Τι να πει κανείς για το βιβλίο που σε κάνει να νίωθεις εμπάθεια για έναν παιδεραστή. Αριστούργημα από τα λίγα, γλώσσα πανέμορφη, ιδιοφυής ο τρόπος που το χειρίστηκε ο Ναμπόκοφ. Πληθώρα συναισθημάτων -από την αρχή έως το τέλος- όπως συγκίνηση, οργή, θλίψη. Όταν ακούω τη λέξη αντιήρωας, δε σκέφτομαι άλλον από τον Χ. Χάμπερτ, έναν από τους πολυπλοκότερους χαρακτήρες που έχω συναντήσει. Εξαιρετικά αμφιλεγόμενο, ακόμη και στις μέρες μας, καθώς οι περισσότεροι δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι δε ρομαντικοποιείται τίποτα. Αντιθέτως, είναι οι ωμές σκέψεις ενός -ευαίσθητου κατά τ'άλλα- παιδόφιλου.