Περίμενα χρόνια να το διαβάσω και τώρα που το τελείωσα, τολμώ να πω ότι αισθάνομαι εξαπατημένος. Εξαπατημένος γιατί όλο αυτό το διάστημα οι προσδοκίες μου είχαν φτάσει ταβάνι, ενώ το αποτέλεσμα ήταν τελικά κατώτερο αυτών. Το βιβλίο είναι γραμμένο εξολοκλήρου με την τεχνική μιας συνεχούς φλυαρίας ενώ θα μπορούσε άνετα να ειπωθεί το καθετί με πολύ λιγότερα λόγια. Φυσικά δεν είναι λογοτεχνικό κείμενο, αλλά και σαν εγχειρίδιο, πλατυάζει υπερβολικά, προκαλώντας στον αναγνώστη στιγμές δυσφορίας. Εκείνο ωστόσο που με απογοήτευσε είναι το ίδιο το περιεχόμενο. Περίμενα να διαβάσω εξωφρενικά ιστορικά στοιχεία για τις δίκες των μαγισσών και αντ\' αυτού, στα κείμενα μέσα αναφέρονται ξανά και ξανά οι ίδιες ανιαρές πληροφορίες. Σε καμία περίπτωση δε θεωρώ ότι οι σφαγές χιλιάδων γυναικών στο Μεσαίωνα προήλθε ή βασίστηκε πάνω σε αυτό το βιβλίο. Πιθανόν να γράφτηκε για να εξυπηρετήσει τα λεγόμενα "κυνήγια", ωστόσο η αιμοδιψής νοοτροπία των ανθρώπων φαίνεται να κινήθηκε ανεξάρτητα από τα λεγόμενα του. Δεν παύει όμως να είναι ένα ιστορικό ανάγνωσμα μιας ενδιαφέρουσας εποχής, και η ανάγνωση του να αποτελεί μονόδρομο.

Δεν είναι ένα βιβλίο με κινηματογραφική γραφή. Κινηματογραφική γραφή έχουν τα βιβλία του Νταν Μπράουν. Το βιβλίο αυτό έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο αφήγησης που μία πρόταση μπορεί να κρύβει πάνω από δύο νοήματα, καθιστώντας το όχι δύσκολο, αλλά σίγουρα απαιτητικό ως προς τον τρόπο ανάγνωσης, καθώς είναι πολύ εύκολο να σου ξεφύγει κάποια πληροφορία αν είσαι έστω και λίγο αφηρημένος, διαβάζοντας το γρήγορα και επιπόλαια. Θα έλεγα ότι το κείμενο μοιάζει να είναι "οργωμένο", με ένα είδος δυσκαμψίας που και να θες, δε μπορείς να το τρέξεις αβίαστα. Ακριβώς όμως αυτό το στοιχείο, σε συνάρτηση βέβαια και με την βαριά, χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα της Δανίας, το κάνει άκρως ελκυστικό για αστυνομικό μυθιστόρημα. Τέλος, σε ότι έχει να κάνει με το "κλείσιμο" της ιστορίας, μου θύμισε σε ένα γενικότερο πλαίσιο τον Αρκτικό κύκλο του Νταν Μπράουν. Γιαυτό και δεν με εντυπωσίασε. Όμως δεδομένου ότι το βιβλίο αυτό γράφτηκε πολύ πριν τον Αρκτικό κύκλο, μπορώ να πω ότι υπό άλλες συνθήκες, που δε θα ήμουν υποψιασμένος για μετεωρίτες και τα συναφή, θα με είχε ικανοποιήσει στο έπακρο. Νομίζω είχε κάνει μεγάλη αίσθηση όταν πρωτοκυκλοφόρησε.... Πρέπει να ήταν από τα πρώτα βιβλία που άνοιξαν το δρόμο για τη Σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.

Η ιστορία είναι απλή. Παρόλα αυτά είναι πολύ όμορφα γραμμένη και φυσικά η αργή πλοκή το καθιστά επικό στα μάτια του αναγνώστη. Έξυπνη η ιδέα του εκδότη να σπάσει το δεύτερο βιβλίο σε δύο τομους δημιουργώντας την ψευδαίσθηση μιας τριλογίας. Τα μικρά,έξυπνα στοιχεία φαντασίας, σε συνδυασμό με την αγωνία με την οποία "κλείνει" ορισμένα κεφάλαια ο συγγραφέας, δεν μπορούν παρά να κάνουν την επιλογή του βιβλίου μοναδική για κάθε αναγνώστη.

Αρχικά να πω ότι είναι ίσως το πιο όμορφο εξώφυλλο βιβλίου ελληνικής φανταστικής λογοτεχνίας που έχω δει εδώ κ 25 χρόνια που διαβάζω fantasy. Τώρα σε ότι αφορά το περιεχόμενο, η γνώμη μου είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μία ιστορία που προσπαθεί να αναπτυχθεί με ένα άλφα ιστορικό υπόβαθρο, που γρήγορα όμως μένει στάσιμο και το κείμενο στρέφεται από κει κι έπειτα αποκλειστικά στην ανάπτυξη της περιπέτειας. Οι χαρακτήρες είναι αρχετυπικοί, όπως στα pocket size βιβλία με μπρατσομένους πολεμιστές και σέξι παρτενέρ με συνοδευτικά πλάσματα όπως νάνοι, μοναχοί κ.ο.κ. Γενικά θα έλεγα ότι απευθύνεται σε νεότερους αναγνώστες που δεν είναι τόσο απαιτητικοί ή σε αυτούς που αρέσκονται να διαβάζουν περιπέτειες χωρίς πολλές φιοριτούρες. Γιατί σαν ένα βιβλίο φανταστικης περιπέτειας, είναι πράγματι αρκετά καλό και το απολαμβάνεις σαν τα κείμενα του S.A.Salvatore. Παρά τις μικρό-αδυναμίες του, το βιβλίο αυτό θεωρώ ότι είναι προάγγελος μίας ακόμα πιο βελτιωμένης φανταστικης ελληνικής λογοτεχνίας που θα μπορεί στο μέλλον να διαβάζεται εξίσου άφοβα και να ψυχαγωγεί τους αναγνώστες. Την το φοβηθείτε! Ο συγγραφέας έχει βάλει όλα του τα δυνατά για να μπορέσει να αντέξει οχι απλά της οποίας κριτικής σαν την δική μου, αλλα και να καταφέρει να περάσει την οποία δοκιμασία ως προς το στάδιο της ψυχαγωγίας. Αγοράστε το! Η αρχή έχει γίνει!

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια συλλογή αρθρογραφημάτων κι οχι διηγημάτων. Γραμμένα όλα με έναν άμεσο,σχεδόν απότομο, μοντέρνο τρόπο, που είναι όμορφος μεν, αλλά ωστόσο, όπως συμβαίνει με τέτοιου είδους βιβλία γραμμένα από δημοσιογράφους και όχι απο συγγραφείς, τους λείπει η μυθιστορία. Στο τέλος θυμάσαι το ύφος του βιβλίου αλλά καθόλου τις ιστορίες.

7/10 για τη γλώσσα, 5/10 για την ιστορία, 4/10 για την έλλειψη πρωτοτυπίας. Δε μου αρέσουν οι ιστορίες που προσπαθούν να εντάξουν ξένες ιδέες σε μια ελληνική πραγματικότητα. Ο ελληνικός χώρος δεν είναι ούτε το Μέιν όπου ζει ο Στίβεν Κινγκ, ούτε ένας ξεχασμένο φρικτό τοπίο για τις ιστορίες του Λαβκραφτ. Δεν είναι ότι δεν αξίζει τα λεφτά του. Αυτός που θα το διαβάσει δε θα χάσει 2 ώρες από τη ζωή του. Απλά θα αισθανθεί ότι δε του πρόσφερε απολύτως τίποτα σε σχέση με αυτά που έχει ήδη διαβάσει.

Το ότι απευθύνεται σε εφήβους δε του δίνει κανένα ελαφρυντικό. Κάθε βιβλίο πρέπει να είναι προσεγμένο και σε υπόθεση και σε γραφή. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια προσπάθεια να γραφτεί μια ιστορία φαντασίας που ούτε η ίδια δεν μπορεί να αποφασίσει αν είναι ηρωική φαντασία, φαντασίας τρόμου, ή αν είναι απλά ένα παραμύθι. Ένα παραμύθι που κατά τη γνώμη μου δεν έχει να πει τίποτα. Σε πολλά σημεία βιάζεται, σε άλλα αφήνει αναπάντητα ερωτήματα, μια πριγκίπισσα χωρίς όνομα που δε μπορείς να κατανοήσεις ποιον ακριβώς ρόλο παίζει... γραμμένο εξολοκλήρου με εναν ξύλινο λόγο... Όχι, είναι μια πολύ μέτρια προσπάθεια. Δε το συνιστώ.

Μη κάνετε το λάθος να το απορρίψετε επειδή προέρχεται από εκδοτικό οίκο αυτοεκδοσης. Το μυθιστόρημα αυτό είναι πάρα ,πάρα πολύ καλό. Βεβαία τα δύο πρώτα κεφάλαια τα βρήκα κάπως βαρετά, και ειδικά το δεύτερο υπερβολικά κουραστικό. Από το τρίτο και μετά όμως το βιβλίο μεταμορφώνεται, τόσο στην πλοκή όσο και στο ύφος. Ο Δημητρακόπουλος έχει γερά θεμέλια φαντασίας. Η ιστορικότητα της υπόθεσης είναι υψηλού επιπέδου, και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να το προτείνω ως ανάγνωσμα. Εξαιρετικές επιλογές ονομάτων. Ωστόσο νομίζω ότι ο βασικός χαρακτήρας είναι τόσο αδύναμος στο κείμενο όσο και στην ηλικία. Αν ήμουν επιμελητής θα ζητούσα να ξαναγραφτει ο χαρακτήρας του Χόουπ από την αρχή. Ακόμα και οι διάλογοι που του βάζει ο συγγραφέας είναι πραγματικά εντελώς "άγουροι", σα να διαβάζουμε το κείμενο ενός άλλου συγγραφέα. Δε μιλάει σα παιδί, αλλά σαν ενήλικας που προσπαθεί να μιμηθεί τον τρόπο σκέψης ενός παιδιού με αποτέλεσμα να πέφτει στην παγίδα ενός "ξύλινου" λόγου. Ευτυχώς για το κείμενο, ο Χόουπ ακολουθεί τις πράξεις των ενηλίκων χωρίς να κάνει μεγαλύτερη ζημιά στην ιστορία. Κατά τα άλλα, το βιβλίο είναι ευχάριστο και σε προϊδεάζει να διαβάσεις και το έπομενο σε μελλοντικό χρόνο. Δεν ξέρω που θα καταλήξει η όλη τριλογία, πάντως πιστεύω ότι ο Δημακόπουλος πρέπει να ασχοληθεί ενεργά με την ενήλικη πεζογραφία, γιατί απλά, το έχει!

Στην αρχή πίστευα ότι θα διαβάσω τα "αυθεντικά" παραμύθια των αδερφών Γκριμ, δίχως το σιδέρωμα που αναγκάστηκαν να τους κάνουν οι 2 αυτοί λαογράφοι προκειμένου να γίνουν προσφιλή στα παιδιά. Δυστυχώς διαπίστωσα ότι επρόκειτο για παραποιήση ορισμένων γνωστών παραμυθιών απο το συγγραφέα. Μια καθαρά δική του οπτική στον τρόμο που θα μπορούσαν να δώσουν εάν γράφονταν διαφορετικά. Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι αυτό. Σαν ιδέα θα μπορούσε να σταθεί. Εκείνο που με απογοήτευσε ήταν ότι τα περισσότερα είχαν μια "ανόητη" υπερβολή χωρίς να αντιλαμβάνεσαι το λόγο για τον οποίο προέβη ο συγγραφέας σε κάτι τέτοιο. Εξαίρεση αποτελεί η ιστορία του Πινόκιο την οποία πραγματικά βρήκα ευφυεστατη. Τα υπόλοιπά όμως θεωρώ ότι δε λειτουργούν πουθενά.

Από τους πιο έξυπνους και ωραίους διαλόγους που έχω να θυμάμαι σε βιβλίο φαντασίας των τελευταίων ετών. Σχεδόν θα έλεγα ότι αυτοί είναι που κατευθύνουν την πλοκή. Ωστόσο, νομίζω ο τρόπος που κλείνει η ιστορία δεν αφήνει σασπένς για να θες να προχωρήσεις και στο δεύτερο. Σε γενικές γραμμές είναι ένα υπέροχο βιβλίο που σε ψυχαγωγεί με κάθε τρόπο. Όσο για τις περιγραφές... απλά εξαιρετικές. Εκείνοι που παραπονούνται πιθανόν βλέπουν την ανάγνωση σαν αγγαρεία και όχι ως απόλαυση. Ο συγγραφέας του ξέρει τι κάνει. Αφεθείτε στα χέρια του και ζήστε την υπέροχη περιπέτεια που περιγράφει στις σελίδες του. Τα 3 αστέρια είναι για το 3 το καλό!!!

Αν έχω να θυμάμαι έναν αξεπέραστο χαρακτήρα σε βιβλίο, αυτός δεν είναι άλλος από τη Σκάρλετ ο Χαρα. Βασικά όλοι οι χαρακτήρες είναι δουλεμένοι έξοχα, σχεδόν με άψογο ρεαλισμό, καθιστώντας τους πραγματικά αξιομνημόνευτους. Επίσης εξαιρετική η επιλογή της εποχής που επιλέγει να τους τοποθετήσει η συγγραφέας. Μη σας φοβίσει το μέγεθος του βιβλίου. Δε χορταίνεις να διαβάζεις για το πείσμα της Σκάρλετ, και πως αυτό μπορεί να καθορίσει τη μοίρα ενός ανθρώπου. Εξαιρετική και η επιλογή της γραμματοσειράς στη συγκεκριμένη έκδοση. Η εικόνα των γραμμάτων πολλές φορές είναι βοηθητική για την σωστή απόδοση του κειμένου. Αριστούργημα!!!

Ίσως να αξίζει και πέντε αστέρια. Δε μπορώ να καταλήξω σε μια ξεκάθαρη απόφαση. Ένας διαφορετικός τρόπος να διαβάσεις μια αστυνομική ιστορία. Καθαρή, μεστή γραφή. Καταλαβαίνεις αμέσως πόσο βασικό είναι σε ένα κείμενο, όχι μόνο το τι γράφεις αλλά και πως το γράφεις. Το τέλος σε συγκλονίζει με τη βία που περιγράφει παρότι ο συγγραφέας στο έχει μαρτυρήσει από την αρχή. Από αυτό και μόνο καταλαβαίνεις ότι ο Μαρκες κάνει κουμάντο στα βιβλία του και εσύ απλά υπακους. Παρά πολύ ωραίο βιβλίο. Δε θα μετανιώσεις στιγμή, ούτε για το χρόνο ούτε και για την επιλογή σου. Είναι σαφώς μεγαλύτερο από ένα μικρό διαμαντάκι της λογοτεχνίας. Βάλτε το άμεσα στις επιλογές σας όσοι δε το έχετε διαβάσει.

Όλα ξεκίνησαν από τον Τολκιν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια όπως λέει και ο λαός. Εντούτοις, η συντροφιά του δαχτυλιδιού(αν τη δούμε ως μεμονωμένο βιβλίο και όχι σα μέρος του αριστουργήματος), έχει μία αρχή που τραβά πολύ περισσότερο από ότι θα άντεχε κανονικά ένα οποιοδήποτε άλλο βιβλίο. Αναφέρομαι κυρίως μετά τη φυγή από το Σαιρ μέχρι να φτάσουμε στο χωριό Μπρι. Είναι το μόνο σημείο που πιστεύω ότι η τριλογία κάνει μια μικρή κοιλιά, κι αυτό διότι έχουμε πολλές επαναλήψεις στην πλοκή. Κίνδυνος - από μηχανής θεός που σώζει τους ήρωες - φιλοξενία σε σπίτι. Αν ο τόμος έβγαινε Αύριο, δεδομένου και της εκπαίδευσης που έχει ο σύγχρονος αναγνώστης, ίσως ορισμένοι να το έβρισκαν βαρετό και να το παρατούσαν χωρίς να μάθαιναν τι ακολουθεί. Επηρεασμένοι και από τις ταινίες, πολλοι βλέπουν ένα τέλειο βιβλίο, ενώ δεν είναι έτσι. Οτιδήποτε έχει γράψει ο Τολκιν μοιάζει να βρίσκεται στο απυρόβλητο. Λάθος! Άλλωστε ο Τολκιν δεν ήταν συγγραφέας με την ευρύτερη έννοια του όρου. Όσο έγραφε και έβλεπε πιο ξεκάθαρα την ιστορία του, τόσο πιο καλός γινόταν. Οι δύο πύργοι είναι πιο δεμένη ιστορία, με πιο πολύ φαντασία, σχεδόν διαφορετικό ύφος. Ο πρώτος τόμος θεωρώ ότι χάνει λίγο σε μαεστρία. Κάτι που δε συνέβη με τις ταινίες. Εκει, η πρώτη, ήταν η καλύτερη όλης της τριλογίας. Διότι οι όποιοι ευθύνοντες, πήραν την ουσία και την απέδωσαν όπως έπρεπε. Αν ο Τολκιν γνώριζε εξ αρχής που κατευθύνονταν η ιστορία του, το εν λόγο βιβλίο θα ήταν διαφορετικά γραμμένο. Τα 4 αστέρια που του βάζω πάντως, λάμπουν σαν 5.

Το θεωρώ νουβέλα και όχι μυθιστόρημα. Το κείμενο βιάζεται να μιλήσει. Παρ\' όλα αυτά, είναι πολύ σωστά διατυπωμένη η ιστορία και αυτό από μόνο του αξίζει για να τη διαβάσει κανείς. Η γνωστή "εποχή των Παγετώνων" δεν έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένως στη λογοτεχνία όσο άλλες περίοδοι της ιστορίας, με αποτέλεσμα να κάνει την ανάγνωση ενός βιβλίο που καταπιάνεται με αυτή, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσα και ξεχωριστή. Σε ότι αφορά το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, ναι, για άλλη μια φορά βλέπεις έναν Έλληνα συγγραφέα να μη μπορεί να αποστασιοποιηθεί από το πολιτικό γίγνεσθαι, που είναι τόσο συχνό στην ελληνική λογοτεχνία. Αλλά με μια διαφορά. Ο Μάντης του βάζει εξωτερικό περιτύλιγμα. Αυτό της επιστημονικής φαντασίας. Μιας επιστημονικής φαντασίας που δεν είναι σκληρή και ακατανόητη(γιατί υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις στην ελληνική επιστημονική φαντασία),αλλά μια, αληθινά ιδιαίτερη, ευφάνταστη, φρέσκια οπτική ,πολύ περισσότερο δε για τα ελληνικά δεδομένα. Εξαιρετική δουλειά. Δεν είναι προσπάθεια. Είναι ολοκληρωμένη δουλειά, όπως αυτή του Φρανκεσταιν που θεωρείται προπομπός της επιστημονικής φαντασίας. Περί αυτό πρόκειται.Το απόλαυσα μέχρι τέλους. Ίσως λίγο να με απογοήτευσαν οι τελευταίες 4 σελίδες. Νόμιζα θα καταλήξει αλλού. Τελικά, υπάρχει πραγματικά καλή πένα και στην ελληνική επιστημονική φαντασία. Εύγε!

Ο Terry Brooks είναι ίσως ο πρώτος από τους συγγραφείς παγκόσμιας εμβέλειας της φανταστικής λογοτεχνίας, που δε μπόρεσε να καμουφλάρει τις ιστορίες του από τη βαθιά του επιρροή, τον Τολκιν. Υπάρχουν βιβλία της σειράς Σανάρα που πραγματικά είναι χαμηλού επιπέδου, τόσο στη γραφή όσο και στη "φαντασία", και άλλα που είναι σαφώς καλύτερα, με ορισμένα μόνο κεφάλαια να μην ανταποκρίνονται καλά με το σύνολο του κειμένου, ρίχνοντας σε κάποια σημεία την αξία του βιβλίου. Σε γενικές γραμμές μπορεί να τα απολαύσει κάνεις, αρκεί να μην έχει υψηλές προσδοκίες. Νομίζω φοιτητές που αρχίζουν να διαβάζουν για πρώτη φορά βιβλια φαντασίας, θα τα βρουν διασκεδαστικά. Για ποιο ψαγμένους αναγνώστες... αφήστε το καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση, αν ήταν συγγραφέας που δε προερχόταν από την Αμερική,οι ιστορίες του θα είχαν μείνε άγνωστες στο ευρύ κοινό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ο κινηματογράφος δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά με την "επιτυχία" των βιβλίων του. Τα 3 αστέρια τα βάζω γιατι μου θυμίζουν τα πρώτα μου αναγνώσματα και.. την άγνοια κινδύνου που είχα τότε.

Ο ορισμός του fantasy. Ατόφιο κείμενο που δε μιμείται κάποια περίοδο του μεσαίωνα,ούτε αντιγράφει συγκρούσεις βασιλέων που έχουμε βαρεθεί να διαβάζουμε. Πρωτότυπο, συγκινητικό, με υψηλή αισθητική στη χρήση του ύφους και της γλώσσας. Δεν υπάρχει συγγραφέας που να μπορεί να συναγωνιστεί τον Beagle σε φαντασία. Ξεχειλίζει μαγεία. Αλλά δε πρόκειται για παραμύθι όπως λανθασμένα πολλοί θα βιαστούν να το χαρακτηρίσουν. Δυστυχώς θα κοντάψουν και θα πέψουν. Δεν είναι τυχαία τα 5.000.000 αντίτυπα που έχει πουλήσει.

Ίσως το πιο παρεξηγημένο βιβλίο της κλασσικής λογοτεχνίας λόγω των πολλών παιδικών ταινιών που βασίστηκαν σε αυτό. Μεγαλειώδες, μοναδικό, ένα πραγματικά αθάνατο κείμενο. Οι περιγραφές της πόλης, πολύτιμες για τον αναγνώστη. Η ιστορία αγάπης για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ανέφικτη. Ανάμεσα στα must. Αναζητήστε εκδοσεις χωρίς περικοπές κ εκμοντερνισμους του κειμένου.