Απίστευτα βαρετό βιβλίο! Αδύνατον να προχωρήσω πέρα από τη σελίδα 100. Και πολύ άντεξα. Υποτίθεται ότι θυμάται το οικογενειακό παρελθόν, το οποίο εν τούτοις σνομπάρει και απαξιώνει. Παρεμβάλλονται ενότητες με αναφορές από άλλους συγγραφείς για διάφορα θέματα κα σχολιάζονται σε ακαδημαϊκό επίπεδο, χωρίς να καταλήγει κάπου ή να δικαιολογείται. Τα τρία αστεράκια γιατί ίσως, αν κάποιος έχει υπομονή να συνεχίσει, να βρεί κάτι ενδιαφέρον. Εχω διαβάσει κυριολεκτικά χιλιάδες βιβλία. Το συγκεκριμένο είναι ανάμεσα στα περίπου 5 που δεν άντεξα να τελειώσω!

Ενα πολυεπίπεδο βιβλίο. Εστιάζει σε μεγάλο βαθμό στην αδυναμία των ανθρώπων που είναι προικισμένοι, γνωστικά ή συναισθηματικά, ή και τα δύο, να ζήσουν μια ζωή "φυσιολογική". Οταν επί πλέον τους κατατρέχει το παρελθόν, προσωπικό ή οικογενειακό, όταν δεν μπορούν να λυτρωθούν από τους προσωπικούς τους δαίμονες, "αποσύρονται" σε μια αφόρητη μοναξιά, σε μια αναχώρηση χωρίς σκοπό, σε μια παραίτηση. Ο ήρωας προσπαθεί να ξεφύγει διαρκώς, από τη συμμετοχή του πατερα του στη δημιουργία της ατομικής βόμβας και τις συνέπειες, από τον πρώϊμο θάνατο της προικισμένςη με ευφυία και ομαρφιά αδελφής του που βίωσε τη σχιζοφρένεια, από τις μυστικές υπηρεσίες που τον εκμηδενίζουν και τελικά από τον ίδιο του τον εαυτό που δεν κατάφερε να αξιοποιήσει όπως θα μπορούσε. Αρκετά πικρό.Η ασυνέχεια της ροής συμβάλει στο να βιώνει ο αναγνώστης αυτόν τον κατακερματισμό.

Υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. Είναι καλογραμμένο.
Ωστόσο υπερισχύει ο παγανισμός, η αστρολογία (η αντίληψη ότι όλα είναι γραμμένα είναι η κατ\' εξοχήςν άρνηση της ελευθερίας της βούλησης), το παράδοξο.
Ακόμα κι αν θέλεις να διακρίνεις κάτι υπαρξιακό, λυτρωτικό ή φιλοσοφικό είναι πολύ δύσκολο. Η απαξίωση των θρησκευτικών, πολιτικών ή άλλων φορέων εξουσίας είναι μια κοινή διαπίστωση που δεν ξενίζει πιστεύω κανέναν. Από κάποιον που \'εχει βραβευθεί με Νόμπελ περιμένεις πολύ περισσότερα.

Είναι πραγματικά πολύ καλό. 5 αστέρια για αστυνομικό.
Ο Ρέμπους είναι αξεπέραστος χαρακτήρας. Θα μπορούσε να ενσαρκωθεί στον κινηματογράφο μόνο από τον Ρόμπερτ Μίτσαμ (Αντίο γλυκειά μου).
Γεμάτος ανθρώπινα πάθη, μυαλό ξυράφι, έντιμος με τον τρόπο του, πιστός και μυστικός ακόμα κι αν αυτό του στοιχίζει. Κρίμα που γερασε. Γι αυτούς που σέβονται την αστυνομική λογοτεχνία, όχι τη διαστροφή και την αναίτια βία.

Ενα βιβλίο που σε οδηγεί να σκεφθείς βαθιά. Το γεγονός και οι τραγικές συνέπειές του είναι γνωστές. Επίσης είναι γνωστά, αν και όχι σε τέτοιο βάθος, η ολιγωρία, η αδιαφορία και η συγκάλυψη του γεγονότος και των συνεπειών του. Η προπαγάνδα και η απόκρυψη πάντα κάνουν καλή δουλειά. Αυτό που κάνει τρομερή εντύπωση και είναι το στοιχείο που προβάλλεται στο μέλλον, είναι το επίπεδο της άγνοιας. Αγνοιας που είναι από μια πλευρά αποδεκτή, καθώς ο απλός κόσμος που ζούσε σε απόσταση αναπνοής, αγρότες ως επί το πλέιστον, δεν μπορούσαν να ξέρουν τις επιπτώσεις. Ομως η συνειδητή άγνοια ή και η παραίτηση από το να δουν τα γεγονότα είναι εγκληματική. Είναι απίστευτη η τυφλή, άκριτη προσήλωση στη γραμμή το κόμματος και ακόμα πιο θλιβερή είναι η απελπισία και η ανικανότητα αντίδρασης, η επιλογή να συνεχίσουν, ακόμα κι όταν καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί. Η μοιρολατρία, η άρνηση να καταλάβουν και ακόμη η συνειδητή αυτοθυσία είναι χαρακτηριστικά αυτών που εκτέθηκαν. Σε κάνει να αναλογίζεσαι αν σήμερα, στο μέλλον, μια παρόμοια καταστροφή, θα μας βρει όλους, υπεύθυνους και μη στον ίδιο βαθμό απροετοίμαστους και αβοήθητους. Πολύ δυνατό βιβλίο!

Κάπως ανώριμο. Πρόκειται για ένα άνισο βιβλίο με συναισθηματικές υπερβολές, που επιχειρεί γενικεύσεις και παραβολές που δεν ευσταθούν. Σε επίπεδο προσωπικών στιγμών και περιστατικών έχει πολλή αλήθεια, που πολλές φορές είναι συγκινητική. Η σταδιακή λήθη λόγω γηρατειών ή ασθένειας (αλτσχάϊμερ) είναι θλιβερή, η γενίκευση και η θεραπεία που προτείνεται δημιουργεί πολλές αμφιβολίες.

O DeLillo είναι στοχαστής. Δεν μένει αμέτοχος στα προβλήματα του καιρού του, τα προβλήματα που ακολουθούν την επιστημονική πρόοδο, που προσωρινά κρύβονται κάτω από το χαλί για να επιστρέψουν μεγεθυμένα. Γραμμένο στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα μεγεθύνει το πρόβλημα των αποβλήτων πάσης φύσεως και ιδίως των πυρηνικών αποβλήτων που μέχρι σήμερα δεν έχει αντιμετωπισθεί. Οι άνθρωποι ή εγκλωβίζονται στην ανέχεια και τις επιπτώσεις της ή εξελίσσονται σε μια μεσαία τάξη που αντιπαλεύει το δικό της, εσωτερικό υπόγειο κόσμο ώσπου να φτάσει στη συνθηκολόγηση. Ο υπόγειος κόσμος μπορεί να είναι φυσικός, κοινωνικός ή ψυχικός. Σε κάθε περίπτωση παραμένει απαισιόδοξος και δυσοίωνος.

Πολύ καλό βιβλίο. Εξαιρετική περιγραφή/αναπαράσταση μια εποχής μακρυνής (19ος αιώνας) σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζε δυσκολίες διαβίωσης, σ\' ένα περιβάλλον όπου οι άνθρωποι στεγνώνουν από συναισθήματα καθώς η επιβίωση απορροφά όλη τη δύναμή τους. Παρ\' όλα αυτά η ηρωίδα καταφέρνει να προκαλέσει πλημμυρίδα συναισθημάτων, να οδηγήσει σε μια βαθιά κατανόηση της εξέλιξης του πεπρωμένου της. Ωραία αφήγηση χωρίς φιοριτούρες. Η ανθρώπινη φύση κυριαρχεί σε όλες τις μορφές και εκδηλώσεις της. Κι αυτό κάνει το βιβλίο να μας μιλά στο σήμερα.
Το πρώτο βιβλίο της Κεντ που διαβάζω μου αφήνει εξαιρετικές εντυπώσεις για τη σοβαρότητά του. Θα συνεχίσω και με άλλα βιβλία της.

Εξαιρετικός Ουελμπέκ. Εξυπνοι άνθρωποι χαμένοι στις προκλήσεις του 20ου αιώνα.
Απαισιοδοξία,ματαιότητα, σπατάλη ικανοτήτων, σπασμένες ζωές. Διαρκής αναζήτηση της αυτεπιβεβαίωσης, συνήθως σε λάθος κατεύθυνση. Τι είναι σωστό, τι είναι λάθος? Το τίμημα είνα η αποξένωση. Η υπερβολή και η εμμονή του συγγραφέα με την αναζήτηση της ευτυχίας στο σεξ μπορεί να ξενίζει, ίσως να σοκάρει, το αποτέλεσμα όμως είναι απέραντη θλίψη. Εντυπωσιακή η ματιά στην εξέλιξη της επιστήμης, σε ένα τομέα πολύ δύσκολο. Αν ξεπεράσεις την επιφάνεια παραμένει δυνατός ο προβληματισμός και ο στοχασμός του συγγραφέα πάνω στην αξία της ίδιας της ζωής. Αν δεν αξίζει Νόμπελ ο Ουελμπέκ τότε ποιός?

Η εκμηδένιση είναι πλήρης: πολιτική, κοινωνική, προσωπική, ψυχική, σωματική, τελειωτική. Ο κυνικός Ουελμπέκ σχεδόν απών. Ο απαισιόδοξος, νικημένος Ουελμπέκ είναι παντού. Αναπάντεχος.
Ορισμένα σημεία μοιάζουν να μην προσθέτουν στην αφήγηση.
Δεν περίμενα αυτό το τέλος από τον Ουελμπέκ. Το τέλος ξενίζει.
Το βιβλίο είναι υπέροχο!

Επικράτηση του Ισλάμ, σκοταδισμός, εξαθλίωση, διαρκής παρακολούθηση, μηχανοραφίες, έλλειψη ελευθερίας, απαξίωση κάθε έννοιας πολιτισμού. Η ζωή ως αγώνας επιβίωσης. Θεοκρατική ολογαρχία. Το 2084 δεν έιναι και τόσο μακρυά.
Κάπως φλύαρο. Ενα στοιχείο που αναδικνύει είναι η επικράτηση του σκοταδισμού μέσω της φτωχοποίησης της γλώσσας. Οσο λιγοστεύει η Δημοκρατία τόσο φτωχαίνει η γλώσσα και αντίστροφα. Πολύ σημαντική διαπίστωση που ισχύει στος μέρες μας. Ιδίως η ηλεκτρονική ειδησεογραφία και τα ηλεκτρονικά μέσα εν γένει είναι σ\' αυτή την κατεύθυνση. Η εποχή του Τραμπ είναι ένα καλό δείγμα.
Συμφωνώ με το Γιώργο Μ, πιο πάνω. Ο Ουελμπέκ είναι πολύ πιο καίριος και αιχμηρός.

Διαβάζεται ευχάριστα. Ωραία ιστορία από το παρελθόν. Εχει κοινωνικές αξίες.
Θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα για νέους, έφηβους. Δίνει μια εικόνα της ζωής που στις μέρες μας δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε.

Διαφωνώ με τα προηγούμενα σχόλια. Το βιβλίο μου φάνηκε κουραστικό,γεμάτο επαναλήψεις, καταλαβαίνεις αυτό που βιώνει ο ήρωας το οποίο είναι ίδιο απ΄την αρχή ως το τέλος. Πολλές φορές επιλέγω βιβλία βραβευμένα με Booker, τελευταία όμως με απογοητεύουν. Νομίζω μετά το Γαλατά που ήταν ανυπόφορο, όλα όσα διάβασα ήταν πολύ μέτρια. Στο συγκεκριμένο του Diop δεν αναγνωρίζω ιδιάτερα χαρίσματα. Η πλοκή είνα ανύπαρκτη, η φρίκη επαναλαμβανόμενη, η γλώσσα φτωχή, το τέλος άστοχο.

Ενα πραγματικό μυθιστότημα με έμφαση στο "μύθος".
Αφού αγωνίζεται να μας πείσει με απίστευτες υπερβολές για την ύπαρξη μιας "Μεγεμένης ψυχής" στο τέλος μας λέει κοφτά: Σας την έφερα!!!

Ενα εξαιρετικό βιβλίο! Γεμάτο συναίσθημα. Η γεύση που σου αφήνει ανασύει στη μνήμη το film Blade Runner, τη σκηνή που ο Roy (Rutger Hauer) συναισθάνεται το τέλος και αναπολεί τις εκπληκτικές εμπειρίες της σύντομης ζωής του, ενώ δεν ξέρεις αν οι σταγόνες στο πρόσωπό του είναι μόνο της βροχής ή τα δάκρυα της συνειδητοποίησης της ματαιότητας.
Ενα σπάνιολογοτεχνικό έργο.

Μοναδικός Μπαρίκκο! Ενα παράξενο ποίημα. Ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Η ομορφιά συναντά την παραδοξότητα, η ευφυία την τρέλλα, το πεπρωμένο, η μοίρα είναι πανταχού παρούσα. Σαν ένα όνειρο που πετάς στον οθρανό με επίγνωση πώς η βαρύτητα θα σε προσγειώσει.
Δεν υπάρχει άλλος σαν κι αυτόν.

Ισως ένα από τα ωραιότερα βιβλία του Μουρακάμι που έχω διαβάσει και έχω διβάσει πολλά. Πιστεύω πώς μόνο το Νορβηγικό Δάσος είναι καλύτερο. Αν ο αναγνώστης ξεπεράσει τις εμμονές του Μουρακάμι με τις μεταφυσικές συμπτώσεις, θα αντιμετωπίσει ένα ήρωα πολύ ανθρώπινο, πληγωμένο αλλά ανθεκτικό, αντιμέτωπο με τη ρουτίνα της ζωής του αλλά ανοιχτό σε ενδοσκόπηση και αναζήτηση ενός σκοπού που δεν έιναι άλλος από την ευτυχία. Ευτυχία με μικρούς συμβιβασμούς καθώς τα μαθήματα που παίρνει τον οδηγούν να καταλάβει πώς δεν υπάρχει το απόλυτο. Ενας ήρωας που συστήνεται αρχικά αδιάφορος κα πεζός, όμως αποδεικνύεται σοβαρός, ολιγαρκής, συνετός και σε αναζήτηση της αυτογνωσίας. Μια διαδρομή που καθένας μπορεί να ανακαλύψει ένα κομμάτι του εαυτού του.

Ωραίο μυθιστότημα, διαβάζεται εύκολα. Δεν έχει την πρωτοτυπία της Ιστορία της Θεραπαινίδας η οποία ήταν μια δυστοπική ελεγεία,δυστυχώς, του καιρού μας. Τραβηγμένη στα άκρα και γι αυτό ιδιαίτερα επιτραστική. Το θεοκρατικό κλειστό τυρανικό καθεστώς, τύπου Ιράν, σαπίζει απ΄μέσα. Ολοι ξέρουμε τι συνεπάγεται αυτό. Η πλοκή κυλάει, ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό, αν και σε πολλές συμπεριφορές τα άλματα αιφνιδιάζουν και δεν δικαιολογούνται επαρκώς. Πάντως θεωρώ πώς είναι πολύ καλύτερο από τα δύο τελευταία βιβλία της (Η καρδιά πεθαίνει τελευταία και το παιδί της τρικυμίας). Στεγνή μετάφραση.

Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το βιβλίο επικό! Πρόκειται για ένα έπος που διατρέχειπολυδιάστατα τον 20ό αιώνα.Σαν βιβλίο είναι κάπως άνισο και μερικές φορές λίγο βαρετό. Ωστόσο είναι συναρπαστικό. Το τραγικό, η απελπισία και η φρίκη συναντώνται με την αναλγησία, τη διαφθορά και την αδιαφορία. Οι αδύνατοι είναι πάντα χαμένοι, δεν έχει σημασία πώς. Μέσα σ\' όλο αυτό ένα παράξενο. Δεν υπάρχει πόνος! Καθώς επανέρχεται στη σκέψη μου, νομίζω θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα έργο που γεννά ανάλογα συναισθήματα: τη Γκουέρνικα του Πικάσο.

Συναρπαστικό!!!
Αξέχαστο βιβλίο, πυκνό, σύγχρονο,αναδεικνύει το υπαρξιακό αδιέξοδο, τη ματαιότητα, την απέλπιδα προσπάθεια υπέρβασης του φόβου του θανάτου. Και μαζί την απέραντη, διαρκή και με καινούργιες μεθόδους καθέ φορά, εκμετάλλευση αυτού του φόβου.
Από τα πιο ουσιαστικά βιβλία που έχω διαβάσει.

Ισώς το καλύτερο μυθιστόρημα του Ωστερ που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα (όχι πολλά όμως η Τριλογία δεν μου άρεσε). Η διαδοχή των καταστάσεων, τα σκαμπανεβάσματα της ζωής, η θέληση και ταυτόχρονη η παθητική αποδοχή,οι ήρωες βαδίζουν προς μια ωριμότητα καθόλου ηρωϊκή, λίγο θλιβερή, αποδεχόμενοι τις εναλλαγές.
Ο συγγραφέας αγαπά τους ήρωές του και ακόμα και όταν "ξεφεύγουν" τους αντιμετωπίζει με κατανόηση. Διαβάζεται με ενδιαφέρον και στο τέλος αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν έιναι αδύνατο.

Πρόκειται πράγματι για απαίσιους άνδρες και καμμιά φορά για απαίσιες γυναίκες.
Το νυστέρι δεν χαρίζεται σε κανένα. Η συγγραφή είναι πρωτότυπη και πολλές φορές σε παρασύρει σε σπιράλ ανάλογο με το θέμα. Εξαιρετική η μετάφραση. Στο Τρι-Σταν: Πούλησα τη Σύσυ Μνον στον Έκο είναι πραγματικά δημιουργική. Δεν είναι ευχάριστο αλλά είναι καίριο. Οι άνδρες στα χειρότερά τους.

Μπορεί κάποιος σήμερα να πεθάνει από λύπη? Οταν ένας μορφωμένος, έξυπνος μεσήλικας αστός διαπιστώνει πως η ζωή του δεν μπορεί να είναι χρήσιμη ούτε υπάρχει κάτι για το οποίο να αξίζει να αγωνιστεί, οταν αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα των προσπαθειών ανθρώπων που θέλουν να δημιουργήσουν έξω από το σύστημα, όταν τελικά καταλαβαίνει πως δεν υπάρχει ελπίδα και πως ο ίδιος δεν μπορεί να αλλάξει αυτό το γεγονός ούτε σε προσωπικό, ούτε, πολύ περισσότερο σε συλλογικό επίπεδο, τότε ναι, ο άνθρωπος αυτός μπορεί να πεθάνει από λύπη.
Ενα βιβλίο που γεννά πολυδύναμους προβληματισμούς σε προσωπικό, κοινωνικό, πολιτικό και πολυτισμικό επίπεδο.

Πολύ ωραίο, φορτωμένο με συναίσθημα βιβλίο. Οταν ξεκινάς φαίνεται απλοϊκό, ωστόσο ξεδιπλώνεται σιγά σιγά η οικουμενικότητά του μέσα από τις ιστορίες των ανθρώπων. Οι ιδέες περνάνε εύστοχα, χωρίς θόρυβο. Οι αλήθεις της ζωής καταγράφονται με απλό τρόπο αλλά καταλήγουν πικρές. Μου θύμισε τα 100 χρόνια μοναξιάς. Οχι σαν ύφος όσο σαν το υπόγειο ρεύμα της εξέλιξης που φέρνει η ζωή στο μικρόκσμο μια οικογένειας,

Μοναδικός Μπαρίκο!
Πρωτότυπος, αναπάντεχος, μοναχικός, εσωτερικός, μυστικός, ποιητικός, βαθειά επιδραστικός.
Δεν μπορείς παρά να λατρέψεις αυτό το κείμενο αναζήτησης της βαθύτερης ουσίας του ανθρώπου και να επανέλθεις πολλές φορές αναζητώντας εξήγηση, ερμηνεία, συσχετίσεις.
Το ύφος, ο τρόπος αφήγησης, οι μετέωρες καταστάσεις, οι χρόνοι που επεκτείνονται χωρίς όριο, το τυχαίο που καθορίζει τη μοίρα.
Ανυπέρβλητος

Ενα βιβλίο συναρπαστικό (3 τόμοι). Η ανθρώπινη φύση σε ειδικές συνθήκες, ιδίως στη ρωσσική πραγματικότητα που είναι συνηφασμένη με τον ολοκληρωτισμό. Το metro δίνει διαστάσεις τρόμου, εγκλεισμού, μεγιστποποίησης όλων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων και συμπεριφορών. Η φάρμα των ζώων είναι εδώ και ο μεγάλος αδελφός επίσης. Ομως είναι εδώ και ο πρίγκιπας Μίσκιν, ο Αρτιόμ, ασυμβίβαστος, ονειροπόλος, επίμονος, αφελής, γενναίος, Άνθρωπος. Το τέλος θυμίζει νοσταλγικά το παληό Blade Runner. Πολλές φορές είναι προβλέψιμο κι ωστόσο σε παρασύρει. Αξίζει να διαβαστεί.

Εκπληκτικό, πρωτότυπο βιβλίο.Σπανια συνανατά κανείς τέτοια ευαισθησία, θλίψη, ματαιότητα.Μεγάλο μειονέκτημα η μετάφραση του τίτλου. Θα έπρεπε να μείνει το πρωτότυπο Bardo. Αν παρέμενε ο αναγνώστης θα έψαχνε τη σημασία και το συμβολισμό και δεν θα ήταν χαμένος στις πρώτες 30 σελίδες. Ενα βιβλίο που αφήνει σημάδια και σε κάνει να σκέπτεσαι για καιρό.

Ενα βιβλίο λιτό, σοβαρό, απογυμνωμένο. Ενα βιβλίο που δημιουργεί σκέψεις, εντυπώσεις, που δεν μπορεις να προσπεράσεις. Υπάρχουν όλα όσα ξέρουμε, έχουμε διαβάσει, έχουν απαδειχθεί για μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου. Αλλα ιδωμένα από μέσα. Ψυχρά, καρτερικά και εν τέλει με μια μορφή αισοδοξίας. Είναι εμπειρία που καθορίζει τη ζωή. Γι\' αυτό κι ο συγγραφές που τα έζησε αρνείται να τα ξεχάσει. Εχω διαβάσει πολλά έρα συγγραφέων που τιμήθηκαν με Νόμπελ. Ο Κέρτες σίγουρα το άξιζε.

Χέρτσογκ: Εβραίος, Διανοούμενος, σε υπαρξιακή κρίση. Βρίσκεται σε περιδίνηση στο δικό του σύμπαν ενώ γύρω του ο κόσμος συνεχίζει το δρόμο του. Ενας διανοούμενος χωρίς αγκίστρι σε κοσμικές σταθερέςπου αναζητά την αλήθεια και το σκοπό της ύπαρξής του σ' ένα δύσκολο και δύσβατο δρόμο που η ευφυία του και η καθαρή του σκέψη τον οδηγούν στην ουσία των γεγονότων, χωρίς ωραιοποίηση παρά την προσπάθειά του να τα δικαιολογήσει. Ο Χέρτσογκ θα μπορούσε να είναι ο εβραίος πρίγκιπας Μίσκιν του 20ού αιώνα.