Ίσως το πιο ουσιώδες βιβλίο περί της Ορθοδοξίας που έχω διαβάσει. Ο Άγιος Συμεών, έχοντας πλήρη γνώση των ιερών κειμένων, αποσαφηνίζει ποιο είναι το νόημα της Ορθοδοξίας. Ο Χριστιανισμός δεν είναι απλά μια καλή ηθική διδασκαλία, ένα ενδιαφέρον φιλοσοφικό σύστημα. Ένας άνθρωπος μπορεί να γίνει καλός μέσω του Πλάτωνα, του Κομφούκιου ή του Αυρήλιου. Επομένως ποια είναι η ουσία του Χριστιανισμού; Η Θέωση είναι η απάντηση. Αυτήν αναλύει ο Άγιος Συμεών και πολλά άλλα. Όσον αφορά την έκδοση είναι ευρέως γνωστή η ποιότητα των εκδόσεων Ζήτρος και το πως καταφέρνει κάθε βιβλίο να είναι άρτιο εκδοτικά, από την αρχή μέχρι το τέλος. Το προτείνω ανεπιφύλακτα!

Μια αρκετά καλή και ουσιώδη εξιστόρηση της πορείας της Δημοκρατίας της Βαιμάρης. Το βιβλίο αναφέρεται σε αρκετά γεγονότα, παρότι φυσικά δεν παύει να είναι σχετικά σύντομο, καθώς ο στόχος του είναι ο μέσος αναγνώστης να μάθει τα βασικά για αυτήν την περίοδο και να πω την αλήθεια το καταφέρνει. Η ιστορική ανάλυση δεν είναι επιφανειακή και καταργούνται αρκετοί μύθοι που μπορεί να έχει ο μέσος άνθρωπος (συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό μου) περί εκείνης της εποχής, πχ ότι σχεδόν ολοκληρωτικά η Ύφεση και η οικονομική κρίση οδήγησαν τους ναζί στην εξουσία. Η άνοδος των Ναζί έγινε μέσα από πάρα πολλούς παράγοντες και δεν είναι μια "απλή υπόθεση". Ένα σημείο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι οι πρώτοι γνωστοί πολιτικοί που εναντιώθηκαν στο καθεστώς των ναζί ήταν ριζοσπάστες εθνικιστές, τους οποίους ο Χίτλερ δολοφόνησε, μετά από λίγο καιρό. Αυτοί οι εθνικιστές όπως ο Γιουνγκ ή ο Στράσερ ήταν σοβαροί, ελεύθερα σκεπτόμενοι και άνθρωποι του πνεύματος, ωστόσο αποτελούσαν πρόβλημα για τους ναζί (το αναφέρω διότι αρκετοί στον εθνικιστικό χώρο, κλείνουν το μάτι ως προς αυτό το καθεστώς). Δεν βάζω 5 αστέρια, κυρίως επειδή ο ιστορικός φαίνεται ξεκάθαρα πως ανήκει στο αριστερό πολιτικό φάσμα, θεωρεί τους σοσιαλοδημοκράτες-φιλελεύθερους τους "μετριοπαθείς μεταρρυθμιστές προοδευτικούς" (τους "καλούς της ιστορίας") ενώ για τους κομμουνιστές δεν αναφέρει έντονα το γεγονός πως ήταν κατά της δημοκρατίας και πως ήταν η τρίτη πολιτική δύναμη καθώς έπαιρναν 15% (αυτοί δεν ήταν κίνδυνος για την δημοκρατία;). Επίσης ένα άλλο αρνητικό-ρηχό σημείο του βιβλίου είναι όταν υπονοεί ότι οι ΕΣ ανήκουν στην δεξιά (η οποία εδώ και πολύ καιρό έχει πάψει να υφίσταται), ενώ άμα πεις σε έναν ΕΣ ότι είναι δεξιός θα σε βρίσει το λιγότερο . Παρά την επιφανειακή ιδεολογική ανάλυση και το ότι καταλαβάνεις "τι ψηφίζει", παραμένει ένα αρκετά καλό βιβλίο ως εισαγωγή για αυτήν την περίοδο.

Να πω την αλήθεια δεν τον γνώριζα τον Γ.Βερίτη μέχρι που άκουσα ένα τραγούδι του Αρτέμη Φανουργιάκη και το βρήκα σε καλή τιμή σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Εν τέλει τα ποιήματα του Γεωργίου Βερίτη αποδείχθηκαν κρυφά διαμάντια, καθώς πραγματικά είναι φανταστικά. Καταφέρνει να διεισδύσει στην ουσία του Χριστιανισμού και στην ψυχή κάθε πιστού με αγνότητα και τρυφερότητα. Αρκετές φορές έπιανα τον εαυτό μου να λέει:" αυτό είναι το καλύτερο ποίημα που έχω διαβάσει στην ζωή μου!", μέχρι που γύρναγα σελίδα και διάβαζα κάποιο εξίσου εξαιρετικό ποίημα. Καλώς ή κακώς απαραίτητη προϋπόθεση για να παρθεί το βιβλίο είναι να πιστεύεις και συνιστώ σε κάθε πιστό να το αγοράσει. Είναι ίσως η καλύτερη επένδυση μου σε βιβλίο, το οποίο δεν περίμενα στην αρχή να είναι τόσο καλό.

Το βιβλίο πρόκειται για μια αυτοβιογραφία του Κοντρεάνου, εξηγώντας την δράση και την ιδεολογία του. Πριν το αγοράσω είχα αρκετές προσδοκίες και εν τέλει οι προσδοκίες αυτές επαληθεύτηκαν και με το παραπάνω! Παρατηρείς την πολιτική πορεία ενός αγνού Χριστιανού εθνικιστή, από το φοιτητικό κίνημα μέχρι την ίδρυση της Σιδηράς Φρουράς. Δεν γίνεται να μην διαβάσεις το βιβλίο και να μην πάρεις δύναμη από τον Κοντρεάνου και τους συναγωνιστές του, οι οποίοι παρά τις τρομερές αντιξοότητες, παρά την λασπολογία του τύπου και παρά τα πενιχρά υλικά-οικονομικά μέσα, κατάφεραν να γεννήσουν ένα από τα καλύτερα ευρωπαϊκά εθνικιστικά κινήματα. Ειδικά σήμερα που ο Εθνικισμός διώκεται από παντού (από τους νεοφιλελε μέχρι τους μαρξιστές), το βιβλίο καθίσταται πιο επίκαιρο από ποτέ. Παρότι μιλάμε περί της Ρουμανίας του 1920-1930, πολλές καταστάσεις που περιγράφει ο Κοντρεάνου. Ο Ρουμανικός εθνικισμός εν ολίγοις είναι η πολιτική έκφανση της Ρωμιοσύνης (δηλδ Πίστις και Έθνος). Τέλος συνειδητοποιείς γιατί μισούσαν παλιά τους Εβραίους. Με λίγα λόγια οι εθνικιστές τότε μισούσαν τον καπιταλισμό και τον μαρξισμό. Ε οι Εβραίοι κατόρθωσαν να είναι και οι καπιτάλες της εποχής, αλλά και οι πιο θερμοί μαρξιστές. χωρίς φυσικά να δικαιολογεί αυτό τα εγκλήματα εναντίον τους που έγιναν.
Πραγματικά αξίζει να το αγοράσει οποιοσδήποτε ανήκει στον "Εθνικιστικό χώρο" και θέλει να αναπτύξει την εθνοκεντρική κοσμοθεωρία του, καθώς ο Κοντρεάνου βρήκε μια Ρουμανία όπου "δεν κινούταν τίποτα" στις τάξεις των εθνικιστών και την άφησε με ένα δυνατό, οργανωμένο και πειθαρχημένο κόμμα, το οποίο αναδείκνυε συνεχώς την Πίστη προς τον Χριστό και την Αγάπη προς το Έθνος.


La rivoluzione è come il vento και Τιμή μας η Πίστη!

Δυστυχώς θα έχω μια έτσι πιο "αιρετική", εν συγκρίσει με τις άνωθεν κριτικές, άποψη για το συγκεκριμένο έργο. Ο Ζορμπάς ως alter ego του Καζαντζάκη πράγματι καταφέρνει να δείξει ότι πολλές φορές στην απλότητα κρύβεται η ουσία, χωρίς πολλές σκέψεις και αναλύσεις επί αναλύσεων. Αυτή η αγωνία του Καζαντζάκη να μην προτιμήσει, όπως λέει κι ο ίδιος, "ένα καλό βιβλίο για τον έρωτα αντί για την βίωση του", είναι νομίζω κάτι που απασχολεί τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι περισσότερο της θεωρίας και κάθονται πολλές ώρες πάνω από βιβλία. Ωστόσο ο Ζορμπάς (και γενικά το βιβλίο) είναι ένα προϊόν της σύγχρονης ευρωπαϊκής διανόησης, όπως φαίνεται και στο έργο του Καμύ "ο Επαναστατημένος άνθρωπος". Δηλαδή το έργο διακατέχεται από έναν μηδενισμό (αν και ιδιαίτερα δυναμικό), μια άκρως υλιστική θεώρηση των πραγμάτων, τον διεθνισμό (-μηδενισμού της σημασίας της πατρίδας και του έθνους) και φυσικά την αθεϊα. Ο Ζορμπάς είναι ο συνηθισμένος άνθρωπος, χωρίς αξίες και ιδανικά, που θα σου πει ότι η ουσία της ζωής είναι λίγο καλό κρασί και μερικές ωραίες γυναίκες..., το οποίο το βρίσκω τουλάχιστον ρηχό. Από όσο καταλαβαίνω στο πρόσωπο του Ζορμπά ο Καζαντζάκης βρήκε τον Υπεράνθρωπο του Νίτσε, ωστόσο όπως λέει χαρακτηριστικά κι ο ίδιος ο Ζορμπάς σε μια φάση: "είμαι δυστυχισμένος". Στο τέλος της ημέρας, παρά την "τρέλα που κουβαλάει", τις όμορφες γυναίκες, το κρασί και την καλή παρέα, ο Ζορμπάς καταλαβαίνει ότι δεν έχει βρει το Ιδανικό, το Απόλυτο, κυνηγάει τα εφήμερα και τα περιορισμένα σε χρόνο και αξία αγαθά. Τέλος καταλαβαίνω πραγματικά γιατί έγινε ο αφορισμός του συγγραφέα, αφού δεν δείχνει κανέναν σεβασμό προς την Εκκλησία ή τον Θεό, σε σημείο που η λέξη βλασφημία να είναι λίγη. Γενικά ένιωθα πάρα πολύ κατά την ανάγνωση αυτού του βιβλίου αυτό που είχε πει ο Άγιος Νεκτάριος: "Προσπαθούν μερικοί να κάνουν το φως σκοτάδι και το σκοτάδι φως". Όπως και να έχει εγώ το βρήκα ένα άκρως ενδιαφέρον βιβλίο και σίγουρα κάποια στιγμή στο μέλλον θα πάρω τα υπόλοιπα έργα του Καζαντζάκη.

Νομίζω δεν έχω ξαναδιαβάσει κάτι που να περιγράφει καλύτερα την φιλοσοφική αναζήτηση ενός ανθρώπου και την φιλοσοφία εν γένει.
Ξυπνάς ένα πρωί και είσαι καταδικασμένος, ενώπιον της ίδιας σου της ύπαρξης, χωρίς να σε ρωτήσει κανένας για το άμα θέλεις να μπεις σε αυτήν την δίκη. Με την τελευταία να διαρκεί χρόνια, προσπαθώντας να καταβάλεις υπέρογκες προσπάθειες για να κερδίσεις κι άλλο χρόνο, διαβάζοντας και συμμετέχοντας, αλλά παραμελώντας ταυτόχρονα τα υπόλοιπα πράγματα στην ζωή σου. Η πορεία δηλαδή κάποιου που αρχίζει και ασχολείται σοβαρά με την φιλοσοφία. Είναι στα ίδια πλαίσια της μεταμόρφωσης, δηλαδή της αρχής αυτής της αναζήτησης, αλλά φυσικά σε ένα πιο προχωρημένο στάδιο. Ο Κάφκα έχει καταφέρει να κερδίσει με μικρά βιβλία, όλον τον λογοτεχνικό κόσμο και κυρίως να είναι η παρηγοριά κάθε εναλλακτικά σκεπτόμενου ανθρώπου.

Ένα μικρό αλλά ταυτόχρονα φανταστικό βιβλίο. Ποτέ μου δεν είχα διαβάσει Ντοστογιέφσκι, πλην κάτι αποσπασμάτων. Προσωπικά ήταν ένα βιβλίο που με άγγιξε ιδιαίτερα καθώς είδα πολλά στοιχεία μου στον πρωταγωνιστή. Το κακό σημείο είναι πως αφότου συνειδητοποίησα ότι πολλές σκέψεις, στοχασμοί και προβληματισμοί μου είναι ίδιοι με του πρωταγωνιστή, κατάλαβα πως ο (αντι)ήρωας δεν βρίσκεται απλά βουτηγμένος στα σκατά, αλλά κάνει ολόκληρο ύπτιο... Μου έφερε εν ολίγοις μια πολύ ωραία και βαρβάτη υπαρξιακή κρίση και με έκανε να σκεφτώ, πολύ και βαθιά, και να συνειδητοποιήσω πόσο λάθος ήμουν τα τελευταία χρόνια σε βασικούς τομείς μου στις διαπροσωπικές σχέσεις. Δεν ξέρω άμα πολλοί το παθαίνουν διαβάζοντας αυτό το βιβλίο αλλά εγώ κυρίως ταυτίστηκα με την σχέση του με τους ανθρώπους, πως τους βλέπει και πως του συμπεριφέρονται, αλλά και στα αιτία της όλης συμπεριφοράς του (η βαρβάτη υπαρξιακή κρίση που λέγαμε...). Γενικά δύο λέξεις κλειδιά είναι η μοναχικότητα (που καταλήγει από μια πνευματική μοναξιά σε μια σχεδόν απόλυτη μοναξιά) και η ανθρωπαρέσκεια. Δεν κάνει μεγάλες ψυχολογικές αναλύσεις αλλά πάει αρκετές φορές βαθιά στον τομέα του Γνώθι Σαυτόν (της αυτογνωσίας). Όπως είπε κι ο Ίψεν στην Αγριόπαπια :" Είναι χρήσιμο κάπου-κάπου να βουτάει κανείς στα πιο βαθιά σημεία της ύπαρξης...". Είναι μόλις 100 σελίδες και αρκετά φθηνό όποτε δεν βρίσκω τον λόγο κάποιος να μην το πάρει. Τέλος μαζί το βιβλίο θα μπορούσα να το συνδυάσω με την Αγριόπαπια του Ίψεν σε ένα βαθμό όσον αφορά την μοναχικότητα, στον τομέα των ταινιών με το Detachment και στον μουσικό με τα κομμάτια των FFC και συγκεκριμένα το "Απομακρύνθηκα" και το "Ποιος δαίμονας".Μπορεί φυσικά κάποιος να το βρει ένα απλά σχετικά ωραίο βιβλίο ή ακόμα κι αδιάφορο, καθώς δεν από τα έργα που διαβάζεις μόνο κι μόνο για να επιβεβαιώσεις ότι είναι αριστουργήματα.

Από τότε που άρχισα να διαβάζω Νίτσε είχε την απορία γιατί απεχθάνεται τον Χριστιανισμό και φυσικά πήρα την απάντηση μου σε αυτό το βιβλίο. Σε πολλά σημείο το έργο είναι πολύ ενδιαφέρον και σε άλλες ο Νίτσε το χάνει. Ο Νίτσε ως γνωστόν ήταν ΛΊΓΟ εγωιστής, κι θεωρώ είναι μια από τις αιτίες που δεν αρέσει ο Χριστιανισμός, καθώς ένας αμόρφωτος χωριάτης που δεν ξέρει καν να διαβάζει, μπορεί να είναι καλύτερος Χριστιανός από τον Πατριάρχη. Ο ίδιος τον αξιολογεί ως μια "θρησκεία" σαν τις άλλες, ενώ στην πραγματικότητα είναι πίστη εξ αποκαλύψεως. Και τις μεγάλες στιγμές προσπαθεί να τις εκμηδενίσει όπως όταν προσπαθεί να αποδείξει ότι λίγο-πολύ ο Παύλος ήταν ένας ψεύτης λαοπλάνος που δεν είδε τίποτα και πως στην πραγματικότητα οι μεταγενέστεροι Χριστιανοί "εφήυραν" την Ανάσταση του Χριστού. Ε σαν να λέω πως ο Μαρξ που έγραψε το κομμουνιστικό μανιφέστο στην πραγματικότητα δεν ήταν κομμουνιστής...Δεν πρέπει φυσικά να ξεχνάμε πως ο Νίτσε έβγαζε συμπεράσματα από όσα έβλεπε κι άκουγε από τους Καθολικούς-προτεστάντες, και πως δεν είχε έρθει σε επαφή με την Ορθοδοξία. Για αυτό όταν λέει Χριστιανισμός στην πραγματικότητα είναι σαν να λέει Ρωμαιοκαθολικισμός ή όταν λέει Χριστιανοί να λέει Καθολικοί. Παρόλ\' αυτά είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, το οποίο καλό θα ήταν κάθε πιστός και όποιος δεν πιστεύει να το διαβάσει για να ακούσει και αυτή την άποψη.Η έκδοση είναι καταπληκτική. Δεν ξέρω πως γίνεται να βγάζεις ένα βιβλίο με τόση ποιότητα (όσον αφορά το υλιστικό κομμάτι) εν μέσω κρίσης. Τέλος "η σύγχρονη διανόηση φέρνει σύγχυση και συσκότιση αντί να δίνει φώτιση!" όπως λέγανε κι οι Terror X Crew...

Ένα πραγματικά πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, το οποίο πραγματεύεται την "επανάσταση", τις επαναστάσεις των τελευταίων αιώνων στην Ευρώπη και γενικότερα την σύγχρονη ευρωπαϊκή διανόηση. Ο Καμύ βλέπει το 1950 μια κατεστραμμένη Ευρώπη τόσο υλικά, όσο κι πνευματικά και πρακτικά αναρωτιέται γιατί φτάσαμε ως εδώ, στο απόλυτο Μηδέν. Πάει λοιπόν από την αρχή. Από τον διαφωτισμό και την γαλλική επανάσταση ως τον φασισμό του Μουσολίνι κι τους Μπολσεβίκους-κομμουνιστές. Συνειδητοποιεί πως μετά τον "Διαφωτισμό" στην ευρωπαϊκή διανόηση κυριαρχεί αυτό που κατάλαβε στα τέλη του 19ου αιώνα ο Νίτσε ότι "Ο Θεός πέθανε". Δηλαδή φτάσαμε στην κατάργηση της ηθικής, των αξιών και κυρίως του Θεού (παρότι ο ίδιος δήλωνε αθεϊστής). Δεν είναι τυχαίο μάλιστα που οι πρωτεργάτες της Γαλ.επανάστασης ήθελαν να καταργήσουν την θρησκεία ή πως ο Μουσολίνι,ο Χίτλερ και ο Στάλιν ήταν άθεοι... Τώρα το κατά πόσο έχουμε αλλάξει από το 1950 και έχουμε ξετινάξει από πάνω μας αυτόν τον μηδενισμό είναι άλλη συζήτηση. Τώρα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αποτελεί ένα καθαρά φιλοσοφικό δοκίμιο, παρότι γενικά έχει απλό λεξιλόγιο και ο καθένας μπορεί να το διαβάσει. Το δύσκολο κομμάτι είναι πως αναφέρει μεγάλα έργα και φιλοσόφους-στοχαστές, τους οποίους κάποιος ενδεχομένως να μην τους ξέρει. Για αυτό πρέπει να αφοσιωθείτε στο βιβλίο κι όταν αναφέρει ένα βιβλίο πχ το "ο μοναδικός και η ιδιοκτησία" Στίρνερ, καθίστε, ψάξτε λίγο-πολύ τι είπε. Φυσικά δεν γίνεται να το διαβάσετε κατευθείαν αλλά να έχετε μια ιδέα. Ταυτόχρονα αυτό αποτελεί ένα μεγάλο θετικό, καθώς μαθαίνεις πολλά ονόματα και έργα τα οποία δεν τα ήξερες και μπορούν να διευρυνθούν οι πνευματικοί σου ορίζοντες. Τέλος η έκδοση είναι ιδιαίτερα ποιοτική, κι όσον αφορά το εξώφυλλο όσο και την ποιότητα των φύλλων. Αξίζει πάρα πολύ και θα βοηθήσει αρκετά τον μέσο αναγνώστη βιβλίων φιλοσοφίας, χωρίς ο ίδιος να δυσκολευτεί. Απλά θα πρέπει να είσαι προσεκτικός και να δώσεις την δέουσα προσοχή

Δεν θα αναφερθώ στο περιεχόμενο ή το πόσο σημαντική είναι η Καινή Διαθήκη, γιατί νομίζω είναι αυτονόητο. Θα μιλήσω κυρίως για την έκδοση. Σκληρόδετη με πάρα πολύ ποιοτικό χαρτί και με ακόμη ποιοτικότερη μετάφραση! Πραγματικά σε βοηθάει σε κάποια δύσκολα σημεία η μετάφραση, ενώ τα ερμηνευτικά του σχόλια είναι φανταστικά. Σε διαφωτίζουν σε ζητήματα που δεν καταλάβαινες , αλλά και σε αυτά που νόμιζες ότι καταλάβαινες (πχ στο χωρίο περί Βλασφημίας προς το Άγιο Πνεύμα). Η γραμματοσειρά και η ταξινόμηση της μεταφράσεως και του πρωτότυπου κειμένου είναι ιδιαίτερα καλή, βοηθώντας κι αυτούς που θέλουν να διαβάσουν μόνο το πρωτότυπο αλλά κι αυτούς που θέλουν στην αρχή μόνο την μετάφραση. Συγχαρητήρια πραγματικά για τους ανθρώπους που συνέβαλαν σε αυτή την προσπάθεια, να εκδώσουν αυτό το Βιβλίο όπως του αρμόζει(γιατί υπάρχουν κάτι εκδόσεις της Καινής Διαθήκης που είναι για γέλια, πχ χωρίς μετάφραση...)


Υ.Γ. Σέβας...σ\'αυτούς που ακούνε την σάλπιγγα.

Πρώτη φορά διάβασα ένα τέτοιο βιβλίο, θεολογικού χαρακτήρα, τυχαία μάλιστα εξαιτίας ενός τραγουδιού που μου άρεσε [Μαξ(Πάθη και Αρετές του Αρτέμη Φανουργιάκη).Το βρήκα λοιπόν τυχαία σε μια δανειστική βιβλιοθήκη και το πήρα. Να πω την αλήθεια δεν είχα και τις καλύτερες προσδοκίες στην αρχή...Ωστόσο αφότου το τελείωσα μπορώ με βεβαιότητα να πω πως είναι από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει και ίσως το βιβλίο που με βοήθησε περισσότερο μέχρι τώρα στην ζωή. Ο Παίσιος στο βιβλίο μιλάει με απλό και κατανοητό τρόπο ώστε να μπορούν όλοι να το διαβάσουν. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μόρφωση, απλά να έχει τελειώσει κάποιος το γυμνάσιο. Ταυτόχρονα παρά την φαινομενική απλότητα κρύβει ένα τεράστιο πνευματικό βάθος. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερα εντύπωση είναι πως στην πραγματικότητα ο Παίσιος έχει σε ορισμένες θέσεις την ίδια άποψη με τον Νίτσε, πχ ότι ο άνθρωπος πρέπει πρώτα από όλα να επαναστατήσει εκ των έσω, να επαναστατήσει ενάντια στον παλιό του εαυτό, όμως υπάρχει μια τεράστια διαφορά αυτων των δύο, κι αυτή είναι πως ο Παίσιος σου προτείνει λύσεις και δεν σου παρουσιάζει μόνο το πρόβλημα. Προσωπικά νιώθω πως έχω βελτιωθεί σαν χαρακτήρας, προσπαθώ να είμαι λίγο πιο αλτρουιστής, να συμπεριφέρομαι καλύτερα στους γύρω μου, χωρίς φυσικά να τα κάνω όλα τέλεια. Με βοήθησε να αλλάξω την καθημερινή μου συμπεριφορά προς το καλύτερο, σε μια εποχή που από όσο καταλαβαίνω τώρα δεν ήμουν κι ο καλύτερος άνθρωπος...Ούτε τώρα είμαι φυσικά, όμως προσπαθώ πραγματικά εν αντιθέσει με τότε. Τέλος αναφέρεται σε τόσα πολλά ζητήματα κυρίως της καθημερινότητας και της σχέσης μας με τους άλλους (αναφέροντας πολλές φορές λάθη που έκανε στην ζωή του, για να γίνουμε εμείς καλύτεροι) και στην ταπεινοφροσύνη , η οποία αποτελεί το Άλφα και το Ωμέγα για την ζωή ενός ανθρώπου. Ένα πραγματικό διαμάντι, Ειδικά για όσους παλεύουν με τα πάθη και τις επιθυμίες τους (γίνεται αντιληπτό κι από τον τίτλο).

Πραγματικά είναι βιβλίο που αξίζει τα λεφτά του. Διέπεται από καθαρή και ορθή σκέψη, έξυπνες ιδέες, αιτιολογημένη (με επίσημα στοιχεία) επιχειρηματολογία, από ανθρωπισμό και πατριωτισμό. Το συνιστώ σε οποιονδήποτε άνθρωπο είναι υγεία σκεπτόμενος και μετά την ανάγνωση του συνειδητοποιείς την κατάσταση που βρισκόμαστε, με τον συγγραφέα σε καμία περίπτωση να μην χαιδεύει τα αυτιά κάποιων περί του μεταναστευτικού, αφού κι ο ίδιος έχει επισκεφθεί και συνομιλήσει με (παράνομους)μετανάστες και πρόσφυγες. Αυτό το κλισέ" Άμα όλοι (οι ευρωπαίοι)είχαν διαβάσει αυτό το βιβλίο ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος" ισχύει 100% για αυτό το βιβλίο.

Όλοι γράφουν πόσα πράγματα για το συγκεκριμένο επομένως εγώ θα αρκεστώ σε μερικές προτάσεις. Αφότου το διαβάσεις θα αλλάξουν άρδην οι πεποιθήσεις σου για όλο τον κόσμο, για το κράτος και ειδικότερα την σχέση σου με την εξουσία. Θα αμφισβητείς τα πάντα, κάθε σου μικρή ή σημαντική πράξη-στάση ζωής.Δυστυχώς παρατηρείς ότι το 90% που λέει ισχύει 100% σήμερα...Για αυτό ίσως να μην φταίει κάποια "ελιτ" ή κάποιο κόμμα, αλλά η δικιά μας, η ανθρώπινη βλακεία. Τέλος Πολλοί διαβάζοντας το ταυτίζονται με τον πρωταγωνιστή. Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι από εμάς είμαστε σαν τον Παρσον.

Δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να πάρει κάποιος το συγκεκριμένο βιβλίο. Γενικότερα υπάρχει αυτό το "κύμα" του να διαβάζουν αρκετοί κάποιο βιβλίο περί κάποιου συγγραφέα, παρά να διαβάσουν τα ίδια τα κείμενα του. Πχ παρατηρώ πως υπερβολικά πολλοί έχουν διαβάσει το όταν Έκλαψε ο Νίτσε, παρά το κλασικό έργο του Νίτσε το Τάδε Έφη Ζαρατούστρα (που είναι και στα ίδια λεφτά). Δηλαδή 1000 φορές καλύτερα κάποιος να πάρει με τα ίδια λεφτά(άντε κι μερικά ευρώ παραπάνω) 1-2 βιβλία του Νίτσε, τα οποία τα έχει γράψει Ο ΊΔΙΟΣ, παρά αυτό. Εγώ για αυτό προτείνω κυρίως τις Εκδόσεις Γουτεμβέργιος.
Επίσης ο Νίτσε όσο φιλόσοφος είναι, είναι και λογοτέχνης-ποιητής. Επομένως είναι το πως τον ερμηνεύει ο καθένας. Άμα βάλουμε σε 10 ανθρώπους να διαβάσουν Νίτσε θα ακούσουμε 50 διαφορετικές απόψεις πάνω σε μια φράση. Με τέτοια βιβλία, καλώς ή κακώς, περιορίζεσαι στην οπτική και την αντίληψη του συγγραφέα και δεν αποκτάς δικιά σου άποψη,όπου στην τελική αυτός είναι ο σκοπός του Νίτσε. Ο Νίτσε δεν θα σε πάρει από το χέρι να περάσεις απέναντι τον δρόμο, αλλά θα σου δώσει μερικές οπτικές, μερικές συμβουλές και απόψεις για το πως θα μπορούσες να το πράξεις αυτό, αλλά στο κάνει ταυτόχρονα ξεκάθαρο, πως ΜΌΝΟΣ σου θα ΠΡΈΠΕΙ να περάσεις τον δρόμο.
Τώρα για δοκίμια περί Νίτσε, εγώ είχα διαβάσει και μου άρεσε ιδιαίτερα το: Ντοστογιέφσκι εναντίον Νίτσε, στα πρόθυρα του Μηδενισμού, διότι ο συγγραφέας παρέθετε αρκετά αυτούσια κομμάτια του βιβλία και έκανε ξεκάθαρο το πότε απλώς έκφερε την άποψη του κι όχι είτε του Νίτσε είτε του Ντοστογιέφσκι

Ο Γιαννόπουλος ίσως είναι ο μεγαλύτερος διανοητής που είχε ποτέ η σύγχρονη Ελλάδα, διότι όλοι οι νεότεροι του του βγάλανε το καπέλο και επηρεάστηκαν από αυτόν (πχ Παλαμάς, Ελύτης, Δραγούμης, Σικελιανός κ.α). Δίχως πολιτική ιδεολογία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι και πολιτικός ο λόγος του, βάζει τα πράγματα σε μια σειρά ,όπως κανένας άλλος, για τα πάντα. Ισχύει στην περίπτωση αυτού του βιβλίου το κλισέ: Άμα όλοι οι Έλληνες το διάβαζαν, η Ελλάδα θα ήταν καλύτερη. Φυσικά καλό θα ήταν κάποιος να (έχει)διαβάσει πριν ή και μετά την ανάγνωση αυτού του βιβλίου και τα βιβλία του Δραγούμη όπως το Όσοι Ζωντανοί ή τον Ελληνικό πολιτισμό, καθώς αυτοί οι δύοι είναι οι κύριοι εκφραστές του λεγόμενου ελληνικού πατριωτικού ρομαντισμού.
Τώρα η έκδοση κάνει μόλις 10 ευρώ παρότι έχει όλα τα κείμενα του, πράγμα που την κάνει πολύ value for money ενώ είναι και αρκετά αξιόλογη σε θέμα ποιότητας (και εξωφύλλου και φύλλων). Την συνιστώ.

Οι περισσότεροι από εσάς έχετε ακούσει τον Κύρο από κανα άγνωστο στα αρχαία στο Λύκειο. Ο Κύρος ήταν πριν κάτι φεγγάρια ο βασιλιάς της Περσικής Αυτοκρατορίας (σαν να λέμε το 100πΧ Ρωμαική Αυτοκρατορία ή σήμερα ΗΠΑ). Ο Ξενοφών, πολύ απλά και κατανοητά, διηγείται την ζωή του Κύρου, την παιδεία του. Τώρα θα πει κάποιος: Ε στα @@ μου η ζωή του Κύρου. Όμως δεν είναι έτσι. Οποιοσδήποτε σήμερα μπορεί να πάρει πάρα πολλά χαρακτηριστικά από την τρομερή προσωπικότητα του Κύρου, πχ έτρωγε όσο οι στρατιώτες του, ήταν φουλ ευγενικός, πάντα πρώτος στην μάχη, γενναιόδωρος. Όλα αυτά φαίνονται μέσα από διάφορα περιστατικά. Είναι σαν να λέμε ένας Μέγας Αλέξανδρος της Περσίας, όμως για τον Μέγα δεν έχουμε κάτι αντίστοιχο (δυστυχώς).Ο καθένας μπορεί να γίνει καλύτερος στην καθημερινότητα του και στην προσωπικότητα του γενικότερα μέσω αυτού του προτύπου, το οποίο είναι εν πολλοίς άγνωστος σε εμάς.
Ίσως κάποιοι αναρωτηθούν άμα ήταν έτσι όντως ο Κύρος ή μέσα στον ενθουσιασμό και την αγάπη του ο Ξενοφών έβαλε μερικά γεγονότα που δεν συνέβησαν ή έγιναν κάπως διαφορετικά. Νομίζω ελάχιστη σημασία έχει αυτό. Ακόμα και να ήταν ψεύτικη η εικόνα που μας δίνει για τον Κύρο που είναι το κακό; Ο Αχχιλέας και ο Οδυσσέας μπορεί να μην ήταν έτσι, ο Ηρακλής να μην υπήρξε ποτέ αλλά αυτό δεν τους χαμηλώνει την αξία που μπορούν να μας προσφέρουν. Αξίζει άμα κάποιος έχει τα χρήματα να το αγοράσει, ειδικότερα άμα του αρέσει να αντλεί στοιχεία και να εμβαθύνει στις Μεγάλες Προσωπικότητες.

Αυτό το βιβλίο θα το βρει υπερβολικά χρήσιμο ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που θέλει να ακούσει και την άλλη πλευρά. Ο Μπογιόπουλος εκφράζει τελείως την κουμουνιστική οπτική, βάζει ΠΆΡΑ ΠΟΛΛΆ αποσπάσματα από λόγια του Μαρξ και του Λένιν, δίνοντας σου να καταλάβεις πως σκέφτονται (Αρκετοί αριστεροί στο ιντερνετ το προτείνουν κιόλας από όσο έχω δει).
Τώρα εκεί σταματάει η αξία του, καθώς τα επιχειρήματα...Πχ θεωρεί πως επειδή είχε κρίσεις ο καπιταλισμός είναι κακός και άχρηστος. Που η κρίση τι είναι; Κάνουμε ένα βήμα πίσω και ελέγχουμε, ΕΠΑΝΑΞΙΟΛΟΓΟΎΜΕ, τι έχουμε κάνει λάθος. Αυτό στο χωριό μου λέγεται αυτοκριτική. Εντελώς τυχαία ποτέ καμία σοσιαλιστική χώρα δεν είπε πως βρίσκεται σε κρίση...Αλλά αφού δεν ήταν ποτέ σε κρίση(άρα όλα ήταν τέλεια) γιατί έπεσε ο υπαρκτός Σοσιαλισμός; Ή προσπαθεί να συνδέσει την διαφθορά με τον καπιταλισμό καθε\'αυτό, πράγμα πανέξυπνο. Ειδικότερα άμα σκεφτεί κάποιος πως στην ΕΣΣΔ άμα δεν ήσουν κουμουνιστής (οτιδήποτε πιο δεξιό από τον Στάλιν) τότε δεν είχες καμία κοινωνική ανέλιξη, καθώς έτσι είναι δομημένο το σύστημα, για να είναι ασφαλές, αφού όλα περνάνε από το κόμμα, άρα πρέπει όλοι να είναι κομματόσκυλα. Γενικότερα είναι και λίγο άσχημο το να βλέπεις μεγάλους ανθρώπους, ενώ έχουν βιώσει την πτώση του τείχους του Βερολίνου να υποστηρίζουν αυτό το σύστημα, αλλά εντάξει ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Τέλος λέει για το πλασματικό κεφάλαιο που όντως ισχύει και είναι πρόβλημα μετά το 1971, αλλά...Πάλι επειδή τυπώνονται παραπάνω από ότι πρέπει χρήματα πρέπει να ρίξουμε τον καπιταλισμό; Αρκετά ρηχό βιβλίο, ακόμα και άμα ξεχάσουμε την ιστορία, άμα απλά το δούμε με ηθική ματιά (πχ ποιοι κάνουν αυτοκριτκή και ποιοι όχι). Για τα λεφτά του είναι καλό, για να δεις την αριστερή-κουμουνιστική οπτική και να διαβάσεις πράγματα που δεν θα σκεφτόσουν και να ξες τι υποστηρίζουν.

Καταλαβαίνω πως κάποιοι έχουν σαν το ευαγγέλιο τους το βιβλίο αυτό για τους χ ψ λόγους. Όμως μιλάμε για ένα βιβλίο το οποίο γράφτηκε 150 χρόνια πριν, όταν η τεράστια πλειοψηφία του κόσμου δεν είχε λεφτά για να ζήσει και συγκατοικούσε μια μερικές δεκάδες αρουραίων. Σε μια εποχή που οι άνθρωποι δούλευαν 12 ώρες την ημέρα, σε συνθήκες σαν να ήταν δούλοι στην αρχαιότητα και με κανένα απολύτως εργατικό δικαίωμα. Τότε βάζανε τα μικρά παιδιά να δουλέψουν τα εργοστάσια γιατί μπορούσαν να χωθούν στο εσωτερικό των σωλήνων και να κάνουν πιο εύκολα την δουλειά από έναν ενήλικα, οπού φυσικά υπερβολικά πολλά πέθαιναν. Τώρα...Άμα νομίζουμε πως ο καπιταλισμός τότε έχει καμία σημασία με τον σημερινό...Τώρα πια από 50% που ήταν το 1950 το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν στην φτώχια έχει φτάσει σε 10% (!) και συνεχίζει να πέφτει. Εδώ οι Κινέζοι που ανέκαθεν ήταν ένας λαός που πέθαινε κυριολεκτικά από την πείνα, τώρα πια λόγω του καπιταλισμού η νούμερο ένα αιτία θανάτου ήταν από το πολύ φαί! Άμα πράγματι πιστεύει επομένως κάποιος πως αυτό το βιβλίο έχει πραγματικά κάτι ουσιώδες να μας δώσει τότε απλά ή είναι κολλημένος ή έχει αρνητικό iq. Έχει φυσικά μια ιστορική χρησιμότητα, καθώς παρατηρείς πως ήταν η κατάσταση τότε στην Ευρώπη, αλλά μέχρι εκεί, για αυτό και το ένα αστεράκι, διότι δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι με κάτι, αφού όλα τα βιβλία έχουν κάτι θετικό να μας δώσουν. Έχει ακόμα μια θέση αυτό το βιβλίο στην παγκόσμια βιβλιογραφία, κυρίως επειδή όπως προείπα κάποιοι είναι κολλημένοι με μια ιδεολογία, ότι και να γίνει, ακόμα και όταν έπεσε το τείχος του Βερολίνου... Τέλος άμα κάποιος πιστεύει πως αυτό το βιβλίο είναι κοινωνιολογικό ή οικονομικό τότε...Είναι ένα καθαρά ιδεολογικό βιβλίο, όπως και όλο το έργο του Μαρξ, από το Κεφάλαιο μέχρι τον Διαλεκτικό Υλισμό. Δηλαδή δεν θέλει να βρει την αλήθεια. Θεωρεί πως την έχει βρει και επιχειρηματολογεί (μερικές φορές)για να σε πείσει πως αυτός έχει δίκαιο. Ο καθένας φυσικά επιλέγει άμα θα συμφωνη΄σει ή όχι.

Ένα αρκετά καλό βιβλίο για όποιον θέλει να αρχίσει να ασχολείται με την σύγχρονη ελληνική ιστορία, αν και η συγγραφέας ξεχνάει να κάνει ξεχωριστό κεφάλαιο για περιοχές όπως πχ Κύπρος ή Β.Ήπειρο

Η συγκεκριμένη είναι μια υπερβολικά καλή έκδοση. Είναι από αυτές τις σύγχρονες, με τα μαλακό εξώφυλλο που είναι όμως εξαιρετικής ποιότητας, όπως και τα φύλλα. Γενικότερα η έκδοση είναι η καλύτερη στην αγορά (πλην αυτή του Γουτεμβέργιου, όμως αυτή κάνει 26 ευρώ και είναι ιδιαίτερα τσιμπιμένη τιμή, τουλάχιστον για όποιον έχει περιορισμένο μπατζετ για βιβλία).
Τώρα για τον Καρυωτάκη...Ποιος είμαι εγώ που θα εκφέρω και άποψη. Εγώ τον χαρακτηρίζω "ερωτικό φιλόσοφο", καθώς αναλύει τόσο καλά τον έρωτα και καταφέρνει να περιγράψει τα απερίγραφτα(σχεδόν κάθε ποίημα του έχει ή ως κεντρικό θέμα τον έρωτα ή έχει κάποια ερωτικά στοιχεία). Η εύκολη λύση είναι απλά να πει κάποιος πως είναι ένας καταθληψάκιας...Όντως αρκετά ποιήματα του δεν είναι ευχάριστα, αλλά πίσω από όλον αυτόν τον πεσιμισμό, κρύβονται πολλές Ποιηματάρες, με π κεφαλαίο (ειδικά άμα είχες μια πρόσφατη ερωτική απογοήτευση, τότε θα ενθουσιαστείς ακόμα περισσότερο με τον Καρυωτάκη και θα σου κολλήσει γάντι)

Να πω πως πρώτη φορά διάβαζα βιβλίο που ασχολείται μόνο με τον τομέα της ψυχολογίας. Το βιβλίο είναι σχετικά μικρό, χωρίς να είναι ιδιαίτερα δύσκολο ή απαιτητικό απλά πρέπει να είσαι 100% συγκεντρωμένος σε ότι λέει. Στο βιβλίο ο Φρόιντ αναφέρει διάφορα περιστατικά της καθημερινότητας, δείχνοντας μας πως και το πιο απλό πράγμα έχει λόγο ύπαρξης και στο τέλος οδηγεί σε μεγάλα συμπεράσματα, γενικότερα για τον εγκέφαλο-νου μας.
Τώρα για τον Φρόιντ, καταλαβαίνεις μέσα από αυτό το βιβλίο πως είναι διάνοια, είναι ακομπλεξάριστος καθώς αναφέρει ιστορίες με τα παραδείγματα που δίνει χωρίς να κρύβει κάτι ακόμα κι αν χαλάει την εικόνα του ή πάντα λέει πως: Δεν το έχω πρωτοδιατυπώσει εγώ αυτό αλλά ο τάδε (ακόμα κι αν είναι άγνωστος εκείνος ο ψυχολόγος). Με ένα ύφος οικείο, εκλαικευτικό χωρίς όμως να χάνει την επιστημονικότητα του.

Υπερβολικά μέτριο βιβλίο. Ο Σοπενχαουερ το μόνο που κάνει είναι να βάζει σε μια σειρά "κανόνες της ζωής" όπου ήδη ξέρει ο καθένας μας, είτε βιωματικά είτε με την σκέψη.
Δεν υπάρχει λόγος κάποιος να το αγοράσει, ειδικά άμα έχει διαβάσει δύο τρία πράγματα για φιλοσοφία, αλλά και κάποιος που δεν ξέρει τίποτα, ας Πάρει καλύτερα Νίτσε, Μάρκο Αυρήλιο, Αριστοτέλη. Για να καταλάβει κάποιος την μετριότητα του βιβλίου αρκεί μόνο αυτό: Ο Σοπεναχαουερ παραθέτει αρκετά αποφθέγματα από τις Επιστολές του Σενέκα προς τον Λουκιλιο, και πραγματικά είναι άκρως πιο ενδιαφέρουσα από αυτά που λέει ο Σοπεναχαουερ... Δηλαδή μερικά "συμπληρωματικά" αποφθέγματα, καταλήγουν να επισκιάζουν το βιβλίο...(όπου ο Σοπεναχαουερ θεωρεί κιόλας τον Στωικισμό ως ένα από τα δύο άκρα για την αντιμετώπιση της ζωής, πράγμα υπερβολικά άτομο, καθώς μια από τις βάσεις του Στωικισμου είναι το να ακολουθείς πάντα την λογική)

Αυτό το βιβλίο είναι η καλύτερη εισαγωγή για τον Στωικισμό. Θα σε κάνει να χτίσεις τα θεμέλια μιας δικιάς σου, ξεχωριστής, ηθικής, αλλά όχι με τον αυστηρό δογματισμό αλλά πχ να λες πως πρέπει να είμαι δυναμικός, σοβαρός, δίκαιος και λογικός. Σου παραθέτει σκέψεις, τρόπο οπτικής των πραγμάτων(όπου προσωπικά δεν θα μπορούσα ποτέ να τα δω έτσι τα πράγματα), με απώτερο σκοπό να σου δώσει το έναυσμα ή βοήθεια ώστε να φτάσεις στην ψυχική γαλήνη. Επίσης πρώτη φορά συναντώ τόση συμπυκνωμένη σοφία και μπορεί να γίνει ένα εγχειρίδιο πρακτικής φιλοσοφίας, ακόμα κι αν κάποιος έχει βγάλει απλά το γυμνάσιο. Ειδικά σε περίπτωση που κάποιος είναι Χριστιανός Ορθόδοξος, θα βρει αρκετά κοινά στον στοχασμό του Αυρήλιου με αυτόν του χριστιανισμού, αλλά άμα που κάποιος δεν είναι, αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να ταυτιστεί σε μεγάλο βαθμό με το βιβλίο.
Τέλος, είναι από τα βιβλία όπου άμα πάει να πέσει ένας μετεωρίτης στην Γη και έχουμε την δυνατότητα να σώσουμε μόνο 15-20 βιβλία, σίγουρα αυτό θα είναι μέσα σε αυτά...

Μετά την ανάγνωση του συνειδητοποιείς πόσο πολύ χρησιμοποιείται για πολιτικούς-ιδεολογικούς λόγους (κυρίως από ακραίους)και πόσο πολύ το έχουν μελετήσει για να προσηλυτίσουν άτομα. Σε αυτό το βιβλίο ο Σοπεν(χ)αουερ δεν τον ενδιαφέρει να σου δείξει πως θα έχεις δίκαιο, αλλά πως θα δείχνεις ότι έχεις δίκιο, χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό.

Αυτό το βιβλίο είναι το ιδανικότερο για κάποιον που βρίσκεται σε μια φάση είτε κλείνει ένας μεγάλος-σημαντικός-δύσκολος κύκλος στην ζωή του, είτε τον έχουν πιάσει τα υπαρξιακά του, είτε βρίσκεται ή θα βρεθεί στο μέλλον σε μια κάθαρσις.
Ο Ίψεν σου εξηγεί(εκτός από τις σκόρπιες σοφίες, από δω και από κει φυσικά) όχι ποιος πρέπει να είναι ο σκοπός της ζωής, αλλά το πως θα πρέπει να είναι δομημένος, δίνοντας εν τέλει απάντηση στο γνωστό γιατί...Φυσικά χρειάζεται να εμβαθύνει κάποιος, να μάθει αρκετά για τον συγγραφέα, να δει προσεκτικά το κείμενο, ώστε στο τέλος ενώνοντας τα κομμάτια να βγάλει το τελικό παζλ.
Στα της έκδοσης, η ποιότητα του χαρτιού είναι πάρα πολύ καλή, με πάρα πολλά σχόλια, τα οποία σε βοηθάνε να καταλάβεις-εμβαθύνεις στο κείμενο, ενώ ταυτόχρονα η μετάφραση είναι εκπληκτική, κι αυτό φαίνεται μάλιστα από τα γλωσσολογικά σχόλια, οπού ο Ήρκος Αποστολίδης, εξηγεί γιατί έβαλε εκείνο και όχι το άλλο ή πως θα μπορούσε αλλιώς να μεταφραστεί. Δηλαδή μια καταπληκτική έκδοση, όπως άλλωστε μας συνηθίζουν οι εκδόσεις Γουτεμβέργιος...

Στο βιβλίο αναλύεται η πολιτική κατάσταση της χώρας και τα οικονομικά δεδομένα για το πώς φτάσαμε στο πρώτο μνημόνιο (αναλύοντας και τα επόμενα). Το βιβλίο θεωρώ πως είναι αρκετά μέτριο, διότι κάνει πολύ περιεκτική- σύντομη ανάλυση. Επίσης δίνει αρκετά περισσότερη έμφαση στο πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα πριν το 2010, αλλά μόνο δίνοντας μια γενική εικόνα της πολιτικής σκηνής (όπως προείπα, περιεκτική"ανάλυση"). Τέλος όλα αυτά τα αντιμετώπιζει ο συγγραφέας με μια ξεκάθαρα αριστερά μάτια με ότι και να συνεπάγεται αυτο. Υποθέτω πως θα χρειαζόταν να αναλύει περισσότερο τα οικονομικά ζητήματα και να μην αναφέρεται σε δευτερεύον, όπου κάνει γρήγορες αναφορές.

Ένα φανταστικό βιβλίο από πανεπιστημιακούς. Σε κάνει να καταλάβεις πόσα λίγα ξέρουμε για τον λεγόμενο "Τρίτο Κόσμο" παρότι είναι το 80% του κόσμου... "Πρέπει" κάποιος να το διαβάσει για να γνωρίζει την κατάσταση που βρίσκεται ο κόσμος σήμερα (παρότι γράφτηκε πριν 15 χρόνια). Στα του βιβλίου, είναι αρκετά ωραία και ποιοτική έκδοση και αρκετά ευκολοδιαβαστο.

Αυτό το βιβλίο μιλάει για την άτυπη "σύγκρουση" του θρησκευόμενου Ντοστογιέφσκι και του άθεου-μηδενιστή Νίτσε. Αρχικά να πω πως είναι μια αρκετά ωραία εισαγωγή στο Ντοστογιέφσκι και ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιβλίο για όποιον θέλει να εμβαθύνει στην σκέψη του Νίτσε.
Τώρα το βιβλίο στο πρώτο μέρος δείχνει πως ήρθε σε επαφή ο Νίτσε με τον Ντοστογιέφσκι, τι πίστευε για αυτόν και πως αντέδρασε πάνω σε μερικά έργα του. Στο δεύτερο (και κύριο μέρος) αναλύει τις φιλοσοφίες αυτών των δύο πνευματικών γιγάντων. Από την μια έχουμε τον Νίτσε που πιστεύει πως μόνο άμα ακυρώσουμε την έννοια του Θεού θα έρθει η πραγματική λύτρωση, δηλαδή είναι άθεος και (τελικά δημιουργικός) μηδενιστής και από την άλλη τον θρησκευόμενο Ντοστογιέφσκι, ο οποίος μέσω των λογοτεχνικών του έργων μας παραθέτει την άποψη του για κάποια φιλοσοφικά ζητήματα όπως Υπάρχει Θεός; Πρέπει να υπάρχει; Είναι καλή η ηθική κ.α, ενώ ταυτόχρονα κάνει ψυχολογική ανάλυση χαρακτήρων-καταστάσεων.Συν πως όλα αυτά τα κάνει ο συγγραφέας με μια καθαρή, ελεύθερη και αντικειμενική ματιά (καθώς δεν καταλαβαίνεις τελικά τις απόψεις του πάνω στα προαναφερθέντα ερωτήματα). Και τέλος είναι αρκετά ενδιαφέρον αυτή η σύγκρουση των δύο αυτών κόσμων μέσω μιας ψύχραιμης ματιάς

Ο Νίτσε εδώ κάνει πρακτικά μια εισαγωγή στον εαυτό του. Άμα κάποιος θέλει να ξεκινήσει με Νίτσε, καλό είναι ξεκινήσει με βάση αυτό το βιβλίο. Σχολιάζει τον εαυτό του, δείχνει την προσωπικότητα και την κορυφή του παγόβουνου που λέγεται Νιτσεική φιλοσοφία(ή καλύτερα σκοπιά).

Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία, αλλά μπορώ να πω πως με διαφορά αυτό είναι σίγουρα στο τοπ3. Δεν μου έχει τύχει σε ΌΛΟ το βιβλίο ΚΆΘΕ σελίδα να κρύβει τέτοια σοφία, προσωπικά με άγγιξε ιδιαίτερα το βιβλίο. Είναι φιλοσοφικό και ποιητικό, οπού μπορείς να το διαβάζεις συνέχεια, είτε παρατηρώντας κάποιο υπονοούμενο ή κάποια ιδιαίτερη λέξη ή γενικότερα η χρήση της γλώσσας ή απλά να το ερμηνεύσεις αλλιώς με βάση τις καινούργιες εμπειρίες που θα έχεις ζήσει ή τα καινούργια πράγματα που θα έχεις μάθει.