Ο ιερέας αυτός είναι απο τους χειρότερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει.Μακάρι να επραττε όσα λεει.Τα βιβλία του είναι μέτρια και στηρίζονται στην εκμετάλλευσητου θρησκευτικού αισθήματος.

Αυτοβιογραφικό, αναστοχασμός ,απολογισμός κι αφορμή για ενδοσκόπηση και αυτοκριτική.
Σε μεγάλη ηλικία πια ο ποιητής αναπολεί,θυμάται,αναρωτιέται,εξομολογείται κι όλα αναφορικά με την ποιηση.Η ποιήση είναι πάντα παρούσα αλλά και απόμακρη.Κρύβει καλά τα μυστικά της και μόνο στο τέλος αποκαλύπτεται.
Ο Τίτος Πατρίκιος είναι αμεσος,κατανοητός,σοφός στην απλότητά του σε κοιτάει στα μάτια και μοιράζεται τις σκέψεις του μαζι μας.

Ευχαριστο βιβλιο που μας ταξιδευει σε μια εποχη που εχει περασει ανεπιστρεπτι.Τρυφερό αλλά και βαθια ειλικρινες,βοηθά στην κατανόηση εκείνης της δεκαετιας που δε μοιάζει καθολου με δική μας.
ΠΟΤΟΥΛΑ Μ.