Δεν μπορώ να αρνηθώ πως είναι αρκετά καλογραμμένο, και μένω εκεί, γιατί όσον αφορά τον καταιγισμό ξένων λέξεων και το συνεχές μπρος πίσω που έπρεπε να κάνεις, θεωρώ πως ήταν εντελώς άστοχη η συγκεκριμένη επιλογή. (Ή στο κάτω μέρος της σελίδας ή κατευθείαν στα ελληνικά, τόσο δύσκολο είναι;) Επίσης όποιος θέλει να κατανοεί τι διαβάζει, θα πρέπει να ξεκινήσει απο το επίμετρο στο τέλος, ώστε λάβει γνώση του πολιτικού και ιστορικού υποβάθρου που μέσα του κινείται το βιβλίο.
Τώρα,όσον αφορά την ίδια την υπόθεση, θεωρώ πως μπάζει από αρκετά σημεία και μάλλον απομειώνεται η αξία της από την ένταση του φόντου. Και μένω στην αρχική μου εντύπωση, ο κ. Αττιά γράφει πολύ καλά, όταν το θέλει, αλλά ίσως θα έπρεπε να επιλέξει διαφορετικό θέμα.

Ο Μαιγκρέ δεν είναι απλώς ένας επιθεωρητής που καταφέρνει να συνδυάζει στοιχεία και να λύνει γρίφους. Είναι τρόπος σκέψης και θεώρησης της ζωής, με ποιότητα και καλαισθησία, που θα μπορούσε να δώσει μαθήματα σε πολλούς κατασκευασμένους ήρωες αστυνομικών μυθιστορημάτων, κυρίως στους δημιουργούς τους.

Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα διαπραγματεύεται ένα ιδιαίτερα παραξενο και ασυνήθιστο θέμα, που κυμαίνεται στα όρια του πραγματικού και του φανταστικού.
Αρχικά δυσκολεύτηκα να προσδιορίσω και να χαρακτηρίσω με ακρίβεια το ύφος του βιβλίου καθώς η συγγραφέας εσκεμμένα διακόπτει σε πολλά σημεία τη ροή παρεμβάλλοντας κομμάτια από το παρελθόν των ηρώων. Πράγμα απαραίτητο για να καταφέρεις να κάνεις τη συνδεση των προσώπων μεταξύ τους. Και αυτό γίνεται με τρόπο που δεν κουράζει, αλλά αντίθετα προσθέτει στην αγωνία.
Το γενικό συμπέρασμά μου;
Σε ξαφνιάζει, σε συγκινεί, σε θυμώνει.
Σε κάνει να κλείνεις το βιβλίο με αγανάκτηση και να το ανοίγεις αμέσως ξανά για να δεις αν η συνέχεια σε δικαιώνει.
Γρήγορες σκηνές, ωραίες περιγραφές.
Διαβάζεται με άνεση και αμείωτο ενδιαφέρον.

Εάν δεν το διαβάσατε ακόμη, τότε να το κάνετε όσο πιο σύντομα μπορείτε.
Πάντα επίκαιρος, έχει να δώσει κάτι σε κάθε ηλικία.

Κλασικός...
Πολύ καλός ο Γιάννης Μαρής, σ\' ένα από τα πιο συναρπαστικά βιβλία του.
Ψάξτε και τα άλλα.
Το αποτέλεσμα θα σας ικανοποιήσει.

Πολύ καλό.
Κρατάει το ενδιαφέρον, με την χαρακτηριστική γραφή και γλώσσα του Τσέχωφ, διαποτισμένο από το ιδιόρρυθμο και ιδιότυπο μαζί χιούμορ του. Το βλέπουμε σε πολλά θεατρικά έργα του (κυρίως στους μονολόγους,κι ας μην ξεχνάμε πως ακόμη και το κύκνειο άσμα του, τον Βυσσινόκηπο, ο ίδιος του είχε δώσει τον χαρακτηρισμό "κωμωδία"), αλλά εδώ έχει να κάνει περισσότερο με τον αυτοσαρκασμό και την μηδαμινή ανεκτικότητά του απέναντι στην αρτηριοσκληρωτική και πάγια αντίληψη της κοινωνίας και της "εξουσίας". Κάθε μορφή εξουσίας...
Διαβάστε το και γνωρίστε τον Τσέχωφ, μέσα από τη δική του ματιά.

Σάλεμς Λοτ, Λάμψη,Το Αυτό,Κάρυ,το Πράσινο Μίλι...
Μία πεντάδα από τα καλύτερα έργα του.
(Μήπως είναι ιδέα μου ή τελευταία νιώθω πως έχει αρχίσει να φθίνει και ως προς τη θεματολογία και ως προς την γραφή; Όσον αφορά τον γιό του, πολύ κατώτερος των προσδοκιών μου. Μάλλον είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις από το τεράστιο όνομα που σέρνεις πίσω σου, ή που μάλλον σε σέρνει αυτό. Με δυσκολία κατάφερα να φτάσω στην μέση ενός βιβλίου με διηγήματά του. Με κούρασε πριν καν βαρεθώ...)
Τώρα, σχετικά με τον "βασιλιά" τι θα μπορούσε να πει κάποιος για τα πρώτα του έργα; Μοναδικά, ανεπανάληπτα, ασύγκριτα. Και το παρόν, ένα από τα καλύτερά του. Ο Κινγκ σε μεγάλα κέφια, κατορθώνει να φέρει τον τρόμο έξω από το κάτοφλι σου, μέσα στο σπίτι σου, να τον κρύψει κάτω από το κρεβάτι σου. Και να τον αφήσει να παραμονεύει εκεί...
Δεν το συστήνω απλά.
Επιβάλλεται να το διαβάσετε.