Αναμφίβολα η κορυφαία μελέτη σχετικά με τον βίο και τη δράση του Ιωάννη Καποδίστρια, γραμμένη από τη βαριά πένα του Woodhouse το 1972.
Ενδεικτική ημερομηνία, που δείχνει τη διαφορά με την κυρίαρχη αναθεωρητική Ιστορική σχολή που θέλει τον Καποδίστρια "τύραννο" "δεσποτικό" "Ρωσσόφιλο" και καταπατητή του Συντάγματος.
Διαφωνώ με τη κρίση του κυρίου Ριζά στον πρόλογο, που αναφέρει ότι ήταν οπαδός της φωτισμένης δεσποτείας(!) και το ότι το Ναβαρίνο σφράγισε την ανεξαρτησία της Ελλάδας(!!), γεγονότα που όχι απλά δεν υποστηρίζονται στο βιβλίο αλλά αναδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο.
Επίσης στη σελ.459 αναφέρεται \'\'...ο Ρίζος Νερουλός, ένας Φαναριώτης λόγιος ο οποίος έγραφε μια ιστορία της νεότερης Ελλάδας στη Γενεύη ΜΑΖΙ με τον Καποδίστρια και τον συνόδευε στην Ελλάδα το 1828\'\'
Κατά ευτυχή ιστορική σύμπτωση, το βιβλίο αυτό εκδόθηκε για πρώτη φορά στα Ελληνικά, μόλις πριν από δυο μήνες, υπό την επιστημονική επιμέλεια του τεράστιου Γιώργου Κοντογιώργη από τις εκδόσεις Αρμός.

Το όραμα του Καποδίστρια προπορεύονταν της εποχής του, καθώς η κυρίαρχη πολιτική αντίληψη της Δύσης (μοναρχική δεσποτεία) ήταν αντίθετη στο δημοκρατικό και φιλελεύθερο του φρόνημα.

Ενδεικτική συμπληρωματική βιβλιογραφία είναι "Τα καπάκια" "Κανέλλος Δελληγιάννης" και "Εμμανουήλ Ξάνθος" του Κωστή Παπαγιώργη (βασικά πάρτε όλα τα βιβλία του Παπαγιώργη) των εκδόσεων Καστανιώτη και το "Ο Καποδίστριας ετοιμάζει την επανάσταση" του Γεώργιου Σκλαβούνου των εκδόσεων Παπαζήση.

Ο κύριος Παπαφλωράτος, μας δίνει ένα εξαιρετικό βιβλίο που διαπραγματεύεται το ακανθώδες πρόβλημα των σχέσεων μεταξύ Ρωσσίας και Ουκρανίας.
Η ιστορική ανάλυση των τριών πρώτων κεφαλαίων είναι υποδειγματική, ενώ το Β\' μέρος είναι τόσο λεπτομερές, που θα αποτελέσει πολύτιμο υλικό για τον ιστορικό του μέλλοντος.
Ως νομικός και διεθνολόγος, μας δίνει στο Γ\' μέρος στοιχεία για τη γεωστρατηγική σημασία της περιοχής και ταυτόχρονα εξετάζει το θεσμικό πλαίσιο δράσης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Η έκδοση είναι πολύ καλή, με ωραία γραμματοσειρά και περιθώρια, με κάποια μετρημένα τυπογραφικά λαθάκια.

Ο αναγνώστης θα αισθανθεί ότι οι διεθνείς θεσμοί δουλεύουν ala carte στην περίπτωση της Ουκρανίας, (ενώ σε αντιστοιχία η Κύπρος αποτελεί δυσεπίλυτο πρόβλημα), ενώ στις σελ.99-100 παρουσιάζεται η κορυφή της υποκρισίας σε παγκόσμια κλίμακα, με τη δήλωση του Τούρκου υφυπουργού Εξωτερικών Γιαβούζ Σελίμ Κιράν, ότι η Τουρκία έχει καταγγείλει επανειλημμένως την παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας(!!).

Να μου επιτραπεί ωστόσο μια διόρθωση :
Στη σελ.380 αναφέρεται \'\'Η πληρωμή αυτή ανέβαζε στα 4.000.000.000 δολλάρια την οικονομική βοήθεια που είχαν χορηγήσει οι Ηνωμένες Πολιτείες στην Ουκρανία από την αρχή της εισβολής.\'\'
Στην πραγματικότητα (σύμφωνα με τα οικονομικά στοιχεία που δίνει ο ίδιος ο συγγραφέας στο βιβλίο) το ύψος της βοήθειας των Η.Π.Α μέχρι εκείνη την περίοδο ήταν 58,513 δις δολλάρια, ενώ μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2023 έφτασε τα 119 δις!
Μαζί με την βοήθεια και των συμμάχων, η οικονομική βοήθεια σε στρατιωτικό υλικό, χρήμα και λοιπές προμήθειες έφτασε τα 149,342 δις δολλάρια!

Η έκδοση του βιβλίου που έχω, είναι του 2008 και περιλαμβάνει τους προηγούμενους δύο τόμους σε έναν.
Μιλάμε φυσικά για ένα αριστούργημα μεθοδολογικής γραφής, από έναν πολύ μεγάλο κοινωνιολόγο και φιλόσοφο,που δεν κάνει απλά μία γενική περίληψη των θέσεων των συγγραφέων που εξετάζονται στο βιβλίο αλλά φτάνει στο βάθος των θεωρητικών σχημάτων τους.
Η έκδοση είναι αψεγάδιαστη.
Σκληρό εξώφυλλο, τέλεια γραμματοσειρά μεγάλα περιθώρια και η μετάφραση του Μπάμπη Λυκούδη είναι υποδειγματική.
Όλα αυτά βέβαια, υπό την εποπτεία του μεγαλύτερου ιστορικού των ιδεών του 20ου αιώνα,Παναγιώτη Κονδύλη.
Είναι βιβλίο απαιτητικό και δύσκολο αλλά απαραίτητο για όποιον θέλει να ασχοληθεί με κοινωνικές επιστήμες.

Κατά τη γνώμη μου, το βιβλίο αυτό δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα, στον αναγνώστη που θέλει να κατανοήσει τις νεοπλασίες του Καστοριάδη.
Η στριφνή και ιδιαίτερη νοηματικά ορολογία του, μας παρατίθεται απλά εν είδει αποσπασμάτων, από τα βιβλία στα οποία αναφέρονται.

Πχ θέλετε να μάθετε τι σημαίνει "φαντασιακός χρόνος" ; (σελ.183)
(!!!)

Η πλάκα είναι, ότι ο κύριος Πολίτης που προλογίζει το βιβλίο, αναφέρει στη σελίδα 8

Η πρόθεση των επιμελητών, που υποστηρίζουν ότι και καλά αφήνουν τον συγγραφέα να μιλάει ο ίδιος μέσα από τα κείμενα του (σελ. 10-11) για να μην αλλοιώσουν το νόημα των όρων και των εννοιών (!!!) είναι τουλάχιστον αστεία και φυσικά δεν έχει ίχνος επιστημονικού χαρακτήρα.
Ή αλλάζεις τίτλο στο βιβλίο που κυκλοφορείς η κάνεις μια μεγαλύτερη έκδοση με όλες τις ερμηνείες των όρων από τους μελετητές του Καστοριάδη(πόσες να είναι πια...)

Ενα αστέρι μόνο και μόνο για τον διάλογο - συνέντευξη (σελ. 209-258) που μου θύμισε τον διάλογο Σαρτρ, Γκαβί, Βικτόρ στο "Έχουμε δίκιο να επαναστατούμε" των εκδόσεων Αρσενίδη.

Το βιβλίο αυτό, είναι κάτι παραπάνω από μια απλή βιογραφία.
Η κυρία Γεωργιάδου έκανε ένα απίστευτο μακροβούτι, σε βιβλιοθήκες, πανεπιστημιακά ιδρύματα, κρατικά αρχεία, περιοδικά, πρακτικά συνεδριών και επιστολές ιδιωτικών συλλογών, στους χώρους που έδρασε ο Καραθεοδωρή αλλά και σε πολλές χώρες του εξωτερικού και δεν αφήνει ανεξερεύνητη, καμία πτυχή της ζωής του μεγάλου μαθηματικού.
Εκπληκτική δουλειά, που βάζει τα γυαλιά και σε επαγγελματίες ιστορικούς (η συγγραφέας είναι φυσικός με διδακτορικά στη θεωρητική Φυσική και θεωρητική Αστροφυσική).
Το φορμαλιστικό μέρος (μαθηματικοί τύποι, εξισώσεις κτλ) καλύπτει ένα μικρό κομμάτι του βιβλίου, κάνοντας το προσιτό και σε ανθρώπους, που δεν έχουν γνώσεις διαφορικών εξισώσεων και λοιπών στριφνών συναρτήσεων.
Επαυξημένη εκδοχή της πρώτης αγγλικής έκδοσης του 2004, είναι ένα βιβλίο βαρύ αλλά πολύτιμο.

Θα είμαι ειλικρινής. Δεν το διάβασα ολόκληρο αλλά το ύφος του συγγραφέα, μου είναι γνωστό από άλλο έργο του,
"Ο θάνατος της Δημοκρατίας:η πτώση της Βαϊμάρης και η άνοδος του Ναζισμού"
Λίγο Ιστορία, λίγο λογοτεχνία, λίγο αερολογίες και έχουμε τον Πρεσφιλντ του Β\'Παγκοσμίου Πολέμου.
Αλλά αν με το καλημέρα, χαρακτηρίζεις τον Goebbels "αποτυχημένο συγγραφέα" τον Canaris "πανούργο και μυστικοπαθή"
τον Ribbentrop "πωλητή αφρώδους οίνου" και τον Hitler" άσημο βετεράνο του Α Παγκοσμίου Πολέμου (!!!!) " τότε δεν γράφεις ιστορική μελέτη, γράφεις Αρλεκιν.
Τα προβλήματα της συγγραφής του βιβλίου είναι πολλά, που δεν αναπτύσσονται σε λίγες γραμμές.
Αφοριστικό ύφος αυθεντίας και επιπόλαιες κρίσεις, χωρίς καμία επιστημονική συναίνεση.
Αν ο κύριος Hett είναι ιστορικός, εγώ διδάσκω Κβαντική Χρωμοδυναμική στο Co
ell.

Δεν νομίζω να υπάρχει πιο πλήρης μελέτη για την ιστορία του βιβλίου.
Ένας σοβαρός ακαδημαϊκός (ο οποίος δυστυχώς έφυγε πέρσι από τη ζωή) ο οποίος δίδασκε και το αντικείμενο στην Ecole nationale superieure des Science de l\'information et des bibliotheques, δεν αφήνει καμία πτυχή του θέματος χωρίς να την εξετάσει ως τη ρίζα του.
Η ιστορία της γραφής, η μετάβαση πάπυρος - κώδικας - βιβλίο, οι μεγάλοι τυπογράφοι, μέθοδοι τυπογραφικών τεχνικών, τα incunabula (και πολλά άλλα θέματα, τα οποία βλέπαμε συχνά στα κείμενα του Umberto Eco) , μελετούνται εξονυχιστικά, αποτελώντας λιχουδιά για τους απανταχού βιβλιόφιλους.
Απαραίτητο για μια σοβαρή βιβλιοθήκη.

Βιβλία όπως αυτό, αποτελούν δοκιμασία για τα νεύρα και την υπομονή του αναγνώστη. Με πλήρη απουσία βιβλιογραφικών παραπομπών, οι συγγραφείς θεωρούν αξιωματικά, ότι με την αποστασιοποιημένη υποτίθεται θεώρηση του Μακεδονικού, θα είναι αντικειμενικοί. Θα συμφωνήσω απόλυτα με την κριτική του Histor10 και στην βιβλιογραφία που προτείνει, θα συμπλήρωνα το "Η Μακεδονία στη μέγγενη της Τρίτης Διεθνούς και του ΚΚΕ" του
Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου εκδόσεις Πελασγός.
Ενδεικτικό παράδειγμα ρομαντικής η ανιστόρητης γραφής (στην κρίση του αναγνώστη) σελ. 51-52 "Αν και η επιδίωξη αυτή (δηλαδή της δημιουργίας Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας) που έφτανε στους οραματισμούς του Ρήγα Βελεστινλή (!!!) εγκαταλειφθηκε μετά το 1925,η Κομμουνιστικής Διεθνής, παρέμεινε συνεπής στη θέση της για την υπεράσπιση των μειονοτικών πληθυσμών (!!!!)

Ο κύριος Παπαφλωράτος καλύπτει ένα σημαντικό κενό στην ελληνική βιβλιογραφία, με το συγκεκριμένο έργο.
Ο συγγραφέας, παρουσιάζει τις διμερείς απόψεις Τουρκίας και Ελλάδας για το νομικό καθεστώς των νησιών του Αιγαίου, (ιδιαίτερα της Λήμνου και της Σαμοθράκης) και με στιβαρή νομική επιχειρηματολογία και με πλήρη υποστήριξη από τις συνθήκες του Διεθνούς δικαίου, θεμελιώνει το δικαίωμα οχύρωσης και εξοπλισμού των ελληνικών νήσων.
Το τομίδιο αυτό, οφείλουν να το μελετήσουν όλοι στο ΥΠΕΞ και στο διπλωματικό σώμα.
ΥΣ
Η έκδοση που διαθέτω είναι του 2017. Η παρούσα έκδοση είναι επαυξημένη και έχει ένα επιπλέον κεφάλαιο, που αφορά στο Τουρκο-Λιβυκό μνημόνιο.

Για αρχή, να πούμε δυο λόγια για τον συγγραφέα.
Ο Αχμέτ Νταβούτογλου υπήρξε ο 26ος Πρωθυπουργός της Τουρκίας, έχει θητεύσει ως Υπουργός Εξωτερικών και μέχρι πρόσφατα
ήταν σύμβουλος του Ερντογάν σε θέματα Γεωστρατηγικής.

Σχετικά με το βιβλίο;
Είναι ένα εκπληκτικό αριστούργημα υψηλής επιστημονικής γραφής,το οποίο πρέπει να διδάσκεται υποχρεωτικά στα Ελληνικά
Πανεπιστήμια και στις Στρατιωτικές Σχολές.
Ο Νταβούτογλου, αναλύει εκπληκτικά τις προυποθέσεις Ισχύος και Στρατηγικής ενός κυρίαρχου κράτους, ενώ παράλληλα συνδέει το
παρελθόν της Τουρκίας (Ωθωμανική Αυτοκρατορία) με τις προκλήσεις του σήμερα.

Το δεύτερο μέρος του βιβλίου, είναι αφιερωμένο στις περιοχές στρατηγικού ενδιαφέροντος της Τουρκίας (Αιγαίο,Μέση Ανατολή,
Άπω Ανατολή,Βαλκάνια) ενώ εξετάζει και τις σχέσεις της με την Ευρωπαική Ένωση.
Σχετικά με το Αιγαίο και την Κύπρο, περιορίζεται σε μια στρατηγική κυρίως ανάλυση λίγων σελίδων (σελ.266-280) ενώ είναι
χαρακτηριστικό, ότι δεν παρουσιάζει κάποιο νομικό επιχείρημα, που να δικαιολογεί τις αξιώσεις της Τουρκίας, για θέματα όπως
το FIR,η ΑΟΖ,η υφαλοκρυπίδα,τα 12 ναυτικά μίλια κτλ

Το βιβλίο αυτό αποτελεί την Γεωπολιτική ατζέντα του μέλλοντος της Τουρκίας.
Και για το λόγο αυτό, είναι ένα σπουδαίο βιβλίο

Για όποιον θέλει μια επιπλέον βιβλιογραφία για παρόμοια θέματα, θεωρώ υποχρεωτική τη μελέτη \'\'Θεωρία του Πολέμου\'\'
του Παναγιώτη Κονδύλη(εκδ.Θεμέλιο), τα έργα των μεγάλων θεωρητικών των Διεθνών Σχέσεων(Watson,Mearsheimer,Waltz,Carr) από τις εκδόσεις Ποιότητα και το \'\'Νομικό Καθεστώς των Νήσων του Αιγαίου\'\' του Ιωάννη Παπαφλωράτου (εκδ.Σάκκουλα)

Μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση, της εξαιρετικά σημαντικής περιόδου της Δημοκρατίας της Βαιμάρης, η οποία απευθύνεται μάλλον σε αμερικάνικο αναγνωστικό κοινό, καθώς είναι φανερό, οτι ο συγγραφέας δεν διαθέτει την ευρωπαική εγγύτητα, όταν αναφέρεται σε γεγονότα πριν το 1918 (ο Μπίσμαρκ και η ενοποίηση του Ράιχ, ο πόλεμος των χαρακωμάτων) ενώ σε διάφορες αναδρομές, δεν αναφέρονται καθόλου ορισμένα σημαντικά γεγονότα, όπως η διπλωματία της Αυστροουγγαρίας,οι μάχες της Υπρ, του Βερντέν, του Σομμ κτλ.

Τα θετικά σημεία του βιβλίου, είναι η συνοπτική παρουσίαση (ως πρόλογος) των πολιτικών και στρατιωτικών πρωταγωνιστών της δεδομένης περιόδου, καθώς επίσης και η εξέταση των πολιτικών φορέων και τάσεων, που δημιουργήθηκαν μέχρι την επικράτηση του NSDAP.
Επίσης, η μετάφραση της κυρίας Φωτεινής Πίπη είναι λαμπρή, με το βιβλίο να έχει πολύ ομαλή ροή και ρυθμό.
Επιπλέον, ο συγγραφέας βασίζεται κυρίως σε γερμανόφωνη βιβλιογραφία και αναφέρει αρκετές πληρφορίες, για θέματα πολιτικής, οικονομίας και κοινωνιολογίας , που δύσκολα αναφέρονται σε πιο συγγράματα.

Τα αρνητικά του βιβλίου, είναι ότι ο συγγραφέαςς δεν ακολουθεί μια γραμμική χρονική παρουσίαση των γεγονότων, γεγονός που πιθανόν να κουράσει τον αναγνώστη ενώ κάποιες φορές κάνει αναφορές του τύπου ΄΄η σύγχρονη έρευνα έχει επιβεβαιώσει (η καταρρίψει) το ότι.....΄΄ χωρίς να κάνει κάποια βιβλιογραφική παραπομπή.
Τέλος, η κρίση του για τη δράση του Χίτλερ, στο Σύνταγμα Λίστ (σελ.83-85) εκτός του ότι παραβιάζει κάθε έννοια λογικής, είναι και επιστημονικά απαράδεκτη, καθώς η (δικαιολογημένη εκ των υστέρων) εμπάθεια του, συσκοτίζει την αμερόληπτη κρίση που πρέπει να διαθέτει ένας ιστορικός.

Για μια πιο στιβαρή ιστορική παρουσίαση της συγκεκριμένης περιόδου, μπορείτε να εμπιστευτείτε το αριστούργημα του Heinrich Winkler ΄΄Βαιμάρη.Η Ανάπηρη Δημοκρατία. 1918-1933΄΄ από τις εκδόσεις Πόλις.

Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο και δεν μπορώ να το κρίνω.
Άσχετα αν ο τίτλος του σε προδιαθέτει αρνητικά, μπορώ να τον δεχθώ, αν ο συγγραφέας μπορεί να υποστηρίξει τις απόψεις του, με νηφάλιο τρόπο και ανάλογη βιβλιογραφία.
Θα το αγοράσω σίγουρα και θα καταθέσω τη γνώμη μου.
Χωρίς όμως να θέλω να φανώ \'\'εξυπνάκιας\'\', η εικόνα στο εξώφυλλο είναι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη από τη γνωστή φωτογραφία του Παύλου Νιρβάνα στην Πλατεία Δεξαμενής το 1906.
Δεν ξέρω ποιόν βαραίνει το λάθος... τον τυπογράφο, την επιμελήτρια ή τον εκδότη;
Μπορεί το βιβλίο να είναι πραγματικά αξιόλογο (και το γράφω χωρίς καμία δόση ειρωνείας)
αλλά τέτοιο εξόφθαλμο λάθος, δείχνει πολύ πρόχειρη δουλειά...