Στην πραγματικότητα ο τίτλος του βιβλίου θα έπρεπε να είναι : 23+2 ερωτήσεις και απαντήσεις για το πως το ΚΚΕ οργάνωσε και μεθόδευσε τον εμφύλιο πόλεμο. Το εν λόγω βιβλίο με προβλημάτισε έντονα για το πόσο λανθασμένα κατευθύνεται πλέον η ιστορική μνήμη σε αυτή τη χώρα, τα τελευταία 15 χρόνια. Από την πρώτη κιόλας ερωτοαπάντηση αυτού του βιβλίου, κατάλαβα ότι δεν επρόκειτο να διαβάσω μια αντικειμενική μελέτη του εμφυλίου πολέμου, ούτε καν μια "απολιτίκ". Σε αυτό το βαθύτατα αντικομμουνιστικό μανιφέστο λοιπόν, διατυπώνεται επανειλημμένως αυτό που τα τελευταία χρόνια επικράτησε να λέγεται "θεωρία των δύο άκρων" που ουσιαστικά δεν αποτελεί τίποτε άλλο από μια θλιβερή προσπάθεια των καπιταλιστών να εξισώσουν το φασισμό με τον κομμουνισμό στη συλλογική μνήμη. Τα εγκλήματα των κομμουνιστών υπήρξαν αναμφισβήτητα πολλά, ιδιαίτερα στις χώρες του πρώην "υπαρκτού σοσιαλισμού". Όμως, η ιδεολογική εξίσωσή τους με τα εγκλήματα των προδοτών, των ταγματασφαλιτών, των δυτικών "συμμάχων" και των γερμανών κατακτητών στην Ελλάδα τη δεκαετία του 40 είναι μια καθαρά κατασκευασμένη προσπάθεια, φυτεμένη από το ίδιο το σύστημα το οποίο υπηρετούν άτομα σαν τους συγγραφείς του εν λόγω βιβλίου. Ο δωσιλογισμός ξεπλένεται με το σκεπτικό ότι μόνο μια μικρή μερίδα όσων κατέφυγε στα τάγματα ασφαλείας, το έκανε λόγω ιδεολογίας. Οι παιδουπόλεις της Φρειδερίκης ξεπλένονται με το "παιδομάζωμα"¨των κομμουνιστών. Τουλάχιστον, όπως αναφέρουν οι ίδιοι οι συγγραφείς, τα παιδιά "περνούσαν καλά στις λαϊκές δημοκρατίες και μάθαιναν Ελληνικά"... Φυσικά, δεν παραλείπεται να γίνει επανειλημένως αναφορά στον ¨"αλυτρωτισμό" των σλαβομακεδόνων και στην ανίερη συμμαχία τους με τους κομμουνιστές. Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη για το πόσο με εκνεύρισε το συγκεκριμένο βιβλίο αλλά θα σταματήσω εδώ. Το συνιστώ αποκλειστικά και μόνο για όσους ενδιαφέρονται να μελετήσουν τη "θεωρία των δύο άκρων" μέσα από τα μάτια των "ακαδημαϊκών". Από ιστορικής άποψης, δεν προσφέρει απολύτως τίποτε.