Μυθιστόρημα απαράμιλλης ομορφιάς που δημιουργεί σχέσεις κτησης με τον αναγνωστη, αν και δεν ειναι ευδιάκριτο ποιος ειναι ο κτήτωρ και ποιος το κτήμα ή ο κεκτημένος.

Ο Σινιόσογλου, ορμώμενος απο δύο νομικούς όρους, στήνει μια ιστορία αφηγήσεων- μονολόγων γύρω απο τον βασανισμο των ζώων, κι αυτοί ειναι μονάχα το πρόσχημα προκειμένου να σχολιάσει μια σειρά θεμάτων του σήμερα, του πολύ σήμερα, με τρόπο πολιτικό, ανθρώπινο, καθόλου ακραίο και ευτυχώς καθολου ισαποστακιστικο (sic). Τα ζώα αφηγούνται το τότε στο τώρα, σε πρώτο πρόσωπο, με λόγο μακροπεριοδο μεν, πολύ γοητευτικό δε κι ακούραστο, ακόμη και στη δεύτερη ανάγνωση.

Η madeleine de Proust του Άουστερλιτς, ή η ναμποκοφική πεταλούδα του, ειναι ο σταθμος στη Λίβερπουλ Στρητ. Η ακούσια ανάκληση της μνημης στην οποία αντιστέκεται με φοβερες αμυνες, μέχρι εκεινη τη στιγμή, τον οδηγεί σταδιακά σε κατάρρευση και τον αποστραγγίζει. Βιβλίο εξισου σπουδαίο σε κάθε ανάγνωση, το μόνο καθαροαιμο μυθιστόρημα του τεράστιου Ζέμπαλντ, το κυκνειο άσμα του.

Απολαυστικός, καλοδουλεμένος και γοητευτικος λόγος, πάλι, σε ενα δοκιμιο που δεν ειναι τόσο "τεχνικό" όσο φαντάζεται κανεις, με πολλή φροντίδα και εγνοια για τους αλλόκοτους σαλους, τους μεθοριακους, μεταιχμιακους τυπους που δευτεραγωνιστησαν στον Νεοελληνικο Διαφωτισμο, τον "φτωχο" συγγενη του Ευρωπαϊκου.

"Οποιαδήποτε απόφαση ειναι ποιοτικά ανώτερη από τη διαρκή αναβολή και θεωρητική αναμόχλευση των συνεπειών της."
Δεν ειναι πολλοί οι συγχρονοι Ελληνες συγγραφείς και οι στοχαστές πέριξ της ηλικίας του Σινιοσογλου που έχουν να καταθέσουν κάτι ενδιαφέρον, προσιτό, ειδωμένο από τη σκοπια της επιστήμης τους ή/και της λογοτεχνικότητάς τους. Ουτε πολλοί εκεινοι που καταφέρνουν να σε κατακτήσουν και να σε γοητεύσουν, ακόμη και μέσα απο ενα έργο το μισό του οποιου καταπιάνεται με τα ζοφερά ημερολόγια δυο αμφιλεγόμενων προσωπικοτήττων -η σκέψη και το φιλοσοφικό εργο των οποιων ειναι αρκετά δυσβατα καθαυτά- ο Σινιοσογλου, όμως, φαινεται να τα προσπέλασε, παρολη την καταπόνηση απο τη μελέτη τους. Και όταν πετυχαίνεις κάτι τετοιους, καλό ειναι να γραπώνεσαι γερά απο πάνω τους, when everything else fails you.

Τα τελευταία χρόνια, η πληθώρα ελληνικών βιβλιων που εκδιδονται και η μοδα του bookstagram εχουν προωθησει κι αναδειξει πολλά, πάρα πολλά ως καλα και πολύ καλά. Οταν εκδιδονται και διαβαζονται κειμενα σαν του Σινιοσογλου ή του Αντονά, φωτιζεται σε όλο της το μεγαλειο η μετριότητα των υποδέλοιπων.

Οπως λέει και χρηστης παραπάνω, το βιβλίο κλεινει πράγματι με δυο προτάσεις απίστευτα κλισε. Αλλα προηγουνται 128 σελιδες που, κατα τη γνωμη μου δομουν λογικά τη σταδιακη μεταστροφη και τελικη αυτεπιγνωση του ήρωα, λαμβανοντας υποψη και το οτι ανθρωποι που συνυπάρχουν στην ιδια πολη, Βιεννη τη δευτερη δεκαετια του 20ου αιωνα, καποιοι μεν γινονται αορατοι για καποιους δε.

Καταπληκτικο concept album.

Η αποθέωση της Τεχνης και της Ηδονής (κινημα της Παρακμής και Ηδονισμός) συναντα την κατακερματισμένη πραγματικότητα του Ενοίκου του Τοπορ μεσω ενος, αυτού που φαινεται να ειναι, ménage à trois.

Ανέλπιστα αστείο και καυστικό σε πολλά σημεία. Η παρουσίαση του οπισθόφυλλου ειναι πολύ θελκτική, αλλά το περιεχόμενο δεν τη συμμεριζεται με την ίδια ζέση ή ορμή.

Πολύ πολύ καλή μετάφραση, ο Κρίτων Ηλιόπουλος, ώς συνηθως, εξαιρετικος. Και πολύ γρήγορος ρυθμός από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα.

Κατι τετοια βιβλία, με κανουν να λατρευω τη βιβλιοθήκη μου.

Ο Gray ειναι ενας αλαζόνας ελιτιστής, ταυτόχρονα ο λόγος του ειναι απαλλαγμένος απο παιάνες εντυπωσιασμού και πυροτεχνηματα εύκολης συγκίνησης. Συμφωνω; Οχι κατ\' ανάγκη. Διαφωνώ; Οχι κατ΄ανάγκη. Στεκεται, όμως, ως τιμιος συνομιλητης απέναντι στους αναγνώστες, πράγμα που δεν θα τον αφορούσε κιολας ιδιαίτερα μιας και η τιμιότητα (στα πλαισια του ηθικού προσανατολισμού) όσο και η αλήθεια (στα πλαίσια οποιουδήποτε προσανατολισμου) μοιάζει να τον αφήνει (και καλά κάνει) παγερά αδιάφορο. Και αυτό ειναι -απο μόνο του- αξιο λόγου (και ανάγνωσης)

Enter the Magical Mystery Tour.

Διαβάζονται ανεξάρτητα. Διαβάζονται. Να διαβαστουν ανεξάρτητα; Να μην.
Ειδικά με τον πάγο, ειναι βέβαιο οτι η Μπουραζοπούλου δεν θα ευτυχήσει να δει εξώφυλλα της προκοπής να κοσμούν τα βιβλία της. Ανετα το συγκεκριμένο το βλέπω στο ράφι με τα Lenor, γεύση (sic) Lake\'s Caresse Winter Breeze, δηλαδή μάλλον την εκβιάζουν, δεν εξηγείται διαφορετικά.

«Ήταν ένα στιγμιαίο γέλιο, όπου οι δυο ψυχές μας έγιναν μια… Νομίζω όμως ότι υπάρχει ένα σημείο στον έρωτα, ένα και μοναδικό, και ότι αργότερα η ψυχή, αχ, η ψυχή, μάταια γυρεύει να το υπερβεί, φθείρεται από την προσπάθεια την οποία καταβάλλει ώστε η ευτυχία της να αναβιώσει, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο εμπόδιο από την ανάμνηση της ευτυχίας. Αλίμονο! Ζω με την ανάμνηση εκείνης της νύχτας».
Προφανως, όταν εξομολογήθουν τα συναισθήματα ενθεν κι ενθεν, αμφοτεροι φέρουν φέρουν πια σαν κονκάρδα τη δεδηλωμένη του έρωτα.

Η στιβαρότητα και η απλότητα του Stoner υπάρχει κι εδώ. Μεχρις εκεί. Μεχρι κι αυτό, φτανει. Το Trust παίζει πολύ με τη γλωσσική αμφισημία (ακόμη και του τιτλου) π.χ. των χρηματοοικονομικών εννοιών και προϊόντων που παραθέτει εντος κεφαλαιογορας από τη μία και αγοράς συναισθηματικών κινήτρων, από την άλλη, την αγορά των ανθρωπινων σχέσεων δηλαδή. Η αναγωγη στη δευτερη, προϋποθετει ισως μιαν εξοικειωση με αυτούς τους όρους στα αγγλικά, μιας και στα ελληνικά δεν υπάρχει αντιστοιχη απόδοση λ.χ. securities/κινητες αξίες. Η αλλη του αρετη ειναι η επιμερους συνθεση του όλου απο τεσσερις ιστορίες καθε μια απο τις οποιες μοιάζει να συμπληρωνει την προηγούμενη και ταυτοχρονα, μερικως, να την αναιρεί. Τα πάντα ειναι υπο αιρεση. Μεχρι τέλους, αναρωτιέται κανεις.

Μου αρεσουν πάρα πάρα πολύ τα απλά πράγματα. Απλά. Και ξεκάθαρα, χωρις αμφισημίες. Με ενοχλει εντονα η απλοϊκότητα στη σκέψη και γενικώς. Για παράδειγμα, αν σου αρεσουν τα δεντρα, διάβασε αυτό το βιβλιο.
Αυτο που συνδυάζεται σε τουτο το βιβλιαράκι είανι η απλοϊκή απλότητα. Ναι.

Nothing comes without a price. Elementary, Watson. Retelling (kind of) της ιστορίας, εχει κάνει ο King με το Pet Sematary?. Μάλλον.

Αρκετα mind intriguing, αρκετα ανταγωνιστικο, και λογω της φυσης του, καθολου επαναλαμβανόμενο, αρα ποτέ δεν το βαριέσαι. Καταπληκτικο παιγνιδι.

Ο,τι πρέπει για ανταγωνιστικους συμπαικτες, παιγνίδι για δύο. Σε 2 ομάδες δεν λειτουργει καθολου, μιας και τσακωνονται τα μελη της μςταξυ τους. Μαλλον το καλυτερο strategy game που έχω παιξει.-

Και επειδή δεν αρκούσε αυτό, γραφτηκε και σήκουελ για τον υπερήλικα Τσακ Νόρρις. Αν και, ο Τσακ Νόρρις, θα εγραφε το πρήκουελ ως συνέχεια, γιατι μπορεί.-

Από εκεινα τα βιβλία που παραδίδουν αυτό ακριβώς που υπόσχονται με τον τίτλο τους και δεν σε προδίδουν.

Ευτυχώς, αρκέστηκε σε ένα μυθιστόρημα. Ενας θεατρικός συγγραφέας με φανερες επιρροές από τον Μπέκετ, που στο μυθιστόρημα δεεεν! Δεν ειναι όλοι Μπέκετ, όμως, που και οδηγό για το Μεταξουργείο να έγραφε, θα τον απογείωνε. Και τον οδηγό και το Μεταξουργείο.

Δυναμική και δυνατη εναρκτηρια παράγραφος και, για να ειμαστε ειλικρινείς, όσα κεφάλαια διαβασα προμηνυαν δυνατη συνέχεια μιας και όλα ξεκινάνε πολύ promising, αλλα καταλήγουν να ειναι κάτι σαν αυτό που έγραφε η Μαλβίνα στο βιογραφικό της, "συλλέκτρια πανεπιστημιακών ενάρξεων". Αυτό το βιβλιο, ειναι ακριβώς αυτό, μια συρραφή εξαιρετικών εναρκτήριων προτάσεων, με εξυπνο και καυστικό λόγο, αρκετών εξαιρετικά καλοδουλεμένων παραγράφων με παρατηρήσεις επι πολλών του επιστητου, αλλά μεχρις εκεί φτάνει. Δηλαδή, πολλή και καλή επιφάνεια, ελάχιστο εως ανύπαρκτο βάθος. Με λιγα λόγια, σύγχρονη γαλλική αρσενική ματαίωση και αποτυχία [τα όρια της μέσης ηλικίας] η οποία αυτοσαρκάζεται και αυτολογοκρίνεται ενώ ταυτόχρονα ασκεί δίκαιη εως οξεία κριτική. Νταξ. Ουτε καν εντάξει.

Χρειάζεται να κανει κανείς μεγάλο διανοητικό άλμα ώστε να φτάσει να γράψει ένα κείμενο τετοιο, που αυτός που θα το διαβάσει, παρόλη την αρχική απροσπελασιμότητά του, τον θέτει ευθεως αντιμέτωπο μαζί του και ανοιγει διάλογο (ισως εγεκιται η μεγαλύτερη αξία του), αναρωτώμενος αν εχει κατανοήσει ορθώς, αν συμφωνεί ή διαφωνεί, γιατι συμφωνει με ό,τι συντάσσεται και πού διαφωνεί στην πολεμική που ασκει η Βέιλ στον περσοναλισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα από καταβολής Γαλλικής Επανάστασης, αν ο διαφαινόμενος «μυστικισμός» της είναι στοιχείο που εγκολπώνεται και σε τι ποσοστό. Πολύ ιδιαιτερο, γοητευτικο και φωτισμένο πνευμα και μαλλον πολύ ενοχικό πλάσμα, φορες φορές ο λόγος της παλλεται από αυτή την ενοχή του "προνομιούχου", στοιχειο που σπανίως διακρίνει κανεις στη γαλλική γραμματεία.

Η αλγεβρα και η τριγωνομετρία και οι αριθμοί ειναι πιο κατανοητά απο τους ανθρώπους. Ακόμη και οι μιγαδικοι. "Ιm very well acquainted, too, with matters mathematical, I understand equations, both the simple and quadratical, about binomial theorem Im teeming with a lot of news, with many cheerful facts about the square of the hypotenuse". Γι\' αυτό κι οι Tool γραψαν το Lateralus.1-1-2-3-5-8-5-3-2-1-1-2-3-5-8-13-8-5-3. Όλοι το ξέρουν αυτό.

Λίγες πραγματικές ιστορίες αγάπης ειναι άξιες να ειπωθουν. Μία ειναι αυτή, η άλλη του Andre Gorz με το Γράμμα στη Ντ.

Τόσα ταξίδια στον χωροχρόνο, τόσες ανατροπές (που απο τα συνεχή μπρος πίσω αγανακτεις κι ευχεσαι να ειχε χιλιάδες υποσημειώσεις, ωστε να αξιζει τον κόπο η αλλαγη στη σελίδα και η διακοπή της αναγνωσης), τοσο μη αστυνομικό ακριβώς, μη τεκμηριωμένο καθολου, βαθύτατα κομπλεξικο σε φάσεις, ολότελα βαρετό.

Είναι πραγματικά κρίμα για τα ελληνικά γράμματα και την παγκόσμια φιλολογία εν γένει (ή, εν μούσει) ότι έχει εξαντληθεί αυτή η τριλογία (αν και, ομολογουμένως, ήταν καλυτέρα τα εξώφυλλα στην αρχική, πρώτη τους έκδοση) μιας και παραδίδει μαθήματα ζωής, τέχνης, λόγου και κοινοτοπίας και όπου «η μαγεία της φύσης συναντά την ψυχολογία της ύλης» και μισό κιλό φέτα Ελασσόνας. Για να μην είμαι άδικη, ο πρώτος τίτλος της σειράς θα μου φέρνει πάντα στο νου ένα τραγούδι που έπαιξε στους Αισθηματίες του Τριανταφυλλίδη, τραγουδάει ο Λευτέρης Μυτιληναίος, και τέλος πάντων, αν κάποιος θέλει να βγάλει νταλκά, ας ακούσει αυτό κι ας αφήσει τις 900-1000 σελίδες της τριλογίας να τις φάει ο σκόρος.