«Ήταν ένα στιγμιαίο γέλιο, όπου οι δυο ψυχές μας έγιναν μια… Νομίζω όμως ότι υπάρχει ένα σημείο στον έρωτα, ένα και μοναδικό, και ότι αργότερα η ψυχή, αχ, η ψυχή, μάταια γυρεύει να το υπερβεί, φθείρεται από την προσπάθεια την οποία καταβάλλει ώστε η ευτυχία της να αναβιώσει, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο εμπόδιο από την ανάμνηση της ευτυχίας. Αλίμονο! Ζω με την ανάμνηση εκείνης της νύχτας».
Προφανως, όταν εξομολογήθουν τα συναισθήματα ενθεν κι ενθεν, αμφοτεροι φέρουν φέρουν πια σαν κονκάρδα τη δεδηλωμένη του έρωτα.

Η στιβαρότητα και η απλότητα του Stoner υπάρχει κι εδώ. Μεχρις εκεί. Μεχρι κι αυτό, φτανει. Το Trust παίζει πολύ με τη γλωσσική αμφισημία (ακόμη και του τιτλου) π.χ. των χρηματοοικονομικών εννοιών και προϊόντων που παραθέτει εντος κεφαλαιογορας από τη μία και αγοράς συναισθηματικών κινήτρων, από την άλλη, την αγορά των ανθρωπινων σχέσεων δηλαδή. Η αναγωγη στη δευτερη, προϋποθετει ισως μιαν εξοικειωση με αυτούς τους όρους στα αγγλικά, μιας και στα ελληνικά δεν υπάρχει αντιστοιχη απόδοση λ.χ. securities/κινητες αξίες. Η αλλη του αρετη ειναι η επιμερους συνθεση του όλου απο τεσσερις ιστορίες καθε μια απο τις οποιες μοιάζει να συμπληρωνει την προηγούμενη και ταυτοχρονα, μερικως, να την αναιρεί. Τα πάντα ειναι υπο αιρεση. Μεχρι τέλους, αναρωτιέται κανεις.

Μου αρεσουν πάρα πάρα πολύ τα απλά πράγματα. Απλά. Και ξεκάθαρα, χωρις αμφισημίες. Με ενοχλει εντονα η απλοϊκότητα στη σκέψη και γενικώς. Για παράδειγμα, αν σου αρεσουν τα δεντρα, διάβασε αυτό το βιβλιο.
Αυτο που συνδυάζεται σε τουτο το βιβλιαράκι είανι η απλοϊκή απλότητα. Ναι.

Nothing comes without a price. Elementary, Watson. Retelling (kind of) της ιστορίας, εχει κάνει ο King με το Pet Sematary?. Μάλλον.

Αρκετα mind intriguing, αρκετα ανταγωνιστικο, και λογω της φυσης του, καθολου επαναλαμβανόμενο, αρα ποτέ δεν το βαριέσαι. Καταπληκτικο παιγνιδι.

Ο,τι πρέπει για ανταγωνιστικους συμπαικτες, παιγνίδι για δύο. Σε 2 ομάδες δεν λειτουργει καθολου, μιας και τσακωνονται τα μελη της μςταξυ τους. Μαλλον το καλυτερο strategy game που έχω παιξει.-

Και επειδή δεν αρκούσε αυτό, γραφτηκε και σήκουελ για τον υπερήλικα Τσακ Νόρρις. Αν και, ο Τσακ Νόρρις, θα εγραφε το πρήκουελ ως συνέχεια, γιατι μπορεί.-

Από εκεινα τα βιβλία που παραδίδουν αυτό ακριβώς που υπόσχονται με τον τίτλο τους και δεν σε προδίδουν.

Ευτυχώς, αρκέστηκε σε ένα μυθιστόρημα. Ενας θεατρικός συγγραφέας με φανερες επιρροές από τον Μπέκετ, που στο μυθιστόρημα δεεεν! Δεν ειναι όλοι Μπέκετ, όμως, που και οδηγό για το Μεταξουργείο να έγραφε, θα τον απογείωνε. Και τον οδηγό και το Μεταξουργείο.

Δυναμική και δυνατη εναρκτηρια παράγραφος και, για να ειμαστε ειλικρινείς, όσα κεφάλαια διαβασα προμηνυαν δυνατη συνέχεια μιας και όλα ξεκινάνε πολύ promising, αλλα καταλήγουν να ειναι κάτι σαν αυτό που έγραφε η Μαλβίνα στο βιογραφικό της, "συλλέκτρια πανεπιστημιακών ενάρξεων". Αυτό το βιβλιο, ειναι ακριβώς αυτό, μια συρραφή εξαιρετικών εναρκτήριων προτάσεων, με εξυπνο και καυστικό λόγο, αρκετών εξαιρετικά καλοδουλεμένων παραγράφων με παρατηρήσεις επι πολλών του επιστητου, αλλά μεχρις εκεί φτάνει. Δηλαδή, πολλή και καλή επιφάνεια, ελάχιστο εως ανύπαρκτο βάθος. Με λιγα λόγια, σύγχρονη γαλλική αρσενική ματαίωση και αποτυχία [τα όρια της μέσης ηλικίας] η οποία αυτοσαρκάζεται και αυτολογοκρίνεται ενώ ταυτόχρονα ασκεί δίκαιη εως οξεία κριτική. Νταξ. Ουτε καν εντάξει.

Χρειάζεται να κανει κανείς μεγάλο διανοητικό άλμα ώστε να φτάσει να γράψει ένα κείμενο τετοιο, που αυτός που θα το διαβάσει, παρόλη την αρχική απροσπελασιμότητά του, τον θέτει ευθεως αντιμέτωπο μαζί του και ανοιγει διάλογο (ισως εγεκιται η μεγαλύτερη αξία του), αναρωτώμενος αν εχει κατανοήσει ορθώς, αν συμφωνεί ή διαφωνεί, γιατι συμφωνει με ό,τι συντάσσεται και πού διαφωνεί στην πολεμική που ασκει η Βέιλ στον περσοναλισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα από καταβολής Γαλλικής Επανάστασης, αν ο διαφαινόμενος «μυστικισμός» της είναι στοιχείο που εγκολπώνεται και σε τι ποσοστό. Πολύ ιδιαιτερο, γοητευτικο και φωτισμένο πνευμα και μαλλον πολύ ενοχικό πλάσμα, φορες φορές ο λόγος της παλλεται από αυτή την ενοχή του "προνομιούχου", στοιχειο που σπανίως διακρίνει κανεις στη γαλλική γραμματεία.

Η αλγεβρα και η τριγωνομετρία και οι αριθμοί ειναι πιο κατανοητά απο τους ανθρώπους. Ακόμη και οι μιγαδικοι. "Ιm very well acquainted, too, with matters mathematical, I understand equations, both the simple and quadratical, about binomial theorem Im teeming with a lot of news, with many cheerful facts about the square of the hypotenuse". Γι\' αυτό κι οι Tool γραψαν το Lateralus.1-1-2-3-5-8-5-3-2-1-1-2-3-5-8-13-8-5-3. Όλοι το ξέρουν αυτό.

Λίγες πραγματικές ιστορίες αγάπης ειναι άξιες να ειπωθουν. Μία ειναι αυτή, η άλλη του Andre Gorz με το Γράμμα στη Ντ.

Τόσα ταξίδια στον χωροχρόνο, τόσες ανατροπές (που απο τα συνεχή μπρος πίσω αγανακτεις κι ευχεσαι να ειχε χιλιάδες υποσημειώσεις, ωστε να αξιζει τον κόπο η αλλαγη στη σελίδα και η διακοπή της αναγνωσης), τοσο μη αστυνομικό ακριβώς, μη τεκμηριωμένο καθολου, βαθύτατα κομπλεξικο σε φάσεις, ολότελα βαρετό.

Είναι πραγματικά κρίμα για τα ελληνικά γράμματα και την παγκόσμια φιλολογία εν γένει (ή, εν μούσει) ότι έχει εξαντληθεί αυτή η τριλογία (αν και, ομολογουμένως, ήταν καλυτέρα τα εξώφυλλα στην αρχική, πρώτη τους έκδοση) μιας και παραδίδει μαθήματα ζωής, τέχνης, λόγου και κοινοτοπίας και όπου «η μαγεία της φύσης συναντά την ψυχολογία της ύλης» και μισό κιλό φέτα Ελασσόνας. Για να μην είμαι άδικη, ο πρώτος τίτλος της σειράς θα μου φέρνει πάντα στο νου ένα τραγούδι που έπαιξε στους Αισθηματίες του Τριανταφυλλίδη, τραγουδάει ο Λευτέρης Μυτιληναίος, και τέλος πάντων, αν κάποιος θέλει να βγάλει νταλκά, ας ακούσει αυτό κι ας αφήσει τις 900-1000 σελίδες της τριλογίας να τις φάει ο σκόρος.

Απο μια σταχυολήγηση λογοτεχνικών αποσπασμάτων, περιμένει κανεις κι εναν οξυδερκή σχολιασμό. Δεν θα τον βρει στον παρόντα τόμο, καλύτερα να στραφει καποιος στη Χρησιμότητα των αχρηστων γνωσεων και τη χρησιμότητα του αχρηστου του ιδίου. Πιο χρήσιμα θα του φανουν αμφότερα.

Περιέχει στοιχεία που θα μπορουσαν να ελξουν πολλούς βιβλιοφιλους, αλλά αν κάποιος κοιτάξει προσεκτικότερα, θα καταλάβει ότι τα περιέχει κατ’ ευφημισμο και μόνο:
Πρωτον, οι πρωταγωνιστές, πανεπιστημιακοί που από την αρχή ο συγγραφέας τονίζει ότι είναι ευφυείς και εξεχουσες προσωπικότητες, στην πραγματικότητα πάσχουν από ευρυμάθεια, αν όχι ημιυπογείου, ας πούμε ισογείου. Τελείως ρηχοί που απλώς διανθιζουν το λογο τους με διάσπαρτες λογοτεχνικές αναφορές μπας και πεισουν για τη σοφία τους. Κι ολοι μοιάζουν μεταξύ τους. Είναι ενας ο αντρικός χαρακτηρας, σε κάμποσα κακέκτυπα. Δεύτερον, η femme fatale του βιβλίου έχει τα χαρακτηριστικά της γυναίκειας περσόναςς που θα έβρισκε κανείς πολύ πολύ ευκολα σε αρλεκιν, ελαφρα λογοτεχνία κλπ. Είναι ποοοολύ όμορφη, ποοοοοολύ έξυπνη, ποοοοολύ μορφωμένη, ποοοοολύ ευαισθητη, ποοοολυ ετοιμόλογη, πολύ τσιγγάνα και άρα με πολύ tragic story, με την οποία αποκτούν εμμονή τρειςτεσσεριςπέντε μεσόκοποι καθηγητές. Τρίτον, ανοίγει διαφορετικές ιστορίες και δεν ολοκληρώνει καμία. Τέταρτον, ακόμη δεν κατάλαβα σε τι εξυπηρετούσε η κουβέντα γύρω από το κόλον και τα προϊόντα του. Πέμπτο, ό,τι στερεοτυπικό μπορούσε να φορέσει στους τσιγγάνους, το έκανε. Για να τους υπερασπιστεί; Μαλλον το αντιθετο καταφερε. Νομίζω τα χειρότερα στοιχεία του βιβλιου ειναι η επιστολή με την οποία ένας πρωταγωνιστης περιγραφει πώς και γιατι δολοφόνησε έναν χαρακτηρα του βιβλιου (μια ιστορία ξεκουδουνη που μπηκε σαν ενα εμπνευσμενο #not closure), τα σχόλια που κλεινουν πολλά κεφάλαια που θα περιμενε να δει κανεις σε συννεφάκια πάνω απο τον Μικυ Μαου (Ωχ! Και τώρα τι κάνουμε;)(Ουπς; Λες να με καταλαβε;) καθώς και τα συστατικά του love potion που φτιαχνει η μανα τσιγγάνα για να «δεσει» την κόρη της με έναν απο τους απαλευτους.

Είναι σαν πηγαίνεις σε έκθεση μοντέρνας τεχνης στην οποία εκτίθενται γυάλες με ζουζούνια, μούχλα και μύκητες και ο διπλανός σου εντυπωσιάζεται και μένει έκθαμβος από την καταγγελία του καλλιτέχνη και λατρεύει το έργο ενώ εσύ μένεις εκθαμβος από τη διαφορετικότητα με την οποια προσεγγίζουμε τα πράγματα οι άνθρωποι και σκεφτεσαι ταυτόχρονα πώς αυτός ο άνθρωπος –άραγε- αντιλαμβάνεται και προσλαμβάνει τον κόσμο, άρα πόσο διαφορετικοί κόσμοί είστε, παραλληλοι φυσικά, και θες να το βάλεις στα πόδια και να μην τον ξαναδείς ποτέ. Κατά τον ίδιο τρόπο, θα με τρομάξει ο οποιοσδήποτε μου πει ότι αγαπάει αυτό το βιβλίο, του οποίου (βιβλίου) οι παράγραφοι που περιγράφουν ερωτικές #not σκηνές, περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων αυγά, βολβούς ματιών, νεκρούς ανθρώπους, αίμα και ούρα, ακρότητες, τεμαχισμούς κλπ κλπ.

Από το οπισθόφυλλο: "κορυφαία στιγμή του μοντερνισμού στη λογοτεχνία" και "από τα πλέον έξοχα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα" και, ευλογα, τσιμπάς για να ψαχνεις 360 σελίδες τί δεν πάει καλά. Γιατι πραγματικά κάτι δεν λειτουργεί σωστα, όταν διηγειται κανείς μια ενδιαφέρουσα, αν και μελοδραματική, ιστορία εξαπάτησης που διαπλέκεται αναμεσα σε δυο ζευγαρια μεσω θραυσματικών γεγονότων που δεν εχουν αυστηρα χρονολογική σειρά. Για αρχή, και τα δυο ζευγάρια εμοιαζαν να ειναι μαριονέτες, ανευρα πλάσματα χωρίς χαρακτήρα ή, πιο σωστά, με χαρακτήρες μονοδιάστατα δοσμένους: Γυναικες slutty ή naive, αντρες νεροβραστους ή πανηλίθιους (ο αφηγητης, για παραδειγμα) που αδυνατουν να δουν κατω από τη μυτη τους. Επιπλέον, ακόμη και ως ωδή στο γελοιο να προσπαθησει καποιος να το δει κανείς, η παντελής ελλειψη ειρωνείας για ολους αυτους τους νευρωσικούς έχει ως αποτέλεσμα να τους χλευασει ή να τους διακωμωδήσει.

Σιγουρα το δευτερο "δεν κατάλαβα για τι πράγμα μιλά" βιβλιο. Δεν ειμαι καν σίγουρη αν πρόκειται για ολοκληρωμένο μυθιστόρημα ή το προσχέδιο αυτού. Κενά παντού. Όλα μοιάζουν αόριστα και αναπάντητα. Ό,τι γράφει είναι προσεκτικά διαλεγμένο και διατυπωμένο αδρομερώς, σαν να αυτοπεριορίζεται. Σαν να διαβάζεις την προπαρασκευή του μυθιστορήματος που θα γράψει. Με πολλά κλισέ και τελείως αποσπασματικό, a little bit of this, a little bit of that και τελικα much ado about nothing.

Ειναι ίσως το πρώτα βιβλίo "δεν κατάλαβα τι διάβασα/τι πραγματευεται/what this is all about". Θυμάμαι ότι δεν ειχε τίποτε: ούτε πλοκή ουσιαστική, ούτε γραφή ιδιαίτερη, ουτε ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ούτε βάθος ή αλλη διάσταση. Επιλογή για να μην υπάρξει καμια συνέχεια με τον συγγραφέα.

Θα μπορούσα να το μνημονεύω ως μια"ιστορία αγάπης". Θα μπορούσα να το μνημονεύω ως μια semi-γοτθική ιστορία με λίγο μυστήριο, λιγο φαντάσματα, λίγο who dunnit. Θα μπορούσα το μνημονεύω ως μια (σύντομη) οικογενειακή saga. Αντ\' αυτών, το θυμάμαι να με εξαντλει με τις ατελειωτες περιγραφές των κήπων του σπιτιου και το ξεπουπούλιασμα πουλερικών. Α, κι ενός χαρακτήρα που κάθεται σε μια πολυθρονα, όσο ο συγγραφέας ξεδιπλώνει όλοοο το εξυπνακιστικο υφος του για να καταλήξει μετά απο κάμποσες σελίδες, ων ουκ εστι αριθμος, στο προφανές, στο ανάλογο του Dead Parrot Sketch, των Monty Mython: He\'s not resting. He\'s stone dead. He\'s passed on! This {parrot} is no more! He has ceased to be! He\'s expired and gone to meet his maker! He\'s a stiff! Bereft of life, he rests in peace!
Το δευτερο αστεράκι κερδίζει η μετάφραση που ειναι αριστοτεχνική.

Αν ειναι, κάθε όποτε χάνουμε εναν πιθανό LoveOfOurLives να γράφουμε ενα βιβλιο, κατα ενα τρίτο witty, κατα ενα τρίτο για απίθανες υπάρξεις-ανυπάρξεις και αλλο ένα τρίτο for the sake of writing, κι όλα αυτα σε υποτακτικη, ε, ας στραφω κατευθειαν σε ενα Life coaching instrument απο το οποιο ξερω εξ αρχής τί να περιμένω.

Ακριβώς επειδή ειμαστε (επιπλέον) και πρόσκαιρα εφήμεροι, καλό θα ήταν να διαλέγουμε (εγώ, δηλαδή) με μεγαλυτερη προσοχή σε ποια βιβλία αφιερωνουμε ενέργεια και χρόνο, γιατι τελειωνουν και τα δύο. Ο συγγραφέας ειναι ποιητής, ξεκάθαρα. Το αποδεικνυει εδώ, το απέδειξε περιτρανα με την εξαιρετικη συλλογή που κυκλοφόρησε ταυτοχρονα με αυτο το μυθιστορημα, που πέρασε και δεν άγγιξε.

Ενα μετριο, pulp μυθιστορηματάκι που κάποτε κυκλοφορουσε σε εξαιρετική εκδοση, κι αν θυμαμαι καλα, σε ενα σκληρο κουτί camel. Θυμαμαι να ειναι απο κεινα να βιβλία που απλώς ήθελα να τελειωσω για να μην με αποτελειώσει εκεινο, με την πλήρη ελλειψη φαντασίας του και την μεγαλομανία του.

Η μεγαλυτερη αρετή του ειναι η συντομία του. Κατα τα άλλα, ενα βιβλιο στα όρια του μέτριου για τη βιβλιοφιλία. Οκ.

Όταν κάποιος καταπιάνεται με ενα τετοιο μυθιστόρημα, το λιγότερο που περιμένει είναι να γινεται συναρπαστικό, μυστηριώδες, σκοτεινό και ατμοσφαιρικό, πολλώ δε αν αυτός ο καποιος εχει και φυσική ελξη προς τετοιες ιστορίες. Και μέχρι να στηθεί ο κεντρικός πυρήνας της ιστορίας ειναι. Απο κεινο το σημείο και μετά, δυσκολευτηκα πολύ να παρακολουθήσω τι γράφει, σταδιακά εχασα τον ενθουσιασμό και το ενδιαφερον μου και εμοιαζε να επιστρέφω στην ίδια ιστόρια ξανά και ξανά, μετατοπισμένη σε ενα άλλο μέρος, οι χαρακτηρες να διπλασιάζονται ξανά και ξανά σαν τα γκρέμλινς, σε μια παραληρηματική διαδοχή ιδεών που η έννοια της διχασμένης/τριχασμένης κλπ προσωπικότητας θα δικαιολογούσε, αν συνοδευοταν και απο πειστικότερο ψυχογράφημα του μοναχού. Κατα τα άλλα, ο Καλόγερος του Lewis ειναι σαφώς πιο θελκτικο βιβλίο.

Δεν θα καταλήξω ποτέ αν πρέπει να το λέω Νυχτοδάσος ή Νυχτόδασος. Αυτή ειναι και η μοναδική, δημιουργική ιδέα που μου προκάλεσε το βιβλίο. Οι πραγματικά καλές του στιγμές ειναι πρωτοτυπα ποιητικές και η γραφή της διακρίνεται απο πυκνά εκλεπτυσμένο γουστο και ύφος το οποιο αναλίσκεται σε μια αλυσίδα incoherent μπουρζουά και ελιτιστικων καταστάσεων, καταλήγωντας καπου στο πουθενα. Κατα βάση, γραμμένο υπο την επήρεια κάποιου πράγματος: ποτων, ναρκωτικών, ερωτικης ματαίωσης, καταθλιψης.

Μια θεση στην δεκάδα των πιο αδιάφορων βιβλίων που έχω διαβάσει. Ο τιτλος σηκώνει τρολάρισμα, αλλα τέλος πάντων.

Προκειται για ένα βιβλίο που ξεκινά πολλά υποσχόμενο, ορμητικο και φιλόδοξο, συνεχίζει απογοητευτικά, ενώ από τη μέση και πέρα (όσο θυμαμαι) καταρρέει υπο το βάρος των υποσχέσεων και των προσδοκιών που αρχικά δημιούργησε and never delivered.