Το συγκαταλέγω ως ένα από τα καλύτερα που έχω διαβάσει από τον ίδιο. Μετά από ένα σημείο, αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει και αυτό κάνει την ιστορία ακόμα πιο δυνατή. Εξαιρετικές οι διακυμάνσεις της ηρωϊδας και όπως είδα έχει ήδη γίνει ταινία και θεατρικό. Ανήκει σε αυτά που κάλλιστα μεταφέρονται θεατρικά ή κινηματογραφικά.

Ενώ στην αρχή η ροή του δημιουργούσε κλιμακωτά ενδιαφέρον για τη συνέχεια, από ένα σημείο και πέρα που αρχίζουν οι προσωπικές αφηγήσεις του συγγραφέα, οι οποίες μάλιστα γίνονται όλο και συχνότερες προς το τέλος, σε αποσυντονίζουν και δεν μπορείς να ακολουθήσεις την εξιστόρηση δίχως να νιώσεις ότι πλατιάζει πολύ. Βεέβαια, δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσε να γραφτεί μια τέτοια ιστορία και σαφώς τα τρία αστέρια είναι για όλο το πόνημα που δεν είναι κι εύκολο. Ωστόσο, προτιμώ με διαφορά το Ζουμί του Πετεινού του ίδιου. Αν και εκτιμώ τη χρήση της γλώσσας στο κείμενο, δεν εντόπισα σε αυτό το βιβλίο παρά μόνο επιφανειακές προσεγγίσεις των χαρακτήρων. Με το τελευταίο κεφάλαιο, απλώς σκεπάστηκε το συγγραφικό αδίεξοδο της κατά τα άλλα υπερβολικά περιγραφικής κι επιφανειακής εξιστόρησης. Τέλος, όπως φαίνεται, ο συγγραφέας είναι αρκετά καλός στο να περιγράφει το φυσικό περιβάλλον με ξεχωριστές εικόνες, αλλά θα μπορούσε να αποφύγει τη συχνή επανάληψη των παρόμοιων τοπίων.

Απίστευτη έκπληξη! Συγκλονιστική γραφή. Άριστη χρήση της γλώσσας και των ιδιωματισμών της. Ψυχογραφικές εξιστορήσεις, χωρίς μελόδραματισμούς και περιττές περιγραφές. Εξαίρετοι αντρικοί χαρακτήρες με δυναμικές που σπανίως συναντάς σε σύντομα διηγήματα. Κάποια, θα μου μείνουν αξέχαστα. Από τα καλύτερα που έχω διαβάσει τελευταία.

Αρχικά, το διάβαζα χωρίς μεγάλο ενθουσιασμό και για μέρες πήγαινα από μία σελίδα στην άλλη χωρίς να είμαι βέβαιη τι θα ακολουθήσει. Μέχρι που σήμερα με συνεπήρε κυριολεκτικά! Το τελείωσα μονορούφι. Συναρπαστική διήγηση και ο Auster δε σε ξεγελάει με συγγραφικά τερτίπια, παίζει το παιχνίδι της μοίρας των ηρώων, αλλά με μια ενσυναίσθηση ότι αυτοί μπλέξανε μεταξύ τους. Συναρπαστική η Μαρία, αλλά κι όλες οι άλλες γυναίκες ηρωϊδες. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Ξεχωριστό βιβλίο και η γραφή της Denfeld απροσδόκητα ξεχωριστή. Αποφάσισα να το διαβάσω από προτάσεις άλλων αναγνωστών και κυριολεκτικά με ρούφηξε. Οι εναλλαγές στα πρόσωπα είναι καλοδουλεμένες και πολλές φορές γίνεται ποιητική μέσα σε ένα θέμα που δεν είναι εύκολο να βρείς οτιδήποτε άλλο, πέρα από την απελπισία και την εξαθλίωση. Οι εσωτερικοί μονόλογοι και οι περιγραφές είναι τόσο όσο χρειάζεται για να εγκλιματιστείς στην ατμόσφαιρα και τον ψυχισμό των πρωταγωνιστών. Εγείρονται έντονα συναισθήματα και οι λέξεις αποτυπώνουν καταστάσεις αδιανόητες, ενώ είναι τόσο έντονα ρεαλιστικό, σκληρό και συνάμα τρυφερό. Το τέλος είναι ιδιάζων και δεν το περιμένεις από την προηγούμενη διήγηση. Έχει άλλον χαρακτήρα και δε με βρήκε προετοιμασμένη. Σίγουρα ένα βιβλίο και έναν μαγεμένο τόπο που θα τον θυμάμαι για καιρό.

Αν και αγαπημένος ο Zweig,το συγκεκριμένο είναι αρκετά κατώτερο των προσδοκιών μου. Οι ψυχολογικές μεταπτώσεις του ήρωα είναι ατελείς και δεν αποφεύγει ο συγγραφέας να γίνεται αυτοηδονούμενος. Το καθαυτό γενεσιουργό αίτιο η αφορμή για την έναρξηη της φανταστικής νύχτας ή της ολοκληρωτικής μεταμόρφωσης του ήρωα είναι ελλειμματικό και αφήνει χώρο για άπειρα ερωτήματα. Κλείνει με μια κατά τα άλλα κοινότυπη δήλωση που αφαιρεί κάθε γοητεία από το κείμενο. Αναμφίβολα το κείμενο ρέει σύμφωνα με τις επιταγές του μάστορα Zweig και μόνο για αυτό η βαθμολογία δεν είναι κάτω από τρία.

Αν δεν είχα διαβάσει και άλλά βιβλία του ίδιου, μάλλον θα ήταν δύσκολο να κατανοήσω το συγκεκριμένο κείμενο. Οπωσδήποτε, σε πάρα πολλά σημεία υστερεί σε ανάλυση και το αντίστοιχο στα αγγλικά -το οποίο είχα διαβάσει πολλά χρόνια πριν- δεν έχει παρά σε ελάχιστα σημεία ομοιότητες. Οι αναλύσεις σε σχέση με την αστρολογία, θεωρώ ότι υποβαθμίζουν την προσπάθεια του να τα συνδέσει με την ιδέα της συγχρονικότητας. Επίσης, κουράζει πολύ με τις λεπτομέρειες και τις στατιστικές, οι οποίες δεν προσφέρουν τίποτα στο τέλος. Ο ίδιος στο τέλος, παραθέτει ένα πιο επεξηγηματικό κείμενο για ό,τι διαπραγματεύεται στο βιβλίο, αλλά είναι φτωχό σε ανάλυση. Αν κι αγαπημένος συγγραφέας, για αυτό το βιβλίο, δεν μπορώ να δώσω πάνω από 3.5 αστέρια. Όσοι πάντως θέλουν να αποκτήσουν μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση, ιδίως με τα αρχέτυπα, το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Το επέλεξα μετά από πρόταση και προϊδεάστικα αρκετά από την περιγραφή. Δυστυχώς, το θεωρώ αποτυχημένη προσπάθεια του συγγραφέα στην απόδοση, στην πλοκή και τελικά στο τέλος. Αναγνωρίζω ότι η γραφή του έχει ενδιαφέρον, αλλά όχι ότι είναι αξιοσημείωτη. Σε πολλά σημεία εξαντλεί τον αναγνώστη με περιττές λεπτομερείς περιγραφές, οι οποίες ωστόσο δεν προσθέτουν τίποτα ιδιαίτερο στην αφήγηση ή στην ιστορία. Υπάρχουν σημεία τα οποία είναι ανολοκλήρωτα και δεν καταλαβαίνεις γιατί συγκεκριμένοι χαρακτήρες εμφανίστηκαν στην αφήγηση. Ό,τι και να προσθέσω, δε θα είναι θετικό. Αμφιβάλλω αν επιλέξω οποιοδήποτε βιβλίο του ίδιου.

Αν και μου αρέσει η γραφή του Χιόνη, δυστυχώς αυτό το μικρό βιβλίο ήταν μια ατυχής προσπάθεια του. Ελάχιστα σημεία κινούν τον ενδιαφέρον. Επιλέγω τον "Μαύρο Πάνθηρα ή η Ακρίβεια στην ποίηση" ως καλύτερο δείγμα γραφής και στοχασμού στο βιβλιαράκι αυτό. Με τα υπόλοιπα είχα αδυναμία να συσχετιστώ, κυρίως επειδή είναι ατελή και μη ικανοποιητικά ανεπτυγμένα κείμενα. Περισσότερο μοιάζουν σαν διάσπαρτες σκέψεις και σε πολλά έχει ανακρίβειες ή κάνει άστοχες υποθέσεις και "παίζει" με τις λέξεις. Δεν παύω ωστόσο να θεωρώ τον Χιόνη έναν αξιόλογο ποιητή και συγγραφέα.

Θαυμάζω τη γραφή της Lessing και έχω διαβάσει αρκετά βιβλία της. Στο συγκεκριμένο, κατάφερα να διαβάσω με ευχαρίστηση μόνο την πρώτη ιστορία. Με τις υπόλοιπες είχα θέματα και με την εξιστόρηση και το περιεχόμενό τους. Εξού και τα τρία αστέρια. Δε θα το πρότεινα ανεπιφύλαχτα.

Την πάτησα άσχημα με την επιλογή αυτού του βιβλίου. Δυστυχώς, ό,τι χειρότερο κι άκυρο έχω διαβάσει τελευταία.

Αν και έδωσα τέσσερα αστέρια, το έκανα επειδή δεν έχει επιλογή για 3.5. Μέχρι και την εκατοστή σελίδα δεν μπορείς να καταλάβεις που σε οδηγεί η εξιστόρηση. Η γραφή της Yanagihara είναι αρκετά καλή. Η επινόηση της ιστορίας εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Αυτό που συμβαίνει στο τέλος, σε καθηλώνει. Επίσης, σε προβληματίζει πολύ περισσότερο από ότι ίσως θα περίμενες και νιώθεις λίγο ότι η συγγραφέας σε κορόϊδεψε. Σημαντικό στοιχείο της όλης υπόθεσης είναι η αληθοφάνεια του. Διάβασα το τέλος μία φορά ακόμα και το ένιωσα και πάλι ως γρονθοκόπημα.

Το βαθμολογώ με 3.5 αστέρια. Διαβάζεται πολύ εύκολα και γρήγορα. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον το δεύτερο μέρος για το ποια είναι τα όρια της τρέλας. Η ιστορία εκτυλίσεται σε μια καθ\' όλα περασμένη εποχή, αλλά κάλλιστα σε καλεί να σκεφτείς και το σήμερα. Σε κάποια σημεία είναι αρκετά σουρεαλιστική η εξέλιξη. Δε μου άρεσε ιδιαιτέρως το τέλος. Περνάει ευχάριστα η ώρα με την ανάγνωσή του. Το επίμετρο είναι πολύ ενδιαφέρον.

Το διάβασα αρκετά γρήγορα. Το κείμενο ρέει αβίαστα και οι πολλές ιδιωματικές λέξεις το καθιστούν ξεχωριστό. Ο πρωταγωνιστής, σκιαγρείφείται αρκετά καλά και νιώθεις να συμπαρασύρεσαι στην τόσο "γηίνη" σχέση του με τη φύση. Θίγεται απλά και με ανεπαίσθητο σαρκασμό το θέμα της κρίσης και προτείνει μια καίρια θέση. Σίγουρα είναι ξεχωριστή η γραφή του Μακριδάκη και ειλικρινής, δεν παίζει με τον αναγνώστη. Οπωσδήποτε, θα δοκιμάσω κι άλλα βιβλία του. Το συγκεκριμένο πάντως, διαβάζεται γρήγορα και εύκολα.

O Sacks είναι από τους αγαπημένους μου. Εξού και διάλεξα να διαβάσω κι αυτό το βιβλίο του. Δεν το έφτασα ποτέ μέχρι το τέλος. Βαρέθηκα τις αυτοαναφορές του και το συχνά επαναλαμβανόμενο μοτίβο του σχετικά με τη βιογραφία του και τη σύνδεση με το έργο του. Δυστυχώς, αποτυγχάνει να σε πείσει για τις πραγματικές προθέσεις του. Στην αρχή είχε κάποιο ενδιαφέρον και αν έχεις διαβάσει κάποια βιβλία του, σου έδινε μια εικόνα για το πώς είχαν προκύψει. Αλλά, τελικά, πάνω-κάτω όλα τα βιβλία του (δεν ξέρω προς το τέλος αν άλλαζε, αναφέρομαι μέχρι τη μέση και λίγι παραπάνω) προέκυψαν με τον ίδιο τρόπο. Ή ακόμα καλύτερα με την ίδια στάση του Sacks. Για μένα, αναμφισβήτητα προβάλει περισσότερο τη συγγραφική του επιθυμία, παρά οτιδήποτε άλλο.

Περισσότερο απογοητευτικό δε γίνεται. Τι να πρωτοσχολιάσω. Το τέλος ήταν άθλιο. Στην εξέλιξη της ιστορίας, αξίζουν μόνο οι αναφορές στο σκάκι και τις τεχνικές του. Βρήκα πολύ εκνευριστικό, ότι ανά τρείς περίπου σελίδες, γινόταν αναφορές σε τσιγάρο. Περιγραφές για το πώς το άναβαν, πώς το κάπνιζαν, πώς το κρατούσαν και ούτω καθεξής. Από πείσμα και από ελπίδα βελτίωσης το έφτασα μέχρι το τέλος. Οπωσδήποτε, περνούσα κάποιες σελίδες γρήγορα, ειδικά μετά τη μέση. Οι χαρακτήρες ήταν άκρως απογοητευτικοί. Ειδικά η Χούλια, δεν είχε κάτι να πεί. Δυστυχώς δεν το συνιστώ σαν βιβλίο σε καμία των περιπτώσεων. Ευτυχώς που το είχα δανειστεί και όχι αγοράσει. Δεν ξέρω αν βρεθούν αναγνώστες που έχουν να πουν καλύτερα σχόλια από τα δικά μου.

Αρκετά καλή εισαγωγή στα "νέα πρόσωπα" του φασισμού. Βέβαια, δεν εμβαθύνει επαρκώς και σίγουρα αν ένας αναγνώστης είναι ανίδεος, θέλει αρκετό ψάξιμο. Επικεντρώνεται πάντως αρκετά στη Γαλλία. Προφανώς γιατί την κατέχει καλύτερα. Ο επιλογός του είναι πεσσιμιστικός και δημιουργεί αδιέξοδο στη σκέψη. Θα προτιμούσα να το είχε αποφύγει και να εστιάζε μόνο στις αναζητήσεις για το τι είναι ο μεταφασισμός.
Έξοχες οι αναφορές του στα πλαίσια της σημερινής κατάστασης τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Λίγο λειψές οι πηγές για άλλες χώρες.

Έχασα χρόνο που διάβασα 40 σελίδες. Δεν ξέρω πώς θα ήταν στη μεταφορά του στο θέατρο, αλλά ως ανάγνωσμα είναι οικτρό κι απόλυτα βαρετό. Οι χαρακτήρες στεγνοί, φλύαροι και επίπεδοι. Το ίδιο και οι σκηνές.

Αρκετά καλό για το είδος του. Η διήγηση, μερικές φορές γίνεται κουραστική και έχει αχρείαστες λεπτομέρειες. Ευκολοδιάβαστο, αλλά χωρίς να δημιουργεί και ενθουσιασμό. Ενδιαφέρον είχαν τα διλλήματα σχετικά με την ενοχή των πρωταγωνιστών.

Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει τελευταία. Είναι αριστοτέχνης ο Zweig. Παρόλο το μεγάλο μέγεθος, δε σε κουράζει πουθενά και δεξιότεχνα σε υποβάλλει σε πολλές και διαφορετικές ψυχολογικές συνθήκες, ανάλογα με τη συνέχεια της ιστορίας. Εξαίρετο κι ως προς την αποτύπωση των εκφάνσεων του οίκτου, κι όχι μόνο. Σε δοκιμάζει σε κάθε σελίδα. Σε κάθε φράση. Σε στριμώχνει να σκεφτείς αν ήσουν στην θέση των ηρώων τι θα έκανες. Επιπλέον, αναμορφώνει επιδέξια τον οίκτο που μπορεί να αισθάνεσαι για άτυχους ανθρώπους που καθηλώνονται σωματικά, αλλά σου τονίζει πώς η ψυχή τους σφύζει από υπερπεριεκτικά συναισθήματα, τα οποία κάτω από το σκοτάδι του οίκτου μεταμορφώνονται κι αυτά.

4.5 αστέρια για το βιβλίο. Και μόνο η ανάπλαση του χαρακτήρα τις Άγκνες και όλο το περιβάλλον της εποχής, αξίζει χίλια συγχαρητήρια η Κέντ. Απολαυστική, ξεκάθαρη και ιδιαίτερα ψυχογραφική η γραφή της. Σε κρατάει με κομμένη την ανάσα μέχρι το τέλος. Το τέλος επίσης, δίνει μια εκδοχή με την οποία τελικά δεν μπορείς να διαφωνήσεις και αυθόρμητα γυρνάς στις εξομολογήσεις της Άγκνες για τη μοίρα που τις επιφύλαξε η ζωή. Μια μοίρα που την καθιέρωσε ως το τέλος.

4.5 αστέρια. Απίστευτες περιγραφές της άμμου και των ιδιοτήτων τους και μια αποπνικτική ιστορία που σε καθηλώνει με τις προσπάθειες διαφυγής του ήρωα, που στο βιβλίο είναι απλώς ο άντρας και η ηρωίδα είναι απλώς η γυναίκα. Καφκική ατμόσφαιρα και εξαιρετική τελικά η μετάφραση. Η τελευταία σκηνή καθηλώνει.

3.5 αστέρια κυρίως για τη σύλληψη της ιδέας. Πολλά τα κενά στις μεταβατικές περιόδους που διανύει σε σχεδόν έναν αιώνα η Άννι, ή αλλιώς Έστερ. Καλή προσπάθεια αποτύπωσης της ψυχολογίας της, αλλά δημιουργεί πολλά ερωτηματικά. Σίγουρα, ένα βιβλίο διαφορετικό από τα συνηθισμένα του Κορτώ. Σε πολλά σημεία θύμιζε τον Τζόναθαν Κόου. Δεν ξέρω αν τον έχει διαβάσει κιόλας.

πραγματική απόλαυση! Εξαιρετική η γραφή της Gordimer. Έχει διαφορετικά στοιχεία από τα συνηθισμένα και καταφέρνει να έχει έντονη διεισδυτική ματιά στους χαρακτήρες και τις εκφάνσεις τους. Η ανατροπή στο τέλος, κάνει την ιστορία ξεχωριστή.

Εξαιρετικό από κάθε άποψη. Το διάβασα πολλά χρόνια πρίν και ευχαρίστως θα το διάβαζα κι ακόμα τόσες φορές. Δεξιοτέχνης ο Sartre με καταπληκτικές εναλλαγές στους χαρακτήρες του.

Δυστυχώς, δεν κατάφερα να φτάσω ούτε μέχρι τη μέση. Ατελείωτες, βαρετές περιγραφές και τελικά δεν ξέρεις ποια είναι η ιστορία και που οδηγεί. Τα τρία αστέρια είναι πολλά. Βασικά, 2.5 και πολύ του είναι.

Συμφωνώ με το παραπάνω σχόλιο. Ο Barley κατέχει εξαιρετικά την τέχνη της διήγησης και η ιδιαιτερότητα της ιστορίας που παρουσίαζει σε οδηγεί να αισθάνεσαι κάθε στιγμή της εμπειρίας του με την επαφή του με έναν τόσο διαφορετικό πολιτισμό. Καταφέρνει δε, να μην κριτικάρει τη διαφορετικότητα των άλλων, αλλά τα δικά του κριτήρια και τη θέση του ως ανθρωπολόγου. Πραγματικά, μια απόλαυση.

Το απόλαυσα σε όλο του το μεγαλείο. Εξαιρετική γραφή και η ιστορία ξεδιπλώνεται άψογα με αρκετά καλές προσεγγίσεις των χαρακτήρων. Το διάβασα απνευστί.

Για την ακρίβεια, το βαθμολογώ με 2,5. Το διάβασα ως το τέλος χωρίς καμία παράλειψη. Κυρίως από περιέργεια για το πως θα εξελιχθεί. Δυστυχώς μεγάλη απογοήτευση, στο σύνολό του το βιβλίο. Μέχρι να καταλήξει να διηγηθεί την κυρίως ιστορία, έχεις φτάσει κοντά στη μέση. Και προσθέτει σε αυτή και ακόμη μία την οποία δεν τη δένει καλά με την προηγούμενη. Συγγραφικά δεν είναι απόλυτα κακή η γραφή της, αλλά δυστυχώς πάσχει σε όλα τα υπόλοιπα. Το επέλεξα από την περιγραφή και είχα μεγάλες προσδοκίες..

Ενδιαφέρουσα γραφή, αλλά ίσως λίγο τραβηγμένη. Η ιστορία είναι σουρεαλιστική και διαβάζεται σχετικά γρήγορα, όμως ως περιεχόμενο είναι κάπως φτωχή. Τα τρία αστέρια είναι για την επινόηση της ιστορίας και το πως αποδόθηκε.