θρίαμβος! Εμπειρία : είσαι ο Λόκγουντ, είσαι λίγο κότα αλλά είσαι ο αναγνώστης κι ο αφηγητής και ο ήρωας που ακούει με κάθε λεπτομέρεια -και μετά συχνά σκέφτεται, ερμηνεύει, αναπλάθει- την ιστορία της Νέλλυ Ντην, από την ίδια, live. η Νέλλυ Ντην είναι ο Σατανάς - ή τελοσπάντων ένας πολύ κακός κι ηλίθιος άνθρωπος. η ιστορία της Νέλλυ αφορά τρίτους, τους πρωταγωνιστές. αυτοί είναι συγγενείς, ερωτευμένοι, κτήνη, νεκροί, χαμένοι και ξανακερδισμένοι . Είναι η ελευθερία μύθος; ο έρωτας μεταφυσική; ο θάνατος θα 'ρθει και θα ΄χει τα μάτια του Χήθκλιφ; ναι, ακόμα το διαβάζω, συνεχώς, εδώ και 2 βδομάδες, αργά και ξανά. Ανοιχτές ερμηνείες, πολλά, πολλαπλά, ετερογενή νοήματα, θέματα που το ένα συνεπάγεται ή ακολουθεί το άλλο, γεγονότα που συμβαίνουν αναπόφευκτα, κεφάλαια που διαβάζονται μόνα τους, και πολλές, πολλές, πολλές απολαυστικές, σημαντικές, φροντισμένες μέχρι κεραίας λεπτομέρειες και δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις. δεν τελειώνει ποτέ; αχ!

Όταν έπιασα αυτό το βιβλίο δεν είχα την παραμικρή ιδέα για τι πράγμα μιλάει. Είχα διαβάσει τον Αρχιτραγουδιστή του ίδιου συγγραφέα (που με είχε ενθουσιάσει) και ήθελα απλώς (και ως συνήθως) να τον «εξαντλήσω». Ποτέ δεν ήμουν λάτρης των πολεμικών ιστοριών και στην αρχή μιζέριασα με το θέμα. Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι πρόκειται για κάτι πολύ μεγαλύτερο από τα βάσανα ενός μελλοντικού παιδιού στον πόλεμο των άστρων: το βιβλίο φέρνει διαρκώς αντιμέτωπο τον αναγνώστη με θεμελιώδη ερωτήματα ηθικής και στοιχειώδους ανθρωπιάς. Η επιστημονική φαντασία με επίσημο λογοτεχνικό ένδυμα - στα καλύτερά της. Ολόκληρη η τριλογία του Έντερ είναι sosάρα.

Πολύ μεγάλο ταλέντο αυτός ο νορβηγός κύριος Bjo
stad. Το ποτάμι διαβάζεται με μουσική υπόκρουση την ομώνυμη σύνθεση του υπέροχου αυτού δημιουργού [παραθέτω εδώ Link στο youtube από το τέταρτο μέρος - http://www.youtube.com/watch?v=iD7jO0dln0k]. Και όχι μόνο. Οι μουσικές αναφορές του νέου του μυθιστορήματος αφθονούν, όπως και του προηγούμενου, βεβαίως (Η λέσχη των νέων πιανιστών). Το ποτάμι, αν και συνέχεια, μου άρεσε περισσότερο απο τη λέσχη - κάτι που δεν συνηθίζεται, τα sequels έχουν μία τάση να απογοητεύουν. Η περίπτωση αυτή διαφέρει. Ο Ketil B. απογειώνει την ιστορία του. Μαγικός.

"...η τύχη – η τυραννία του απρόοπτου – ορίζει τα πάντα...". Η σημασία και οι επιπτώσεις των επιλογών μας σε συνάρτηση με τον παράγοντα "τύχη". Η μοιραλατρεία, οι ενοχές, η απόγνωση, ο παραλογισμός του ήρωα του Ροθ αργούν πολύ να κάνουν την εμφάνισή τους (τα 2/3 του βιβλίου κυλούν χαλαρά, η ανάγνωση μιας μάλλον αδιάφορης βιογραφίας ενός μάλλον ασήμαντου ανθρωπάκου) όταν όμως έρχονται στην επιφάνεια δίνουν στην αφήγηση βάρος και δύναμη αρχαίας τραγωδίας και συγκλονίζουν. Πολύ σημαντικό μυθιστόρημα. Ένα από τα καλύτερα του Φίλιπ Ροθ.

Too good to be true ιδέα για βιβλιοπωλείο. Το βιβλίο ως βιβλίο, πέραν της ωραίας του ελιτίστικης ιδέας, το διάβασα απνευστί - η "αστυνομική" του πλοκή βοήθησε πολύ σ' αυτό. Αλλά στις τελευταίες σελίδες κάτι έπαθε η Λοράνς, σα να βαρέθηκε, σα να είχε κάτι δουλειές κι έπρεπε να φύγει βιαστικά... Το τέλος με απογοήτευσε. Οι πριν του τέλους 400 σελίδες σκέτη απόλαυση. Και η μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη... εντάξει, Η Μετάφραση Του Αχιλλέα Κυριακίδη - υπόκλιση.

Πολύ δυνατό νουάρ, που περιγράφει τρομακτικά γλαφυρά τη μεγαλορρημοσύνη, τη διαφθορά και τον καιροσκοπισμό των πολιτικών όλων των αποχρώσεων και τη διαπλοκή μεταξύ αυτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών, και του Τύπου, μυθιστόρημα δράσης και αγωνίας, με ωραίο δέσιμο (δεδομένου ότι είναι γραμμένο με τέσσερα χέρια) και –το καλύτερό μου- τραγικό, ρεαλιστικό τέλος: καμία λύση, καμία ελπίδα, καμία δικαίωση.

Εξαιρετικό νουάρ μυθιστόρημα, χωρίς περιττές επινοήσεις και από μηχανής θεούς, με πολύ χιούμορ και τέλειο ρυθμό, γεμάτο μουσική και σινεμά, ξεκαρδιστικές περιγραφές και απίθανες διαπιστώσεις πάνω στα πιο απλά πράγματα. Από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του βιβλίου είναι ότι σε κάθε φάση του ως αναγνώστες γνωρίζουμε όσα ακριβώς ξέρει και ο ήρωάς μας - λύνουμε το μυστήριο μαζί... κινώντας ουρανό και γη.

Τρισμέγιστο, αριστουργηματικό, αξέχαστο. Ευτυχισμένες ώρες αναγνωστικής ηδονής. Μακάρι να είχε 50000 σελίδες. Ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα που έχω διαβάσει ως τώρα. Φοβάμαι να πω το καλύτερο μην πέσει το ράφι του Ντοστογιέφσκι και με πλακώσει. Όχι δεν θυμίζει Ντοστογιέφσκι. Έχει βέβαια πολλές επιρροές από πολλούς, μα κι αυτό υπέρ του είναι, καταπώς συνάδει με τα λογοτεχνικά μου γούστα. Ένα ρεαλιστικό ηθογράφημα βαθύτατα φιλοσοφικό, με έντονα ιστορικά, ανθρωπολογικά, κοινωνιολογικά και εγκυκλοπαιδικά στοιχεία, με καταιγιστική γραφή, πολυφωνικό, περιπετειώδες, ερωτικό, αναρχικό, και με θαυμαστή συνοχή, κεντημένο!… Δύσκολο να συνοψιστεί σε μια παράγραφο αυτό το καλειδοσκοπικό δημιούργημα του Μπλας ντε Ρομπλές – ποιος είναι αυτός ο εξηντάρης μυθιστοριογράφος; Πώς προέκυψε έτσι ξαφνικά και σφοδρά στη βιβλιοθήκη μου; Πού ήταν τόσα χρόνια; Πότε θα γράψει άλλο βιβλίο;

Ευρηματικό, γρήγορο, κινηματογραφικό και με πολλές ξεκαρδιστικές φάσεις, καλογραμμένο και καλομεταφρασμένο και με πολύ ωραίο εξώφυλλο! Κάτι μεταξύ Ιζζό και Σομόθα. Ό,τι πρέπει για την παραλία.

Το αριστούργημα ενός σπουδαίου στυλίστα σε μια αριστοτεχνική μετάφραση (τα «μαλλιαρά» του Χουρμούζιου είναι υπέροχα). Μεσοπόλεμος, παρακμή, δύσκολοι έρωτες, πολιτικές συνομωσίες, Καβάφης, λυρισμός, προδοσίες, αποκρυφισμός, αυτοκτονίες, ίντριγκες και δολοπλοκίες κι ένα παιχνίδι με το χρόνο από βιβλίο σε βιβλίο που σκαρώνει τέτοιες ανατροπές στην αφήγηση ώστε δεν μπορείς να σταματήσεις το διάβασμα στιγμή. Η Ιουστίνη και η Κλέα θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου. Το βιβλίο της Ιουστίνης με μάγεψε. Η αφήγηση του Μπαλτάσαρ όμως ήταν εκείνη που με καθήλωσε και δεν σταμάτησα να διαβάζω μέχρι να τελειώσει και το τέταρτο βιβλίο. Page-tu
er ολκής.

Ξεκινώντας από τα έντονα χρόνια της Θρησκευτικής Μεταρρύθμισης του 1517, με τον Τόμας Μίντσερ να διαμαρτύρεται κατά των διαμαρτυρομένων του Λούθηρου (τον οποίο θεωρεί μαριονέτα των Αψβούργων) και να ηγείται μιας νέας "αίρεσης", αυτής των Αναβαπτιστών, να συγκεντρώνει γύρω του, οργανώνει και ξαναβαφτίζει χωρικούς, να επαναστατεί (1524) και να χάνει, η ιστορία πάει στο Μύνστερ και την παράκρουση των εκεί Αναβαπτιστών που έχρισαν εαυτούς βασιλιάδες, οργίασαν και καταπάτησαν εις το όνομα του Θεού και του Αγώνα κάθε ιερό και όσιο μέχρι που τους κρέμασαν και τους άφησαν να σαπίσουν σε κάτι κελιά που περήφανοι οι Γερμανοί τα έχουν ακόμα να κρέμονται από τον Καθεδρικό του Μύνστερ. Kι αφού τελειώσει κι αυτό, πάμε στις Κάτω Χώρες και σε απάτες με ομόλογα, επαναστάσεις κατά της αληθινής εξουσίας, αυτής που έδινε την ουσία και υπόσταση στους παπάδες που κυβερνούσαν και πριν την Τουρκία μία στάση στη Βενετία. Το βιβλίο είναι τέρας. Ο αφηγητής μας (Γκούσταβ, Γκερτ, Τισιάνος, αλλάζει τα ονόματα σαν τα πουκάμισα) είναι μέσα σ' όλα αυτά και την γλιτώνει, ανασυντάσσεται, ανασυσπειρώνεται, ξαναγωνίζεται, απογοητεύεται με τα πάντα, αλλάζει γνώμες, αλλάζει χώρες, ζωές, περνούν 50 χρόνια, γίνεται της κακομοίρας. Από κοντά του πάντα ένας ρουφιάνος της εξουσίας δηλαδή της Ιεράς Εξέτασης, άγνωστος στον αναγνώστη, το μυστήριο της υπόθεσης, στέλνει γραπτές πληροφορίες στον καρδινάλιο Καράφα, τον μεγάλο Ιεροεξεταστή, υπογράφοντας ως "Εκκλησιαστής". Ο αφηγητής με τα χίλια ονόματα και η μαύρη σαν τον θάνατο σκιά του με το κωδικό όνομα στο τέλος του βιβλίου θα συναντηθούν. Οι 4 συγγραφείς που γράφουν με το όνομα Λούθερ Μπλίσετ φέρνουν με το απλό, σύγχρονο γλωσσικό τους ιδίωμα, και τους κινηματογραφικούς ρυθμούς τους μια ιστορία που συνέβη 500 χρόνια πριν στην πόρτα μας. Αν εξαιρέσεις τους 2 άσπονδους φίλους, όλοι οι υπόλοιποι ήρωες της ιστορίας ήταν υπαρκτά πρόσωπα και οι ιστορίες τους ήταν αυτές. Το ρεζουμέ μου: η επανάσταση είναι μια φάρσα, αλλά χωρίς επανάσταση η ζωή είναι δράμα.

Ένα μοναδικό βιβλίο-παιχνίδι που θυμίζει Ζορζ Περέκ και Ουλιπό, αλλά στο πιο εξελιγμένο του. Αν σας αρέσει να υπογραμμίζετε και να αποστηθίζετε και αν έχετε καλή άκρη και κονέ σε φυσιοθεραπευτήριο -γιατί με το πηγαινέλα στις σημειώσεις του τέλους δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάθετε τενοντίτιδα, εκτός και αν κάνετε μονόζυγο, οπότε μπράβο σας- αν αγαπάτε τον Ν.Γ.Πεντζίκη, τον Μπόρχες και τα κολλάζ, αυτό το βιβλίο είναι Απόλαυση.

"Οι πιο αγαπημένες μου ιστορίες είναι αυτές που έχουν να κάνουν με ανθρώπους που τρώνε ή βράζουν στο καζάνι" - "Ο Θεός είναι πάντα πολύ πεινασμένος" - "Ο πατέρας μου πέθανε από απουσία. Η μητέρα μου ζει σε λιποθυμία. Η αδερφή μου είναι μόνο η κόρη του πατέρα μου. Μεγάλωσα σιγά-σιγά". Πώς γίνεται σ' αυτόν τον τόπο και τα πιο όμορφα βιβλία πάνε άπατα;

Αυτό το βιβλίο γεννά ένα αίσθημα επείγοντος. Αυτό το βιβλίο πρέπει να διαβαστεί από όλους τους Αθηναίους. Επειγόντως.

Εντυπωσιακό. Αν μη τι άλλο αυτό το βιβλίο ΕΧΕΙ απ’ όλα! Πέραν των πολυάριθμων χαρακτήρων και των πλοκών εντός πλοκών, ο Οίκος συνδυάζει ρομάντζο με ρεαλισμό, φορμαλισμό με αστυνομικό μυστήριο, ενώ ταυτόχρονα ο τεράστιος Ντίκενς ασκεί εντονότατη κριτική στην κοινωνία και (κυρίως) τη δικαιοσύνη (έχει βάλει στο στόχαστρο το αγγλικό νομικό σύστημα και το πυροβολεί ανελέητα από την πρώτη μέχρι την τελευταία αράδα του βιβλίου. Αλλά αυτό δεν ψοφάει με τίποτα!). Πολύ προσεγμένη και καλά επιμελημένη η ελληνική έκδοση του Gutenberg- αν και η δουλειά (μετάφραση, σημειώσεις, καταπληκτικό επίμετρο, μέχρι και η βιβλιοδεσία!) των εκδόσεων Πόλις στις «Μεγάλες Προσδοκίες» του Ντίκενς μου άρεσε περισσότερο.

Κάθε τίτλος και καλύτερος. Ο Μισέλ Ουελμπέκ δεν σταματάει να με εκπλήσσει. Οι ήρωές του πάντα απίστευτα μοναχικοί και απόλυτα ειλικρινείς, αληθινοί - δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί κατηγορείται τόσο έντονα για μισανθρωπισμό... Κατά τη γνώμη μου ο άνθρωπος αυτός είναι ανθρώπινος, πολύ ανθρώπινος.

Ευχαριστώ τον Φρατζέτη που μου είπε να διαβάσω αυτό το βιβλίο. Πέρασα τέλεια και τις 3 φορές. Το έχω χαρίσει σε όσους ξέρω και σε έναν άγνωστο στο δρόμο.

Το Submarine, το Extremely Loud and Incredebly Close και το The Flying Troutmans είναι 3 από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα δουλειάς νέων συγγραφέων, καλών λογοτεχνών, έξυπνων νέων ανθρώπων με ωραίες ιδέες και πρωτότυπο ύφος. Θα έλεγα ότι αυτά τα βιβλία αποτελούν την τριλογία της σύγχρονης (δυσλειτουργικής) οικογένειας.

Η ανθρώπινη φύση είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον άνθρωπο.

Το καλύτερο του Νέσμπο μέχρι τώρα. Χωρίς Harry Hole, αλλά μάλλον πως καιρός του ήτανε να αποσυρθεί. Η αγγλική μετάφραση είναι τόσο καλή που ξέχασα ότι το πρωτότυπο ήταν στα νορβηγικά. Υπογράμμισα ΠΟΛΛΕΣ αράδες. Σκοτεινό, υποβλητικό, ψυχολογικό θρίλερ χωρίς αστυνόμους. Μόνο κλέφτες.

The ombledroom is vast and white, and therefore visible by night. :-) Ο Edward Gorey στο πιο εμπνευσμένο από όλα του τα αλφαβητάρια.

Τον παραγιό του Χασάπη τον έχω διαβάσει τρεις φορές και θα τον ξαναδιαβάσω. Το παραλήρημα του Φράνσι Μπρέιντι είναι από τα δυνατότερα της λογοτεχνίας - εφάμιλλο του Ρασκόλνικωφ (θα πέσει φωτιά να με κάψει;)Ο Νιλ Τζόρνταν το έκανε ταινία "The Butcher Boy" (1997) και τα πήγε φίνα, αλλά το βιβλίο ΔΕΝ παλεύεται!

Όπως τα περισσότερα έργα του Irving, έτσι και η Χήρα παραπέμπει σε μυθιστόρημα του 19ου αιώνα: γεμάτο παράξενες συμπτώσεις, πολλαπλές πλοκές, ιστορίες μέσα σε ιστορίες και εκτεταμένες παρεκκλίσεις από το θέμα – το εκάστοτε θέμα! Έχει έναν παντογνώστη αφηγητή, ο οποίος απολαμβάνει όσο τίποτα να προμηνύει τα μελλούμενα, να μαρτυράει και να τοποθετεί στο χρόνο όσα πρόκειται να συμβούν πολλά χρόνια (και σελίδες) αργότερα. Δεν είναι ενοχλητικός ο αφηγητής, δεν είναι προδότης μέγας, απλώς του αρέσει να μας πειράζει. Κι ενώ στην αρχή το πείραγμά του ίσως σοκάρει, άπαξ και αντιληφθούμε το κολπάκι του, αρχίζει να μας αρέσει! Γιατί ενώ διαβάζουμε και νομίζουμε ότι ξέρουμε πάνω-κάτω τι να περιμένουμε, μέχρι να τελειώσει και η τελευταία αράδα του βιβλίου (που είναι μια από τις ωραιότερες τελευταίες αράδες βιβλίων που έχουν γραφτεί) έχουμε μείνει με το στόμα ανοιχτό από έκπληξη πάρα πολλές φορές. Η ιστορία προωθείται μέσω πολλών δευτερευόντων χαρακτήρων, που δεν είναι για μπούγιο και που ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται –λίγο πολύ σαν καρικατούρες- βγάζει πολύ γέλιο, αν και η ιστορία στον πυρήνα της είναι άκρως δραματική. Ο Ίρβινγκ (μαθητής του Vonnegut γαρ) μας έχει συνηθίσει σ’ έναν κόσμο γεμάτο φρικιά, εκκεντρικούς κάθε λογής, παράξενους, χωλούς, ανέραστους, παιδεραστές, μεσσίες και αρκούδες! Παρ’ όλα αυτά, η οικογένεια Κόουλ του Χήρα για ένα χρόνο παίρνει το 1ο «Βραβείο Ίρβινγκ» σε εκκεντρικότητα και δυσλειτουργικότητα!

Το καλύτερο βιβλίο που διάβασα το ‘10. Ξεκαρδιστικό και σπαραξικάρδιο. Η Towes ακροβατεί σ’ ένα σκοινί τεντωμένο πάνω από την κωμωδία και το δράμα. Ποτέ δεν χάνει την ισορροπία της. (Ποτέ δεν είσαι σίγουρος αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις ή αν είσαι καλός άνθρωπος που γέλασες τώρα εδώ) Η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από ένα road trip - ένα συνολάκι πολυφορεμένο, αλλά οι συνταξιδιώτες είναι τόσο απολαυστικοί που δεν αναρωτήθηκα ούτε μία φορά «φτάσαμε;». Αφηγήτρια η Χάτι Τράουτμαν που σπεύδει να βοηθήσει τα ανίψια της καθώς η αδερφή της έχει πέσει (ξανά) σε βαριά κατάθλιψη. Τη βρίσκει κατάκοιτη, “help me die” είναι το μόνο που της λέει. Την βάζει σε κλινική, παίρνει τα 2 της ανίψια (11 και 15 ετών) και φεύγουν για Καλιφόρνια εις άγραν του εξαφανισμένου από χρόνια μπαμπά τους. Η τεράστια επιτυχία του βιβλίου είναι τα παιδιά – τρωτά, τρυφερά, τρομοκρατημένα και απίστευτα ενοχλητικά. Είναι χαρισματικά αλλά πέρα από το «πολύ ώριμο για την ηλικία του» παιδί των φυσιολογικών οικογενειών. Η τρομακτικά πρόωρη ανάπτυξη τους είναι ένα χάρισμα που πάει πακέτο με το φορτίο της τρομακτικά πρόωρης επίγνωσης του ολέθρου που μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεσπάσει στη ζωή τους. Πρόκειται για 2 παιδιά που έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή με μια υπέροχη τρελή – μια μανιοκαταθλιπτική, αυτοκαταστροφική και κατά τόπους μεγαλοφυή μάνα. Οι Τράουτμανς είναι μία κωμωδία που δεν σ’ αφήνει στιγμή να ξεχάσεις ότι πέραν του αστείου της φάσης το θέμα μας εδώ είναι τι συμβαίνει όταν αγαπάς κάποιον που θέλει να πεθάνει. Μία κωμωδία εξερεύνησης της αρρώστιας, της Τρέλας, της Αλήθειας και της απέραντης θλίψης που φέρνει η φροντίδα κάποιου που αναδύεται μέσα από την απατηλή λάμψη της μανίας. Μια πικρή, ανησυχητικά οικεία και άκρως εγκάρδια ωδή στις απότομες στροφές και τους ελιγμούς που αναγκαζόμαστε να κάνουμε στη ζωή προκειμένου να παραμείνουμε σ’ αυτή.

Ένα από τα καλύτερα του μαέστρου. Κίλγκορ-Τράουτ-ιάδα. Διαβάζοντάς το ξαναθυμάται κανείς για τι διαβάζει, για ποιο λόγο αγαπάει το διάβασμα.
Πρόκειται για την ιστορία δύο ανθρώπων. Του ηλικιωμένου και πικρόχολου συγγραφέα ιστοριών επιστημονικής φαντασίας Κίλγκορ Τράουτ (το alter ego του Βόνεγκατ) που κανείς ποτέ δεν έχει ακούσει. Οι ιστορίες του έχουν δημοσιευτεί μόνο σε πορνοπεριοδικά και αυτός είναι ένας από τους λόγους που τον κάνουν τόσο πικρόχολο. Ο Κίλγκορ Τράουτ είναι πραγματικά καλός συγγραφέας και βαθύτατα φιλοσοφημένος. Ο δεύτερος άνθρωπος είναι ένας σούπερ διάσημος (στην κομητεία του) ιδιοκτήτης μάντρας αυτοκινήτων, ο Ντουέιν Χούβερ, τον οποίο λατρεύουν όλοι σαν θεό, τον θεωρούν τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στη Γη, κάποιοι μάλιστα έχουν όνειρο ζωής να του μοιάσουν -- και τον οποίο συναντάμε στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Δεν θα αργήσει να τρελαθεί τελείως όταν συναντήσει τον Κίλγορ Τράουτ και –μέσα από μια σειρά τραγελαφικών καταστάσεων- φτάνει να πιστέψει πως μία από τις ΕΦ ιστορίες του Τράουτ είναι αληθινή και μάλιστα αφορά τον ίδιο τον Χούβερ, προσωπικά.
Διάβασα κάπου ότι ο Βόνεγκατ γράφει σαν να προσπαθεί να εξηγήσει τη ζωή στον πλανήτη σε εξωγήινα παιδάκια. Ο τρόπος με τον οποίο μιλάει στο Πρόγευμα Πρωταθλητών για τον ρατσισμό, την ψυχική υγεία, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την Τέχνη και τι κάνουμε με αυτήν, τις Η.Π.Α. και τι κάνουν στους ανθρώπους, και άλλα τέτοια, μάλλον πως θα κρατήσουν τις γενιές των εξωγήινων παιδιών στα οποία απευθύνεται ο ΚΒ μακριά από τη Γη για πολλά χρόνια.
Το βιβλίο έγινε και ταινία, παλιά, αλλά πάτωσε αν κι εγώ την θεωρώ πολύ καλή. (Εμφανίζεται και ο Βόνεγκατ στα πεταχτά!) Στο ρόλο του Κίλγκορ ο καταπληκτικός Άλμπερτ Φίνεϊ και στο ρόλο του Ντουέιν ένας αγνώριστος Μπρους Γουίλις! Κορυφαία εμφάνιση του Νικ Νόλτε σε ρόλο τραβεστί επίσης!

Αν έχεις αγαπήσει τον Βόνεγκατ στον κόσμο αυτό τότε καταλαβαίνεις ότι μία συλλογή διηγημάτων δεν είναι ποτέ αρκετή. Οι ιστορίες του Canary in a Cat House έχουν δημοσιευτεί και από άλλους εκδοτικούς, σε paperback, και υπάρχουν στην Πολιτεία (Welcome to the Monkey House, Bagombo Snuff Box) αλλά το συγκεκριμένο βιβλίο είναι δεμένο, συλλεκτικό, με γραμματοσειρά βιβλιολάγνου και αν είσαι σαν κι εμένα (άρρωστος Βονεγκατικός, παθιασμένος ΚιλγκορΤραουτικός) ...ε, so it goes.