Το αγόρασα χωρίς να γνωρίζω οτιδήποτε για τον συγγραφέα. Αρχίζοντάς το διαπίστωσα ότι είναι ´προοδευτικός´ και διεθνιστής, δηλαδή Αριστερός. Έμπνευσή του είναι Ο Οριενταλισμός του δασκάλου του Ε. Σαΐντ και Οι Φαντασιακές Κοινότητες του Μπεν. Αντερσον. Είναι γραμμένο μεταξύ 1988 και 1994. Το βιβλίο ξεκινά με το συμπέρασμα του συγγραφέα ότι έθνος δεν υπάρχει, αντί να ορίσει τα προκείμενα στοιχεία και να καταλήξει σε συμπέρασμα. Αντί να ξεχωρίσει και να αποδομήσει τους μύθους που συμφύρονται στον θεσμό του έθνους, χρησιμοποιεί στοιχεία από έργα των Μπαλιμπάρ, Αλτουσέρ, Λακάν, Γκράμσι, Λούκατς, Μπρετόν, Ζίζεκ, Χομπσμπάουμ, κ.ά. (όλοι τους παλαιά και νέα κομουνιστικά απολιθώματα) με ολίγη από Καρλ Σμιτ (τα άκρα συγκοινωνούν άριστα) και τη θεωρία των ονείρων του Φρόιντ, για να δικαιολογήσει την ονειρική ´απόδειξή´ του. Δεν χρησιμοποιεί απολύτως κανένα πραγματολογικό στοιχείο για το έθνος, ώστε να πραγματευτεί πάνω σε αυτό.
Γράφει: ´Το έθνος είναι μια απόλυτα ιστορική μορφή. Κι αυτό όχι μόνο γιατί μπορεί να εντοπιστεί σε μια συγκεκριμένη περιοχή στον ιστορικό και γεωγραφικό χάρτη του ανθρώπινου πολιτισμού (πράγμα που στην πραγματικότητα δεν μπορεί να γίνει) …. σ. 36 και αλλού.
Βρήκε τη δικαίωσή του το 2004 στους Σερβοκροάτες, οι οποίοι αφού αλληλοσφάχτηκαν όσο καλύτερα μπορούσαν, πάντως όχι για το έθνος, είδαν το φως στο βιβλίο αυτό σελ. 15.
Άλλες θέσεις του συγγραφέα: Η 17Ν ήταν διαβόητη ´τρομοκρατική´ οργάνωση σ. 231. Για τους Έλληνες επί Τουρκοκρατίας: ´… για τους υποτιθέμενα καταπιεσμένους Έλληνες Ορθόδοξους στις περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ….´ σημ. 14 σ. 214.
Θρηνεί βαθύτατα, μαζί με τον Φρ. Φανόν, επειδή οι πρώην αποικοικρατούμενοι δημιούργησαν και αυτοί αστική τάξη σαν της Δύσης, η οποία (δυτική) είναι η κατεξοχήν αποικιοκρατική αστική τάξη, και δεν έγιναν διεθνιστές όπως αυτοί.
Τα 18€ της αγοράς δε με πείραξαν, σε αντιδιαστολή με τον χρόνο που ξόδεψα, ώστε να διαβάσω το φληνάφημα των 365 σελίδων.

Ανεπανάληπτος γαλλικός βερμπαλισμός σε 420 σελίδες. Τα περιεχόμενα προδιαθέτουν για εξαίρετο ανάγνωσμα, αλλά η συνέχεια εξαντλεί την υπομονή του αναγνώστη. Αν περιοριζόταν σε 80-90 σελίδες, στις οποίες συμπυκνώνεται όλη η ουσία του, θα επρόκειτο για πολύ καλό βιβλίο. Απαράδεκτα φλύαρο.