Εξαιρετικό βιβλίο, όπως και το προηγούμενο του ίδιου συγγραφέα. Περιγράφεται με τρόπο κατανοητό η φιλοξενία στον Derrida και οι θέσεις του τεκμηριώνονται με παραθέματα(από ποικίλα έργα του Γάλλου στοχαστή), γεγονός που διευκολύνει μη εξοικειωμένο, με τη σκέψη του φιλοσόφου, αναγνώστη. Ένα άλλο θετικό στοιχείο είναι η σύνδεση των κειμένων του Derrida με άλλα, όπως αυτά του Levinas. Επίσης σημαντική είναι η προέκταση του στοχασμού σε άλλα ζητήματα όπως η στάση απέναντι στα ζώα. Η σημαντικότερη όμως συμβολή του βιβλίου είναι η κριτική εκ των έσω στα εξεταζόμενα κείμενα, καταδεικνύεται πώς το ίδιο το φιλοσοφικό κείμενο αντιφάσκει με τις διακηρύξεις του.

Το οπισθόφυλλο είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικό σχετικά με το περιεχόμενο του βιβλίου. Η περιγραφική διάσταση του έργου είναι εξαιρετική, η μελέτη του υλικού για την αντίληψη περί ξένου, είναι πειστική, αλλά η κανονιστική του, έχει κάποια προβλήματα. Στο έργο προτείνεται η μέση οδός μεταξύ νεωτερικότητας και μετανεωτερικότητας. Ασκείται κριτική στην πρώτη για το δογματισμό της και στη δεύτερη για τον αποφατισμό και τη συνεπακόλουθη έλλειψη κριτηρίου για την αξιολόγηση του Άλλου. Η κριτική έχει βάση, αλλά η οδός που προτείνεται είναι ασαφής. Η βασική θέση στηρίζεται στη σύνδεση του εαυτού με τον Άλλο. Εφόσον και ο εαυτός δύναται να γίνει Άλλος, ο φόβος και η βία προς τον ξένο δεν είναι επιτρεπτή, διότι ο ξένος δεν είναι απειλητικότερος από το Εγώ, αλλά και ο ξένος από την άλλη λόγω αυτής της σύνδεσης δεν είναι υπερβατικός και επομένως μπορεί και πρέπει να κριθεί με κάποια κριτήρια για τις πράξεις του. Σε πρακτικό επίπεδο όμως δεν προτείνεται κάτι συγκεκριμένο. Ναι μεν δεν πρέπει να υπάρχει καχυποψία απέναντι στον ξένο, αλλά ούτε και άκριτη υποδοχή του, ούτε δαιμονοποίηση ούτε ιεροποίηση του, αλλά δεν διασαφηνίζεται ποια πρέπει να είναι η στάση απέναντι του. Πιθανότατα πρέπει να γίνει αποδεκτός και εφόσον γίνει απειλητικός να υπάρξει αντίσταση, αλλά το πότε ξεκινά η απειλή και ποια είναι τα όρια μεταξύ κριτικής στάσης και καχυποψίας, είναι δυσδιάκριτα, με αποτέλεσμα να μην προτείνεται λύση σε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα.

Εξαιρετικό βιβλίο. Ένα από τα κεντρικά θέματα του κειμένου είναι η ιστορία και η ερμηνεία της. Μέσα από την εναλλαγή της εστίασης και το λογοτεχνικό γένος του επιστολικού μυθιστορήματος η γραμμική χρονικότητα καταρρίπτεται και ανακύπτει το ερώτημα τόσο της ερμηνείας της Ιστορίας(ολιστική προσέγγιση), αν πίσω από τα γεγονότα υπάρχει μια χεγκελιανή δυναμική πορεία (κατά τον Μαρσέλο),ή αν τα παρελθοντικά συμβάντα επιδρούν στο μέλλον του υποκειμένου (σχετικιστική προσέγγιση) και το αντίστροφο (κατά τον Ταρντέφσκι) όσο και της ιστορίας της αφήγησης, εν τέλει ποιος είναι ο αφηγητής του έργου, ο Οσόριο, ο οποίος προφητεύει το μέλλον, ο Αροσένα, ο οποίος αποκρυπτογραφεί τις παρελθούσες συνομιλίες, ο Μαρσέλο που ανασυνθέτει την ιστορία του Οσόριο υπό την παροντική προοπτική ή ο Ρένσι ο οποίος δημοσιεύει τις επιστολές; Τα όρια είναι δυσδιάκριτα και στις δύο περιπτώσεις, υποβάλλοντας τη συγγένεια Ιστορίας και λογοτεχνίας ως προς την ερμηνευτική.

Το βιβλίο συνοψίζει θεωρίες διαφορετικών στοχαστών περί μνήμης, όπως ο Πλάτωνας,ο Χιούμ, ο Φρόιντ, ο Ντελέζ και άλλοι. Επίσης παρατίθενται και κριτικές άλλων φιλοσόφων στις παραπάνω θέσεις. Αν κάποιος/-α θέλει να μάθει τι έχει ειπωθεί για τη γνωσιολογική πλευρά της μνήμης, είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο.

Ο Umberto Eco παρουσιάζει μια λίστα από και για τις λίστες. Πέρα από την κατηγοριοποίηση με βάση το περιεχόμενο (φέρνει λόγου χάρη παραδείγματα πινάκων και κειμένων, τα οποία απαριθμούν τοπία ή αντικείμενα), διακρίνει τα είδη της λίστας με βάση τη λειτουργία τους και τη δομή της κατηγοριοποίησης (αυστηρή ή χαοτική). Με αυτόν τον τρόπο και με την αλληλοεπικάλυψη κάποιων κατηγοριών των λιστών, φανερώνεται η αυθαιρεσία (επομένως και η αποφυσικοποίηση) της ταξινόμησης και των επιμέρους κατηγοριών. Στα θετικά συγκαταλέγονται και τα προσεκτικά επιλεγμένα παραδείγματα των εκάστοτε καταλόγων. Αξίζει να αναφερθεί και η προσεγμένη ελληνική έκδοση του βιβλίου, το οποίο έχει τυπωθεί σε καλής ποιότητας illustration χαρτί, γεγονός σημαντικό για τη θέαση των πινάκων.

Βασική θέση του Todorov είναι ότι η λογοτεχνία βρίσκεται σε κίνδυνο διότι οι εκπαιδευτικοί θεσμοί(και ιδιαίτερα το πανεπιστήμιο) προωθούν μόνο τη φορμαλιστική προσέγγιση της λογοτεχνικής ερμηνείας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση(δεν εννοεί ότι αυτή πρέπει να παραγκωνιστεί αλλά να μην είναι η μοναδική προσέγγιση σε αυτό το επίπεδο), με αποτέλεσμα να παραβλέπεται η ηθική λειτουργία της λογοτεχνίας. Δηλαδή η επικοινωνία με τον Άλλο και με τον κόσμο. Αντιτίθεται λοιπόν σε προσεγγίσεις που εστιάζουν μόνο στην αυτοαναφορική διάσταση του λογοτεχνικού έργου. Αυτές δεν ωθούν τους νέους στην ανάγνωση.
Η σύνδεση της αυτοαναφορικής στροφής με τον προοπτικισμό του Nietzsche είναι ατυχής. Το γεγονός ότι το νόημα δεν είναι σταθερό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η λογοτεχνία δεν αφορά τον κόσμο και ότι τηρείται μια στάση εποχής, αλλά μπορεί να σημαίνει ακριβώς το αντίθετο, ότι, δηλαδή, η λογοτεχνία είναι το πρότυπο για τη ζωή, λόγω ακριβώς της διαφορετικής προοπτικής. Ούτε η σύνδεση του μηδενισμού με τον σολιψισμό λόγω της άρνησης της κοινότητας του κόσμου είναι ιδιαίτερα ισχυρή. Η περιγραφή μιας δυστοπίας δεν σημαίνει ότι αποφεύγεται η αναφορά στον κόσμο, ούτε ότι υπάρχει στροφή στον ναρκισσισμο λόγω της φυγής από τον κόσμο. Μπορεί να είναι η προβολή ενός κόσμου και επομένως δύναται να λειτουργήσει επικοινωνιακά.

Η παρουσίαση στο οπισθόφυλλο είναι αρκετά κατατοπιστική. Παρουσιάζονται οι επικρατούσες γλωσσολογικές θεωρήσεις και προβάλλεται η διαφορά της προτεινόμενης θεωρίας από αυτές. Κάθε εκφώνημα εντάσσεται σε ένα ιστορικό πλαίσιο, όντας ένας κρίκος στην αλυσίδα προγενέστερων και μεταγενέστερων εκφωνημάτων, τα οποία θα πυροδοτήσει. Εντάσσεται λοιπόν σε ένα διαλογικό πλαίσιο που λαμβάνει υπόψιν και το δέκτη και εν γένει το επικοινωνιακό πλαίσιο. Επίσης δεν παραβλέπεται ότι κάθε εκφώνημα αποτελεί μια ιδεολογική έκφραση των κοινωνικών ομάδων και επομένως έχει ένα συγκρουσιακό χαρακτήρα. Το βιβλίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια εκτενέστερη εκδοχή του δοκιμίου \'\'Προβλήματα των ειδών του λόγου\'\' του Mikhail Bakhtin. Μπορεί να διαβαστεί εύκολα και από μη εξοικειωμένους,στη γλωσσολογία, αναγνώστες.

Καταπληκτικό βιβλίο!! Δεν είναι απλά ένα ιστορικό μυθιστόρημα, ούτε ένα που εστιάζει στη δράση, αλλά ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα. Φαινομενικά περιγράφει μία θεωρία συνωμοσίας στην οποία εμπλέκονται οι Ναΐτες ιππότες και άλλα τάγματα που ξεκίνησαν από αυτούς, όμως σε ένα δεύτερο επίπεδο, το βιβλίο αφορά τη διακειμενικότητα και τη λειτουργία της. Αυτό αφορά τόσο την πλοκή όσο και τη μορφή, τα αρχεία του Μπέλμπο είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα διαφωνίας. Επίσης προσφέρεται και για στοχασμό σχετικά με τις ερμηνευτικές πρακτικές, αφού αντιπαραθέτει την δεσπόζουσα σήμερα ορθολογική προσέγγιση και αυτή της Αναγέννησης. Στα θετικά συγκαταλέγεται και ο ρυθμός. Ενώ η δράση του παρόντος της αφήγησης που είναι στατική, στις εγκιβωτισμένες αφηγήσεις, όπως στην ιστορία των Ναϊτών, είναι ιλιγγιώδης, με αποτέλεσμα να μην ατονεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη, ακόμα όμως και σε άλλα σημεία, όπως στα αρχεία του Μπέλμπο, που η είναι στατική (μια περιγραφική παύση), λόγω του κρυπτικού χαρακτήρα που υποβάλλεται, το ενδιαφέρον διατηρείται αμείωτο. Επιπλέον, οι χαρακτήρες εξελίσσονται μαζί με την αφήγηση. Εν ολίγοις, είναι το καλύτερο μυθιστόρημα του Umberto Eco.

Δεν θα έλεγα ότι η περιγραφή στο οπισθόφυλλο είναι ακριβής. Το έργο αποτελεί περισσότερο μια σκληρή απεικόνιση της ύπαρξης. Το ειδυλλιακό είναι παροδικό και αυτό που αποτέλεσε πηγή ευτυχίας μετατρέπεται σε πηγή δυστυχίας, είναι μια μεταμφίεση. Η ύπαρξη είναι ένα βάρος για το ίδιο άτομο και για τους άλλους. Η γραφή έχει κάποιο ενδιαφέρον, για παράδειγμα, η χρήση κοφτών προτάσεων στον μονόλογο του ήρωα, φαίνεται να συνδηλώνει την ταραχή του.

Εξαιρετικό βιβλίο. Μια κριτική ματιά στο ΄΄΄Περί Γραμματολογίας΄΄ του Jacques Derrida και εν γένει στην αποδόμηση ως αναγνωστική πρακτική. Στα θετικά συγκαταλέγονται: η πολύπλευρη περιγραφή της αποδομητικής πρακτικής (περιγράφονται τα στάδια της ανάγνωσης, η διαφορά από άλλου είδους αναγνωστικές πρακτικές όπως η ψυχαναλυτική ερμηνεία κ.α.), η σαφήνεια (όσο μπορεί να υπάρξει μέσα στο ''γλωσσικό μηχανισμό΄΄) στην περιγραφή των θέσεων του Derrida και αυτών του συγγραφέα, τα διαφωτιστικά παραθέματα από ποικίλα έργα του φιλοσόφου, τα οποία όχι μόνο υποστηρίζουν την ερμηνεία, αλλά βοηθούν και τον αναγνώστη, που δεν έχει έρθει σε επαφή με το έργο του στοχαστή. Θεωρώ ότι είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο τόσο για κάποιον/-α μελετή/-τρια, δεδομένου ότι παίρνει θέση για πολυσυζητημένα θέματα, όπως η ύπαρξη ή όχι υπερερμηνείας στην αποδομητική ανάγνωση (μέσω παραθεμάτων του Derrida και της περιγραφής της λειτουργίας του αναδιπλασιαστικού σχολίου, υποστηρίζεται ότι δεν υπάρχει υπερερμηνεία, δηλαδή δεν μπορεί ο αποδομητής να λέει ό,τι θέλει), όσο και για όποιον/-α επιθυμεί να μάθει για την αποδομητική ανάγνωση.

Με δεξιοτεχνία κατορθώνεται σε λίγους μόνο στίχους να αποδοθεί κάποιο από τα κεντρικά(κατά βάση) στοιχεία της εκάστοτε φιλοσοφικής θεωρίας. Πέρα από αυτό, σε πολλά χαϊκού η φιλοσοφική θεωρία μεταφέρεται στη σύγχρονη εποχή,για παράδειγμα το πλατωνικό σπήλαιο συνδέεται με τον κομφορμισμό και την τηλεόραση. Άλλοτε ασκείται κριτική στις φιλοσοφικές θέσεις. Στα θετικά συγκαταλέγονται και τα πετυχημένα λογοπαίγνια. Ο μόνος λόγος που έβαλα τέσσερα αστεράκια είναι γιατί σε κάποιες περιπτώσεις δεν σχολιάζεται η φιλοσοφική θεωρία αλλά κάποιο στοιχείο του βίου των φιλοσόφων, δεδομένου ότι ο τίτλος είναι ιστορία της φιλοσοφίας και όχι των φιλοσόφων, δεν μου φαίνεται και τόσο εύστοχη επιλογή.

Ευτυχώς ο τίτλος είναι παραπλανητικός. Δε αφορά απλά εμπειρίες από τη συγγραφή ούτε αναλύσεις για το έργο του. Η διαδικασία συγγραφής των έργων αναφέρεται για να τεθούν θεωρητικά ζητήματα όπως η σχέση μορφής-περιεχόμενου και κάποιες λιγοστές κρίσεις του για τα λογοτεχνικά έργο του εκφέρονται προκειμένου να υπονομευτεί ο τύπος ανάλυσης που βασίζεται μόνο στην πρόθεση του συγγραφέα και να αναδειχθεί παράλληλα η σημασία της πρόθεσης του κειμένου. Άλλα ενδιαφέρονα θέματα που θίγονται είναι η ύπαρξη υπερερμηνείας, η οντολογική και γνωσιολογική κατάσταση των λογοτεχνικών ηρώων και οι μορφές λίστας στη λογοτεχνία. Στα θετικά συγκαταλέγεται το χιούμορ και η σαφήνεια του Eco. Τα παραδείγματα του είναι προσεκτικά επιλεγμένα και μπορούν να γίνουν κατανοητά από όλους. Γενικότερα είναι μια καλή σύνοψη κάποιων βασικών θέσεων του Eco, όπως αυτές εκφράζονται στη \'\'θεωρία της σημειωτικής΄΄(βλ. την ενότητα για τους λογοτεχνικούς ήρωες), στα \'\'Όρια της ερμηνείας΄΄, στην ΄΄Ερμηνεία και υπερερμηνεία΄΄(βλ. την ενότητα για την πρόθεση του κειμένου) και στην ΄΄Ομορφιά της λίστας\'\'(βλ. την ενότητα για τις λίστες στη λογοτεχνία).

Εξαιρετικό βιβλίο. Μέσα από την αλληγορία, φαίνεται να καταδεικνύεται η πτώση από τον πολιτισμό στην χομπσιανού τύπου φυσική κατάσταση. Στα θετικά συγκαταλέγεται και η επιλογή των ηρώων. Το γεγονός ότι οι ήρωες είναι παιδιά διαφορετικών ηλικιών και όχι ενήλικες, λειτουργεί στη σκιαγράφηση αυτής της σταδιακής αλλαγής τους, αφού η κουλτούρα δεν τα έχει επηρεάσει σε τόσο μεγάλο βαθμό. Επιπλέον, έχει προσεγμένη δομή, τα στοιχεία της προσωπικότητας των ηρώων και οι περιγραφές, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην πλοκή.

Εξαιρετικό βιβλίο. Η συγγραφέας έχει ξεκάθαρη επιχειρηματολογία και η χρήση παραθεμάτων βοηθά τον αναγνώστη να την παρακολουθήσει. Το σημαντικότερο όμως είναι η κριτική που ασκεί στην έννοια του νόμου στον Καντ μέσω των έργων του Σαντ και του Κάφκα (βλ. παρουσίαση), του Ζίζεκ, του Ντεριντά, του Λακάν και μελετητών του Καντ.

Είναι μια συλλογή με άρθρα για τον Κάφκα. Κάποια από αυτά είναι αρκετά ενδιαφέροντα, όπως το πρώτο, αυτό για τη ''Σωφρονιστική αποικία΄΄ και το άλλο που αναφέρεται στον ''Πύργο'' και το ''Κτίσμα''. Έχει όμως κάποια μεθοδολογικά προβλήματα. Από τη μία χρησιμοποιεί, στα προαναφερθέντα άρθρα, ενδοκειμεικές τεχνικές αναλύσης, αλλά από την άλλή χρησιμοποιεί τα βιογραφικά στοιχεία του συγραφέα, παρότι χαρακτηρίζει τις βιογραφίες ως ''κουτσομπολιά και λογική της κλειδαρότρυπας'' στο ''Ο Κάφκα και το ζήτημα της εξουσίας'', για να υποστηρίξει στο ίδιο άρθρο ότι το έργο του Κάφκα δεν είναι απλά κοινωνικο-πολιτικό, αλλά αναρχικό(το πρώτο άρθρο για την εξουσία δεν νομίζω ότι αποδεικνύει το τελευταίο, αλλά το πρώτο, οπότε δεν φαίνεται να θεμελιώνεται αυτή η άποψη από ενδοκειμενικά στιχεία)!!! Επίσης μελέτη που βασίζεται κατά βάση στα βιογραφικά στοιχεία είναι το άρθρο''Ο Κάφκα και οι αναρχικοί''. Νομίζω ότι ο συγγραφέας έχει πειστικά επιχειρήματα για τη κοινωνική διάσταση του έργου του Κάφκα και για τον τρόπο που παρουσιάζεται η εξουσία, αλλά δεν πείθει ότι ο Κάφκα ήταν απαραίτητα αναρχικός.

Ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Βασικό θέμα είναι η εξουσία. Ο τίτλος είναι λίγο παραπλανητικός δεδομένου ότι χρησιμοποιεί αυτή την έννοια για να γίνει πιο κατανοητός, η θεωρία του δεν είναι στο ίδιο μήκος κύματος με τον μαρξισμό, ούτε με άλλες ομάδες που εμπνέονται από μεγάλες αφηγήσεις και αποσκοπούν στην κατάληψη της κρατικής εξουσίας. Για την εξουσία υπάρχουν και καλύτερες συνεντεύξεις του(βλ. την συλλογή συνεντεύξεων "η μικροφυσικη της εξουσίας"), αλλά κι αυτή έχει αξία, θίγει και το ζήτημα της σεξουαλικής ταυτότητας μεταξύ άλλων.

Υπάρχουν και καλύτερες συνεντεύξεις με τον Foucault. Οι συνομιλητές μαζί μιλάνε, χώρια καταλαβαίνονται. Όσον αφορά το περιεχόμενο, η επιχειρηματολογία του Foucault για την αδυναμία ενσωμάτωσης της λαϊκής διακαιοσύνης στον δικαστικό θεσμό φαίνεται πειστική. Όμως στη συγκεκριμένη συνέντευξη, οι αναφορές στην εξουσία αφορούν μόνο την κρατική και όχι την εξωθεσμική(π.χ. οικογένεια), γεγονός που δεν καθιστά αυτή την ανάλυση τόσο γόνιμη, όσο τις μετέπειτα (βλ. Ιστορία της σεξουαλικοτητας: Βούληση για γνώση). Θα έβαζα 3 αστεράκια, αλλά προσέθεσα 1 λόγω του προλόγου και του επιμέτρου.

Πολύ εδιαφέρουσα προσέγγιση. Παρουσιάζεται η έννοια του καθρέφτη στο πεδίο της μεταφυσικής, της γνωσιολογίας και η λειτουργικοτητά της στην ηθική. Στο τελευταίο κεφάλαιο, όπου και διατυπώνεται η άποψη του Rorty για τον ρόλο των φιλοσόφων (πρέπει να διαινίζουν τη συζήτηση όχι να οριοθετούν τη γνώση) είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Στα θετικά συγκαταλέγεται επίσης ότι ο συγγραφέας εξηγεί με σαφήνεια τις θέσεις του και χρησιμοποιεί παραθέματα άλλων φιλοσόφων προκειμένου να κατατοπίσει τον αναγνώστη. Βέβαια για κάποιον/-α που δεν έχει εξοικειωθεί π.χ. με τη φιλοσοφία του νου ή της γλώσσας, η κατανόηση των εννοιών και της συλλογιστικής είναι λίγο δύσκολη. Το τελευταίο κεφάλαιο πάντως είναι ευκολοδιάβαστο γι όλους.

Είναι μια συνέντευξη του Ντενί Ρομπέρ και της Βερόνικα Ζαράχοβιτς με το Τσόμσκυ. Οι ερωτήσεις κατά βάση είναι εύστοχες, αλλά η θεματική με την υπόθεση Φορισόν θα μπορούσε να αντικατασταθεί με κάποια άλλη. Ο Τσόμσκυ διατυπώνει ενδιαφέρουσες ιδέες, τις οποίες υποστηρίζει με αναφορες σε ιστορικά γεγονότα και οικονομικά δεδομένα, καθιστώντας τες πιο κατανοητές.

Δεν μου άρεσε το βιβλίο. Παρότι έχει ένα ενδιαφέρον,προβάλλεται για παράδειγμα η γυναικεία φωνή, η ψυχαναλυτική διάσταση του έρωτα, φαίνεται να ασκείται κριτική σε κάποια στοιχεία της φροϋδικής ψυχανάλυσης, η απόδοση τους δεν νομίζω ότι είναι ιδιαίτερα πετυχημένη. Σε κάποια σημεία,οι κοφτές προτάσεις δίνουν ένα κωμικό τόνο, ενώ το θέμα είναι πολύ σοβαρό (θάνατος). Επίσης κάποιες φορές προτείνεται μια σύνδεση των λογοτεχνικών σημείων, η οποία κατευθύνει έντονα την ερμηνεία, στη λογοτεχνία καλύτερα κάποια πράγματα να μένουν \'\'κρυφά\'\' ώστε να τα συνδέσει ο αναγνώστης.

Με λογοτεχνικά κριτήρια δεν είναι για 5 αστεράκια, λόγω της γλώσσας,αλλά αν κριθεί ως αυτοβιογραφία, επομένως και ως μια προσωπική μαρτυρία μιας γυναίκας της εποχής για την καταπίεση που υπέστη, αποκτά μεγάλο ενδιαφέρον. Εξαιρετική η επιμέλεια και ο πρόλογος του Βαγγέλη Αθανασόπουλου.

Εξαιρετικό έργο. Η εναλλαγή της εστίασης η οποία φαίνεται να τονίζει το διαφορετικό βλέμμα του Άλλου είναι ενδιαφέρουσα, όπως και η αλληγορική διάσταση αυτής της συνάντησης.

Πολύ ωραία συλλογή. Θίγει πολλά θέματα, τον έρωτα, το χρόνο, το θάνατο, την εαυτότητα. Η έκφρασή του είναι πολύ προσεγμένη. Κάθε λέξη φαίνεται να έχει τη θέση και τη σημασία της. Επίσης με τον πεζολογικό χαρακτήρα της γραφής του καταφέρνει να αποτυπώσει άμεσα την σκληρότητα του καθεστώτος και της ζωής.

Περιλαμβάνει διάφορα στοχαστικά,κατά βάση, δοκίμια. Το πρώτο είναι για τη σχέση του Καβάφη με τον παγανισμό και το χριστιανισμό, το δεύτερο για την Ισταμπούλ στη σύχρονη εποχή και στην εποχή του Βυζαντίου, το τρίτο ένας στοχασμός για την ιστορία, το τέταρτο για το Μάρκο Αυρήλιο και τη μνημειακή απεικόνιση και το πέμπτο για τη λατινική ποίηση. Στα δοκίμια για την ιστορία και για τον Μάρκο Αυρήλιο υπήρχαν κάποιες ενδιαφέρουσες και σχετικά πρωτότυπες σκέψεις. Τα υπόλοιπα δοκίμια δεν μού φάνηκαν καλά, ήταν επιφανειακά. Ειδικά στο δεύτερο και στο τελευταίο, ο συγγραφέας κάποιες φορές φλυαρούσε. Η ομιλία του για το Νόμπελ ήταν πολύ καλύτερη απ' αυτά.

Εξαιρετικό βιβλίο. Θίγεται η δυσκολία αποδοχής της ετερότητας. Ακόμα και αυτοί που θεωρούνται διαφορετικοί και βιωνουν την έλλειψη αποδοχής, δεν αντιμετωπίζουν με σεβασμό τον Άλλο. Επίσης είναι ενδιαφέρον και το φεμινιστικό στοιχείο που φαίνεται να υπάρχει. Οι ευθύνες για τον Μπεν,σύμφωνα με τον περίγυρο, βαραίνουν αποκλειστικά τη μητέρα,(σε αντίθεση με τις ΄΄επιτυχίες'' των άλλων παιδιών που τις μοιράζονται και οι δύο γονείς), αλλά παράλληλα, οι άλλοι δεν θεωρούν ότι η άποψη της και οι αποφάσεις που παίρνει για αυτό το παιδί έχουν βαρύνουσα σημασία.

Καλό βιβλίο. Η πλοκή κρατά το ενδιαφέοον, παρότι η ξετύλιξη της,στην αρχή, είναι πράγματι αργή. Οι ήρωες είναι σκιαγραφημένοι εξαιρετικά, αυτοί είναι η ΄΄ψυχή΄΄ του βιβλίου. Η συμπεριφορά τους φαίνεται να επηρεάζεται από τη διαφορετική πρόσληψη του Ολοκαυτώματος και από την προσωπική τους θεώρηση για τη φύση του Θεού(π.χ η έντονη επιθυμία για φυγή του Χέρμαν και η μοιρολατρία του τον οδηγούν σε έλλειψη σταθερότητας).

Εξαιρετικό βιβλίο. Περιέχει άρθρα του Eco από το 2000-2015. Αφορούν διάφορα θέματα, κυρίως τα ΜΜΕ, την πολιτική, την τεχνολογία, τις θεωρίες συνωμοσίας και τη θρησκεία. Έχει γράψει και μερικά για τη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία. Ο Eco, όπως πάντα, ξεχωρίζει με τις εμβριθείς και χιουμοριστικές παρατηρήσεις του. Το βιβλίο είναι σαφέστατο και επομένως ευκολοδιάβαστο.

Πολύ καλό βιβλίο. Η θρησκεία βρίσκεται στο επίκεντρο. Με φόντο μια ιστορία αγάπης μεταξύ ενός Εβραίου και μια Εθνικής, θίγονται σημαντικά ερωτήματα σχετικά με το ''γράμμα και το πνεύμα'' του θρησκευτικού νόμου, την ελευθερία της βούλησης, το κακό, τη συνύπαρξη των ανθρώπων κ.α.Στα θετικά στοιχεία συγκαταλέγονται οι όμορφες περιγραφές και οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες.

Οι ιστορίες, οι οποίες παρατίθενται ανά θεματική, είναι ενδιαφέρουσες. Στα θετικά συγκαταλέγονται επίσης το χιούμορ και τα λογοπαίγνια(κάποια ευφάνταστα, κάποια όχι και τόσο) του συγγραφέα. Γενικά μού φαίνεται ότι είναι ένα καλό ανάγνωσμα παραλίας.

Καταπληκτικό βιβλίο. Περιέχει 3 νουβέλες:΄΄Τέλματα΄΄,\'\'Προμηθέας ελέυθερος δεσμώτης\'\' και ΄΄Ο Γκρινιάρης΄΄.Εξαιρετική γραφή. Προσεγμένη ως προς το ύφος και ακριβόλογη.Ο Ζιντ έχει βαθιά φιλοσοφική σκέψη. Τα \'\'Τέλματα\'\' μού φάνηκε ότι ήταν η καλύτερη νουβέλα. Έχει έντονο το ειρωνικό στοιχείο, που την καθιστά ιδιαιτέρη. Η ειρωνεία κατευθύνεται τόσο προς την αφέλεια και την πνιγηρή ατμόσφαιρα που κυριαχεί στα λογοτεχνικά σαλόνια, όσο και προς την εμμονική προσπάθεια του ήρωα να ξεφύγει από τη μονοτονία της στασιμότητας, γράφοντας γι αυτό ακριβώς το θέμα. Το στοιχείο της ματαιότητας είναι αρκετά έντονο κυρίως στα \'\'Τέλματα\'\' αλλά και στον \'\'Προμηθέα ελέυθερο δεσμώτη\'\'. Οι συμβολισμοί του τελευταίου έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και ο ΄΄Γκρινιάρης\'\' ήταν πολύ καλό έργο. Είναι και εδώ έντονη η αγωνία για τη δυστυχία που φέρει η ύπαρξη.