Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι ο άνθρωπος που ξέρει πολλά από ποίηση και μπορεί να εκφέρει ορθή άποψη (είμαι περισσότερο της λογοτεχνίας..). Παρ\' όλα αυτά, χαίρομαι όταν νέοι άνθρωποι βρίσκουν το πάτημά τους και τρόπο επικοινωνίας με το αναγνωστικό κοινό. Πολύ αξιόλογη προσπάθεια από έναν πολύ αξιόλογο άνθρωπο. Συγχαρητήρια Ελένη!!

Μια Νουβέλα που δεν θέλεις να τελειώσει... που αναρωτιέσαι γιατί να είναι μόνο 110 σελίδες;; που την διαβάζεις σε λίγες ώρες (αν όχι σε λίγα λεπτά..) που σε κάνει να θες να διαβάσεις τα άπαντα του Μπαρίκο.. που σε ταξιδεύει.. όχι στην Ιαπωνία.. αλλά στα μονοπάτια της ψυχής και του έρωτα!!

Από τα βιβλία του Nesbo που έχω διαβάσει, ίσως το καλύτερο... Παρά τον όγκο του, το τελείωσα σε λιγότερο από 24 ώρες!! Ο Χόλε γίνεται πιο ανθρώπινος. Τα flashbacks διατηρούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο. Ανατροπές μέχρι το τέλος, όπως συνηθίζει άλλωστε ο συγγραφέας. Όσοι αγαπούν την αστυνομική λογοτεχνία και τον Nesbo ας σπεύσουν!!!

Εάν δεν ήμουν τόσο ψυχαναγκαστικό άτομο, δεν υπήρχε περίπτωση να τελειώσω ένα τόσο βαρετό και ανούσιο βιβλίο...

Είναι πολύ ελπιδοφόρο ότι έχουμε στην σύγχρονη Ελλάδα συγγραφείς με τόσο καλή πένα!! Ένα βιβλίο που λόγω όγκου το φοβάσαι και μόλις διαβάσεις το πρώτο κεφάλαιο απλά πρέπει να το τελειώσεις... Ένα αισθηματικό μυθιστόρημα;; σίγουρα.. ένα ιστορικό;; Σίγουρα.. Η συγγραφέας με τις ουσιαστικές παραπομπές της σε διδάσκει λεπτομέρειες της Ιστορίας της Βόρειας Ελλάδας εκείνων των χρόνων.. και σε κάνει να συμπαθείς σχεδόν όλους τους ήρωες.. Έλληνες Χριστιανούς, Εβραίους, φτωχολογιά και αστική τάξη.. ένα βιβλίο που σίγουρα σου αφήνει γλυκα και πόνο μέσα από τις ιστορίες του και σε βάζει στο τρυπακι να ψάξεις παραπάνω την ιστορική περίοδο που πραγματεύεται.. ένα βιβλίο που σίγουρα αξίζει να διαβαστεί από τους λάτρεις τους είδους!!

Η ιδέα του συλλογικού έργου είναι πάντα άκρως ενδιαφέρουσα! Υπάρχουν όμως αρκετοί κίνδυνοι. Η ιστορία - πλοκή του αρκετά καλή. Δεν μπόρεσε όμως η διαφορετική γραφή των συγγραφέων να κρατήσει το ενδιαφέρον και την αγωνία στο ίδιο υψηλό επίπεδο κάθε φορά..

Μπορεί η πλοκή και οι χαρακτήρες να είναι απλοϊκοί, αλλά είναι ένα βιβλίο που σίγουρα δεν μας αφήνει αδιάφορους. Πολλές φορές μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα, αφού σκεφτόμαστε τα δικά μας τα χαΐρια· πόσο αφηνόμαστε στην εξουσία των "likes", πόσο για χάρη της «ασφάλειας» παραχωρούμε την προσωπική μας ελευθερία, πόσο στερούμαστε τις μικρές και γλυκές χαρές της σιωπής και της απομόνωσης για να κερδίσουμε λίγες κενές στιγμές στο διαδίκτυο.

Λόγω των διθυραμβικών κριτικών που έχει λάβει παγκοσμίως, ήμουν αρκετά επιφυλακτική.... Γιατί ως γνωστόν, όπου ακούς πολλά κεράσια... Το βιβλίο όμως αυτό είναι ένας ύμνος κατά του πολέμου, ένας ύμνος για τις γυναίκες και την δύναμη που κρύβουν μέσα τους. Και τέλος είναι ένας ύμνος για την αγάπη. Την αγάπη που λαχταράς και δεν σου δίνεται, την αγάπη που θέλεις να δώσεις και δεν σ'αφήνουν, την αγάπη για την πατρίδα, για τον συνάνθρωπο, την αδερφική, την ερωτική... Ένα ιστορικό μυθιστόρημα που αξίζει να διαβαστεί!

Οι λάτρεις του είδους της βικτωριανής λογοτεχνίας θα απογοητευτούν... Πολύ ρηχό χτίσιμο χαρακτήρων. Απόλυτα αναμενόμενη η κάθε εξέλιξη της ιστορίας. Από τα μισά του βιβλίου καταλαβαίνεις τι ακριβώς θα γίνει με όλους τους χαρακτήρες. Στο τέλος του βιβλίου, η κορύφωση, που θα μπορούσε να σώσει την κατάσταση, δεν ήρθε ποτέ. Στην καλύτερη αδιάφορο, στην χειρότερη απογοητευτικό.

Για κάποιον περίεργο λόγο, η γραφή της Yanagihara σε κάνει να ταυτίζεσαι με τον ήρωα... Ενώ φαινομενικά δεν σε συνδέει τίποτα... Η γραφή της εξαιρετική!! Χωρίς αμφιβολία, το καλύτερο μυθιστόρημα που διάβασα το 2016!