Αναφέρω ενδεικτικά κάποια αποσπάσματα:
-Διάφορες περίεργες και επικίνδυνες ακόμη ιδέες, εξ ανατολών ορμώμενες οι περισσότερες, με πολύμορφες θρησκευτικές διαστάσεις, αναφέρουν αναφέρουν την συγχώρεση ως την οδό, όπου ο άνθρωπος απελευθερώνει το πνεύμα από τα δεσμά του (...) Παρόλα αυτά και μέσα σε αυτό το χάος και όλα όσα κυκλοφορούν, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η συγχώρεση έχει πολύ βαθιές ρίζες στην χριστιανική πίστη.
- (...) στον συσχετισμό των δύο εννοιών του ελέους και της δικαιοσύνης θα πρέπει να αποφύγουμε κάθε δικανική συλλογιστική και νομικίστικη προσέγγιση, πάνω στην οποία θεμελιώνεται η κοσμική δικαιοσύνη και να ρίξουμε φως στην δικαιοσύνη του Θεού που πηγάζει από το έλεος του (...) Θεμέλιο της κοσμικής δικαιοσύνης αποτελούν οι νόμοι και οι κανόνες, οι οποίοι διατρέχουν πάντα τον κίνδυνο σφαλμάτων κατά την νομοθέτηση και την εφαρμογή, αφού πρόκειται περί ανθρωπίνων κατασκευασμάτων.
Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια συντηρητική και οπισθοδρομική ανάλυση του παρόντος θέματος. Η συγγραφέας κάνει ότι μπορεί για να μας πείσει πως έχει μελετήσει εξονυχιστικά την Βίβλο και ελαφρώς την επιστήμη της Ψυχολογίας.
Bonus σχόλιο: Σε κάποιο σημείο γίνεται μια επίκληση στην αυθεντία, συγκεκριμένα στον Νίτσε, ώστε να μας πείσει για κάποιο επιχείρημα. Απορώ πως η συγγραφέας, ως ένας υποστηρικτής του χριστιανισμού, έχει σε εκτίμηση έναν άνθρωπο σαν τον Νίτσε, έναν από τους μεγαλύτερους κριτικούς του χριστιανισμού. Όπως δεν έχει διαβαστεί ο Νίτσε από την συγγραφέα αλλά χρησιμοποιείται το όνομα του επιπόλαια, μάλλον κάτι αντίστοιχο θα έχει γίνει και με την επιστήμη της Ψυχολογίας.