Το βιβλίο παραθέτει μια σειρά από πληροφορίες και μια διερεύνηση του θέματος από τη σκοπιά της εξέλιξης των "γεγονότων". Ωστόσο, δεν περιέχει ανάλυση από καλλιτεχνικής σκοπιάς. Παραθέτονται πίνακες στα ένθετα, αλλά δεν υπάρχει συζήτηση πάνω σε αυτούς σχετικά με την τεχνοτροπία.

Το βιβλίο αυτό θα έλεγε κανείς ότι είναι ένας θρήνος για την απώλεια της “παραδοσιακής τάξης” από ανθρώπους που φοβούνται ότι ο κόσμος αλλάζει. Με συγγραφείς που προέρχονται από το φάσμα του συντηρητισμού και του εθνικισμού, το βιβλίο παρουσιάζει τη woke κουλτούρα όχι απλώς ως μια κοινωνική δυναμική, αλλά ως το τέρας που κρύβεται κάτω από το κρεβάτι μας. Η συλλογή, αντί να επιχειρήσει έναν ουσιαστικό διάλογο, υιοθετεί τη λογική του πολεμικού ανακοινωθέντος. Όλοι οι συγγραφείς φαίνεται να συμφωνούν ότι η κοινωνική πρόοδος είναι η ρίζα όλων των κακών – ειδικά όταν αυτή προσπαθεί να αντιμετωπίσει ανισότητες φύλου, φυλής ή ταυτότητας. Από την Ευγενία Μπαστιέ που θέλει να “σώσει τη διαφορά των φύλων” μέχρι τον Μισέλ Ονφρέ που βλέπει την woke κουλτούρα ως τον νέο ολοκληρωτισμό, ο τόνος είναι περισσότερο αποκαλυπτικός παρά αναλυτικός. Και φυσικά, όλη αυτή η επίθεση κλείνει το μάτι σε έναν εθνικισμό τόσο ρομαντικό που μπορεί να φανταστείς τους συγγραφείς να στέκονται αγκαλιά μπροστά από την Ακρόπολη τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο. Το αποτέλεσμα; Μια μονομερής επίθεση που δεν φωτίζει τη σύνθετη πραγματικότητα της woke κουλτούρας, αλλά μάλλον αποκαλύπτει τους φόβους και τις ανασφάλειες μιας συγκεκριμένης ιδεολογικής ομάδας που δυσκολεύεται να συμβιβαστεί με την αλλαγή. Το τρίπτυχο “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” θα συνεχίσει να είναι το μότο της παραδοσιακής δεξιάς στην Ελλάδα, που συνδέεται άρρηκτα με τον συντηρητισμό και τον εθνικισμό. Είναι μια φράση-σύμβολο που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την ανάγκη διατήρησης των παραδοσιακών δομών και τον περιορισμό της ελευθερίας και της διαφορετικότητας.

Αυτό το βιβλίο είναι μια προφανής άσκηση ιστορικού αναθεωρητισμού, που επιχειρεί να επανερμηνεύσει επιλεκτικά την αρχαία ελληνική κουλτούρα για να ταιριάξει σε μια στενή, ακροδεξιά και βαθιά συντηρητική ιδεολογία. Με την απόρριψη καλά τεκμηριωμένων ιστορικών αποδείξεων ως «μύθου» και την παρουσίαση της ομοφυλοφιλίας στην αρχαία Ελλάδα ως καθολικά καταδικασμένης, ο συγγραφέας υπονομεύει αιώνες αξιόπιστης επιστημονικής μελέτης. Ερευνητές όπως οι Kenneth Dover, James Davidson και Martha Nussbaum έχουν δείξει ότι οι ομόφυλες σχέσεις ήταν αναπόσπαστο μέρος της κοινωνικής, εκπαιδευτικής και στρατιωτικής δομής της αρχαίας Ελλάδας.

Η προσπάθεια του συγγραφέα να παρουσιάσει τις ιστορικές ερμηνείες των ομόφυλων σχέσεων ως μέρος μιας «μυθικής» απάτης απλά καθρεφτίζει τις σύγχρονες προκαταλήψεις χωρίς να προσθέτει τίποτα για την πραγματικότητα στην αρχαία Ελλάδα. Αγνοώντας επιλεκτικά πρωτογενείς πηγές, το βιβλίο προσφέρει μια διαστρεβλωμένη και ιδεολογικά φορτισμένη αφήγηση. Αυτός ο αναθεωρητισμός δεν εξυπηρετεί την ιστορία. Αντιθέτως, τη χρησιμοποιεί ως όπλο για να υποστηρίξει συγκεκριμένες ακροδεξιές ατζέντες. Η αυθεντική ιστορική ανάλυση απαιτεί πολυπλοκότητα και ερμηνεία βασισμένη σε αποδείξεις, κάτι που το συγκεκριμένο βιβλίο αποτυγχάνει να προσφέρει.