαρμογής και της πρόσληψης της τότε Δυτικογερμανικής κοινωνίας. Οι εντάσεις που έλαβαν χώρα στο εσωτερικό των ομάδων, δεν αποτελούν απότοκο μίας ταυτοτικής ελληνικής \'ιδιοτροπίας\', αλλά μία \'φορτισμένη\' εκδοχή της έννοιας & της δυνατότητας της αυτο-πραγμάτωσης. Από την άλλη πλευρά, η ανάλυση του καθηγητή Κοινωνιολογίας Γιάννη Ζαϊμάκη, ανα-πλαισιώνει το περιεχόμενο του συγκεκριμένου τεύχους, εστιάζοντας, με άξονα-πλαίσιο την προβληματική του Πιερ Μπουρντιέ, στις ιστορικές εξελίξεις στο χώρο του ποδοσφαίρου (τάσεις εμπορευματοποίησης-επαγγελματοποίησης), στο συμβολικό και μη Κεφάλαιο που διαμορφώνεται. Με κριτική-διανοητική ενάργεια, ο Γιάννης Ζαϊμάκης, αναφέρεται στις ουσιώδεις δυσλειτουργίες του ελληνικού ποδοσφαίρου.

H μονογραφία της Αzadech Kian Thiebaut, με τον τίτλο 'Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν', εστιάζει στις εξελίξεις και στις αντιφάσεις εκείνες που προσδιορίζουν την κοινωνική ολότητα και τις πρακτικές του σιιτικού καθεστώτος της χώρας. Η συγγραφέας, συνοπτικά αλλά παράλληλα αναλυτικά, προβαίνει σε μία περιοδολόγηση της σύγχρονης ιστορίας του Ιράν έτσι όπως εξελίσσεται μετά την Επανάσταση του 1979 και την απομάκρυνση του Σάχη από την εξουσία, εγγράφοντας τους όρους και τις αντίρροπες δυναμικές του Επαναστατικού προτσές, αναφέρεται στους κρατικούς θεσμούς που συγκροτούνται και επιτελούν την πολιτική μίας ιδιαίτερης 'τριχοειδούς' καθημερινής παρέμβασης, τις κοινωνικές συμμαχίες που λαμβάνουν χώρα, προσδιορίζοντας παράλληλα τους κοινωνικοπολιτικούς μετασχηματισμούς που έχουν λάβει χώρα στο Ιράν της τελευταίας ιστορικής περιόδου, με σημείο τομής την εκλογή στη θέση του προέδρου της χώρας του Μουχάμαντ Χαταμί, το 1997.. Χρησιμοποιώντας την αναλυτική της αναγνώρισης ή των αναγνωρίσεων, η Azadech Kian Thiebaut, απορρίπτει εννοιολογικά-θεωρητικά το τυπολογικά σχήμα της 'οπισθοδρομικής' μουσουλμανικής κοινωνίας, αναπλαισιώνοντας παράλληλα ένα θεωρητικό σχήμα το οποίο, φέροντας τις εξελίξεις σε επίπεδο κοινωνικών τάξεων & την ίδια την κίνηση των κοινωνικών τάξεων (με ιδιαίτερο τον ρόλο των μικροαστικών στρωμάτων των πόλεων), παρακολουθώντας την εξέλιξη της Ιρανικής κοινωνίας, της Ιρανικής κοινωνικής ολότητας υπό το πρίσμα μίας κοινωνίας που επιδιώκει να αναγνωρίσει τον 'εαυτό' της, την ίδια στιγμή που το σιιτικό 'ιερατείο' προσδιορίζει τους συμβολισμούς της μοναδικής και 'ειδικής' εθνικής-πολιτισμικής ταυτότητας της χώρας που συγκροτείται υπό τους όρους ενός δυναμικού Περσικο-
σιιτισμού. Το 'διεισδυτικό' πόνημα της Thiebaut δύναται να αναγνωστεί σε συνάρτηση με τις τωρινές κινητοποιήσεις στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν..

Στη σειρά διηγημάτων του με τίτλο 'Σχεδία Μνήμης', ο Αλέκος Χατζηκώστας προβαίνει σε μία περιοδολόγηση του ελληνικού ιστορικού 'χωροχρόνου', εκκινώντας από την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας του 1967 και φθάνοντας έως την σημερινή κρισιακή περίοδο.. Με προσίδιες βιωματικές & αυτο-βιογραφικές αναφορές, ο συγγραφέας νοηματοδοτεί τις εκφάνσεις ενός έκκεντρου βίου, επαναπροσδιορίζει τις πλαισιώσεις της ελληνικής 'περιπέτειας' μέσα στο χρόνο, εγγράφει την μνήμη ως δυναμική. Εστιάζοντας και αξιοποιώντας την μικρή φόρμα, ο Αλέκος Χατζηκώστας αναφέρει συμβάντα από τον οικογενειακό βίο, δύναται να ανα-συγκροτήσει την Αριστερά ως ένταξη, ιδέα, παρουσία και έκφραση 'ζώσας' αλληλεγγύης, εμβαθύνοντας παράλληλα σε εκείνες τις μίκρο καθημερινές στιγμές οι οποίες δεικνύουν προς την κατεύθυνση των ασκούμενων πολιτικών από πλευράς δικτατορίας των Συνταγματαρχών, πλαισιώνοντας τον έρωτα ως διαρκή δοτικότητα, ως παρουσία μέσα στο πλήθος των ανώνυμων και των επώνυμων ανθρώπων-υποκειμένων. 'Εγγίζοντας' εννοιολογικά το κρισιακό 'σήμερα', o Αλέκος Χατζηκώστας προσδιορίζει & επενεργεί στις δυσκολίες και στην επωδυνότητας της επιδίωξης κοινωνικής-οικονομικής επιβίωσης, δια-κρατεί τις σημάνσεις της ασκούμενης πολιτικής, διαπερνά τους όρους της μαζικής κρισιακής-κοινωνικής επισφάλειας, στηλιτεύει με ένταση και δυναμική την δράση της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, σε ένα διήγημα έμφορτο ατομικής-συλλογικής μνήμης, σπεύδοντας να προφέρει την τελευταία, δική του λέξη, την γλώσσα του ανθρώπινα-κοινωνικά επιθυμητού: την παρέμβαση στην καθημερινή δια-πάλη. Διαμέσου των διηγημάτων χαρακτήρων, ο συγγραφέας, εντατικός και πολύτροπος, αναζητεί την δυναμική της ερμηνείας και της μετ-ερμηνείας σε ένα γίγνεσθαι ιεραρχήσεων του διαρκούς και αναπαραστάσεων του σώματος. Σε ένα 'παίγνιο' μνήμης, στην ένταση του χώρου και του ελληνικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, ο συγγραφέας επιδιώκει να στήσει 'παγίδες' στον εφησυχασμό και στην αδράνεια.

'Tο Μοιρολόι για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας', του Ισπανού ποιητή και θεατρικού συγγραφέα Federico Garcia Lorca, εγγράφει τις σημάνσεις ενός πόθου ανθρώπινου και σχεδόν ερωτικού για τον φίλο του ποιητή και νεκρό ταυρομάχο Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας: το δικό του σώμα, την δική του εμπρόθετη κίνηση και μνήμη εντός της αρένας προσδιορίζει ποιητικά ο ποιητής, εκεί όπου ο ταυρομάχος δύναται να καταστεί η προσίδια 'ενσάρκωση' του ορίου, της Ισπανίας με και δίχως πρόσωπο, του βίου δίχως στεγανά: του βίου που προσεγγίζει & αντικρίζει τον θάνατο ως νοηματοδότηση αυτού που υπήρξε ως βίος.. Σε ένα 'παίγνιο' μεταμορφώσεων & 'μεταμφιέσεων', ο Garcia Lorca, άλλοτε φέρει το προσωπείο του ποιητή που 'μυεί' και άλλοτε φέρει το προσωπείο του φίλου που 'ποθεί' και αναθυμάται εκ νέου το συγκεκριμένο σώμα το οποίο κείτεται πλέον νεκρό. Διαμέσου επάλληλων δραματουργικών εντάσεων, της οριακότητας του χώρου, την διαρκή αγωνία του επελαύνοντος θανάτου, ο ποιητής συναρθρώνει τις όψεις μίας λαϊκής γείωσης και μίας ιδιαίτερης όσο και 'εκλεκτικιστικής' υπερβατικότητας, (χαρακτηριστικά από τα οποία συντίθεται ο Ιγνάθιο, ο ''ταυρομάχος στην αρένα'', ο ταυρομάχος των κρυφών επιθυμιών, της Ισπανικής ελλειπτικής αίσθησης της τραγικότητας, της αδιόρατης μοίρας και του πανηγυριού εντός της αρένας: της ίδιας αίσθησης της ζωής και του θανάτου. Και απέναντι στον ταύρο, σε αυτό που γνωρίζει ανά πάσα στιγμή ότι μπορεί να επέλθει, καθίσταται 'φωνή βοώντος εν τη ερήμω', εν τη 'ερήμω' του πλήθους, φωνή έτοιμη να μαρτυρήσει, να συμβολοποιήσει το ανοίκειο: το αίμα που προσφέρεται στη χώρα και στον αιώνα. Ο Lorca, επιφέρει την μνήμη του ποιητή υπό το πρίσμα των μετατοπίσεων-παλινδρομήσεων, αναφέρει την κάθε στιγμή ως μοναδικότητα και ειδικότητα, σε ένα 'παίγνιο' μίας σχεδόν 'άχρονης μετάβασης', για να παραπέμψουμε στον τίτλο της τελευταίας ποιητικής συλλογής του Γρηγόρη Σακαλή. Και ενώπιον της ποιητικής και της ζώσας μεταιχμιακότητας, ο Επιτάφιος θρήνος της 'κεκαλυμμένης' πλάνης..

Το \'Άξιον Εστί\' του Οδυσσέα Ελύτη,προσδιορίζει συμβάντα, εγκάρσιες τομές μέσα στην ιστορία του ελληνισμού και της ελληνικότητας που πασχίζουν να ακουστούν.. Κάθε ενότητα του ποιήματος δύναται να \'ενσαρκώσει\' και να εγγράψει το \'βάρος\' της ιστορίας & της μνήμης, εκεί όπου ο ποιητής συγκροτεί εικόνες μίας πρόσκαιρης και μίας έντονης απο-κάλυψης, εγγράφει την ιδιαίτερη αίσθηση της περιπετειώδους μαρτυρίας, γράφει ως συμμέτοχος σε γεγονότα (Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940), την ίδια στιγμή που καθίσταται συναισθηματικός ποιητής: το \'Άξιον Εστί\' συντίθεται από διάστικτες προβολές, από την \'προδοσία\' του χρόνου, ενέχει μία ιδιαίτερη γλώσσα που υπενθυμίζει την Παπαδιαμαντική αξίωση περί γλώσσας, συγκροτεί τα \'βάθρα\' πάνω στα οποία δύνανται να γκρεμιστούν τα \'είδωλα\' και οι διαφορικές εξουσίες. Έκκεντρος και ριζοσπαστικός, πολύσημος όσο και αποκαλυπτικός στο βαθμό που αξιώνει την ίδια την αποκάλυψη, ο Οδυσσέας Ελύτης δομεί ένα ποιητικό έργο το οποίο ενσωματώνει εκφάνσεις του ατομικού και του συλλογικού \'χωροχρόνου\', νοηματοδοτεί την οριακότητα του ελληνισμού, του ελληνικού υποκειμενισμού εντός διεθνικών ρευμάτων, του ελληνισμού που κινείται στην κόψη του ξυραφιού, ανα-πλαισιώνει εκτατικά, \'μυστικιστικά\' σχεδόν, τον μεσσιανισμό στην ίδια την λέξη, στην νοηματοδότηση ως αρχή: \'Άξιον Εστί\'.. \'Άξιον Εστί\' το αίμα και ο χρόνος ως απώλεια, η ποιητικότητα της κάθε φορά ζωτικής ανάγκης.. Πάνω στην Πίνδο και στον Άθω, εγγράφεται η πορεία, η αγωνία της ορατής & \'αόρατης\' ελληνικότητας, η δια-πάλη με τα \'φαντάσματα\' του παρελθόντος, στο ίδιο το παρόν που φέρει την \'έκτακτη ανάγκη\'.. Η Ελυτική ποιητικότητα επιτελείται στην \'κρυφή\' εμπιστοσύνη σε αυτό που ανοίγεται ή δύναται να ανοιχθεί μπροστά, στην ιστορία ως σύζευξη στιγμών & ανθρώπινων ακροάσεων.. Η ποιητική συλλογή \'Άξιον Εστί\', καθίσταται η προβολή του Ελυτικού και μη χρόνου, ποίηση που επιστρέφει στην πρωταρχική \'πηγή\': στο ακριβοδίκαιο μέτρημα..

Στις 'άλλες ιστορίες' του υποδιοικητή Μάρκος, ο συγγραφέας τέμνει το πεδίο της ιστορικής παραμυθίας, επανεπινοώντας το εκ νέου, αναφέροντας δόκιμες και αδό-κιμες λέξεις για το κίνημα και τον κινηματικό ακτιβισμό των Σαπατίστας, για το Μεξικό και για το ίδιο το ευρύτερο γίγνεσθαι. Προσδιορίζοντας μία ιδιαίτερη δια-κειμενικότητα, γράφοντας για αυτό που βιώνει και βιώνεται καθημερινά, ο Μάρκος συγκροτεί και ανασυγκροτεί παράλληλα την έννοια του μαχόμενου πλήθους διαμέσου των αλληγορικών-συμβολικών του ιστοριών, εγγράφει τους όρους της παραμυθίας, εκεί όπου η παραμυθία 'διεισδύει' γοητευτικά, στο πεδίο της διάστικτης πραγματικότητας. Ενέχοντας το πλαίσιο και τη φωνή του ανώνυμου όσο και καθημερινού Σαπατίστα, της γυναίκας και του άνδρα, ο υποδιοικητής Μάρκος, διευρύνει τις εικόνες ενός τοπικού γίγνεσθαι εν εξελίξει, ασκείται πάνω στη χρήση των συμβολισμών του αστάθμητου παράγονται, και, το κυριότερο ίσως στοιχείο, διηγείται και επαναδιηγείται: ιστορίες από το προγονικό παρελθόν που 'εγγίζουν' το 'τώρα', παραμύθια ενός 'ανέστιου' μεσσιανισμού, με έντονο το διδακτικό στοιχείο, της διαπαιδαγώγησης στα νάματα της ευθύνης ενώπιον της γης, ενώπιον του πλήθους των Σαπατίστας που διαβούν στην επαρχία Τσιάπας, ενώπιον του ίδιου του κόσμου, που μετασχηματίζεται ή επανεγγράφεται στο πεδίο της τοπικής κοινότητας. Κοινωνικά, πολιτικά και κινηματικά ενεργός, ο Μάρκος γράφει με μία 'ποθούμενη' ταραχή, διαθέτει μία αφηγηματική δεινότητα, αφήνοντας να ομιλήσει το παιδί που ενυπάρχει εντός του, τα παιδιά μίας επαρχίας τα οποία δύνανται να κρατήσουν τον καθρέφτη της κοινωνικής ζωής και μεταβολής. Και οι σιωπές, συμπληρώνουν κενά. Ενώπιον του Μάρκος, η παρέμβαση στην ιστορία. ''Δεν είναι αναγκαίο να κατακτήσεις τον κόσμο, αρκεί να τον ξανακάνεις από την αρχή... Γεια σας και να ξέρετε ότι για την αγάπη ένα κρεβάτι είναι μόνο ένα πρόσχημα. για το χορό, μια νότα είναι μόνο διακοσμητικό στοιχείο. Και για τον αγώνα, η εθνικότητα είναι μια σύμπτωση τελείως περιστασιακή''.

Η ποιητική συλλογή του Τίτου Πατρίκιου, με τον εύγλωττο και χαρακτηριστικό τίτλο \'Σε βρίσκει η ποίηση\', αποτελεί μία ιδιαίτερη ανακεφαλαίωση του ποιητικού του πράττειν και της εν γένει ποιητικής του πορείας. Δια-κρατώντας τις σημάνσεις της ποιητικής ευρύτητας, ο Τίτος Πατρίκιος επανεπινοεί την ποίηση ως φανερή & κεκαλυμμένη αναζήτηση, προσδιορίζει επίδικα της στιγμής, επιστρέφει σε ένα πεδίο αναμόχλευσης για να αναφέρει την ποίηση που τέμνεται από επιθυμίες, από διάστικτες ονειρώξεις, την ποίηση που ενέχει τις εκφάνσεις του απρόβλεπτου, που δύναται να αναπαραχθεί διαμέσου της \'συνάντησης\' με την \'φορτισμένη\' πραγματικότητα.. \'Σε βρίσκει η ποίηση\' στις στιγμές της εν-συναίσθησης, της ερωτικής επιθυμίας μεταξύ λέξης & \'χαμού\', στις βεβιασμένης στιγμές της εντροπίας και του επώδυνου.. Ο ποιητής, σε ένα \'παίγνιο\' συναισθημάτων και κορυφώσεων, εγγράφει την ποίηση στην προσίδια υποκειμενικότητα και κοινωνικότητα της, στους όρους της απεύθυνσης της στον παροντικό αναγνώστη όπως και στον αναγνώστη του μέλλοντος. Λιτός στα εκφραστικά του μέσα και \'διεισδυτικός\', παραδίδει ένα δείγμα εμπροσθοβαρούς ποίησης, ποίησης που συναρθρώνει τις διακυμάνσεις του σύγχρονου βίου με την ευθύτητα των αναφορών. Η ποίηση, μία ιδιαίτερα οντολογία που \'απο-καλύπτεται\' εντός ενός πλαισίου λέξεων. Μία γλωσσική τομή μεταξύ χώρου και χρόνου. Μεταξύ ανωνυμίας και επωνυμίας, \'χάους\' και καθημερινής κανονικότητας, η ποίηση. \'Σε βρίσκει η ποίηση\' πάνω στην αναγκαιότητα της ίδιας της απεύθυνσης, της αναφοράς σε αυτό που \'προσβάλλεται\' από την μνήμη. \'\'Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά αντικρίζεις για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουνε πια περάσει για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα για πράγματα που έλεγες δεν θα συμβούν ποτέ και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση\'\'...

Το \'Γράμμα στον Πατέρα\' του Φραντς Κάφκα,διακρίνεται για το προσωπικό ύφος γραφής που υιοθετεί ο συγγραφέας, για τις ίδιες σημάνσεις καταγραφής μίας σχέσης πατέρα και γιου, σχέση η οποία, διαπερνάται από τις προσλήψεις της οποίες επιχειρεί ο Κάφκα. Φέροντας το προσωπείο του πατέρα του, την αίσθηση του δίκαιου και της \'δίκαιης τιμωρίας\' που επι-φέρει πάνω στον νεαρό Κάφκα, ο συγγραφέας, με δεξιοτεχνία \'διείσδυσης\' στις φανερές και κρυφές όψεις της πολυκύμαντης σχέσης του με τον πατέρα του, τείνει προς την εκ νέου παρουσία του πατέρα, αυτήν την φορά, συμβολικά, ενώπιον του: και αφηγείται για την δική του απολεσθείσα παιδικότητα, για τις φαντασιακές και μη καταφυγές, για τον πατρικό \'Νόμο\' που προσδιορίζει & αναπαράγει την ίδια την δυνατότητα επιβολής του. H αίσθηση της αγωνίας (που διαπερνά και σημαντικά έργα του Φραντς Κάφκα), διατρέχει το κείμενο, τον λόγο, η αγχώδης επιδίωξη να προλάβει να ομιλήσει για το συμβάν που έλαβε χώρα, για τις παρεμβάσεις του πατέρα στο βίο των παιδιών του, για την έννοια της πειθάρχησης σε αυτό που ίδιος θεωρούσε αναγκαίο.. Δια-κρατώντας και παλεύοντας με την παρουσία και με την \'σκιά\' του πατέρα, η Καφκική μνήμη & γραφή εκτείνεται πέραν του προφανούς: με την τροπικότητα αναφορά του συμβάντος-σχέσης, καθίσταται φίλα προσκείμενη στην ενοχή, στην εγγύτητα μίας σχέσης που, οικειοποιείται την δυνατότητα απόκτησης συνείδησης και \'συλλαμβάνει\' την ταχύτητα: και τώρα, σήμανε η ώρα για την Καφκική απάρνηση του μεγαλείου ψυχής. Για ένα έργο που εισάγει στις εκφάνσεις και στις δυναμικές της Καφκικής λογοθετικότητας, η μετάφραση του Φαίδωνα Καλαμάρα, στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, αποδίδοντας το κλίμα της Καφκικής εκ-φοράς.

Τα \'12 ποιήματα για τον Καβάφη\' του Γιάννη Ρίτσου φέρουν στο προσκήνιο τον χώρο του Αλεξανδρινού ποιητή, τις σιωπές και τους μύχιους πόθους του, δια-κρατώντας ως κεντρικό άξονα προσέγγισης την ποίηση που αίρει στεγανά, που αναφέρει τα \'από-κρυφα\', που συγκροτεί πλαισιώσεις που επενεργούν και παρεμβάλλονται στους χρόνους της ιστορίας. Εντός του προσωπικού χώρου, η Καβαφική ποίηση, ευαίσθητη στα διάφορα ερεθίσματα, δύναται να \'συλλάβει\' την κεντρικότητα της παρουσίας, τους διάφορους ήχους της δοσμένης στην προθυμία, πόλης, εγγράφοντας στο επίκεντρο το ανώνυμο σώμα ή τα ανώνυμα σώματα ως ιστορία & την ίδια την ιστορία ως επί-γνωση που μένει ύστερα από μία περιπετειώδη νύχτα. Η Ριτσική ποιητική γραφή προσδιορίζεται αυτό που υπο-κρύπτεται διαρκώς στην Καβαφική ποίηση, συν-διαλέγεται με την αίσθηση της λειτουργίας υπό το πρίσμα της ετερο-αναφορικότητας, σημαίνοντας παράλληλα την Καβαφική περιρρέουσα ατμόσφαιρα, την \'κίνηση\', την αποτύπωση και την εξακρίβωση της ίδιας λέξης. Τα \'12 ποιήματα για τον Καβάφη\' εντάσσονται στα πλαίσια της επιθυμίας προσέγγισης ενός ποιητικού έργου (του Καβαφικού) το οποίο, εντός της ευρύτερης ελληνικής ποιητικής-λογοτεχνικής φοράς, εντός ενός ελληνισμού που φέρει την απόσταση από την μητροπολιτική Ελλάδα ως \'τραύμα\' αλλά και ως προέκταση μίας γλώσσας φυγής, παραμένει οικείο μέσα στην προσίδια \'ανοικειότητα\' του. Ο Γιάννης Ρίτσος, εγγράφει και επανεγγράφει το \'βάρος\' της Καβαφικής ποίησης, της \'διαρρηγμένης\' από εμπρόθετους συμβολισμούς & αλληγορίες, αναδεικνύοντας συνάμα την διάρκεια των ψιθύρων της.

Τα ποιήματα του Ρώσου ποιητή Αλεξάντρ Πούσκιν, ποιήματα που περιλαμβάνονται στη συγκεκριμένη συλλογή των εκδόσεων Κοροντζή, διαπνέονται από την ορμή της νεότητας, από τις συναισθηματικές μεταπτώσεις που δεικνύουν προς τις κατευθύνσεις της αναγκαιότητας & της αγωνίας, την ίδια στιγμή που εμφορούνται από μία ερωτική διάθεση που επενεργεί στο ευρύτερο περιβάλλον. Η ποιητική γραφή του Πούσκιν προσιδιάζει προς την συγκρότηση μίας διάστικτης όσο και πλούσιας εικονοποιίας η οποία συναρθρώνεται με έναν αβίαστα \'κινητικό\' λυρισμό, ή με μία ποιητική μουσικότητα που, απο-καλύπτει κάτι πέρα από τον ποιητή-εθνικό \'μύθο\' της Ρωσίας: την δική του αίσθηση για αυτό που ενυπάρχει και σπαράσσεται από γνώμες, αναφορές και θεάσεις, θεάσεις ιστορικές και μη. Σε αυτό το πλαίσιο, ο ποιητής συμβάλλει στη συγκρότηση μίας Ρώσικης αντικειμενικότητας που προσδιορίζει τα μέτρα σύγκρουσης με τον εαυτό της, που αναφέρει την λαϊκότητα της \'ευφάνταστης αμαρτίας\', που εκπίπτει από την κοσμικότητα της Μόσχας και της Αγίας Πετρούπολης. Διευρύνοντας τα όρια της ποιητικότητας του προς τις αχανείς εκτάσεις της Ρώσικης επικράτειας, αναζητώντας μία ιδιαίτερη φυσικότητα που περιβάλλει τα υποκείμενα την ώρα της δράσης τους, ο Αλεξάντρ Πούσκιν δομεί την ποίηση που δεν προ-φέρει τις δικλείδες της ασφάλειας της, αλλά την ένταση της ασύγγνωστης ορμής, την οριακότητα της εμπλοκής, τις πλαισιώσεις της πρόσδεσης στην γη. \'Επικοινωνώντας με τις αντιφάσεις, αναδεικνύει τις αντίρροπες δυνάμεις που συγκροτούν την Ρωσικότητα, την περιώνυμη Ρώσικη αίσθηση των πραγμάτων, τείνοντας προς την άρθρωση του αδέσμευτου ή της αδέσμευτης ψυχής. Και ίσως αυτή η αίσθηση και η προβολή του αδέσμευτου, επέρχεται και ως αίσθηση εκτός νόρμας. Με σαφείς φιλελληνικές αναφορές, με αναφορές στην ελληνική επανάσταση του 1821, ο Πούσκιν διακρατεί μία ποιητική οντολογία που αποδομείται στην ίδια την απροϋπόθετη λέξη της. Η προσεγμένη έκδοση των εκδόσεων Κοροντζή περιλαμβάνει βαθιές εννοιολογικές αποδόσεις των ποιημάτων του Πούσκιν.

Τα διηγήματα του Franz Kafka κινούνται στα σφαίρα της \'υπόγειας\' έντασης, φέρουν τις σημάνσεις της αδιόρατης προσμονής, προσιδιάζοντας προς την συγκρότηση ενός δυστοπικού γίγνεσθαι, το οποίο εγκολπώνεται τεχνολογίες μίκρο & μάκρο-εξουσίας, την γλώσσα ενός φόβου που δύναται να λειτουργήσει ως η ιδιαίτερη \'γλώσσα του σήμερα\'.. Η Καφκική λογοθετική δυναμική δομεί την υποκειμενικότητα του ανέστιου γίγνεσθαι, φέρει προσωπεία που κινούνται πάνω σε μία λεπτή γραμμή, την γραμμή μεταξύ φόβου και μαρτυρίας του φόβου, απορίας και δια-κράτησης του σημαίνοντος: του σημαίνοντος της νύξης για αυτό που επιτελείται, άλλοτε τάχιστα και άλλοτε αργά. Μία κίνηση-διαδικασία η οποία μεταβάλλει και μεταβάλλεται η ίδια, ενεργώντας ως άρση του δικτύου προστασίας. Και τώρα μόνος, ενώπιον και απέναντι στα διάστικτα βλέμματα, στη λέξη που κλείνει εντός και παράγει τον συμβολισμό της εκτατικής φοράς: ποιος είναι αθώος του αίματος;. Ο συγγραφέας \'παλεύει\' να \'δαμάσει\' το υλικό του, προσδιορίζει το γίγνεσθαι και τις εξουσιαστικές τεχνικές \'ανάγνωσης\' του σώματος, τις εκφάνσεις της πειθάρχησης στο μείζον και στο έλασσον, αναζητεί την \'αυθόρμητη\' λέξη, την γλώσσα που εκ-φεύγει, που αναφέρει και αναφέρεται από το τύποις παράλογο, από την συγγραφική αίσθηση του βάρους. Και φέροντας αυτό το βάρος, ο Franz Kafka, διαμεσολαβεί την ευρύτητα της πατρικής μαρτυρίας, γράφοντας διήγημα τα οποία δεν προετοιμάζουν, αλλά δεικνύουν και αναδεικνύουν τις όψεις των σημαντικών του μυθιστορημάτων.. Η συγγραφική του λειτουργία, καθίσταται λειτουργία της θέασης, ενώπιον της δόκιμης μνήμης, της ανυπόστατης φήμης, του Νόμου που \'αναγεννάται\' καθημερινά. Σε κάθε διήγημα η εναλλαγή και η υπόδειξη, η έκφανση της εν-συναίσθησης, η εκ-φορά του μέτρου, ήτοι η επιδίωξη του συγγραφέα να αναφέρει το υπαρκτό, το φαντασιακό απόθεμα της εντροπίας, εκεί όπου επέρχεται η τομή, η δική του ιδιαίτερη τομή στο \'τώρα\': η δυνατότητα του να αισθάνεσαι, να στοχάζεσαι και να γράφεις ελεύθερα.

Στο διήγημα του με τον τίτλο \'Μούμου\', ο Ρώσος συγγραφέας Ιβάν Τουργκένιεφ σκιαγραφεί το πορτραίτο του Γκερασίμ, ενός Ρώσου μουζίκου ο οποίος εργάζονταν για λογαριασμό μίας πλούσιας κυρίας, χήρας ενός τσιφλικά. Ο Γκερασίμ, αποκτώντας σχέσεις με μία μικρή σκυλίτσα, την Μούμου, αρχίζει να ενοχλεί και να ταράζει την \'κανονικότητα\' της οικίας στην οποία και εργάζονταν. Με αδρές γραμμές, ο Τουργκένιεφ αποδίδει την ευρύτητα και τις μεταπτώσεις των ανθρώπινων σχέσεων, \'διεισδύει\' στο κοινωνιο-περιβάλλον της Τσαρικής Ρωσίας, φέροντας στην επιφάνεια τις σχέσεις εξάρτησης, τις εκφάνσεις του καθεστώτος της δουλοπαροικίας. Η σκυλίτσα Μούμου δύναται να \'ενσαρκώσει\' την μετάβαση στην ευκαιρία της συνειδητότητας, εκεί όπου ο συγγραφέας τείνει να εγγράψει τις όψεις μίας σχέσης σχεδόν \'ερωτικής\', δοσμένης στην ακριβή στιγμή, στο ίδιο το όριο της ζωής που ξυπνά μνήμες, που φέρει και τον \'φορτισμένο\' ενεστώτα χρόνο. Η οικία-πλαίσιο, η ιδιαίτερη οριοθετημένη από τις κοινωνικές σχέσεις που αναπτύσσονται, \'ζώνη\' προσδιορίζεται εκ νέου: καθίσταται ο χώρος των εν-σώματων υποκειμένων, ή του εν-σώματου υποκειμενισμού, που γνωρίζει πως να προσφέρει το αντίτιμο της παρουσίας της: ποθητή ένωση-αγάπη εναντίον της κυρίαρχης σκληρότητας, αναγνώριση έναντι του δικαιώματος πάνω στη ζωή. Και όταν ο κλοιός γύρω από το σκυλί σφίγγει με άνωθεν εντολές, ο κωφάλαλος Γκερασίμ που αποκτά φωνή διαμέσου του σκυλιού, ανοιχτός μέσα στην τραγικότητα του, μεταξύ ζωής και θανάτου, θανάτου και φυγής από το μέτρο, θα είναι αυτός που θα πνίξει την Μούμου. O Ιβάν Τουργκένιεφ νοηματοδοτεί τις εκφάνσεις της αναπαραγωγής κοινωνικών σχέσεων που προσδιορίζουν την ίδια την νόρμα, την τάξη του διανοητού, στηλιτεύοντας διαρκώς την ιστορικότητα της Τσαρικής δουλοπαροικίας με μία ανένταχτη ιστορία, εγγράφοντας στο πεδίο τις αναπαραστάσεις της ελευθερίας. Η γραφή του κινείται μεταξύ τραγωδίας, γνώσης & σιωπηλής λογικής.