«24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1945

Η πιο ωραία θάλασσα:
αυτή που ακόμα δεν ταξιδέψαμε.
Το πιο ωραίο παιδί:
ακόμα δε μεγάλωσε.
Οι πιο ωραίες μέρες μας:
αυτές που ακόμα δε ζήσαμε.
Κι ο πιο ωραίος λόγος που θέλω να σου πω:
αυτός που ακόμα δε σου είπα...»

«Ονογραφία

Διαβάζω σ\' ένα λεξικό: "Ονογραφία: μτφ. λέγεται ειρωνικά για να περιγράψει τον όνο".
Καημένε, γάιδαρε! Κι ας είσαι τόσο καλός, τόσο ευγενικός, τόσο έξυπνος! Ειρωνικά... Γιατί; Ούτε μια σοβαρή περιγραφή δεν αξίζεις εσύ, που η σωστή, σοβαρή περιγραφή σου θα \'ταν ανοιξιάτικο παραμύθι; Τον καλό άνθρωπο θα \'πρεπε να λένε γάιδαρο! Τον κακό τον γάιδαρο θα \'πρεπε να λένε άνθρωπο! Ειρωνικά... Από εσένα, που είσαι τόσο πνευματώδης, φίλος με τον γέρο και το παιδί, το ρυάκι και την πεταλούδα, τον ήλιο και τον σκύλο, το λουλούδι και το φεγγάρι, που είσαι υπομονετικός και στοχαστικός, μελαγχολικός και γλυκός, ο Μάρκος Αυρήλιος των λιβαδιών...
Ο Πλατέρο, που δίχως αμφιβολία καταλαβαίνει, με κοιτάζει επίμονα με μια τρυφερή σκληρότητα στα μεγάλα του αστραφτερά μάτια και μέσα στο μικρό, κυρτό, βαθυπράσινό τους στερέωμα σπίθες πετά με τη λάμψη του μικρούτσικος ο ήλιος. Αχ, μακάρι να \'ξερε η όμορφη, τριχωτή του κεφάλα ότι εγώ προσπαθώ ν\' αποκαταστήσω τ\' όνομά του, ότι εγώ είμαι καλύτερος απ\' αυτούς τους ανθρώπους που γράφουν λεξικά, σχεδόν το ίδιο καλός όσο κι εκείνος!
Και σημείωσα στο περιθώριο του βιβλίου: Ονογραφία: μτφ. πρέπει να λέγεται με ειρωνία - φυσικά! -, για να περιγράψει τον ηλίθιο άνθρωπο που γράφει λεξικά».

Σαν να λέμε «Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων» (σσ. βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου) για παιδιά.
Μετά από πολλά χρόνια, ο Καπετάνιος Άρης κι ο παλιός του σύντροφος και φίλος, ο μέρμηγκας, συναντιούνται ξανά και κάθονται να μας αφηγηθούν την ιστορία του ΕΛΑΣ και της Αντίστασης ενάντια στον φασισμό.
Ο λόγος δημιουργίας αυτού του βιβλίου από τις Εκδόσεις Oposito και την ΚοινΣεπ «απ\' Ουσία» είναι ότι στα σχολικά εγχειρίδια αποφεύγεται η αναφορά στην Εθνική Αντίσταση κι ότι τα περισσότερα από \'μας μάθαμε για τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και για το αντάρτικο του ΕΛΑΣ λίγο-πολύ αφότου ενηλικιωθήκαμε, είτε από προσωπικό ενδιαφέρον είτε από αφηγήσεις των παππούδων και γιαγιάδων μας. Γι\' αυτό η συνεταιριστική, παιδαγωγική ομάδα απ’ Ουσία αποφάσισε να γράψει αυτό το βιβλίο, θεωρώντας ιδιαίτερα σημαντικό τα παιδιά να γνωρίζουν την ιστορία του τόπου τους ολοκληρωμένη και όχι εσκεμμένα αποσπασματικά.

Σ\' αυτό το έργο ο Ροΐδης υμνεί τις γάτες - γιατί τι άλλο θα μπορούσε να τις κάνει;! - κι αναφέρει την ιστορία της Σεμίρας, μιας γατούλας που ζούσε στο οικοτροφείο Ευαγγελίδου στη Σύρο, όπου πήγε μικρός.
Η έκδοση είναι... δίγλωσση, καθαρεύουσα και δημοτική, έχει βιογραφικό του συγγραφέα και ζωγραφιές γάτων.
Είδα ότι ο Ροΐδης έχει γράψει και την «Ιστορία ενός σκύλου» και λέω να την τιμήσω.

Ο «Επιβάτης» ξεκινά με μια κατάδυση κάποιον δυτών έκτακτων (κι επικίνδυνων) καταστάσεων σ\' ένα μικρό αεροσκάφος που έχει βυθιστεί στη θάλασσα αβλαβές, αλλά οι επιβάτες πέθαναν. Αφού οι δύτες βγαίνουν στην επιφάνεια και συζητούν για το αινιγματικό της κατάστασης, κάποιοι, που δεν μαθαίνουμε ποτέ ακριβώς ποιοί είναι, ψάχνουν τον πρωταγωνιστή δύτη Μπόμπι Γουέστερν και τον ενημερώνουν ότι λείπει ένας επιβάτης και τον αναζητούν. Τον αναζητά κι εκείνος, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Δεν έχω ξαναδιαβάσει Μακάρθι. Έχω δει κάποιες ταινίες που βασίζονται στα βιβλία του («Όλα τα όμορφα άλογα» που θέλω να την ξαναδώ, «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» κι ο «Δρόμος», αν δεν κάνω λάθος με τον Μόρτενσεν). Νομίζω ότι στο συγκεκριμένο δεν υπάρχει κάποια τρομερή πλοκή έστω και με το προαναφερθέν μυστήριο. Παρακολουθούμε τη ζωή του Μπόμπι, κάποιον φίλων και της πολυαγαπημένης αδερφής του η οποία έχει πεθάνει.
Ο Μπόμπι, λοιπόν, γιος ενός φυσικού επιστήμονα που εργάστηκε με τον Οπενχάιμερ κι άλλους για τη δημιουργία της αμερικανικής ατομικής βόμβας, κάνει αυτήν την ακραία δουλειά καθώς κι ωραίες θεωρητικές συζητήσεις με τον φίλο του Τζον και πενθεί πάντα τη μοναδική του αγάπη - καμιά σχέση με τον Μάνθο Φουστάνο! Είναι ένα τρυφερό και σκληρό ταυτόχρονα βιβλίο, όπως ίσως η ζωή, όπου η αφήγηση του συγγραφέα κερδίζει σε όλα τα επίπεδα (εμένα τουλάχιστον. Ανατροπές δεν έχει).
Νομίζω ότι ήταν πράγματι ένας σπουδαίος συγγραφέας και θα διαβάσω σίγουρα το «Στέλλα Μάρις», το δεύτερο μέρος της διλογίας, αν και δεν το \'χω με τις σειρές.

Δεκατρία διηγήματα σε στιλ μύθου/παραβολής. Τις αρχαίες αυτές ιστορίες αποθησαύρισε η δαιμόνια ερευνήτρια Νίνα Σίγμα γυρίζοντας όλον τον κόσμο. Η πραγματική ιστορία του λαγού και της χελώνας (μην πιστεύετε τα φούμαρα του Αισώπου!), το ταξίδι μιας πέτρας, η δύναμη της προσφοράς, το μυστικό ενός πύργου. Αν κι οι περισσότερες ιστορίες έχουν ένα ηθικό δίδαγμα, δε γίνονται σε καμία περίπτωση κουραστικές. Ίσα-ίσα!
Η γραφή της Μαρίας Σεβαστιάδου είναι ταυτόχρονα φρέσκια και παραδοσιακή. Η ίδια είναι επιμελήτρια και φαίνεται να ξέρει καλά την τέχνη της.

Ένα βιβλίο για το Πολυτεχνείο και τα όσα συνέβαιναν εκείνες τις μέρες της χούντας στην Αθήνα.
Ο Μένιος Κατσαντώνης, λοχίας κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, χάνει το υπηρεσιακό του όπλο και βρίσκει το μπελά του καθότι ανακρίνεται στην Ασφάλεια, με ό,τι σήμαινε τότε αυτό. Φτωχοδιάβολοι, στρατιωτικοί, υπουργοί της χούντας, μας δείχνουν πως λειτουργούσε το καθεστώς.
Είναι ένα περίεργο βιβλίο κι αυτό το λέω κυρίως για τον τρόπο γραφής του, που είναι χαώδης. Δεν έχουμε έναν συγκεκριμένο αφηγητή, ούτε μια συνηθισμένη ροή λόγου. Είναι ένα ιδιαίτερο συγγραφικό ύφος, που έχει το στιλ του προφορικού λόγου των ηρώων με εσκεμμένα γραμματικά λάθη.
Ο Αλέξανδρος Κοτζιάς, δημοσιογράφος και πατέρας της κριτικού λογοτεχνίας, Ελισάβετ Κοτζιά, έγραψε το βιβλίο το 1979 για να εξιλεωθεί, που δεν είχε αντιταχθεί ανοιχτά στην επταετία, και νομίζω ότι τα κατάφερε αρκετά καλά.
Θεωρώ ότι οι Εκδόσεις Κέδρος θα έπρεπε να ανατυπώσουν αυτό το βιβλίο.

Το βιβλίο είναι μια νέα αφήγηση του μύθου που προέκυψε από τη σύνθεση των έργων του Ευριπίδη, του Σενέκα, του Ζαν Ανούιγ και του Χάινερ Μίλερ. Έχει εξαιρετικό τρίχρωμο σχέδιο (κόκκινο, μαύρο, άσπρο).
Η Μήδεια μαθαίνει ότι ο Ιάσονας του οποίου έσωσε τη ζωή πολλάκις και για χάρη του οποίου απαρνήθηκε την οικογένεια και την πατρίδα της, σκότωσε τον αδερφό της μεταξύ άλλων και του έκανε δύο παιδιά, ετοιμάζεται να παντρευτεί τη Γλαύκη, πριγκίπισσα της Κορίνθου. Αρχικά θυμώνει και τσακώνεται μαζί του, αλλά μετά "βάζει μυαλό" κι αποδέχεται την κατάσταση - νοτ.
Το βιβλίο ήταν υποψήφιο σε πέντε κατηγορίες των Ελληνικών Βραβείων Κόμικς στο Comicdom Con Athens

Ενα βιβλίο για τη Χιλή και τη δεκαεπταετή δικτατορία του Πινοσέτ.
Μία γκέι τραβεστί ζει σε μια φτωχογειτονιά του Σαντιάγο. Μία μέρα γνωρίζει σ\' ένα μπακάλικο έναν νεαρό, που της συστήνεται ως Κάρλος και της ζητά να φυλάξει στο σπίτι της κάτι κούτες με βιβλία απαγορευμένης λογοτεχνίας. Εκείνη δέχεται και το σπίτι της επιπλώνεται ουσιαστικά με τις πολλές κούτες του φοιτητή.
Μετά από λίγο κι επειδή υπάρχει χώρος στη σοφίτα, ο Κάρλος αρχίζει να φέρνει και συμφοιτητές του να διαβάσουν όλοι μαζί στη σοφίτα. Η Τρελή από Απέναντι, όπως αποκαλεί τον γκέι άντρα ο συγγραφέας, ξέρει πολύ καλά ότι ο Κάρλος δεν της λέει την αλήθεια, αλλά το δέχεται, παρόλο που διακινδυνεύει να την πιάσουν, επειδή είναι ερωτευμένη.
Το βιβλίο αναφέρεται, επίσης, στον ίδιο τον δικτάτορα και τη γυναίκα του, καθώς και την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του, που είναι πραγματικό γεγονός.
Η σχέση των δύο αντρών, του Κάρλος και της Τρελής, όπως και το τέλος του βιβλίου είναι απολύτως ρεαλιστικά κι αληθοφανή, αλλά ήθελα κάτι παραπάνω, μια δραματική κορύφωση είτε ανάμεσά τους, είτε με την εξουσία.
Εξαιρετικό και με μεταφραστικό ενδιαφέρον το επίμετρο του Κ. Αθανασίου για τον συγγραφέα, που πέθανε το 2015 κι υπήρξε ακτιβιστής για τα δικαιώματα των γκέι στη Χιλή και γενικά τη Λατινική Αμερική.
Εδώ η λίστα με τα τραγούδια, που ακούει κι αγαπά η Τρελή και μπόρεσα να βρω με τη βοήθεια του μεταφραστή:
https://www.youtube.com/playlist?list=PLNtvyxUTwuZulLnJjyFG2goWmXjMfvTvv

Μια φεμινιστική ποιητική συλλογή, επειδή χρειαζόταν! Ποιήματα που μιλούν για τις γυναίκες που φοβούνται να γυρίσουν μόνες σπίτι το βράδυ, που ξυπνούν κάθε μέρα λιγότερες, για τους άντρες που, ακόμα κι όταν θέλουν να βοηθήσουν, δυσκολεύονται ν` αποχωριστούν τα στερεότυπα, ποιήματα για την Αθήνα. . . στην άκρη του δρόμου . το γυμνό μου πόδι τρυπήθηκε από αγκάθια --πατημένου-- σκαντζόχοιρου (για λίγο κοιταχτήκαμε το νεκρό ζώο και εγώ) όμως δεν ξέραμε ποιος έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη . [ή αλλιώς γηπεδικά] . όλες μου οι φίλες γράφουνε βιβλία τις μούσες τις σκοτώσαμε δεν κάναμε κηδεία

Η Γιανίνα Ντουσέικο μισεί το μικρό της όνομα και πιστεύει πρέπει να αποκαλούμε τους ανθρώπους με βάση κάποιο χαρακτηριστικό τους, όπως οι Ινδιάνοι. Έτσι βγάζει παρατσούκλια σε όλους. Ζει σε έναν απομονωμένο οικισμό σε ένα οροπέδιο της Πολωνίας στα σύνορα με την Τσεχία. Ένα πρωί ο γείτονάς της, το Σκιάχτρο, της λέει ότι ο άλλος τους γείτονας, η Μεγάλη Πατούσα, πέθανε και πηγαίνουν σπίτι του.
Είναι ένα σκοτεινό βιβλίο. Θα μπορούσε γενικά να ενταχθεί στα αστυνομικά, γιατί γίνονται φόνοι και ψάχνουμε να βρούμε τον δολοφόνο, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η ηρωίδα πιστεύει ακράδαντα στα δικαιώματα των ζώων, την αστρολογία, δεν τρώει κρέας και μισεί τους κυνηγούς.
Το βιβλίο έχει και φιλολογικό ενδιαφέρον καθώς μαζί με έναν πρώην μαθητή της μεταφράζουν Γουίλιαμ Μπλέικ. Ο τίτλος του βιβλίου βασίζεται σ\' έναν στίχο των "Γάμων του Ουρανού και της Κόλασης". Υπάρχουν, επίσης, στοιχεία μαγικού ρεαλισμού κι όμορφη γκόθικ εικονογράφηση.

Ένα βιβλίο για τη Μακρόνησο, που λειτούργησε από το 1947-55 ως αναμορφωτήριο-κολαστήριο για τους κομμουνιστές. Εκτός από τους ηττημένους του Εμφυλίου στέλνονταν εκεί κι αριστεροί φαντάροι για να εκτίσουν τη θητεία τους και να τιμωρηθούν.
Στο βιβλίο, όμως, δεν αναφέρονται ιδεολογίες. Μπορεί να διαβαστεί ως δυστοπία για την εκάστοτε αυταρχική εξουσία. Δεν κατονομάζονται ούτε οι βασανιζόμενοι, ούτε οι βασανιστές. Οι ανώνυμοι ήρωες του βιβλίου ξεχωρίζονται με επίθετα-παρατσούκλια που προκύπτουν απ\' την αφήγηση και τις πράξεις τους.
Θυμάμαι ακόμα το απόσπασμα για τις μύγες, που είχαμε κάνει στο σχολείο. Οι κρατούμενοι αναγκάζονταν να πληρώνουν για το φαγητό τους με νεκρές μύγες, που αφθονούσαν στο νησί. Είκοσι μύγες, αλλιώς δεν έχει φαΐ. Επίσης, αναγκάζονταν να συμβιώσουν με ποντίκια, τα οποία συχνά έτρωγαν μέρη απ\' το σώμα τους.
Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ασθένεια. Ο τίτλος είναι ευθεία αναφορά στην Πανούκλα του Καμί.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε εν μέσω χούντας χωρίς ν\' αναφέρεται ο εκδότης κι ο λόγος που το άφησε να περάσει η λογοκρισία ήταν εν πολλοίς ένα ευνοϊκό άρθρο που δημοσίευσε στη Βραδυνή ο δεξιός συγγραφέας Αλέξανδρος Κοτζιάς λέγοντας ότι το βιβλίο μιλάει συμβολικά κι αφηρημένα.
Η σημερινή, όμως, έκδοση, δεν είναι αντάξια του βιβλίου. Οι ιστορικές Εκδόσεις Κέδρος θα μπορούσαν να δείξουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα πολλά σημαντικά βιβλία, που μας έχουν προσφέρει, με σύγχρονη εκτύπωση, πρόλογο, επίμετρο ακόμα κι εξώφυλλο.

3,5
Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται την εποχή του Βυζαντίου. Πρωταγωνίστρια η ευγενικής καταγωγής Θεανώ, που παρά το ασυνήθιστο σπούδασε ιατρική και παντρεύτηκε έναν γιατρό κατώτερης κοινωνικής τάξης. Τώρα εξασκεί το επάγγελμα της γιατρέσσας, χωρίς, όμως, να πληρώνεται γι\' αυτό, επειδή είναι σκάνδαλο να δουλεύει μια αρχόντισσα.
Μια μέρα φέρνουν το πτώμα μιας εταίρας στο νοσοκομείο κι εκείνη με τον άντρα της, τον Βελισσάριο, κάνουν τη νεκροτομή. Παράλληλα δύο ορφανά κορίτσια, που επρόκειτο να εξετάσει, εξαφανίζονται από το μοναστήρι στο οποίο διέμεναν, κι η Θεανώ αποφασίζει να τα βρει. Γρήγορα ανακαλύπτει ότι οι δύο υποθέσεις συνδέονται.
Το μυστήριο δεν είναι κάποιος δύσκολος γρίφος, αλλά δίνει μια πολύ ωραία εικόνα της ζωής στο Βυζάντιο την εποχή του περίφημου Ιουστινιανού, τόσο για τις κατώτερες όσο και για τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις. Έχει και παράρτημα με διάφορους βυζαντινούς όρους, επαγγέλματα κι αξιώματα. Η συγγραφέας έχει σπουδάσει ελληνικό πολιτισμό οπότε ξέρει τι γράφει.

Η Λία που ζει σε νοσοκομείο επειδή πάσχει από μια σπάνια ασθένεια, ο αδερφός της Σιντ (Βίσιους) με τη μάινά του που ξέρει να λέει μόνο «Γεια σου Μαρία», ο Σωτήρης, γιατρός στο νοσοκομείο της Λίας, η Τζούλια που βγαίνει με τον Σιντ, η δωδεκάχρονη Νίνα κι η αδερφή της, που παραθερίζουν στο χωριό.
Ένα διαφορετικό βιβλίο στο οποίο οι χαρακτήρες δεν παρουσιάζονται με λεπτομέρεια, αλλά κάπως αποσπασματικά για όσο διαρκεί η δράση. Αυτό, όμως, δεν τους κάνει λιγότερο προσιτούς.

«Θα επιστρέψω στην Ελλάδα και θα πεθάνω κατά πάσα πιθανότητα εκεί» - Τζορτζ Γκόρντον, Λόρδος Βύρων.
.
Σ\' αυτή τη μελέτη ο συγγραφέας παρουσιάζει την πολιτική σκέψη του μεγάλου φιλέλληνα και πώς αυτή διαμορφώθηκε κατά την πορεία της ζωής του. Διέπεται από μια μεγάλη αντίφαση, που σχετίζεται και με την πολιτική παράταξη της αγγλικής πολιτικής ζωής στην οποία προσχώρησε, αφού κληρονόμησε ανέλπιστα τον τίτλο του Λόρδου σε νεαρή ηλικία, μετά απ\' τον θάνατο ενός συγγενή του. Βλέπετε ο Λόρδος Βύρων ήταν ένας ευγενής αριστοκράτης, που αγαπούσε τους φτωχούς. Πίστευε στη μοναρχία κι υπερασπιζόταν την κοινωνική του τάξη, αλλά έβλεπε και το δίκιο των απλών ανθρώπων, όταν αυτό δεν επηρέαζε την τσέπη του. Το ίδιο έκαναν κι οι Ουΐγοι, η μία από τις δύο παρατάξεις στη Βουλή των Λόρδων, στην οποία επέλεξε να ενταχθεί.
Κι αυτή η δύσκολη αντίφαση ίσως είναι ο λόγος που τελικά ο Βύρων αποφάσισε να εγκαταλείψει οριστικά τη Μ. Βρετανία και να ταξιδέψει στον κόσμο, αναζητώντας ίσως μια νέα πατρίδα. Εκεί, στο εξωτερικό, μπορούσε να υποστηρίζει ανοιχτά τους καταπιεσμένους λαούς, χωρίς να απειλούνται τα προνόμιά του.
Ο Βύρων είχε ταξιδέψει νέος στην Ευρώπη και την Ελλάδα και γνώριζε τους Έλληνες, αλλά δεν τους εξιδανίκευε. Αφού έμεινε αρκετό καιρό στην Ιταλία κι υποστήριξε την επανάσταση των Καρμπονάρων η οποία τελικά απέτυχε, αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα δύο χρόνια μετά την έναρξη της Επανάστασης ως εκπρόσωπος του βρετανικού φιλελληνικού κομιτάτου. Εκεί, αν και ρομαντικός ποιητής ο ίδιος, επέδειξε μεγάλο ρεαλισμό και ορθή κρίση μέσα στην πολύ ρευστή κατάσταση του πολέμου και της επανάστασης. Αυτό που δεν ήξερα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ήταν ότι πολλοί από τους Έλληνες που τον προσκάλεσαν στη χώρα, του πρότειναν ανεπίσημα το στέμμα της Ελλάδας. Εκείνου του άρεσε πολύ η ιδέα, αλλά πήγε και πέθανε. Και σας ρωτάω: πόσο διαφορετική θα ήταν η χώρα κι η ιστορία μας, αν είχε γίνει βασιλιάς ο Βύρων;

Η επιστολή καταλαμβάνει μικρό μέρος του βιβλίου με το μεγαλύτερο να αποτελείται από την εισαγωγή και το επίμετρο, που είναι πάρα πολύ χρήσιμα για τον αναγνώστη και παρουσιάζουν τόσο τη ζωή της συγγραφέα μέχρι τότε, όσο και την κατάσταση στη χώρα.
Η Μάινχοφ το 1967, λίγα χρόνια πριν αναλάβει ένοπλη δράση, γράφει μια επιστολή στη Φαράχ Ντιμπά, τρίτη σύζυγο του Ρεζά Παχλαβί, σάχη της Περσίας -αφού οι δύο πρώτες δεν μπόρεσαν να του κάνουν άρρενα απόγονο-, με αφορμή την επίσκεψη του αυτοκρατορικού ζεύγους του Ιράν στο Βερολίνο. Έχει προηγουμένως διαβάσει το βιβλίο ενός Ιρανού φοιτητή στη Γερμανία, που μιλάει με τα μελανότερα λόγια για τη ζωή των συμπατριωτών του.
Η πλειοψηφία των Ιρανών την εποχή του Σάχη ζούσε σε πολύ μεγάλη φτώχεια και δεν ήξερε να διαβάζει, γιατί η παιδεία δεν ευνοούνταν απ\' το καθεστώς και δεν υπήρχαν σχολεία. Ταυτόχρονα οργανώνονταν εορτασμοί δισεκατομμυρίων γιατί λεφτά υπήρχαν, αλλά όχι για τον κοσμάκη. Ο Παχλαβί είχε ανατρέψει με τη βοήθεια της CIA τον δημοφιλή πρωθυπουργό Μοσαντέγ, που είχε κρατικοποιήσει το πετρέλαιο, και το έδωσε στις ξένες εταιρείες, γι\' αυτό και τον στήριζαν οι ΗΠΑ. Τα βασανιστήρια ήταν κοινή πρακτική για τη ιρανική δικαιοσύνη.
Ο Σάχης ανατράπηκε με την Ισλαμική Επανάσταση του 1979, αλλά τα πράγματα μάλλον δεν άλλαξαν πολύ για τους απλούς πολίτες, αν κρίνουμε από την επικαιρότητα καθώς κι ότι απαγορεύτηκε το κομμουνιστικό κόμμα, οπότε δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία.

Η ανορεξία της ύπαρξης

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω
ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω
κάνω πως γελάω
δεν επιθυμώ το αδύνατο
ούτε το δυνατό
τα απαγορευμένα για μένα σώματα
δε μου χορταίνουν τη ματιά.
Τον ουρανό καμιά φορά
κοιτάω με λαχτάρα
την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του
κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται
στη γοητεία της νύχτας.
Η μόνη μου συμμετοχή
στο στροβίλισμα του κόσμου
είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.
Αλλά νιώθω και μια άλλη
παράξενη συμμετοχή∙
αγωνία με πιάνει ξαφνικά
για τον ανθρώπινο πόνο.
Απλώνεται πάνω στη γη
σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο
που μουσκεμένο στο αίμα
σκεπάζει μύθους και θεούς
αιώνια αναγεννιέται
και με τη ζωή ταυτίζεται.
Ναι, τώρα θέλω να κλάψω
αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή.

Είναι το δεύτερο έργο του Λουΐ, που διαβάζω. Κάτι σαν γράμμα στον πατέρα του, που ντρεπόταν για \'κείνον, επειδή ήταν γκέι και χτυπούσε τη μητέρα του. Αυτό είναι ένα καθαρά πολιτικό έργο. Ο πατέρας του συγγραφέα δεν έχει πεθάνει, αλλά η υγεία του είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Δούλευε σε ένα εργοστάσιο και μετά από ένα σοβαρό ατύχημα, ζούσε με ένα επίδομα του κράτους. Οι τελευταίες, όμως, κυβερνήσεις της Γαλλίας έκριναν ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι αργόσχολοι και τεμπέληδες, και τους ανάγκασαν να δουλέψουν. Αυτό, όμως, επιβαρύνε ακόμα περισσότερο την υγεία του πατέρα του Λουΐ, ο οποίος πλέον δυσκολεύεται να αναπνεύσει, ζητά συγγνώμη για την προηγούμενη συμπεριφορά κι είναι περήφανος για τον διάσημο συγγραφέα γιο του.
Ο Λουΐ ανήκει στο ίδιο συγγραφικό είδος με την Ερνό, καθώς απ\' ό,τι ξέρω σε όλα του τα βιβλία μιλά για τη ζωή του, χωρίς να προσθέτει γεγονότα που δεν συνέβησαν. Ο Λουΐ, όμως μου αρέσει περισσότερο από την Ερνό, ίσως επειδή γράφει για μια εποχή πιο κοντινή σ\' εμένα. Ίσως επειδή φαίνεται να εμπλέκεται περισσότερο συναισθηματικά. Οι επικριτές του Λουΐ, λένε ότι εκβιάζει το συναίσθημα. Θα το δεχόμουν, αν έγραφε μυθοπλασία, αλλά πώς αλλιώς να γράψεις για τη ζωή σου; Ίσως με τον τρόπο της Ερνό, που στον Τόπο είναι σαν να γράφει με τη ζωή μιας άλλης, αλλά αυτή η γραφή δεν με άγγιξε. Ίσως είναι και το πολιτικό στοιχείο που προτιμώ στον Λουΐ.

Πέντε διηγήματα παραμύθια, που ταιριάζουν στην ιαπωνική παράδοση από τα λίγα που ξέρω γι\' αυτήν. Ο συγγραφέας ήταν Εληνοϊρλανδός, αλλά έζησε πολλά χρόνια στη χώρα και δίδαξε στα πανεπιστήμιά της. Οι ιστορίες του είναι τρυφερές και συνάμα σκληρές, όπως είναι γενικά τα παραμύθια κι ειδικά ο ιαπωνικός πολιτισμός. Οι υποσημειώσεις σε κάποια διηγήματα ήταν περιττές. 

Μια συλλογή 12 σύντομων θεατρικών έργων. Τα θέματα διάφορα: ο μονόλογος μιας οδοντόβουρτσας, της Περσεφόνης και της Πηνελόπης (ως podcast!), τέσσερις πρώην καλόγριες νυν πόρνες, μια αποθήκη και φυσικά οι ανθρώπινες σχέσεις.
Η συγγραφέας έχει σπουδάσει θέατρο και σκηνοθετεί παραστάσεις, οπότε ξέρει τι κάνει. Βλέπω κι εγώ πολύ θέατρο και θα ήθελα να τα δω στην σκηνή. Ειδικά την οδοντόβουρτσα μπαίνω στον πειρασμό να τη γυρίσω σε βίντεο, αλλά μου λείπει αυτήν τη στιγμή το μπάνιο με παράθυρο (και μάλιστα σε πάρκο!) και... μερικοί κομπάρσοι (

Το 1975 η Μαργαρίτα, πριν φύγει από την Τουρκία για να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα ως καθηγήτρια, διαβάζει ένα παλιό ημερολόγιο της αδερφής της που της έδωσε η ίδια και θυμάται τη ζωή τους στην Ίμβρο και την Πόλη. Η ζωή της οικογένειας Πατεράγκα με τις τρεις κόρες, τους φίλους και τους συγγενείς τους, παρουσιασμένη μέσα απ\' τα μάτια ενός κοριτσιού. Οι σκανταλιές, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, αλλά κι η "αμαρτία" της μητέρας της που ήταν όλωσδιολου ανθρώπινη, αλλά η ίδια δε συγχώρεσε ποτέ την εαυτή της.
Στο βίβλιο φαίνεται, επίσης, η ζωή της ομογένειας στην Τουρκία στα μέσα του εικοστού αιώνα με όλα τα σκαμπανεβάσματα της. Η συγγραφέας στην παρουσίαση είπε ότι όλα τα πολιτικά στοιχεία είναι πραγματικά, καθώς τα γνωρίζει καλά, όντας Ίμβρια κι η ίδια. Το βιβλίο είναι γραμμένο με τρυφερότητα και γνώση.
Η Ρέα Σταθοπούλου έχει γράψει κι άλλα βιβλία που εκδόθηκαν από την Ωκεανίδα, αλλά με το κλείσιμο του οίκου, έπαψε κι η κυκλοφορία τους. Εύχομαι να επανακυκλοφορήσουν και τα υπόλοιπα.
.
https://www.youtube.com/watch?v=vlVqEfpMAys

Ο Σηματωρός, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άγρα σε μετάφραση Μαργαρίτας Ζαχαριάδου, είναι ένα από τα τελευταία διηγήματα που έγραψε και δημοσίευσε ο Ντίκενς. Το έγραψε, μάλιστα, υπό την επήρεια ενός πολύ σοβαρού σιδηροδρομικού δυστυχήματος που έζησε, κατά το οποίο δεν τραυματίστηκε σωματικά, αλλά του δημιούργησε σοβαρό μετατραυματικό στρες, το οποίο δεν τον άφησε μέχρι το τέλος της ζωής του, αφού ήταν αναγκασμένος να χρησιμοποιεί πολύ συχνά το τρένο.
Ο αφηγητής επισκέπτεται έναν σταθμό τρένου μέσα σ\' ένα τούνελ και γνωρίζει τον σηματωρό - είναι κάτι σαν υπεύθυνος ασφαλείας του σταθμού, που έκανε παλιότερα σήματα στα τρένα με σημαιάκια, πριν όλα γίνουν αυτόματα... Ο σηματωρός είναι αναγκασμένος να περνά πολλές ώρες μόνος του στον σταθμό και να... βλέπει φαντάσματα. Τις δύο πρώτες φορές που είδε συνέβησαν δύο δυστυχήματα. Τώρα τι θα συμβεί;

Η γραφή είναι πολύ λιτή και χωρίς φιοριτούρες, οι οποίες μπορούν να κουράσουν. Αυτό δίνει έμφαση στο περιεχόμενο, στην προκειμένη την προσπάθεια του πατέρα της συγγραφέα να ανέλθει κοινωνικά και στη σχέση της μαζί του.
Τα βραβεία της Ακαδημίας είναι μια μεγάλη συζήτηση, εφόσον οι ίδιοι έχουν παραδεχτεί ότι δεν έδωσαν Νόμπελ στον Καβάφη επειδή ήταν γκέι. Νομίζω ότι τα κριτήριά τους είναι κυρίως πολιτικά και η φετινή βράβευση έχει να κάνει με την απαγόρευση των αμβλώσεων στην Αμερική και με αφορμή την ταινία για το Γεγονός, που προβλήθηκε φέτος στους κινηματογράφους. Αυτό, βέβαια, είναι καλό από φεμινιστική κι ανθρώπινη άποψη (ο φεμινισμός, όπως κι ο υπαρξισμός, είναι ανθρωπισμός), αλλά δεν προσδίδει ιδιαίτερο κύρος στο Νόμπελ λογοτεχνίας.
Θα ξαναδιαβάσω Ερνό, γιατί τα βιβλία της διαβάζονται εύκολα και θέλω να βεβαιωθώ ότι δε μου διαφεύγει κάτι, αλλά δε θα περιμένω πολλά.

H αφηγήτρια περνάει μια νευρική κρίση σ\' ένα σπίτι στην εξοχή όπου μένει προσωρινά με τον άντρα της, επειδή το κανονικό τους σπίτι ανακαινίζεται. Ο σύζυγος είναι γιατρός κι άντρας, οπότε ξέρει καλύτερα από εκείνη τι πρέπει να γίνει για να θεραπευτεί. Τη βάζει, λοιπόν, να μείνει σ\' ένα από τα πολλά δωμάτια του σπιτιού, που δεν της αρέσει, με μια περίεργη κίτρινη ταπετσαρία.
Το έργο σίγουρα είναι πρωτοπόρο για το 1890, όταν γράφτηκε, και σημείο αναφοράς για το γυναικείο κίνημα. Είχα ακούσει πολύ καλά λόγια κι ίσως να περίμενα κάτι παραπάνω.

Σέβομαι την κοσμοπλασία του Λάβκραφτ κι είναι γοητευτικοί οι μύθοι του, αλλά το βιβλίο ήταν μόνο περιγραφή κι αυτό με κούρασε. Ακόμα κι όταν υπήρχε συνομιλία, δεν αποδιδόταν με διάλογο, αλλά πάλι με αφήγηση του στιλ «εγώ του είπα αυτό κι εκείνος μου είπε το άλλο».
Στη νουβέλα «Τα βουνά της τρέλας» ο αφηγητής είναι ένας εξερευνητής της Ανταρκτικής που ακολούθησε τα χνάρια του Σκοτ και του Άμουνδσεν, αλλά γράφει τα τρομερά, που συνάντησε εκεί, προκειμένου να αποτρέψει νέες αποστολές στην περιοχή, για το καλό της ανθρωπότητας. Μ\' αυτόν τον τρόπο, βέβαια, κεντρίζει περισσότερο την περιέργεια, πράγμα που αναγνωρίζει κι ο ίδιος.
Στο διήγημα «Η φρίκη στο Ρέντ Χουκ» ακολουθούμε έναν αστυνομικό που εξερευνά την ομώνυμη περιοχή της Νέας Υόρκης κι επίσης ανακαλύπτει φοβερά και τρομερά.
Τέλος, στο «Χρώμα που ήρθε απ\' το διάστημα» ένας νεαρός μηχανικός αφηγείται όσα του είπε ένας κάτοικος της Νέας Αγγλίας για έναν μετεωρίτη, που έπεσε στην περιοχή κι όσα ακολούθησαν.

Η νεαρή αφηγήτρια αποφασίζει να παραιτηθεί από το εργοστάσιο αναψυκτικών, όπου εργάζεται, μετά από ένα ατύχημα στον αριστερό της παράμεσο. Μια μακριά βόλτα τη φέρνει έξω από ένα εργαστήριο δειγμάτων, όπου ζητείται υπάλληλος. Εκεί θα γνωρίσει τον παράξενο κύριο Ντεσιμάρου και τις δύο ηλικιωμένες ενοίκους του παλιού οίκου θηλέων.
Στη συζήτηση που κάναμε στη λέσχη είδα ότι τα κορίτσια το είδαν φεμινιστικά το ζήτημα και καλά έκαναν. Κι εγώ αυτοπροσδιορίζομαι ως φεμινίστρια και πιστεύω ότι πρέπει να βλέπουμε τα βιβλία κι από αυτό το πρίσμα, ειδικά όταν είμαστε γυναίκες. Δεν μπόρεσα, όμως, να δω αυτό το βιβλίο μόνο έτσι, και δεν ξέρω αν κι η συγγραφέας το έγραψε μ\' αυτόν τον σκοπό. Δίνω μεγάλη σημασία στην πρόθεση κι ας μην μπορώ να την ξέρω.
Εγώ το είδα ως ένα σκοτεινό παραμύθι πολύ όμορφα γραμμένο. Φοβάμαι ότι, αν γράψω κάτι παραπάνω, θα κάνω σπόιλερ. Θα πω μόνο ότι οι λίγοι άνδρες Ιάπωνες συγγραφείς που έχω διαβάσει, δε με ενθουσίασαν. Η Ογκάουα τα κατάφερε.
Η επιμέλεια απογοήτευσε για άλλη μια φορά. Αγαπημένες Εκδόσεις Άγρα, μπορείτε να γίνετε καλύτερες.

Στη σύντομη συνέντευξή του στην αρχή της έκδοσης ο συγγραφέας λέει ότι «η Κολομβία, η πρώτη χώρα της αμερικανικής ηπείρου όπου αποβιβάστηκαν οι Ευρωπαίοι για να επιβάλουν τον "πολιτισμό" τους, έγινε το ιερό άντρο της σούπερ βίας. Ωραία ειρωνεία της Ιστορίας».
Η ειρήνη του τίτλου είναι ένα άπιαστο όνειρο τόσο για τη χώρα όσο και για την οικογένεια των ηρώων. Παρά την συνθήκη ειρήνης μεταξύ ακροδεξιών παραστρατιωτικών κι αριστερών ανταρτών που υπογράφτηκε πριν από λίγα χρόνια κι απέσπασε το αντίστοιχο Νόμπελ, ο πόλεμος καλά κρατεί στην πλούσια, αλλά δοκιμαζόμενη αυτή χώρα της λατινικής Αμερικής.
Ο πιο διάσημος εκπρόσωπός της, ο Πάμπλο Εσκομπάρ, ένας έμπορος ναρκωτικών που εκλέχτηκε βουλευτής, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του ποιός κυβερνάει στο βασίλειο της βίας. Μιας βίας, που έρχεται στο μυθιστόρημα από το παρελθόν, για να στοιχειώσει την Κολομβία και την οικογένεια του Γενικού Εισαγγελέα, Σαούλ Μπαγκαδέρ.
Δεν ξέρω αν έχει σημασία η υπόθεση. Θα πω μόνο ότι ο Φερέ είναι ένας Γάλλος συγγραφέας, που δε γράφει για τη Γαλλία. Πηγαίνει και μένει 2-3 χρόνια σε μια χώρα προκειμένου να κάνει έρευνα για τα βιβλία του. Έχει γράψει την τριλογία της λατινικής Αμερικής, απ\' την οποία έχω διαβάσει και το Μαπούτσε, καθώς και τη σάγκα Μαορί, δύο βιβλία για τη Νέα Ζηλανδία. Χρησιμοποιεί το αστυνομικό μυθιστόρημα ως αφορμή να μιλήσει για την κοινωνία, την πολιτική και την ιστορία των χωρών για τις οποίες γράφει και το κάνει με πολύ ωραίο τρόπο. Η δε δράση είναι καταιγιστική. Το τελευταίο του βιβλίο "Ποτέ πια μόνος" διαδραματίζεται στην Ελλάδα και δεν πρόκειται να μου ξεφύγει, όπως και το μικρούλι "Νύχτες του Σαν Φρανσίσκο" το οποίο έχω ήδη αγοράσει.
Το μόνο αρνητικό ήταν η ανύπαρκτη επιμέλεια της έκδοσης, αλλά αυτά παθαίνεις, όταν ένας άνθρωπος επιβλέπει όλα τα βιβλία του οίκου.

Κανονικά είναι τέσσερα μέρη χωρισμένα σε δύο τόμους. Το βιβλίο είναι μια εξιστόρηση της ζωής της συγγραφέα από την ηλικία των δέκα χρόνων και μέσα απ\' αυτήν της ιστορίας του Ιράν.
Μιλά για την ισλαμική επανάσταση του 1979 κατά του Σάχη, η οποία δεν είχε αρχικά αυτήν την ονομασία αλλά στην πορεία άλλαξε τροπή και κατέληξε στο καθεστώς που γνωρίζουμε σήμερα. Η δε αστυνομία μαντίλας υπάρχει από τότε. Μιλά για τους πολιτικούς κρατούμενους και τις εκτελέσεις ένθεν κακείθεν και, φυσικά, για τη θέση της γυναίκας. Μια θέση κι ένα καθεστώς, που ανάγκασε τους γονείς της Σατραπί να τη στείλουν στην Ευρώπη.

Το μικρό αυτό διήγημα είναι ένας διάλογος ανάμεσα στο τελευταίο δέντρο του κόσμου και το τελευταίο πουλί, που οι άνθρωποι τα έκλεισαν στο μουσείο. Το δέντρο έχει ξεχάσει να είναι δέντρο, γιατί βλέπει μόνο ανθρώπους και προσπαθεί να θυμηθεί. Το πουλί του κεντρίζει τη μνήμη.
Ας ελπίσουμε ότι δε θα γίνει ποτέ πραγματικότητα.

Γκιακ σημαίνει αίμα στ\' αρβανίτικα, το αίμα που χύθηκε στη Μικρασία απ\' όλες τις μεριές και το αίμα που χύνεται στους πολέμους.
Το βιβλίο είναι μια συλλογή διηγημάτων τα περισσότερα από τα οποία μιλάνε για στρατιώτες που γύρισαν από τη Μικρασιατική εκστρατεία. Κι ενώ συνήθως τα βιβλία μ\' αυτήν τη θεματική τους ηρωποιούν, αυτό δεν το κάνει. Αντίθετα, τους παρουσιάζει με πολύ μελανά χρώματα. Το έργο αυτό γίνεται μια σπουδή στη βία, που διέπει το σύγχρονο κόσμο, τόσο στον πόλεμο όσο και στην ειρήνη.