Ειναι ενα βιβλίο ντοκουμεντο. Αλλά δεν ειναι καλά στημένο. Πολλοί από τους "συγγραφείς" επαναλαμβάνουν τα γεγονότα. Π.χ. στο πρωτο μισό του βιβλίου αναφέρονται έξι φορές οι αποστολές με.ημερομηνίες και αριθμό προσφύγων, ανηλίων, ενηλίκων και η πορεία μέχρι τημ Τσεχοαλοβακία. Συμβαίνει με πολλά από τα ντοκουνταρισμένα γεγονοτα. Είναι πολύ κουραστική η επανάληψη.

Πολύ καλή η δομή. Από το ιστορικό γεγονός που τοποθετείται στην οσο το δυνατον αντικειμενική διασταση, η μελέτη πάει στα συμπεράσματα, τις αναγωγές και ξανά τον μυθο, με την έννοια ότι παρότι το πλοίο εγινε σκραπ εδώ και τριάντα χρόνια, πάντα επιστρέφει περθπλανώμενο με τις αναδρομικές αναφορές απο την αρχαιότητα ως το σημερα! Μετά απο 80 κοντά χρόνια αυτό που μπορεί καποιος να πει με σιγουριά είναι οτι το Ματαρόα αποτελεί κομμάτι της Ελληνικής αλλά και τξς Ευρωπαϊκής ιστορίας.

Ένα περίεργο μυθιστόρημα ή καλύτερα ένας περίεργος συγγραφέας.
Η διήγηση παρουσιάζει μια περίεργη δομή; περίεργη σύνταξη στις προτάσεις; καθώς και μία σύγχιση για το ποιός μιλάει κάθε φορά, πράγμα που καταλαβαίνεις στο τέλος της παραγράφου και το οποίο μπορεί να "κουράσει" τον αναγνώστη. Στην αρχή λέω ίσως φταίει η μετάφραση, αλλά μετά πιθανολόγησα ότι είναι επιλογή του συγγραφέα και η μεταφράστρια (ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΕΛΙΖΑ) διατηρεί το στυλ διήγησης.
Μέσα σε αυτή την σύγχιση, το τρικ (κατά την εικασία μου), ο συγγραφέας δίνει έμφαση σε αυτά που είναι σημαντικά για αυτόν. Σε κάποια σημεία νομιζεις ότι διαβάζεις κάτι πολύ αξιόλογο.

Ο Μπουλγκάκοφ είναι ένας αριστοτέχνης. Μεταφυσικό, μεταμοντέρνο, αλληγορικό, σουρεάλ, ένα μυθιστόρημα φαντασίας; Όλα αυτά μαζί σε συνδυασμό με το κυνικό χιούμορ του συγγραφέα χαρίζουν στον αναγνώστη μια μοναδική εμπειρία. Μην σας αποθαρρύνει το πρώτο μέρος του μυθιστορήματος. Όπως και στο "Καρδιά Σκύλου" το πρώτο τρίτο είναι σαν το χόλ (λεπτομέρειες, περιγραφές, δημιουργία ατμόσφαιρας, ιστορικό πλαίσιο κ.λπ) που στο τέλος του βγάζει στην αρένα. Μετά το πρώτο τρίτο ο Μπουλγκάκοφ (ίσως και με την βοήθεια οποιούχων, δεν μας νοιάζει) αφήνεται, απελευθερώνεται και μας αφήνει ένα αριστούργημα με πάμπολλες προεκτάσεις, ανάλογα με την επάρκεια του κάθε αναγνώστη. Τέλος.

Δεν διαβάζω βιβλία με τέτοια θεματολογία, αλλά οφείλω να πω ότι είναι ένα καλό μυθιστόρημα. Ξεκινάει βέβαια με το κλισέ "γυναίκα μετά από ένα τραύμα απομονώνεται χαμένη σε ενα σπιτι" αλλά σίγουρα το χειρίζεται άριστα και πάει πολύ παρακάτω. Φεύγει κανείς από τις ρίζες του; Μπορεί κάποιος να αλλάξει την μοίρα του; Όλη η αρχαία μυθολογία λέει όχι. Και η μυθολογία είναι η αρχή της τέχνης. Τα τρία αστερια είναι ο ανωτερος βαθμός για μυθιστορημα αυτού του genre. Πολύ καλό.

Νομίζω ότι το εγχείρημα απέτυχε. Ο μεταφραστής (ο συμπαθέστατος και καταρτισμένος) προσπάθησε αλλά δεν. Ακόμα και η μετάφραση του τίτλου, πρόβλημα και στις προηγούμενες εκδόσεις, δεν ξεπεράστηκε. Κουραστικές οι ανούσιες παραπομπές. Επίσης να πω ότι ο Πίντσον λένε ότι είναι δύσκολος και έχει άλλα κατά νου και δεν πρέπει να τον διαβάζεις έτσι αλλά αλλιώς κ.λπ. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι η μετάφραση δεν βοήθησε καθόλου στο να ανακαλύψω εγω το ταλέντο του μυστήριου κυρίου Πίντσον. Και το χειρότερο, δεν μου άφησε καν μια γέυση ότι διάβαζα κάτι αριστουργηματικό που απλά δε νήμουν έτοιμος να κατανοήσω. Κάτι δεν δουλεύει καλά. Ίσως και ο Πίντσον να είναι ένας συγγραφέας που δεν "μεταφράζεται".

Ο Κόνραντ προσωπικά με συναρπάζει με τις ιστορίες του. Εδώ υπάρχουν πολύ λίγες από τις ιστορίες (φανταστικές ή πραγματικές) και αυτές σαν μέρος της ναυτικής τέχνης. Το βιβλίο αυτό δεν είναι μυθιστόρημα. Περισσότερο είναι ένα εγχειρίδιο για ιστιοφόρα και μια νοσταλγική ματιά για τα ιστιοφόρα ακριβώς πριν η ναυσιπλοΐα στραφεί στον ατμό. Προτιμήστε για αρχή κάποιο από τα μυθιστορήματά του. Εκεί είναι το πεδίο δόξης λαμπρό του Κόνραντ, εκεί ξεδιπλώνει το ταλέντο του, εκεί η γραφή του γίνεται μαγική και μπορεί να μαγέψει ακόμα και τον αναγνώστη του σήμερα.

Αν ρώταγε κάποιος από ποιο βιβλίο του Αλεξάκη να ξεκινήσω θα του έλεγα από τα τελευταία και να πηγαίνει προς τα πρώτα. Αν σου αρέσουν τα τελευταία, το χιούμορ, οι μονομανίες του είναι πράγματα που δεν υπάρχουν αρμονικά στα πρώτα του βιβλία, που φαίνεται ότι προσπαθεί να πειθαρχήσει τον εαυτό του στην φόρμα ενος μυθιστορήματος.

Όσο ωρίμαζε ο Αλεξάκης προσπερνούσε αυτές τις αγκυλώσεις και οδηγούνταν στα "αυτοβιογραφικά" μυθιστορήματα, που προσωπικά τα βρίσκω πολύ αξιόλογα. Σε αυτά ξεδιπλώνεται το ταλέντο του, το ευφυές χιούμορ, η σκωπτική ματιά, οι μονομανίες του.

Στο "Πριν" όλες οι αρετές του συγγραφέα φαίνεται να πλάθονται ακόμα. Σαν να μην είχε βρει τα πατήματά του.

Έχουν γραφτεί πάρα πολλά βιβλία από Βαλκάνιους συγγραφείς. Το πλεονέκτημα της χρονικής απόστασης "βαραίνει" τους νέους. Τί μπορεί να προσφέρει άλλο ένα βιβλίο;
Και όμως εδώ έχουμε μία συλλογή διηγημάτων πολύ ενδιαδέρουσα.

Ο λόγος ρέει όμορφα με χιούμορ, νοσταλγία και πόνο σε σωστές δόσεις.
Ηθογραφία στο βάθος, αγάπη αλλά και κτιτική ματιά για την πατρίδα που άφησε πίσω ο συγγραφέας.
Ευχάριστη έκπληξη.

Ωραία ιστορία, κινηματογραφική γραφή που σε βάζει με ωραίο τρόπο στην εποχή που εκτυλίσσεται η δράση.
Δεν είναι πολιτικό, κοινωνικό, ιστορικό, φιλοσοφικό η ερωτικό μυθιστόρημα. Είναι μια ιστορία που αγγίζει αυτά τα θέματα επιφανειακά. Δεν εμβαθύνει συνειδητά σε κανέναν από αυτούς τους τομείς. Επειδή προφανώς έτσι θέλει ο δημιουργός.
Μου άρεσε χωρίς να μ\' εντυπωσιάσει. Στα πλεονεκτήματα η αποφυγή από τον συγγραφέα αρκετών κλισέ του είδους (είχε πουτάνα αλλά όχι γριά π.χ.). Δεν κούρασε σε κανένα σημείο και οι ανθρωπολογικές αναφορές που "διασχίζουν" όλη την διήγηση δένουν πολύ ωραία λειτουργώντας σαν ανάσες.

Ο Αλεξάκης σε αυτό το τελευταίο του βιβλίο, διαισθανόμενος ότι το τέλος πλησιάζει, θέλει να αποτίσει έναν φόρο τιμής στα πρόσωπα, στους τόπους και στις ιδέες που αγάπησε. Απευθύνεται στον μελλοθάνατο φίλο-εκδότη του, χρονογραφώντας την Ελλάδα της κρίσης ενώ την ιδια ώρα σταχυολογεί στιγμές από την ζωή του.

Ένα δυνατό μυθιστόρημα. Μην φοβήθείτε το "ανιαρό" πρώτο (από τα τρια) μέρος. Από το δεύτερο μέρος και μετά, η ζωή του ήρωα ακολουθεί τα ιστορικά γεγονότα και ειναι συγκλονιστική η αντίληψή του για τα τεκτενομενα της εποχής. Δυστυχώς επιβεβαιώθηκε σε όλα... Δυσκολευεσαι να πιστεψεις οτι γράφτηκε το 1939 και οχι το 1963 που πρωτοεκδοθηκε, 23 χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα.

Μια ιστορία που ξεκινάει ρεαλιστικά και σιγά σιγά περνάει στον χώρο της φαντασίας και στην αληγορία του να βρίσκεσαι "έξω" από κάτι. Ευχάριστη έκπληξη.

Ο μεταφραστής σε βάζει έντεχνα στον παρελθόντα χρόνο που ξεδιπλώνεται η ιστορία.
Προσωπικά και κατανοώντας τον λόγο που αυτό θεωρείται το αριστούργημά του Κόνραντ, εγώ προτιμώ τις νουβέλες του που μπορεί να μην εμβαθύνουν οσο το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, αλλά είναι τόσο καλά δομημενες, που νομίζεις ότι γραφτηκαν σήμερα. Δλδ, η τεχνη του Κόνραντ και ο λόγος που ακόμα και σήμερα μοιάζει τόσο σύγχρονος, νομιζω ότι είναι η εξιστόρηση και τα ψυχογραφήματα και λιγότερο η εμβάθυνση.

Καλογραμμένο βιβλίο, καλή μετάφραση και σίγουρα φαίνεται πόση μελέτη έχει κάνει ο συγγραφέας για να θέσει το πλαίσιο όπου τρέχειη δράση. Πολύ καλή "θεατρική" οικονομία, η διήγηση δεν κουράζει σε κανένα σημείο, υπάρχει μια ροή στα γεγονότα και οι αποκαλύψεις έρχονται σιγά-σιγά στο ιστορικό φόντο. Ο συγγραφέας είναι συνεχιστής του Ατιά και του Ιζό, απλά πεδίο του είναι η Αργεντινή. Γράφει "κινηματογραφικά" παίρνοντας επίσης μια πολιτική θέση σε έναν κόσμο που το καλό και το κακό είναι οριοθετημένα πλήρως. Όπως τις ταινίες του Ντελόν και του Μπελμοντό. Μέχρι εκεί, ένα καλογραμμένο θρίλερ, που στο τέλος το καλό "επικρατεί" βίαια, όπως είχε επικρατήσει το "κακό". Σίγουρα στον τομέα των "ιστορικών" θρίλερ, είναι ένα βιβλίο που αξίζει την προσοχή του κοινού. Προσωπικά προτιμάω είτε ένα ντοκουμέντο, όπως ένα ντοκιμαντέρ που αναφέρεται σε αυτά τα γεγονότα ή κάτι πιο βαθύ, όπως είναι το βιβλίο "η κριτική των όπλων" του Feinmann που αναφέρεται στο ίδιο akrib;vw ιστορικό πλαίσιο βουτώντας πολύ πιο βαθειά στην ανθρώπινη ψυχή.

Υπάρχει ενδιαφέρον μη-ακαδημαϊκό για τις μελέτες του Φουκό; Ιδίως όταν ο ίδιος δεν αποκαλύπτει τα συμπεράσματα, δεν δίνει λύσεις. Ναι, υπάρχει. Ο Φουκό βλέπει τον κόσμο συστεμικά, με έναν άλλο τρόπο αντίληψης, που έρχεται σε ρήξη με τον παραδοσιακό, αυτόν της ανάλυσης. Ο Φουκό σαν αναλύτής δεν ψάχνει την λύση ή την αιτία. Η ανάλυση του σου δείχνει πως ένα σύστημα αυτονομείται από την ηθική, την "αυθεντία", την όποια ιδεολογία που αποτελεί μια επίφαση και λειτουργεί σαν ζων οργανισμός. Ο Φουκό αλλάζοντας τον τρόπο αντίληψης αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε τα πάντα. Ανατρέχει στο παρελθόν, στους τομείς που εκείνος νομίζει ότι είναι εμφανέστερη η αυτόνομη λειτουργία κάποιων θεσμών που στην γέννεσή τους είχαν άλλο σκοπό. Όποιος ενδιαφέρεται για την πολιτική φιλοσοφία, με το που καταλάβει τι ήθελε να κάνει ο Φουκο, θα βρεθεί μπροστά στο έργο ενός ιδιοφυούς φιλοσόφου. Ο ίδιος έγραφε μέχρι την τελευτάια στιγμή της ζωής του, γνωρίζοντας ότι ακόμα και για εκείνον, μια ζωή δεν ήταν αρκετή για το τεράστιο όραμα που είχε. Μετά την σεξουαλικότητα, την τρέλλα, την γλώσσα, το ποινικό σύστημα, σειρά θα είχαν όλοι οι υπόλοιποι θεσμοί. Και κάθε φορά που πιανόταν με έναν καινούριο θεσμό, ένα σύστημα εξουσίας, τόσο η ματιά του αποκτούσε νόημα...

Κάποιος μπορεί να ρωτήσει, έχουν μόνο ακαδημαϊκό ενδιαφέρον οι μελέτες του Φουκό; Προσωπικά, από το σημείο που κατάλαβα μέσες-άκρες τι προσπαθούσε να κάνει, με πόσο κόπο το έκανε, πόσο ιδιοφυής ήταν, μου άνοιξε ένα παράθυρο σκέψης. Για να καταλάβεις τους συστεμικούς, πρέπει να αλλάξεις τρόπο αντίληψης των πραγμάτων. Η ερώτηση, το πρόβλημα, το στοίχημα είναι το εξής : εδώ ο κόσμος δυσκολευέται να αφομοιώσει τον Μαρξ στην κριτική του καπιταλισμού (λέμε τώρα), θα μπορέσει να προσεγγίσει την ματιά του Φουκό, που δίνει μια άλλη εξήγηση για το πως λειτουργεί, όχι κάποιο πολιτικό σύστημα, αλλά οι ανθρώπινη κοινωνία διαχρονικά, σαν σύστημα θεσμών που αφήνονται ή όχι κάποιες φορές να λειτουργούν στο έλεος τους αυτόνομα αλλά όχι δίκαια ή ανθρώπινα. Ο Φουκό αλλάζει το παιχνίδι, το πάει παρακάτω σε έναν κόσμο που τίποτα δεν είναι όσο απλό νομίζαμε. Αν σας ενδιαφέρει η πολιτική φιλοσοφία, όταν καταλάβετε έστω λίγο τον τρόπο σκέψης και αντίληψης του Φουκό, θα εκπλαγείτε.

Σίγουρα η συγγραφέας έχει ταλέντο στο να κρατάει τομ αναγνώστη σε εγρήγορση. Ολες της οι ιστορίες έχουν μια κλιμάκωση στην αγωνία του τι θα συμβεί; Τι τρεχει; Αυτή η ικανότητά της είναι που σε βάζει μέσα στην ιστορία. Μέχρι εκεί καλά. Απο εκεί και πέρα, ίσως να μην είμαι εκπαιδευμένος αναγνώστης, έμεινα με με μια αφηρημάδα με ένα χάσιμο. Στα μάτια μου η Σβέμπλιν είναι μια ταλεντάρα, που ακόμα ψάχνεται. Σαν ένας βιρτουόζος βιολιστής, με τελεια κατάρτηση, που όμως παίζει παιδικές μελωδίες...

Ευτυχώς η βαβέλ μας έμπασε στον μαγικό κόσμο των δημιουργών κόμιξ. Χωρίς αυτή την προϋπξρεσία, ίσως δυσκολευθεί κάποιος να πιάσει το πνεύμα του wolinski. Στα κόμιξ (αντίθετα με την εποχή της πολιτικής ορθότητας) ΟΛΑ επιτρέπονται και όλα είναι πολιτική και κάθε τί κουβαλάει άποψη. Διότι αφορούν το χαρτί και την ελευθερία σκέψης. Στο ιδιο μοτίβο και οι σκέψεις-αφορισμοί του wolinski. Πολύ καλή επιμέλεια της έκδοσης. Η σειρά micromega είναι ένας θησαυρός επανεπισκέψιμος για κάθε βιβλιοθήκη.

Αυτό δεν είναι λογοτεχνία κατά την γνώμη μου, που ποιος είμαι; Κανεις. Άλλη μια ιστορία που μπλέκει την ιστορία της επιστήμης κ.λπ κ.λπ. Που είναι η έμπνευση; Ένα παζλ 10.000 κομματιών. Αυτός που το φτιάχνει, δεν είναι ούτε ζωγράφος, ούτε φωτογράφος και προπαντός δεν είναι καλλιτεχνης. Στην καλύτερη, ένας επίμονος κηπουρός είναι. Τα δύο αστεράκια για το κουράγιο που είχε να βάλει τα παζλ απο την wikipedia σε σειρά. Περαν τούτου, καμιά εμπνευση, καμιά πρωτοτυπία, καμία ουσία.

Ο Κονραντ έχει την μαγική ιδιότητα να διαβάζεται και σήμερα. Έχει μια κριτική όψη για τα πάντα και είναι αναμφισβήτητα ένας ταλαντούχος αφηγητής.

Τρεις ιστορίες στο γνωστό ύφος του. Ο συγγραφέας καταφέρνει να κρατάει σε αγωνία τον αναγνώστη και όπως πάντα αφήνει και τις γνωστές προεκτάσεις (φιλοσοφικές) σε δευτερο, αλλά οχι τοσο μακρυνό επιπεδο. Προσεγμένη εκδοση.

Με ένα περίεργο τρόπο μου θύμισε πολύ το αριστούργημα του Elio Petri "Υπεράνω Πάσης Υποψίας". Σε κρατάει σε εγρήγορση, η πλοκή έχει ανατροπές και ο συγγραφέας περνάει το μήνυμα που θέλει μέσα από μια υπερβολικά δουλεμένη ιστορία. Ελβετός δεν είναι; Σημασία στην λεπτομέρεια. Επίσης, μέσα από την ενασχόληση με την δικαιοσύνη γίνεται και ένα ψυχογράφημα της χώρας του, χωρίς εκπτώσεις. Πολύ καλό.

Οι ιστορίες μπερδεύονται, ο χρονος μπερδεύεται, τα μπρος πισω συνεχή καθώς και η "εικονική" πραγματικότητα μπλέκεται την ιδια ώρα με το παρόν. Παρακολουθούμε τον ήρωα όπως στα κόμιξ. Μιλάει κανονικά, αλλά ο συγγραφέας με το α\' πρόσωπο, μας παρουσιάζει τις σκέψεις του, τα συννεφάκια με τις διακεκομμένες γραμμές. Ο Αλεξάκης πάντα παίρνει θέση. Μια θέση που προκύπτει από την μελέτη, την αντίληψη του, χωρίς να γίνεται φανατικός, διδακτικός ή βαρετός. Ο Αλεξάκης αγαπάει όλους τους χαρακτήρες που δημιουργεί και για αυτό αποφεύγει την ανάλυσή τους. Το χιούμορ του καταλυτικό. Ο Αλεξάκης είναι μεγάλος μάστορας και αυτό το μυθιστόρημα είναι από τα καλύτερα του.

Το όλο εγχείρημα κάπου μοιάζει ανεκπλήρωτο. Σαν να τρέχει ο ηρωας και να δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τις αλλαγές στην ψυχοσύνθεσή και τις πράξεις του. Μοιάζει μια ωραία ιδέα, ένα σενάριο και μια πλοκή, που ενώ στηρίζονται σε μια έξυπνη αλληγορία, η αναγωγή σε κάποιο δεύτερο επίπεδο πιο βαθύ χάνεται. Η απλότητα είναι πολύ δύσκολος στόχος και νομίζω ότι ο συγγραφέας εδώ άφησε πολλά πράγματα στον αυτόματο. Μοιάζει στα μάτια μου, ένα μισοτελειωμένο βιβλίο. Όχι στην έκβαση της ιστορίας, που είναι πολύ δεμένη, αλλά στο ψυχογράφημα των ηρώων ή στο βάθος οποιουδήποτε "νοήματος". Αν ο συγγραφέας δεν ήθελε να δώσει κάποιο νόημα, τότε μιλάμε για μια άσκηση γραφής και η αλήθεια είναι ότι το χαρακτηρίζει αφήγημα. Μοιάζει σαν ιστορία που λέει ο φαντασιόπληκτος του καφενείου σε οποιον θαμώνα είναι διαθέσιμος το πρωΐ. Μπορεί να την αλλάζει και κάθε πρωΐ, αναλόγως το ακροατήριο. Θα μου πείτε, όλα πρεπει να εχουν νόημα; Όχι. Αλλά η διάδραση με τον αναγνώστη τουλάχιστον πρέπει να αφήνει μια μαγιά για περεταίρω σχέση. Εδω η μαγιά δεν φούσκωσε το ψωμί. Το αφησε τάβλα στην λαμαρίνα.

Χαμένος στα αμερικάνικα κλισέ. Ταινία αμερικάνικη χωρίς τα εφέ, οικογένειες διαλυμένες, αλκοολισμός, ξανθές υπάρξεις, ζωές χωρίς νόημα σε μια κοινωνία που το χρήμα είναι η μοναδική αξία, χωρίς καμιά εναλλακτική. Μια κοινωνία που δεν αφήνει τίποτα πίσω της γιατί απλά είναι αδεια. Ετσι είναι και οι ιστορίες. Άδειες...

Ο λόγος του Παπαγιώργη ρέει με έναν δαιμονιώδη ρυθμό την ίδια ώρα που η χρήση της γλώσσας χρησιμοποιεί όλα τα εργαλεία της. Ο Παπαγιωργης ζωγραφίζει υψηλής αισθητικής πινακες με τιν λόγο του. Προσεγγίζει την ανθρώπινη φύση μέσα από την λογοτεχνία και την φιλοσοφία με έναν χειρουργικό τρόπο. Μπορείς να διαφωνήσεις με το θέμα, την οπτική γωνία. Δυσκολα θα διαφωνησεις με ενα κόμμα, μια άνω τελεία, μια επεξηγηματική φράση, ένα επίθετο ακόμα. Δεν υπάρχει λάθος πινελιά. Ήταν απαραίτητος γιατί όρισε την υψηλή αθσθητική με τα κείμενά του.

Γραφή που ρέει με έναν γοητευτικό ρυθμό. Από εκεί και πέρα μια ιστορία που συνδέεται χρονολογικά με πολιτικά γεγονότα (χωρίς να τα αγγίζει περαν από το ένα που απλά αγγιζεται ώς αιτιο απομακρυνσης) απλά που βοηθούν το ωραίο πηγαινε ελα απο το παρελθόν στο παρόν. Η δομη της ιστοριας σχεδόν τελεια. Αλλά η απλοποίηση ότι ενα γεγονός ξεκινάει μια αντίδραση που δεν μπορεί να ανατραπεί, μια μοίρα προγεγραμμενη μοιάζει σαν μαθηματική εξίσωση. Κι εδώ είναι το οξυμωρο. Αν δεν υπαρχει λαθος, δεν υπάρχει ανθρωπος. Αν δεν υπάρχει κατανόηση καταληγεις στον πατερναλισμό που χτυπάς. Όσο καλοκουρδισμενος ειναι ο ρυθμος, τόσο παράφωνο μοιάζει το ψυχογραφημα των "ρόλων".

Συνειδητοποίησα την εποχή που γράφτηκε από το επίμετρο (μπράβο στις συγκεκριμενες εκδοσεις, διοτι περαν του δημιουργικού η επιμέλεια της έκδοσης είναι ΑΡΙΣΤΗ!!!). Υπέροχη αλληγορία, πολλών διαστάσεων που μετά από 100 χρονια περίπου αποκτάει και άλλες ερμηνείες, που ακόμα και ο συγγραφέας ισως δεν ειχε στο μυαλό του (επιστήμη και φιλοσοφία). Το μοναδικό "αρνητικό" ( σε εισαγωγικά γιατί ειναι η νορμα σε σύγχρονους συγγραφείς), οτι το πρώτο τρίτο του διηγήματος υστερεί με τα ιατρικά σε σχεση με αυτό που ακολουθεί που ρέει, βαζοντας ερωτήματα προχωρωντας στην ουσία της αλληγορίας. Πάρα πολύ καλό! Παρα πολύ καλή έκδοση. Πολύ καλή μετάφραση.

Κάποια περίεργη τύχη με έκανε και έπιασα αυτό το βιβλίο μετά το 4 3 2 1 του Όστερ. Και τα δύο βιβλία γραμμένα από "εβραιόπουλα" και μέσα από την ζωή τους η αγωνία της δημιουργίας και η ιστορία των χωρών τους. Εκεί σταματάνε οι ομοιότητες. Ο Όστερ παραμένει ένα καλός του λόγου αλλά ο δουλεμένος λόγος του δεν έχει καμιά ανατροπή, δεν σπάει καμιά βεβαιότητα, μοιάζει με αστική ακτινογραφία. Ο Feinmann αντίθετα φτιάχνει ένα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ μυθιστόρημα. "Η Κριτική Των Όπλων" είναι ένα σοκαριστικά κυνικό, πολιτικό, φιλοσοφικό, κοινωνικό, ενοχικό μυθιστόρημα με φόντο την πρόσφατη ιστρορία της Αργεντινής μέσα από τα μάτια ενός "διαταραγμένου" καθηγητή/καπιταλιστή και της παλιάς παρέας του. Η προσωπική του λύτρωση περνάει μέσα από την σχέση με την καθολική μητέρα του. Και λογικό, αφού όπως λέει στο βιβλίο και γνωρίζουμε όλοι, η Αργεντινή είναι η χώρα της ψυχανάλυσης. Στο τέλος, αφού υποτίθεται ότι έχει "γιατρευτεί" λέει ότι θέλει να ξυπνήσει με την ματιά του Όστερ. Το αστείο είναι ότι το 4 3 2 1 γράφτηκε 16 χρόνια μετά, αλλά το βιβλίο του Feinmann μεταφράστηκε στα ελληνικά την ίδια χρονιά που κυκλοφόρησε και μεταφράστηκε και το 4 3 2 1. Ο Feinamnn έχει αποβιώσει και δεν είναι δικό του το βαρετό 4321. Όλα αυτά τα περίεργα για να πω, ότι οποιοσδήποτε είναι άνω των 40, έχει μια ιδέα από την ιστορία των χωρών της Λατινικής Αμερικής και τον γοητεύει η πολιτική φιλοσοφία, θα βρεθεί μπροστά σε ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα. Ο ρυθμός, η εναλλαγη από το ατομικό στο συλλογικό, από την οικογένεια στην πατρίδα, από τον φόβο για τον θάνατο στην απραξία, από την ήττα στην επιβίωση, από την προσπάθεια να μείνεις άνθρωπος σε μια βαρβαρότητα, από την χρήση βίας ή όχι, από την θεωρία και την πράξη, και από την ψυχανάλυση του ενός στην μαζική παράκρουση ενός λαού... Όλα στον αέρα.