Σε αυτό το βιβλίο η συγγραφέας και κατ' επέκταση ο Ηρακλής Πουαρό, δεν ασχολείται με ξεχασμένα στοιχεία κοντά στον τόπο του εγκλήματος, αλλά καταδύεται στο βυθό του χρόνου και ερευνά μια υπόθεση, μια δικαστική πλάνη δεκαέξι χρόνια πριν. Με έντονους και εύστοχους διαλόγους, δίχως υπερβολές στις περιγραφές και με την πλοκή που αναπτύσσεται φυσιολογικά ο αναγνώστης καταφέρνει και εμβαθύνει στην ουσία της υπόθεσης. Ο αναγνώστης που έχει εμβαθύνει στον τρόπο γραφής της Αγκαθα Κρίστι, ίσως υποψιαστεί το τέλος, όμως η ανατροπή στις τελευταίες σελίδες σίγουρα τον αφήνει έκπληκτο και με την παραδοχή πως η συγγραφέας έχει τη δυνατότητα να "ξεγελά" με έναν περίτεχνο τρόπο.