Η Χ.Ντουνιά είναι μέχρι σήμερα μακράν ο πιο αξιόπιστος μελετητής και ερευνητής του συνολικού έργου της Πολυδούρη. Πολύ χρήσιμα και έγκυρα σχόλια και συσχετισμός των ποιημάτων με βιογραφικά στοιχεία της ποιήτριας. Για τους λάτρεις της Πολυδούρη το βιβλίο αυτό (όπως και το "Ρομάντσο & άλλα πεζά") είναι ένα "κόσμημα" στην βιβλιοθήκη τους.

Δυστυχώς, πρόκειται για προχειροδουλειά. Όχι μόνον δεν περιλαμβάνει κάποια από τα πολύ γνωστά ποιήματά του, όπως το "Sie liebten sich beide", το οποίο μεταφράστηκε από τον Κ.Καρυωτάκη, αλλά και αυτά που επελέγησαν παρουσιάζονται εντελώς πρόχειρα. Ενδεικτικώς δεν αναφέρεται ούτε καν ο τίτλος του ποιήματος! Για να μην μιλήσουμε για την έλλειψη της χρονολογίας ή της ποιητικής συλλογής...Ωστόσο, είναι το μόνο βιβλίο που σώζει τις μεταφράσεις από καταξιωμένους ποιητές. Οποιοδήποτε άλλο έχει πλέον εξαντληθεί...

Εάν είχε περισσότερα ποιήματα και περισσότερα σχόλια για ορισμένα ποιήματα (σε σχέση με το εξίσου καλό βιβλίο του Χ.Βλαβιανού) μάλλον θα ήταν συνολικά το πληρέστερο βιβλίο στα ελληνικά για την ποιήτρια. Καλή μετάφραση, τα πλουσιότερα βιογραφικά και ιστορικά στοιχεία από κάθε άλλο βιβλίο και μακράν οι περισσότερες επιστολές από κάθε άλλο βιβλίο.

Δίγλωσση έκδοση με τα περισσότερα ποιήματα από κάθε άλλο βιβλίο στην ελληνική γλώσσα. Καλή μετάφραση, αρκετά βιογραφικά στοιχεία και συνοπτική αλλά μεστή ανάλυση του έργου της, ορισμένα αποσπάσματα επιστολών (και ερμηνεία τους).

Κατά την μετάφραση δεν πρέπει να μεταφέρει κανείς τις ιδεοληψίες του στο μετεφρασμένο κείμενο. Ούτε η Έμιλυ χρειαζόταν, χρειάζεται ή θα χρειαστεί ποτέ της αυτόκλητους "προστάτες" της ζωής της (ακόμη και της ιδιωτικής). Για παράδειγμα o owner (ειδικά δε μέσα στο συγκεκριμένο ποίημα) πρέπει να μεταφραστεί ως ιδιοκτήτης ή κύριος (με την έννοια της άσκησης κυριότητας) και όχι κάτοχος. Ο Master με βάση το ιστορικό περιβάλλον της ποιήτριας, το περιεχόμενο των επιστολών και των επιμάχων ποιημάτων, καθώς και με βάση την ανάλυση μόνον των έγκριτων και αξιόπιστων αμερικανών μελετητών του έργου της, θα πρέπει να μεταφραστεί ως "Αφέντης" ή έστω "Κύριός μου" (με την έννοια της άσκησης κυριότητας και όχι ως ευγενική προσφώνηση). Και άλλα πολλά μπορούν να επισημανθούν.