Ένας άνδρας, πιθανότατα χρυσοθήρας, στον Καναδά των αρχών του προηγούμενου αιώνα διανύει μαζί με τον σκύλο του μια μεγάλη απόσταση στην εξοχή προκειμένου να φτάσει στην κατασκήνωση των συντρόφων του. Έχει, όμως, -60° κι είναι εύκολο να παγώσει, αν δεν προσέξει. Τον προειδοποίησαν, πριν ξεκινήσει, ότι καλύτερα να μην ταξιδέψει μόνος, αλλά δεν τους άκουσε.
Περπατάει πάνω σ\' ένα παγωμένο ποτάμι και κάποια στιγμή ο πάγος σπάει και βρέχεται. Τα χέρια και τα πόδια του έχουν παγώσει. Θα καταφέρει ν\' ανάψει τη φωτιά, που είναι απαραίτητη για την επιβίωσή του;

Τι να πει κανείς για τον Μακρόπουλο; Σίγουρα είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς.

Το βιβλίο δεν έχει κάποια τρομερή πλοκή. Ασχολείται απλά με τον βασικό χαρακτήρα και τα συναισθήματά του. Ελπιζα για κάποια δράση στο τέλος, αλλά ούτε αυτό συνέβη.

Ωραία τα γράφει ο Μπράντμπερι. Αυτό που με προβλημάτισε είναι ότι το κάψιμο των βιβλίων δεν επιβάλλεται από έναν απολυταρχικό τύραννο όπως έχει συμβεί ιστορικά, αλλά προκύπτει ως φυσική συνέπεια της... δημοκρατίας, καθώς, όπως λέγεται μέσα στο βιβλίο, κάθε συγγραφέας με το έργο του θα ενοχλησει μια κατηγορία ανθρώπων (φυλής, φύλλου, θρησκείας ή οποιασδήποτε κοινωνικής κατηγορίας, πχ. επαγγελματικής), οπότε οι άνθρωποι σταματούν να διαβάζουν βιβλία, επειδή οι συγγραφείς ήταν κακοί και δυσάρεστοι. Αργά ή γρήγορα τα βιβλία ποινικοποιήθηκαν. Δε θα ήθελα να γίνει κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα.

Πολύ όμορφο βιβλίο με 25 κεφάλαια για να διαβάσουν τα παιδιά κάθε μέρα μέχρι τα Χριστούγεννα. Περιλαμβάνει δραστηριότητες και τραγούδια.

It\'s about a young girl living in Northe
Ireland in the time of the Troubles that was the 1970\'s. We only get that from the blurb, actually a quote on the back cover, because no name is mentioned in the book, either of a place or a person. The author uses nicknames for everyone. The main character, middle sister is an 18 year old girl who has a maybe boyfriend and goes about her life in a politically very tensed environment, when she becomes the object of desire of one of the renouncers of state (IRA?) with the nickname Milkman.
Well, it\'s definitely not an easy book. I totally understand if someone dnfs it. Long periods and even longer paragraphs, sometimes extending to four pages. But I liked it. I think it worths to persist, because it often gets really funny. Maybe the writing style is a way of showing how people felt living like that then and there.

Ένα όμορφο βιβλίο με την ιστορία της γέννησης του Χριστού και άλλα κλασικά χριστουγεννιάτικα παραμύθια, όπως ο Καρυοθράυστης, η Βασίλισσα του Χιονιού και άλλα.

Ίσως, τελικά, η ζωή να μην περνάει μπροστά από τα μάτια μας σαν ταινία πριν από τον θάνατό μας, αλλά αμέσως μετά. Κάποιοι επιστήμονες ανακάλυψαν πρόσφατα ότι ο εγκέφαλος ενός ανθρώπου που πεθαίνει, συνεχίζει να λειτουργεί έως και 10\' μετά τον θάνατό του. Σ\' αυτό το εύρημα βασίστηκε η συγγραφέας για να γράψει αυτό το βιβλίο.
Παρακολουθούμε, λοιπόν, στο πρώτο μέρος του βιβλίου, που ονομάζεται "Το μυαλό", τον εγκέφαλο μιας νεκρής πόρνης, της Τεκίλα Λεϊλά, το πτώμα της οποίας ανακαλύπτεται μέσα σ\' έναν κάδο σκουπιδιών στην Κωνσταντινούπολη, να θυμάται τη ζωή της. Κάθε κεφάλαιο αφιερώνεται σε ένα λεπτό από τα 10\' εξετάζοντας μια ανάμνηση, και μερικά κεφάλαια στους φίλους της.
Το δεύτερο μέρος με τίτλο "Το σώμα" παρουσιάζει τον αγώνα που κάνουν οι φίλοι της για να την αποχαιρετήσουν, όπως της αξίζει, κι όχι σαν ασυντρόφευτη, όπως αποκαλεί το τουρκικό κράτος όσους ζουν στο περιθώριο μιας πολύ συντηρητικής κοινωνίας. Κι αυτός ο αποχαιρετισμός, δεν μπορεί να γίνει νόμιμα.
Το τρίτο μέρος του βιβλίου ονομάζεται "Η ψυχή" κι είναι ένα όμορφο τέλος.
Το βιβλίο είναι γραμμένο μ\' ευαισθησία και θίγει τα ζητήματα της έμφυλης βίας και της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, καθώς και τη σύγχρονη ιστορία της Τουρκίας.

Μια σκοτεινή ιστορία στην οποία κρίνοντας από την όψη του ο συγγραφέας θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πρωταγωνιστής. Μην τη διαβάσετε, αν φοβάστε τους οδοντιάτρους!

Ένα πολύ όμορφο και κατατοπιστικό κόμικ για την ιστορία του φεμινισμού που διαβάζεται ευχάριστα από μικρούς και μεγάλους.

"Όσοι δεν κινούνται δεν παρατηρούν τις αλυσίδες τους" - Ρόζα Λούξεμπουργκ

Ένα πολύ ωραίο μυθιστόρημα μυστηρίου με θέμα τη μετάφραση και αρκετό χιούμορ. Θέλω να διαβάσω κι άλλα του συγγραφέα.

Πώς θα ήταν ο κόσμος, αν το αδύναμο φύλο ήταν οι άντρες;
Στο εξώφυλλο γράφει "δυστοπία" και σίγουρα σε κάποια σημεία αυτού του κόσμου-βιβλίου τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα κι άδικα για τους άντρες, αλλά μήπως αυτό που ζούμε τώρα, ο πραγματικός κόσμος, δεν είναι δυστοπία για τις γυναίκες;
Τι θα γινόταν αν οι γυναίκες είχαν τη δύναμη να τους βγάζουν νοκάουτ κατά βούληση κι ακόμα να εκδικηθούν για όσα έχουν υποστεί από την αρχή του κόσμου; Σ\' έναν κόσμο και μια χώρα όπου κάθε μέρα ακούμε και για άλλη μια γυναίκα που σκοτώθηκε ή δέχτηκε επίθεση από το σύντροφο ή κάποιο συγκενικό της πρόσωπο -κι όχι μόνο-, σκέφτομαι ότι ίσως χρειάζεται να συμβεί κάτι παρόμοιο με αυτά που γράφει το βιβλίο, από το ένα άκρο δηλαδή να περάσουμε στο άλλο, προκειμένου να έρθει η ισορροπία και να βρεθούμε κάπου στη μέση.

Μια πολλή όμορφη ιστορία για να ευαισθητοποιήσει τα παιδιά στο προσφυγικό ζήτημα. Περιέχει ζωγραφιές μικρών προσφύγων κι είναι μεταφρασμένη σε τρεις γλώσσες: αγγλικά, φαρσί και αραβικά. Τα έσοδα από τις πωλήσεις χρηματοδοτούν προσφυγικούς καταυλισμούς. (less)

Ένα πολύ όμορφο βιβλίο που σκοπό έχει να ευαισθητοποιήσει τα παιδιά στο θέμα της αναπηρίας. Τα έσοδα διατίθενται για την ενίσχυση της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής.

Εξαιρετική δίγλωσση έκδοση με μετάφραση και εισαγωγή του Γιώργου Βαρθαλίτη και επίμετρο του Henri Bremond. Η εισαγωγή είναι πολύ καλή και εκτιμώ ιδιαίτερα ότι ο μεταφραστής δεν περιφρονεί τους συναδέλφους που καταπιάστηκαν με το ίδιο έργο. Ιδού κάποια αποσπάσματα από την εισαγωγή:
.
Η μεσημβρία και το απόλυτο μηδέν του θανάτου είναι τα δυο αδήριτα δεδομένα, τα οποία εμβαθύνει η θεωρούσα συνείδηση: η φύση μέσα στην αδιάφορη αυτάρκειά της κι η απουσία των νεκρών>>.
.

Φαίνεται ότι η μόνη πιθανή λύση του Μεσανατολικού ζητήματος ανήκει στη λογοτεχνία.
Στην αρχή εξηγεί την υπόθεση του υποβρυχίου Κουρσκ, με τρόπο που μπορώ να πιστέψω.

Το βιβλίο αυτό δεν παρουσιάζει το θέμα της Γιουγκοσλαβίας τόσο αναλυτικά όσο η Παλαιστίνη στο Palestine. Ίσως στα άλλα τεύχη της σειράς.

Το πρώτο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας που γράφτηκε ποτέ ή καλύτερα το παλιότερο που σώζεται. Αυτή η έκδοση είναι μια καλή ιδέα για να ξαναγνωρίσουμε τους κλασικούς συγγραφείς.

Ένα βιβλίο για την ντροπή της Ελλάδας και της Ευρώπης. Ένα βιβλίο για όλους τους τρόπους με τους οποίους υποφέρουν οι άνθρωποι στους προσφυγικούς καταυλισμούς κι είναι πολλοί.
Η Παρβάνα Αμίρι, είναι μία έφηβη από το Αφγανιστάν, που ήρθε στην Ελλάδα το 2019 και η πρώτη της "εντύπωση" ήταν η Μόρια. Τώρα ζει σε άλλη δομή, αλλά μερικά πράγματα μένουν ανεξίτηλα. Τόσο ανεξίτηλα, που πρέπει να τα μοιραστείς, για να τα ξορκίσεις.
Μοιράζεται, λοιπόν, μαζί μας τα όσα έζησε στον καταυλισμό από τις οπτικές γωνίες διαφόρων κατοίκων της: πώς είναι να είσαι κορίτσι στη Μόρια,
πώς είναι να είσαι ασυνόδευτος ανήλικος, μητέρα, εθελοντής-μεταφραστής, ηλικιωμένη σύζυγος, διεμφυλικ@. Κοινοτοπία, αλλά θα την πω: αυτό το βιβλίο είναι μια γροθιά στο στομάχι.
.
.
.
Απόσπασμα από το επίμετρο του Γιώργου Τσιμουρή, κοινωνικού ανθρωπολόγου, καθηγητή στο Πάντειο:
.

Σε έναν ολόκληρο οικισμό ευγηρίας στο Κεντ της Αγγλίας, το Κούπερς-Τσέις, οι εύποροι ένοικοι έχουν πολλές ομάδες δραστηριοτήτων. Μία απ\' αυτές είναι κι η Λέσχη Φόνων, που συναντιέται κάθε Πέμπτη. Αναλαμβάνουν πραγματικές ανεξιχνίαστες υποθέσεις με φακέλους που τους προμηθεύει μια συνταξιούχος αστυνομικίνα, και προσπαθούν να τις διαλευκάνουν.
Κάποια στιγμή σκοτώνεται κάποιος από την κοινότητα κι απλώνεται μπροστά τους πεδίο δόξης λαμπρό η εύρεση του δολοφόνου. Με αρχηγό μια δαιμόνια πρώην κατάσκοπο, που τους οργανώνει, πιάνουν φιλίες με ενεργά όργανα της τάξης και συμφωνούν μαζί τους να ανταλλάσσουν πληροφορίες, προκειμένου να βρεθεί ο ένοχος. Για την ακρίβεια είναι τρία τα εγκλήματα που αναζητούν δολοφόνο.
Μια πολλή ωραία οπτική της τρίτης ηλικίας, γραμμένη με άφθονο βρετανικό χιούμορ στα καλύτερά του. Εντάξει, παιδιά. Αν είναι έτσι τα γηροκομεία, πάω κι εγώ.
.
«Σε κάποια φάση η Ντόνα τον είχε ρωτήσει ποιός ήταν ο αγαπημένος του συγγραφέας. Αποδεκτή απάντηση, κατά τη γνώμη της, θα ήταν ο Χάρλαν Κόμπεν, ο Κερτ Βόνεγκατ, ή οποιαδήποτε γυναίκα συγγραφέας. Ο Γκρέγκορ είχε αποκριθεί με ύφος σοφού ότι "δεν πίστευε στα βιβλία" κι ότι "στη ζωή μαθαίνεις μόνο μέσω της εμπειρίας και της ευρύτητας πνεύματος". Όταν, εν συνεχεία, η Ντόνα έθιξε το ακανθώδες φιλοσοφικό ζήτημα του κατά πόσο μπορείς να διαθέτεις "ευρύτητα πνεύματος" ενώ "δεν πιστεύεις στα βιβλία", εκείνος απάντησε: "Βασικά, νομίζω ότι μόλις απέδειξες τον ισχυρισμό μου, Ντόνα", και ήπιε μια γουλιά νερό με τρόπο που υπονοούσε μεγάλα βάθη σοφίας».

Εξαιρετικό βιβλίο. Τα πρόσωπα των ανθρώπων στα σκίτσα είναι άγρια, όπως κι η ζωή που καλούνται να ζήσουν οι Παλαιστίνιο.
«Ο παλαιστινιακός λαός κι ο λαός του Ισραήλ θα συνεχίσουν να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον με χαμηλής έντασης συγκρούσεις ή αντίθετα με καταστροφική βία -με βομβιστές αυτοκτονίας ή με πυροβολισμούς από σύγχρονα ελικόπτερα και βομβαρδιστικά αεροπλάνα-, ώσπου αυτό το κεντρικό γεγονός -η ισραηλινή κατοχή- να θεωρηθεί ζήτημα του Διεθνούς Δικαίου και βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων».
- Από τον πρόλογο του δημιυργού.

Η συνέχεια του «Πεπρωμένου της σάρκας» είναι σίγουρα αντάξια.
Από την αρχή μαθαίνουμε ποιά είναι η δολοφόνος κι αυτό περιέργως το κάνει πιο ενδιαφέρον. Παρακολουθούμε τις προσπάθειες των ηρώων να ανακαλύψουν τη μυστηριώδη αιτία θανάτου μερικών ασθενών. Βλέπουμε, επίσης, τη συνέχεια στη σχέση των δύο βασικών πρωταγωνιστών, της Σάρα Φίσερ και του Γουΐλ Ρέιβεν, που παίρνει μια πολύ ενδιαφέρουσα τροπή.
Ανυπομονώ να διαβάσω και το τρίτο μέρος της σειράς.

Αυτό δεν είναι ένα βιβλίο για τον Σαίξπηρ. Είναι ένα βιβλίο για τη γυναίκα του την Αγκνες και τον γιο του Άμνετ.
Το όνομα του βάρδου δεν αναφέρεται στο βιβλίο, ούτε καν το μικρό. Ούτε όταν η συγγραφέας μας ξεκαθαρίζει ότι πρόκειται γι\' αυτόν με αδιαμφισβήτητο τρόπο στην ιστορική σημείωση στην αρχή του βιβλίου. Και κάνει πολύ καλά. Αλλιώς θα γινόταν άλλο ένα βιβλίο για τον Σαίξπηρ από τα εκατοντάδες που έχουν γραφτεί. Το όνομά του, έστω και το μικρό, θα βάραινε την αφήγηση. Το ενδιαφέρον θα επικεντρωνόταν αναγκαστικά σ\' αυτόν και θα χάναμε όλες τις άλλες υπέροχες ιστορίες.
Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η περιγραφή του ταξιδιού του ιού της πανούκλας από την Αφρική στην Ευρώπη. Κάπως έτσι ταξιδεύουν και σήμερα οι ιοί, απλά τώρα μπορούν να πάρουν και το αεροπλάνο.
Χαίρομαι που το βιβλίο αναφέρεται στον «Άμλετ». Μου δίνει τη δυνατότητα να κοιτάξω την τραγωδία από άλλη οπτική γωνία την επόμενη φορά που θα τη δω.
Η συγγραφέας έκανε την έρευνά της, αλλά δηλώνει ότι μεγάλο μέρος του βιβλίου είναι μυθοπλασία. Κι όμως, μου φαίνονται όλα τόσο αληθινά. Θα μπορούσα να τα πιστέψω όλα. Θα ήθελα να είναι αλήθεια μέχρι και η τελευταία τελεία.

Ενα βιβλίο που με φέρνει πιο κοντά στο να γίνω βίγκαν/βετζετέριαν. Παρουσιάζει με στοιχεία και γραφήματα τους λόγους για τους οποίους πρέπει να γίνουμε όλοι. Η κτηνοτροφία μολύνει το περιβάλλον περισσότερο από κάθε άλλο παράγοντα μόλυνσης, βασανίζει ψυχές κι είναι ανθυγιεινή και ασύμφορη για τον άνθρωπο. Η φιλοζωΐα είναι κάτι που πρέπει να μπει στην πολιτική εκτός από τις ζωές μας ως ατόμων.

«Η τρέχουσα πολιτική συζήτηση είναι η μουσική του παρελθόντος. Για να χορέψει το μέλλον, χρειάζεται άλλος ρυθμός».

«Να αγαπάτε τα ζώα. Ο Θεός τους έδωσε λίγη νοημοσύνη κι ασυννέφιαστη χαρά. Μην την καταστρέφετε, λοιπόν, μην τα βασανίζετε, μην αφαιρείτε τη χαρά τους, μην πάτε ενάντια στη σκέψη του Θεού. Ανθρωπε, μην επαίρεσαι αντίκρυ στα ζώα: αυτά είναι αναμάρτητα, μα εσύ, με όλο σου το μεγαλείο, ρυπαίνεις τη Γη με την εμφάνισή σου κι αφήνεις τα σαπρά σου ίχνη». - Φ. Ντοστογέφσκι, Αδερφοί Καραμαζόφ.

«Η συμπόνια, ακριβώς όπως η ενεργειακή βιωσιμότητα και η δικαιοσύνη, είναι μια μέθοδος με την οποία μπορεί κανείς να θέσει πολιτικές προτεραιότητες, να πάρει αποφάσεις και να αναπτύξει αξίες. Οποιος ασκείται στην ενσυναίσθηση θα μπορεί να αποφασίζει καλύτερα, με μεγαλύτερη συνειδητότητα και εποπτεία, λαμβάνοντας υπ\' όψιν τόσο τις επερχόμενες γενιές όσο και τους πιο αδύναμους. Μια πολιτική που προβάλλει την αγάπη για τη ζωή με ειλικρίνεια και συνέπεια είναι κάτι πρωτόγνωρο - αλλά οι συνθήκες έχουν πλέον ωριμάσει - και το κίνημα της Πολιτικής Φιλοζωΐας είναι εδώ ακριβώς γι\' αυτόν τον λόγο. Αυτή ακριβώς είναι η αξίωση στην οποία μπορούμε να ανταποκριθούμε, αυτή είναι η υπόσχεση, η γραμμή και ο στόχος μας: ν\' αναγάγουμε τη συμπόνια σε κανόνα της συνύπαρξης» - από τον πρόλογο του Ρόμπερτ Γκάμπελ.

Ο πατέρας της Μελίνας παθαίνει εγκεφαλικό κι εκείνη αρχίζει να ανησυχεί τόσο που σωματοποιεί το άγχος της.
Ενα βιβλίο γραμμένο με πολλή ευαισθησία και τρυφερότητα.

Εξαιρετική έκδοση με πολύ καλό πρόλογο της μεταφράστριας.
Ο Ντίκενς είναι ο Μπρεχτ της Αγγλίας.
Περιμένω και το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Εκκληση στις έκλυτες γυναίκες».

Η αιώνια παραβολή για τη Σοβιετική Ενωση και το όνειρο που έγινε εφιάλτης.
Το τέλος είναι ανοιχτό. Τι κάνουν τα ζώα αφού βλέπουν όσα διαδραματίζονται μέσα στο σπίτι; Επαναστατούν εκ νέου ενάντια στα γουρούνια ή αποδέχονται τη μοίρα τους; Χαίρομαι που ο συγγραφέας δε δίνει την απάντηση.
Η έκδοση συνοδεύεται από χρονολόγιο, που τοποθετεί το συγγραφέα στα ιστορικά πλαίσια της εποχής και κατατοπιστικότατο επίμετρο, που μας δίνει την πολιτική του τοποθέτηση και το πώς εννοούσε εκείνος το έργο, που χρησιμοποιήθηκε με πολλούς και διαφόρους τρόπους από τους παντοτινούς εχθρούς κάθε επανάστασης.

Η δουλειά προέρχεται από τη δουλεία τόσο ως λέξη όσο και ως θεσμός. Αυτό εξηγεί ο Λαφάργκ στο βιβλίο του ως άξιος γραμματέας κι εκπρόσωπος του Μαρξ. Στο δικαίωμα στην εργασία, το σύνθημα του ύστερου 19ου αιώνα αντιτάσσει το δικαίωμα στην τεμπελιά, καθότι η εργασία στα πρώτα χρόνια της εμφάνισής της δε διέφερε πολύ από τη σκλαβιά. Οι εργάτες δούλευαν 10-14 ώρες -ακόμα και παιδιά 6-8 ετών- και παρέμεναν φτωχοί.
«Όπως ο Χριστός, η λυπητερή προσωποποίηση της αρχαίας σκλαβιάς, έτσι και οι άντρες, οι γυναίκες, τα παιδιά του Προλεταριάτου ανεβαίνουν κατάκοποι εδώ κι έναν αιώνα τον σκληρό Γολγοθά του πόνου: εδώ κι έναν αιώνα η καταναγκαστική δουλειά τσακίζει τα κόκκαλά τους, σκοτώνει τις σάρκες τους, βασανίζει τα νεύρα τους. Εδώ κι έναν αιώνα η πείνα δένει κόμπο τα σωθικά τους και φέρνει παραισθήσεις στο μυαλό τους!... Ω Τεμπελιά, δείξε οίκτο για τη μεγάλη δυστυχία μας! Ω Τεμπελιά, μητέρα των τεχνών και των ευγενών αρετών, γίνε το βάλσαμο για τις ανθρώπινες αγωνίες!».

Ξεκαρδιστικό!
«Δεν έχει πλάκα να μην κάνεις τίποτα, όταν δεν έχεις τίποτα να κάνεις»!
«Η τεμπελιά ήταν ανέκαθεν το δυνατό μου σημείο. Δεν υπερηφανεύομαι γι\' αυτό, είναι κάτι σα χάρισμα κι ελάχιστοι το διαθέτουν. Υπάρχουν πολλοί οκνηροί άνθρωποι και πολλοί χασομέρηδες, αλλά ένας αυθεντικός τεμπέλης είναι σπάνιο είδος. Δεν είναι κάποιος που περιφέρεται άσκοπα με τα χέρια στις τσέπες του. Αντιθέτως, το κύριο χαρακτηριστικό του είναι πως είναι πάντα τρομερά πολυάσχολος».
«Κοιτάξτε τη Σοβαρή Κυρία Γάτα με το βαρύ, νυσταγμένο βλέμμα, το αυστηρό, αργό περπάτημα και το αξιοπρεπές, καθωσπρέπει ύφος. Ποιός θα σκεφτόταν πως κάποτε ήταν το τρελό, κουλουριαστό, χοροπηδηχτό, αναποδογυρισμένο μικρό πυροτέχνημα με τα μπλε μάτια που αποκαλούμε γατάκι;»

Ο Μιρμπώ, ως γνήσιος αναρχικός, απορεί με την προθυμία των ψηφοφόρων να διαλέξουν τον δυνάστη τους. Καταλαβαίνω πώς κάποιος μπορεί να οδηγηθεί σ\' αυτήν την άποψη κι ίσως στη Γαλλία του ύστερου 19ου αιώνα να μην υπήρχε πράγματι κάποια καλή επιλογή για να ψηφίσεις. Αλλά ως γνήσιο ζώο πολιτικό δεν πιστεύω ότι οι ψηφοφόροι πρέπει γενικά να απεργούν.