Όμορφες ιστορίες με έντονο το ονειρικό και φαντασιακό στοιχείο. Ρέουσα γλώσσα με ποιητική διάσταση, ήρωες με έντονες συγκινησιακές αντιδράσεις, πρωτόγνωρο και ξεχασμένο πλέον ήθος και ευαισθησία που τους καθιστά "γραφικούς". Ειδικά η ομώνυμη με τον τίτλο νουβέλα κλιμακώνεται εντελώς θεατρικά που πραγματικά θα ήταν ωραίο να το δει κανείς σε θεατρική σκηνή.

Απολαυστικό κείμενο.Η ιστορία του Σ.Π μισοειπωμένη και μισοειδωμένη μέσα από τις χαραμάδες που ο ίδιος αφήνει ακάλυπτες, προκειμένου να απεκδυθεί της ευθύνης και να αποτινάξει τον μανδύα των τύψεων που κάποιες στιγμές τον βαραίνει.Εξομολογείται τα μικρά του κρίματα, αλλά κρατάει μυστικά τα άλλα τα μεγάλα και τερατώδη. Παραπαίει ζαλισμένος μεταξύ ενοχικότητας και αυτάρεσκης εγωπάθειας.Επιφυλάσσει για τον εαυτό του την ίδια στιγμή τη θέση του θύτη και του θύματος.

Γοητευτική αφήγηση στα μονοπάτια της εξερεύνησης του ανθρώπινου εγκεφάλου. Τα 13 κεφάλαια του βιβλίου αντιστοιχούν σε ισάριθμες επιστημονικές εργασίες, οι οποίες και παρουσιάστηκαν από τον ίδιο τον Blakemore στα 13 επεισόδια επιστημονικής σειράς του BBC με θέμα τον εγκέφαλο. Φόρος τιμής σε επιστήμονες και ερασιτέχνες ερευνητές που με πρωτόγονα μέσα ήδη από τον 17ο αιώνα έκαναν υποθέσεις και μια προσπάθεια αποκρυπτογράφησης και χαρτογράφησης αυτού του "εύθραυστου κομματιού ζελέ", του πιο ανεκτίμητου και πολυπλοκότερου οργάνου που υπάρχει στο σύμπαν. Απευθύνεται σε μη ειδικούς, αν και απαιτεί προσήλωση στο διάβασμα. Οι θεματικές του αντιστοιχούν σχεδόν στη διδακτέα ύλη ενός ακαδημαϊκού εξαμήνου του μαθήματος "Εισαγωγή στη Νευροεπιστήμη".

Πολύ ωραίο μυθιστόρημα με πλοκή που δε σε αφήνει να ησυχάσεις και διαβάζεις ασταμάτητα. Γλώσσα με ένταση και πάθος αφηγηματικό που αποκαλύπτει τις προθέσεις και τη συναισθηματική κατάσταση των ηρώων. Πλήθος πληροφοριών για τον πόλεμο της Αλγερίας που ενσωματώνονται δομικά μέσα στο κείμενο χωρίς να κουράζουν. Το μοναδικό αρνητικό ήταν ότι προς το τέλος η πλοκή γίνεται περισσότερο κινηματογραφική από όσο θα μου άρεσε ενώ η σαγηνευτική Ιρέν, η επιτομή της κομψότητας και του στυλ, "απομυθοποιείται" καθώς μετατρέπεται σε συνεργάτη του αστυνόμου Πάκο στην τελική ευθεία προς την εξιχνίαση του εγκλήματος. Αυτές οι κοινοτοπίες του τέλους δε μου ταίριαξαν με το γενικότερο ύφος του μυθιστορήματος.

Αξιόλογη αστυνομική λογοτεχνία με αργό ρυθμό αφήγησης που διατηρείται ο ίδιος μέχρι το τέλος χωρίς κορύφωση. Μια άλλη εικόνα της Αυστραλίας μίζερη και καταθλιπτική, που δε θυμίζει σε τίποτα την πλούσια και εντυπωσιακή ακτή surfers paradise. Ωστόσο πολύ πιο αληθινή γιατί αφορά τις ζωές πραγματικών ανθρώπων με προβλήματα, πάθη και εξαρτήσεις, ματαιώσεις, επιθυμίες και όνειρα.

Ρέουσα κι απρόσκοπτη γραφή αλλά ρυθμός νωχελικός χωρίς δραματική κορύφωση. Σημείο αναφοράς δύο μύθοι ένας από την δύση και ένας από την ανατολή: ο πατροκτόνος Οιδίποδας και ο παιδοκτόνος Ρουστέμ από το ιρανικό έπος Σαχναμέ αντιπαραβάλλονται, συνδιαλέγονται και συνδιαμορφώνουν την σκέψη και τη δράση του ήρωα Τζεμ. Πρόκειται κατά βάση για ένα μυθιστόρημα ιδεών με κάποιες πολύ έμμεσες αναφορές στη σύγχρονη πολιτική κατάσταση της Τουρκίας.

Η συγγραφέας μπλέκει αριστοτεχνικά την ιστορία με τη μυθιστορία και μέσα από τις εναλλασσόμενες αφηγήσεις των τριών γυναικών αναδεικνύεται μια σκοτεινή εποχή θρησκευτικής αναταραχής και εύθραυστων αλλά και εύπλαστων πολιτικών ισορροπιών,όπου η θεϊκή και βασιλική βούληση τείνουν να είναι ταυτόσημες. Ξεχωριστή αρετή του μυθιστορήματος είναι η πυκνή και στιβαρή δόμηση των χαρακτήρων των τριών γυναικών με αποτέλεσμα να παρουσιάζονται απόλυτα πραγματικές στα μάτια του αναγνώστη.

Χωρίς να συμφωνώ με όλες τις θέσεις και τις προτάσεις του συγγραφέα, αναγνωρίζω ότι πρόκειται για μία εύστοχη ανάλυση που παρουσιάζει τις αδυναμίες και τις μεγάλες παθογένειες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο δέσμιο των ποικίλων κρατικών και με κομματικό προσδιορισμό παρεμβάσεων, αδυνατεί να μετεξελιχθεί και να ακολουθήσει σύγχρονες εκπαιδευτικές τάσεις. Με όρους οικονομικής θεωρίας εξηγεί γιατί στην Ελλάδα η εκπαίδευση δεν αποτελεί ουσιαστικά δημόσιο αγαθό.

Δραματικό μυθιστόρημα με ιστορικές αναφορές, πυρήνας του οποίου είναι ο άνισος αγώνας Αυστραλών αιχμαλώτων πολέμου στις ζούγκλες της νοτιοανατολικής Ασίας απέναντι στις τροπικές ασθένειες, την πείνα, την καταναγκαστική και υπερβάλλουσα των ανθρωπίνων δυνατοτήτων εργασία, την κτηνωδία των βασανιστηρίων στα οποία υποβάλλονται από τους Ιάπωνες αξιωματικούς. Σκληρές εικόνες, ξυλοδαρμοί ανηλεείς, αναγκαστικοί ακρωτηριασμοί χωρίς αναισθησία και με αυτοσχέδιο χειρουργικό εξοπλισμό, άθλιοι και αναξιοπρεπείς θάνατοι. Ωστόσο μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό αναδύεται το θάρρος, η επιβίωση, η αγάπη, το μέγιστο της ανθρώπινης δύναμης καθώς ο θάνατος πλησιάζει: η πίστη του ενός στον άλλο. Σε δεύτερο πλάνο παρακολουθούμε τη μεταμόρφωση των πρώην θυτών Ιαπώνων σε θύματα -με τη μεταστροφή αυτή να είναι για κάποιους ενοχικά υποκριτική ενώ για άλλους ασυναίσθητα ειλικρινής χάριν εξιλέωσης- σε αντιπαραβολή με τις τσακισμένες ζωές και τα ανεπούλωτα ψυχικά τραύματα όσων επέζησαν από τους τόπους και τους χρόνους του μίσους και του παραλογισμού. Κι ο Έλληνας ο Νικητάρης που ανέφερε συχνά στις κουβέντες του ο Ντάρκι Γκάρντινερ… πόσο απαράμιλλο μεγαλείο ψυχής!

Χρήσιμο εγχειρίδιο για τη μελέτη της βυζαντινής ιστορίας. Η ροή της αφήγησης είναι συναρπαστική διανθισμένη με χαριτωμένες διηγήσεις και λεπτομέρειες από τα τεκταινόμενα στην αυτοκρατορική αυλή που αποκωδικοποιούν τα γεγονότα. Γενικά ως προς το περιεχόμενο είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικό. Ωστόσο δεν είναι ιδιαίτερα εύχρηστο στην περίπτωση που θέλεις να ανατρέξεις σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Δεν έχει μία σαφή δομή είτε χρονολογική είτε με βάση τις δυναστείες της εξουσίας. Στα κεφάλαια επικαλύπτονται οι δυναστείες μεταξύ τους σε έντονο βαθμό και γίνονται χρονικά πισωγυρίσματα.

Η σπαρακτική εξομολόγηση μιας λευκής Νοτιαφρικανής, που βρίσκεται στον προθάλαμο του θανάτου. Ενώ βιώνει την αγωνία για το επέκεινα της ζωής και συνειδητοποιώντας την προσωπική της μοναξιά, με ψυχή αιμάσσουσα κάνει τις ύστατες προσπάθειες να αντισταθεί σε ένα παράδοξο καθεστώς βίας με πράξεις απροσδόκητες για μία κατ\' ουσίαν εκπρόσωπο της αστικής τάξης.

Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί
και για την αριστοτεχνική πρόζα του και για την παράδοξη μεν όχι ουτοπική δε ιστορία που παρουσιάζει.Εμπνευσμένο από την πραγματική ιστορία του ιατρού ερευνητή Gadjusek, το βιβλίο θέτει πολλά ζητήματα…η μακροζωία και το τίμημά της, η διαφοροποίηση της πολιτισμικής ηθικής στους διάφορους πολιτισμούς, ο τρόπος που φερόμαστε σε αυτούς που παρακμάζουν νοητικά, η προστασία των υποκειμένων της βιοϊατρικής και συμπεριφορικής έρευνας, η απληστία της ανακάλυψης και η επέλαση του πολιτισμού σε πρωτόγονες κοινωνικές εθνοτικές ομάδες και ανέγγιχτα φυσικά περιβάλλοντα. Συγκλονιστικό και ερεβώδες.Μου θύμισε στην αρχή τη σκοτεινή γραφή της Yogo Ogawa, που κι εκείνη δημιουργεί κόσμους σκληρούς, παράλογους και ενίοτε τρυφερούς.

Ο μαγικός ρεαλισμός είναι εμφανέστατος.Το αλλόκοτο και φαντασιακό κάνει την εμφάνισή του ήδη από την πρώτη σελίδα, αλλά η πρόζα υπολείπεται των αξιώσεων του συγκεκριμένου είδους. Ο συγγραφέας αντλεί πλήθος στοιχείων από τοπικούς μύθους και θρύλους και τα συνυφαίνει με τις ζωές καθημερινών ανθρώπων σε μία φανταστική πόλη αλλά σε ένα πραγματικό χωροχρονικό πλαίσιο ξεκινώντας από την περίοδο της ολλανδικής αποικιοκρατίας,συνεχίζοντας με την ιαπωνική κατοχή έως τους αγώνες των Ινδονήσιων για ανεξαρτησία.Η αφήγηση δεν ακολουθεί αυστηρή χρονολογική σειρά, αλλά το παρόν μπλέκεται με το παρελθόν και με αναφορές στο μέλλον.

Απολαμβάνω να διαβάζω τα μυθιστορήματα του A
e Dahl γιατί η γραφή του είναι τόσο απρόσκοπτα ρέουσα, η δράση καταιγιστική και επιπλέον δεν πρόκειται για ένα στεγνό αστυνομικό αλλά για ένα βιβλίο με πολιτική διάσταση και προβληματισμούς κοινωνικά επίκαιρους.Πολύ ευφυής και εμπνευσμένος δημιουργός.

Ωραίο αστυνομικό μυθιστόρημα με λιτό ύφος, καίριο στις επισημάνσεις του χωρίς τις υπερβολές στις οποίες καταφεύγουν άλλοι Σκανδιναβοί εκπρόσωποι του είδους , διερευνά αυτήν την πλευρά του εγκλήματος που δεν γεννιέται στο μυαλό ενός παρανοϊκού κατά συρροήν δολοφόνου αλλά είναι συμπτωματική απόρροια λανθασμένων εκτιμήσεων και επιλογών. Μέσα από τη διερεύνηση του εγκλήματος αναδεικνύει τις παθογένειες της κοινωνίας στον ισλανδικό παγωμένο Υπερβορά, που όσο κι αν με ξάφνιασε διέκρινα ομοιότητες με την ελληνική.

Είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα βιβλίο αστυνομικής λογοτεχνίας, ένας κοινωνικός στοχασμός πάνω στα γενεσιουργά αίτια του εγκλήματος και στη δημιουργία "τεράτων", χωρίς να συγχωρεί και χωρίς να εξιλεώνει μέσα από μία πρωτότυπη, πρωτοπρόσωπη αφήγηση εν είδει εσωτερικού μονολόγου που τείνει όσο προχωρούν οι σελίδες να εκρήγνυται σιωπηρά. Εξαίσια λυρικό δίχως να γίνεται συναισθηματικά φλύαρο.

Ξεκινώντας την ανάγνωση ευθύς αποδεσμεύεσαι από τον πραγματικό τόπο και χρόνο, τα μικρά και μεγάλα καθημερινά άγχη και βρίσκεσαι στις κορφές των κρητικών βουνών να παραστέκεσαι στον αγώνα των Κρητικών για ελευθερία και Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα. Κι αν ποτέ δεν έχεις βρεθεί σ’ εκείνα τα μέρη, ο Πρεβελάκης ξεδιπλώνει μπροστά σου σαν τρισδιάστατη πραγματικότητα την ομορφιά και τη σκληράδα της κρητικής γης, μέσα από εκπληκτικές - και υποδειγματικές προς διδασκαλία- περιγραφές και μια ασύγκριτη δύναμη γλώσσας. Σ’ αυτόν τον δεύτερο τόμο ο αγώνας εντείνεται και είναι η στιγμή που οι επαναστάτες συνειδητοποιούν ότι πέρα από την επίγεια πατρίδα όπου σε περιμένουν « το βιος σου, τα γεννήματα της γης, τα φλουριά και τα κοπάδια», υπάρχει μια άφαντη πατρίδα, ένας άυλος τόπος σαν ουρανός, που θεμελιώνεται με μία γλώσσα, μία ιστορία, έναν τρόπο να νιώθεις και να στοχάζεσαι τον κόσμο. Εκεί συναντάς τους προγόνους, τις μνήμες τους, τα ανδραγαθήματα, τους πόνους και τις θυσίες του Γένους. Το συναίσθημα που δημιουργεί η ανάγνωση περιγράφεται ίσως ιδανικά από τη φράση που αναφωνούν εθελοντές Έλληνες αξιωματικοί από την ελεύθερη Ελλάδα: «Τι αρχαίος τόπος ήταν εκείνος! Τι αχάλαστη ανθρωπότητα!» ή ίσως και από μία φράση σε επιστολή του Καζαντζάκη προς τον Πρεβελάκη: «Συχνά τις μέρες τούτες, όταν θέλω να πάρω κουράγιο και ν’ ανασάνω ένα αγέρα κορφής, ανοίγω το βιβλίο αυτό και παρηγοριέμαι».

Η τριλογία «Κρητικός» είναι ιστορικό μυθιστόρημα, του οποίου συνεκτικός ιστός είναι οι απελευθερωτικοί – ενωτικοί αγώνες των Κρητικών ξεκινώντας από τις μικρότερης έντασης και έκτασης ανοργάνωτες εξεγέρσεις στις αρχές και τα μέσα του 19ου αι. έως την σημαντικότερη του 1866, την αυτονομία και την ένωση με την Ελλάδα. Στον πρώτο τόμο « Το δέντρο» μέσα από τη ζωή και τις πράξεις αντίστασης ηρωικών μορφών Κρητών εξιστορούνται οι πρώτοι αγώνες για απελευθέρωση και ο διακαής πόθος για την ένωση με το ελληνικό κράτος. Η κρητική διάλεκτος/κρητικό γλωσσικό ιδίωμα πιθανόν να δυσκολέψει κάποιους αναγνώστες. Ο Καζαντζάκης σε επιστολή του προς τον Πρεβελάκη το 1948 γράφει για το «Δέντρο», το πρώτο μέρος: «Περιτριγύριζα κάμποσες μέρες τον Κρητικό [Το Δέντρο], τον περιχαίρουμουν με συγκίνηση κι όλο το ανέβαλα… Θάμα είναι η απλή συναξαρική πλοκή και η επική στόρηση… Θάμα ο πλούτος, η αδρότητα και συνάμα η αρμονία κι η γλύκα της γλώσσας. Τέλεια. Κι εξαίσιες οι σύντομες, στην ακρότητα συμπυκνωμένες περιγραφές του τοπίου».

Πολύ όμορφο εφηβικό/νεανικό μυθιστόρημα. Καλογραμμένο κι ανεπιτήδευτο, χαρακτήρες με ήθος, αρχές και σεβασμό προς τους ανθρώπους και άλλα πλάσματα της φύσης.Ευαίσθητο και τρυφερό.

Ένα υπερπλήρες βαλκανικό χρονικό, όπως ακριβώς περιγράφεται και στο οπισθόφυλλο και όχι μυθιστορία. Πρωταγωνιστής το γεφύρι – σημείο αναφοράς, που θεμελιώνεται για να ξεπεραστεί το φυσικό εμπόδιο του Δρίνου, εν τέλει όμως μετατρέπεται σε σύμβολο που εν δυνάμει θα μπορούσε να ενώνει «εν ειρήνη» διαφορετικές θρησκείες και εθνότητες. Γύρω του γεννιέται, αναπτύσσεται, εξελίσσεται και καταβαραθρώνεται η ανθρώπινη ύπαρξη και κοινωνία. Ο Ivo Andric επιμένει να αφηγηθεί την κανονικότητα της ζωής σε αυτόν τον πολύπαθο τόπο κατά τους ταραγμένους και ανασφαλείς αιώνες της βαλκανικής ιστορίας –και πότε άλλωστε οι βαλκάνιοι λαοί εφησυχάζουν; - ενώ τα ιστορικά γεγονότα περνάνε μέσα από την αφήγησή του στον βαθμό και κατά τον τρόπο που προκαλούν κοινωνικές αλλαγές και ανατρέπουν τις κανονικότητες, τις «κανονικές» συνθήκες που οι άνθρωποι -άλλοι με περισσότερο άλλοι με λιγότερο μόχθο- έχουν διαμορφώσει.

Ένα κοινωνικό, μαύρο αφήγημα, όπως χαρακτηρίστηκε με θέμα το πάθος του έρωτα αλλά και τις λύπες της ζωής. Οι ήρωες είναι πραγματικά εγκλωβισμένοι σε μια αμείλικτη μοίρα, της οποίας είναι υποχείρια ενώ γύρω τους καιροφυλακτεί ένας μικρόψυχος και πνιγηρός κοινωνικός περίγυρος.Οι ξέφρενες στιγμές γλεντιού, όπως η περιγραφή του καρναβαλιού, εναλλάσσονται με πένθιμες στιγμές όπου το μοιραίο βάρος του επικείμενου θανάτου συνταράζει. Η γλώσσα του μυθιστορήματος είναι γεμάτη από λυρικές υπερβολές που πράγματι κουράζουν, ωστόσο μοιάζει να είναι όντως πρόθεση του συγγραφέα η ίδια η φύση να συμμετέχει στο δράμα που εξελίσσεται.

Έξοχη νατουραλιστική γραφή που αποδίδει με ρεαλισμό και πυκνότητα αφηγηματική τα σκληρά ήθη μιας αγροτικής κοινωνίας, την κοινωνική και κυρίως ηθική εξαχρείωση. Ο τραγικός χαρακτήρας του Καραβέλα -αν και καθόλου άμοιρος ευθυνών ο ίδιος- γίνεται θύμα μιας συλλογικής κακίας και με ποικίλους τρόπους εκφρασμένης χυδαιότητας. Λες και το κακό που ξεκίνησε από τον ίδιο τον Καραβέλα, να κάνει τον κύκλο του και να επιστρέφει πάλι σε αυτόν, βρίσκοντας την απόλυτη έκφρασή του την ώρα του θανάτου και της ταφής του.

Φιλόδοξο ιστορικό μυθιστόρημα που παρουσιάζει την ιστορία του ποντιακού ελληνισμού. Αποτελεί οπωσδήποτε προϊόν κοπιαστικής επισταμένης ιστορικής έρευνας, ωστόσο τα ιστορικά ντοκουμέντα έχω την αίσθηση ότι δεν ενσωματώνονται λειτουργικά μέσα στη μυθοπλασία αλλά παρατίθενται αποσπασματικά σε σημείο που κουράζει τον αναγνώστη.

Μία μελέτη που ξεπερνά τα όρια της λαογραφίας και επεκτείνεται στο πεδίο της ανθρωπολογίας. Μία επιτόπια έρευνα, μακριά από φολκλόρ και ρομαντική διάθεση, που μελετά τα ζητήματα των Τσιγγάνων των Άνω Λιοσίων με γνώση, επιστημονικότητα αλλά και ευαισθησία και υποκειμενική ταύτιση. Μελετά εν τέλει το πρόβλημα της μη ένταξης των Τσιγγάνων θέτοντάς το στη σωστή του βάση. Οι Τσιγγάνοι θέλουν να ενταχθούν αλλά δεν τους θέλουν οι "άλλοι"; Ή μπορούν, αλλά δε θέλουν γιατί κερδίζοντας ειλικρινή ισονομία ως πολίτες της χώρας ενδέχεται να χάσουν την ταυτότητά τους; Και τα δύο ενδεχόμενα πρέπει να εξεταστούν και να συνυπολογιστούν, ιδιαίτερα σε κάθε προσπάθεια διαμόρφωσης εκπαιδευτικών προγραμμάτων για την εκπαίδευση τσιγγανοπαίδων.

Πολύ σκοτεινό και τραγικά αποκαλυπτικό. Θυμός και θλίψη είναι τα συναισθήματα που κυριαρχούν και εναλλάσσονται αδιάκοπα ενώ η ιδέα του επικείμενου θανάτου σε στοιχειώνει από την πρώτη σελίδα. Αποπνέει μια αδιόρατη μελαγχολία, μια αποχαιρετιστήρια θλίψη αλλά και κάτι ακόμα πιο βαθύ, βαρύ, πιεστικό κι απροσδιόριστο για την κενότητα της ύπαρξης, την εσφαλμένη επίγνωση εαυτού, τη ματαιότητα των πραγμάτων. Ολιγοσέλιδο συγκριτικά με τα τρία προηγούμενα αλλά εξαιρετικά συμπυκνωμένο στα νοήματά του. Πρόκειται για ένα συνολικά κορυφαίο έργο, ωστόσο προσωπικά θεωρώ τα "Αφηνιασμένα άλογα" και "Εκπεσών άγγελος" τα πιο δυνατά της τετραλογίας.

Στο τρίτο μέρος της τετραλογίας του ο Μισίμα κατεβάζει τον ρυθμό της αφήγησης και φέρνει τον ήρωά του, τον Χόντα, γνωστό από τα προηγούμενα βιβλία, στην Ταϊλάνδη και από εκεί σε ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης και αυτογνωσίας στα ιερά θρησκευτικά κέντρα της Ινδίας. Ο Χόντα μελετά και μαζί του και ο αναγνώστης τα βασικά δόγματα του Ινδουισμού, τις κυρίαρχες τάσεις του βουδισμού και κυρίως του βουδισμού θεραβάντα που έχει ως βασική αρχή τη σαμσάρα και τη μετενσάρκωση. Φιλοσοφικά ρεύματα και θρησκειολογίες συνδέονται αδιόρατα από τους Πυθαγόρειους και τους Ορφικούς με την Οικουμενική Ανάσα έως τον Νίτσε με την ιδέα της αιώνιας επιστροφής. Το δεύτερο και μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου μας μεταφέρει ξανά στην Ιαπωνία, στην μετά τον πόλεμο εποχή, όπου νέα ήθη έχουν θεσμοθετηθεί αλλά ο μεσήλικας πια Χόντα συνεχίζει να αναζητά τους δεσμούς με το παρελθόν.

Εδώ πρωταγωνιστεί ένας από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες του πρώτου μέρους –σχεδόν σαράντα πια- κι ένας νεαρός που νοσταλγεί το αυτοκρατορικό μεγαλείο της παλιάς Ιαπωνίας. Υπάρχει μία μεγάλη παρένθεση στην αφήγηση εν είδει βιβλίου που παρεμβάλλεται. Εκεί εξιστορούνται οι προσπάθειες παραδοσιακών πολεμιστών να αντισταθούν στον δυτικό εκσυγχρονισμό και στην εισαγωγή νέων ηθών που νόθευαν το θεϊκό πνεύμα και αλλοίωναν την αρχαία θρησκεία. Ανάμεσα σε αυτούς τους πολεμιστές , της αδελφότητας του θεϊκού ανέμου όπως αυτοαποκαλούνται, αυτοπροβάλλεται ίσως ο ίδιος ο Μισίμα, καθώς κι εκείνος αντιστάθηκε στην επιβολή δυτικότροπων συνηθειών και εξέφρασε τον αποτροπιασμό του για τη λήθη των πατροπαράδοτων αξιών με την τελετουργική του αυτοκτονία. Καθηλωτικό από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα.

Πρόκειται για μία ιστορία ρομαντικού έρωτα. Ξεκινάει κάπως άνευρα και υποτονικά μέσα από τις εγωιστικές ονειροπολήσεις και αντιφατικές επιδιώξεις ενός νεαρού μαρκήσιου. Σταδιακά ,όμως, κλιμακώνεται σε ένταση και απογειώνεται δραματουργικά. Σπουδαία η γραφή του Μισίμα, λυρική και εξόχως περιγραφική κάνει τα μαγευτικά τοπία της Ιαπωνίας να αναδύονται μπροστά στα μάτια σου.

Δε θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα αμιγώς αστυνομικό μυθιστόρημα με δράση, ανατροπές και κορύφωση στο τέλος. Τα συστατικά στοιχεία του αστυνομικού υπήρχαν σε πολύ μικρή δόση. Ωστόσο, μου άρεσαν οι ήρωες, αρκετά αληθινοί ειδικά αν έχεις κάποια «κουλτούρα» συναφή με την περιοχή των Εξαρχείων. Μου άρεσε και η περιπλάνηση τους στα γνώριμα στέκια της περιοχής και του ευρύτερου κέντρου.

Έργο γοητευτικό και εμπνευσμένο, μια μεγαλοφυής σύλληψη ενός εκρηκτικού μυαλού και μιας κοφτερής διανόησης. Ένα φουτουριστικό μυθιστόρημα, ή καλύτερα "ποίημα", που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και πνευματική βίβλο των μεταγενέστερων έργων της φανταστικής λογοτεχνίας. Ο κόσμος του Ζαμιάτιν είναι ένας γυάλινος κόσμος, χωρίς αδιαφανή υλικά, κλειστά παράθυρα και κατεβασμένες γρίλιες (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων εκ του καθεστώτος θεσμοθετημένες). Το "Εμείς" δεν έχει καμία σχέση με το συλλογικό εμείς, αλλά έχει να κάνει με τις χιλιάδες ατομικότητες που αυτοκαταργούνται και αυτουποτάσσονται στις επιδιώξεις ενός υπεροργανισμού. Είναι έργο δυστοπικό όπως αναφέρεται αλλά όχι καταστροφολογικό. Γιατί όπως σοφά γράφει: Η ανθρώπινη ιστορία ανέρχεται σπειροειδώς. Οι σπείρες ποικίλουν, κάποιες είναι χρυσές, κάποιες ματωμένες, αλλά όλες υποδιαιρούνται σε 360. Η κίνηση ξεκινάει από το μηδέν και πάλι πίσω στο μηδέν καταλήγει.