Με έκανε και γέλασα σε ορισμένα σημεία!
Κανονικά θα του έβαζα 3,5 αστέρια, αλλά αφού δεν γίνεται, χαλάλι του.

Σαν αστυνομικό μυθιστόρημα που είναι, ξεκινώ με την πλοκή του θεωρώντας πως είναι καλή, όχι όμως κάτι το εξαιρετικό. Οι χαρακτήρες σχετικά ενδιαφέροντες. Δεν υπάρχει όμως χώρος για εμβάθυνση των δευτερευόντων προσώπων. Δεν είναι κάτι που μου έλειψε, αλλά αναρωτιόμουν μήπως θα το εμπλούτιζε πετυχημένα.
Συνοπτικά...καλό, απλό, ευχάριστο, ενίοτε αστείο, με την δέουσα ροή αστυνομικό βιβλίο.

Ήμουν μεταξύ 1 ή 0 αστεριών. Επέλεξα το 1, γιατί θέλω να κρατήσω το 0 για βιβλία άθλια ή και "επικίνδυνα".
Τι δεν μου άρεσε:
- οι ιστορίες είναι πεζές και τις έχετε ζήσει όλοι σας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Έχετε ήδη πάρει τα μαθήματα που είχατε ανάγκη να πάρετε από τις δικές σας εμπειρίες, εκείνη τη στιγμή, και αυτό είναι ό,τι χρειαζόσασταν.
- ο τρόπος παρουσίασης είναι πολύ χαμηλού επιπέδου.
- τα παραπάνω το κάνουν αρκετά βαρετό. Ανήκει στα βιβλία που έχω σταματήσει στις πρώτες σελίδες και, πιστέψτε με, το αποφεύγω όσο μπορώ.
- ο συγγραφέας παρουσιάζει τα γεγονότα και τα ερμηνεύει όπως θα ήθελε να είναι. Π.χ. στην ιστορία "Κρουέλα", ο συγγραφέας διπλοπαρκάρει το αμάξι του και εμποδίζει. Η ιστορία καταλήγει πως ο συγγραφέας θεωρεί τη γυναίκα, την οποία εκείνος έχει μπλοκάρει με το αμάξι, σαν τοξικό άνθρωπο. Προφανώς και διαφωνώ να χειρονομούμε ή να μιλάμε άσχημα σε τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά α) φίλε, έχεις αμάξι smart, μην είσαι τόσο βολεψάκιας, κάνε το τετράγωνο, σε λιγότερο από ένα λεπτό θα βρεις σίγουρα να παρκάρεις, β) η τοξική γυναίκα, όπως την αποκαλείς, μπορεί να πρέπει να παραλάβει το παιδί της από κάπου άμεσα, να πρέπει να φύγει σκαστή για νοσοκομείο/επίσκεψη ή χίλια δυο άλλα.
Ποιος από τους δυο σας είναι ο πιο τοξικός;

Τι μου άρεσε:
- ότι το σταμάτησα στο κατάλληλο σημείο και θα αφιερώσω το χρόνο μου σε ένα καλύτερο βιβλίο.

Τα βιβλία αυτοβελτίωσης θεωρώ πως είναι δίκοπο μαχαίρι. Διότι, η ερμηνεία προβάλλεται από τον εκάστοτε συγγραφέα εντελώς προσωπικά, συνδυασμένο με το γεγονός ότι πολλές φορές τα διαβάζουμε επειδή έχουμε ανάγκη να μας μιλήσει κάποιος μέσω ενός βιβλίου. Συνεπώς εκείνες τις στιγμές είμαστε πολύ ανοιχτοί και δεκτικοί. Και αυτό μπορεί να γυρίσει εναντίον μας εάν σε κάθε σελίδα δεν επικρατεί η δική μας λογική και το δικό μας συναίσθημα.

Δεν ήταν καλό...δυστυχώς!
Δύο άτομα, ο ένας εν ενεργεία μυστικός πράκτορας και η άλλη πρώην πράκτορας μόλις ανακάλυψαν ένα δίκτυο διαδρόμων κάτω από την Αθήνα. Ο πρώτος το ανακάλυψε διότι ακολούθησε έναν πιθανό ύποπτο, δέχτηκε σφαίρα μέσα σε εκείνους τους διαδρόμους και...
...αποφάσισε να πάει για καφέ με τη φίλη του (την πρώην πράκτορα), επειδή το είχαν κανονίσει από πριν;
Και αφού τελείωσαν τον καφέ, τότε αποφάσισαν να επιστρέψουν, να ερευνήσουν το μέρος, αδιαφορώντας για το εάν ο "δολοφόνος" θα είχε τη δυνατότητα να επιστρέψει και να αλλοιώσει στοιχεία;
Σοβαρά τώρα;
Θεωρώ πως το βιβλίο γράφτηκε όχι τόσο για την πλοκή καθεαυτή, αλλά πιο πολύ για να μιλήσει για αρκετές θεωρίες συνωμοσίας, τις οποίες τις ανακάτεψε με όχι ιδιαίτερη επιτυχία τελικώς. Υπάρχουν κάποιοι σύνδεσμοι για όποιον ενδιαφέρεται.

Επιπλέον, υπάρχουν επεξηγήσεις τόπων/γεγονότων/θεωριών εν μέσω διαλόγων (προφανώς προς ενημέρωση του αναγνώστη, αλλιώς δεν εξηγείται γιατί τόσο πλεονασμός συζητήσεων). Χωρίς αυτές, οι οποίες είναι άσχετες της κανονικής πλοκής, το βιβλίο θα στερούνταν 30-40% του όγκου του.

Παρόλα αυτά, το δεύτερο αστεράκι το αξίζει, μόνο επειδή μπορεί να χρησιμεύσει σε κάποιους σαν αφορμή για προσωπική αναζήτηση.

Μέτριο θα το χαρακτήριζα. Είναι σχετικά ευχάριστο, για να περάσει κανείς την ώρα του, αλλά σίγουρα όχι κάτι το εξαιρετικό ή έστω κάτι που θα σου μείνει.
Κάποιες ιστορίες είναι πολύ απλές, σε σημείο να σκεφτείς πως το βιβλίο λογικά θα σε ανταμείψει με κάποια από τις επόμενες - κάτι που συνέβη τρόπον τινά.
Μόνο αν ψάχνετε για κάτι απλό, κλασικό και κάπως παλιό στον τρόπο έκφρασης...

Το βιβλίο ήταν κάπως καλύτερο από ότι περίμενα. Το περίμενα πολύ καλό και τελικώς ήταν εξαιρετικό!!
Είναι μια ακόμα ιστορία του Σέρλοκ Χολμς, πάνω-κάτω όπως έχουμε συνηθίσει και αγαπήσει τις προηγούμενες. Με έμφαση στην παρατηρητικότητα και εφευρετικότητα του πρωταγωνιστή και την αμέριστη βοήθεια του Γουάτσον. Ενδιαφέρουσα, ανατρεπτική, χωρίς πλεονασμούς ή παραλείψεις.
Είναι από τα βιβλία που θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να τελειώσω σε μια μέρα μετά από ασταμάτητο διάβασμα, αλλά που επιλέγω να τα αφήσω, ώστε να παρατείνω την απόλαυση!

Προσωπικά, μου άρεσε πολύ το ιστορικό κομμάτι και αυτό κέρδισε την προσοχή μου, μιας και το γράψιμο είναι αρκετά απλό.
Επιπλέον, τα γεγονότα δεν συμβαίνουν ακριβώς όπως περιγράφεται στο οπισθόφυλλο. Δεν υπάρχει έμφαση σε ίντριγκες, μυστικά, έρωτες, ούτε να περιμένετε κάτι φοβερό να αποκαλυφθεί. Μάχες και ξανά μάχες. Οι προβληματισμοί των αμυνόμενων. Οι απογοητεύσεις. Οι νίκες και οι ήττες, όλα σε ιστορικό πλαίσιο.

Αν ψάχνετε ένα "ιστορικό" βιβλίο, κάτι σαν πραγματική ιστορία σταυροφοριών με τις αναγκαίες πινελιές που επιτρέπονται σε ιστορικά μυθιστορήματα και που να περιγράφει τη ζωή ενός μοναχού-ιππότη, τότε αυτό είναι το βιβλίο σας.

Δεν ξέρω πώς καταφέρνει ένα βιβλίο 230 περίπου σελίδων να μην έχει καταφέρει να πει σχεδόν τίποτα. Πολύς ντόρος για τι; Ένας ιαπωνικός τίτλος (αυτός ήταν ο λόγος που με έπεισα να το αγοράσω) να κάνει εντύπωση και τίποτα περισσότερο.
- Τρώγε σωστά
- Όλα με μέτρο
- Διαλογίσου
- Όχι άγχος
- Ζήσε σε καθαρό περιβάλλον
Ύστερα μερικά λόγια από συνεντεύξεις υπεραιωνόβιων.
Ποιος δεν τα έχει ακούσει αυτά; Παντού υπάρχουν γραμμένα και φυσικά είναι σωστά! Καμία αντίρρηση πάνω σε αυτό.
Το βιβλίο δεν έχει καθόλου βάθος ωστόσο. Δεν καταλαβαίνω το σκοπό που γράφτηκε, αφού αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τίτλο με τέτοιο νόημα. Ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης, κάτω του μετρίου, που ίσως να ευχαριστήσει κάποιον που για πρώτη φορά διαβάζει το είδος αυτό.
Omoshirokunai (= όχι ενδιαφέρον), που θα έλεγε ένας Ιάπωνας!

Ένα πολύ καλό, πολύ δυνατό μυθιστόρημα! Μου το σύστησαν σαν εφηβική λογοτεχνία.
Και ναι και όχι, θα \'λεγα εγώ.

Όπως και να \'χει, είναι εξαιρετικό από πολλές απόψεις. Δομή, πλοκή, πλούσιο λεξιλόγιο, έκφραση, διάπλαση χαρακτήρων, ανατροπές, υπονοούμενα.
Προσωπικά, αισθάνθηκα σαν να έμπαινα στην ιστορία, σαν να ζούσα εκείνη την εποχή, σε εκείνο το μέρος. Και φυσικά, αδημονούσα να δω τι θα συμβεί παρακάτω.

Είναι μια δυνατή πλοκή, στον τόπο και στο χρόνο που περιγράφεται στο οπισθόφυλλο. Μπερδεύονται τρεις φαινομενικά διαφορετικές ιστορίες, με εντέλει κοινό παρανομαστή, προσφέροντας ένα πολύ όμορφο βιβλίο.
Οι περιγραφές είναι λίγες, είναι κάτι διαφορετικό και συνάμα ευχάριστο, κι έτσι η ροή προχωράει χωρίς χρονοτριβές.
Τέλος, είναι ωραίο που στο τέλος εξηγεί και τον τρόπο που δρούσαν οι δικαστές εκείνο τον καιρό στην Κίνα, ώστε να εξηγηθούν ορισμένες ενέργειες.

Ο ΕΤΑ ΧΟΦΜΑΝ έζησε το διάστημα 1776-1822 και με το ύφος εκείνης εποχής είναι γραμμένο το βιβλίο. Η πρώτη παράγραφος του οπισθόφυλλου του βιβλίου, που είναι γραμμένη παραπάνω στην περιγραφή, αποδίδει με φοβερή ακρίβεια τι και με ποιον τρόπο πραγματεύεται τις ιστορίες του.
Το λεξιλόγιο είναι πλουσιότατο σε σημείο να αισθάνεσαι πως μαθαίνεις ελληνικά από την αρχή, οι παρομοιώσεις συχνές, πετυχημένες, αλλά όχι κουραστικές, η γραφή και ο ειρμός ρέουν τόσο άνετα που είναι απόλαυση να το διαβάζεις.
Αν το βιβλίο άνηκε στο είδος που ενδιαφέρομαι να διαβάζω αυτό το διάστημα θα συνέχιζα και σε άλλα βιβλία του συγγραφέα. Όπως και να \'χει όμως, το βαθμολογώ για αυτό που είναι...ένα υπέροχο βιβλίο, έναν μικρό θησαυρό της γλώσσας και της γραφής.

Είναι η πρώτη φορά που δεν βαθμολογώ με κανένα αστέρι κάποιο βιβλίο.

Όμως το θεωρώ τουλάχιστον παραπλανητικό όσον αφορά την προσέγγιση στο κομμάτι που ονομάζεται ψυχολογία. Είναι αδιανόητο πως θα μπούμε στη διαδικασία να θεωρήσουμε ένα μέρος του εγκεφάλου "κακό" ή εν δυνάμει "κακό" που πρέπει να τιθασευτεί. Όλο το σώμα μας βασίζεται σε αιώνες εξέλιξης και τίποτα δεν είναι "τυχαίο", "καλό" ή "κακό".
Ο άνθρωπος είναι μια ενιαία οντότητα, μια πλήρης ύπαρξη και δεν δύναται κανένας διαχωρισμός.

Όλες οι (ψυχολογικές) πρακτικές που στοχεύουν στον έλεγχο και στην επικράτηση της λογικής, δίνοντας δεύτερο λόγο στο συναίσθημα, αρχικά (συνήθως) λειτουργούν μιας και παρέχουν έξυπνα κόλπα, όμως μακροπρόθεσμα καταπιέζουν το συνολικό σύστημα. Αποτέλεσμα; Μια δύσκολη στιγμή, το σύστημα αυτό να καταρρεύσει εντελώς.
Είναι σημαντικό οι άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα να ρωτούν ειδικούς πριν αφεθούν -λόγω ανάγκης- σε παιχνίδια από "ειδήμονες".

Είναι μια δυναμική και έντονη περιπέτεια, με συνεχόμενη δράση, γύρω από κάποια χαμένα κείμενα, ένα αντικείμενο και τη θρησκευτική ομάδα που γνωρίζει για κάποια μυστικά. Μια κλασική πλοκή συνεχόμενων εναλλαγών, που άνετα γίνεται και ταινία.

Αλλά καλύτερα να μην γίνει, κατά τη γνώμη μου. Και ο κύριος λόγος είναι τα κενά -τουλάχιστον τρία πολύ σημαντικά, που θεωρώ- στο τέλος του βιβλίου. Επιπλέον, θα ήθελα, έτσι για αλλαγή, οι "κακοί" να χάσουν όχι γιατί έχουν πάρει διαζύγιο από τη απλή λογική (κάτι που εδώ το κάνουν και οι "καλοί" κάποια στιγμή), αλλά επειδή οι "καλοί" πρόφτασαν τα βήματά των αντιπάλων τους και έκαναν την ποθούμενη υπέρβαση, η οποία και έφερε το αίσιο αποτέλεσμα!

"Ο άνθρωπος που διάβασε τα χρωμοσώματα του Θεού" στον τίτλο είναι παραπλανητικό και απλά στομφώδες. Δεν εμφανίζεται κάτι τόσο δυνατό και κατά πάσα πιθανότητα κάποιος που έχει διαβάσει τέτοιου είδους βιβλία (όποιος ψάχνεται γενικώς) δεν θα μείνει με το στόμα ανοιχτό.
Οι επαναλήψεις είναι πολλές και αρκετά κουραστικές, καθώς τις συναντάς με τις ίδιες περίπου προτάσεις. Τα επιχειρήματα είναι κάποιες φορές σαθρά και σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν άλματα συμπερασμάτων (αν και ο καθένας θα το αντιμετωπίσει διαφορετικά - αυτή είναι η φύση του βιβλίου άλλωστε).
Το 2ο αστεράκι το πήρε, διότι έθιξε δυναμικά και αρκετά πρωτοπόρα μια ιδέα για την έννοια του χρόνου, αλλά κάπου εκεί άρχισαν ξανά οι επαναλήψεις...

Ζήτησα ένα βιβλίο σκοτεινό-θρίλερ, ο υπάλληλος μου πρότεινε αυτό και είχε δίκιο. Λίγο σαν ταινία Χόλιγουντ, αλλά δεν σε πειράζει. Είναι σκοτεινό και είναι και λίγο θρίλερ. Όπως και σκοτεινές είναι και οι περιγραφές των ηρώων, σχεδόν χωρίς καμία ηλιαχτίδα θετικισμού.
Το τελευταίο δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, αν δηλαδή το βιβλίο έπρεπε να κυλίσει με την ίδια σκοτεινιά ή αν έπρεπε να μπουν σφήνα και μερικά διαλείμματα με σκηνές πιο "καθημερινές". Μάλλον αυτό εξαρτάται από τον καθένα.
Τα 5/5 αστέρια, για εμένα, τα έχασε γιατί έχω διαβάσει κι άλλα παρόμοια βιβλία. Ήταν όντως καλό/ενδιαφέρον, αλλά μέχρι εκεί. Τα 4/5 αστέρια τα έχασε, επειδή πολύ γρήγορα φαίνεται ποιο πρόσωπο κάνει τους φόνους...

Το βιβλίο περιγράφει τη ζωή μιας γυναίκας με ανεπίλυτα ψυχολογικά προβλήματα και πώς αυτά επηρέασαν και επηρεάζουν τη ζωή της.

Είναι ρομαντικό, περιγράφει τη καθημερινότητά της, τις επιλογές της. Οι αναδρομές στο παρελθόν, σφήνα σε πάμπολλα σημεία, κάνουν την ανάγνωση κουραστική και, από ένα σημείο και μετά, ο αναγνώστης αισθάνεται μια επανάληψη, παρόλο που τα παρελθοντικά περιστατικά αλλάζουν.
Ενίοτε είναι βιαστικό και οι σκηνές απλώς σαν να παραθέτονται.

Δεν υπάρχει κάποια μεγάλη ανατροπή, κάτι που θα πάει ενάντια στη ροή και θα συναρπάσει. Πιστεύω πως έχει γίνει προσπάθεια, αλλά το αποτέλεσμα είναι περίπου στη μέση.

Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Το βιβλίο χρησιμοποιεί μια ιστορία/παραβολή, προκειμένου να διατυπώσει κάποιες αρχές.
Δεν είναι στυλ "Το μυστικό" - έχει το δικό του μοτίβο.
Από αυτά που λέει, χωρίς να είναι λάθος, προσωπικά το θεωρώ εμφανές πως δεν είναι ούτε και σωστά. Μπορεί π.χ. ο 1ος νόμος να έχει δίκιο για την Α περίπτωση, αλλά άδικο για την Β.
Πολύ γενικό και αόριστο. Εάν κάποιος ενδιαφέρεται για επιχειρήσεις, καλύτερα να αγοράσει ένα βιβλίο ακριβώς επάνω στο θέμα!

Ένα πολύ καλό βιβλίο, με ρέουσα γραφή, όμορφο και πλούσιο λεξιλόγιο, πλοκή, δράση, δόσεις θρίλερ, μικρά φλας-μπακ, πληροφορίες για τον τόπο όπου εξελίσσεται....
Σίγουρα θα ξέχασα κάτι να γράψω από τα θετικά του, ενώ από αρνητικά δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα!

Δεν με ικανοποίησε το βιβλίο.
-Η ιστορία παρουσιάζει κενά ή "πηδήματα" δράσης.
-Ο λόγος είναι απλός, σαν να μου εξηγεί ένας φίλος μου μια πολύ μεγάλη ιστορία.
-Οι "κακοί" είναι υπέρμετρα ανόητοι, όπως όμως και οι καλοί στο τέλος.
-Όμως το χειρότερο σημείο, κατά τη γνώμη μου, είναι οι ενέργειες της πρωταγωνίστριας. Είναι σαν να έχει διαβάσει το βιβλίο (της ζωής της) και γνωρίζει πως θα τα καταφέρει σίγουρα ή έχει κάπου καλά κρυμμένες και ετοιμοπόλεμες (δεν εμφανίστηκαν πουθενά) τις ικανότητες του Jason Bou
e, ώστε να λειτουργεί με τέτοια αυτοπεποίθηση.

Είναι ένα χιουμοριστικό βιβλίο περί συντέλειας του κόσμου. Οι συγγραφείς την αποτυπώνουν έξυπνα, η πλοκή κυλάει όμορφα και όλοι οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες.
Αισθάνομαι πως περίμενα κατιτίς παραπάνω το οποίο δεν το βρήκα, αλλά αυτό είναι εντελώς προσωπικό.
Θα το πρότεινα πάντως στον αναγνώστη είτε έχει διαβάσει Πράτσετ, είτε όχι, γιατί είναι σίγουρα από τα καλά βιβλία.

Τι να πει κανείς τώρα για ένα τέτοιο βιβλίο;
Υπέροχο!
Εξαιρετικό!
Έξυπνα και προσεχτικά γραμμένο!
Σε βάζει πραγματικά στον κόσμο και στις νέες ανακαλύψεις της σύγχρονης φυσικής.
Αν πάλι ανήκετε σε εκείνους που ακούν για μαθηματικά ή φυσική και νιώθετε έναν κόμπο, απομεινάρι από το σχολείο, δεν θα σας έλεγα να μην το αγοράσετε. Όμως να ξέρετε πως σε ορισμένα σημεία θα τα βρείτε σκούρα, εκτός κι αν στοχεύετε μονάχα σε μια απλή ανάγνωση και μια πρώτη επαφή με τη σύγχρονη φυσική. Αλλά και πάλι κερδισμένοι θα βγείτε...

Ένα συμπαθητικό αστυνομικό μυθιστόρημα, με μια έξυπνη ανατροπή προς το τέλος. Δεν είναι τόσο απρόβλεπτο, αλλά γενικά κυλάει η ώρα ευχάριστα.
Όμως σε κάποια σημεία φαίνεται να είναι πρόχειρα και γρήγορα γραμμένο, χωρίς να έχει προσεχτεί ιδιαίτερα.

Δεν μπορώ να πω πως ήταν ένα καλό βιβλίο. Ήθελα να βάλω καλύτερη βαθμολογία, μιας και είναι Έλληνας ο συγγραφέας, αλλά ήταν όλα τόσο πεζά και απλά. Σαν να είχα μια ανιαρή συζήτηση με κάποιον για μεταφυσικά θέματα.
Πραγματεύεται 4 ιστορίες τρόμου, αλλά δεν πείθει, δεν σε γεμίζει. Χωρίς να είναι λειψό από νόημα, το βιβλίο είναι λειψό από παρουσίαση και εκτέλεση.

Το βιβλίο είναι ένα αστυνομικό θρίλερ με έμφαση στο ΘΡΙΛΕΡ. Οι σκηνές είναι πολύ σκοτεινές, φοβερά έντονες και ακραία μακάβριες. Εάν ήταν ταινία, πιστεύω κάποιοι θα αηδίαζαν, ωστόσο κάποιοι θα έβλεπαν ακριβώς αυτό που περίμεναν να δουν.
Το σημείο που είναι κουραστικό είναι η συνεχής-συνεχής-συνεχής-συνεχής περιγραφή των συναισθημάτων των ηρώων (όπως έκανα κι εγώ με την επανάληψη της ίδιας λέξης). Περιμένεις ασφαλώς να διαβάσεις κάτι τέτοιο, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό επανάληψης και, αναγκαστικά από ένα σημείο και μετά, με τα ίδια λόγια, με τους ίδιους χαρακτηρισμούς. Λείπει η ξεκούραση του αναγνώστη από τη μαυρίλα της υπόθεσης που πρέπει να λύσει η πρωταγωνίστρια.

~ το επόμενο μπορεί να είναι spoiler για κάποιους, αν και δεν αποκαλύπτω την υπόθεση~

Το επόμενο ενοχλητικό (που υπάρχει και σε best-seller παρόλα αυτά) είναι τα ανόητα λάθη που κάνει ο κακός. Παρουσιάζεται φοβερά έξυπνος, για να μην πράξει τα "τάδε". Και οι πράκτορες ταυτόχρονα, ενώ τα πάνε μια χαρά, λειτουργούν αρκετά μη-επαγγελματικά, για να μην πράξουν τα "δείνα".

Τώρα αν κάποιος θέλει ασταμάτητη δράση, αίμα και όλα τα συναφή και είναι έτοιμος να παραβλέψει μερικά προφανή, ας το διαβάσει και ίσως να το απολαύσει περισσότερο...

Ο τρόπος γραφής είναι "ιαπωνικός" και αυτό ακριβώς ήθελα να γνωρίσω, όταν αγόρασα το βιβλίο. Αναφέρει/Περιγράφει ονόματα συγγραφέων, τοπων, εθίμων.
Ωστόσο, δεν είναι τόσο καλά γραμμένο, πλατιάζει, επαναλαμβάνεται και σε πολλά σημεία χάνει την ουσία του.
Δεν μου άρεσε, αλλά απόλαυσα μια από τις πρωταγωνίστριες που είναι τρελή, σαδίστρια και μαζοχίστρια και την έχει αποδώσει πετυχημένα. Εξού και τα 2ο αστέρι. Αλλά μόνο για αυτό!!

Ήταν ένα συμπαθητικό μυθιστόρημα μυστηρίου. Δεν αφήνει κενά - πιθανόν αυτό που συνέβη στον πρωταγωνιστή να το έχουν βιώσει άνθρωποι στην πραγματικότητα.
Το αρνητικό του βιβλίου είναι πως παρέχονται κάπως άτακτα πληροφορίες και περιγραφές. Δεν είναι το ότι δεν κολλάνε, απλά ο τρόπος που είναι γραμμένο τις κάνουν να φαίνονται παράταιρες.
Ίσως σε κάποιους να αρέσει, αλλά προσωπικά δεν είναι το στυλ μου.
Είναι ένα βιβλίο που περνάς ευχάριστα την ώρα σου. Αν δεν το είχα διαβάσει, δεν θα μου είχε λείψει. Αλλά και που το διάβασα, δεν αισθάνομαι ότι έχασα το χρόνο μου.

Είχα παίξει παλιά ένα παιχνίδι στον υπολογιστή, το "Alice; Madness Retu
s". Αυτό μου θύμιζε το βιβλίο όσο το ξεφύλλιζα. Είναι πολύ καλογραμμένο. Δυνατό και δεν αισθάνεσαι η πλοκή να κάνει κοιλιά. Δεν είχα διαβάσει για καιρό κάτι παρόμοιο και το απόλαυσα.
Αλλά...
Ο συγγραφέας προσθέτει γεγονότα και καταστάσεις που ναι μεν το κάνουν εντυπωσιακό, αλλά δεν εξηγούνται επαρκώς και δύσκολα συνδέονται μεταξύ τους. Αυτά τα "εξωπραγματικά" γεγονότα/άνθρωποι χρωματίζουν ευχάριστα το βιβλίο, όμως είναι αρκετά εύκολο απλά να βάλεις μια γάτα που μιλάει ή να παίξεις λίγο με το χωρόχρονο και να μην ασχοληθείς να ενώσεις αυτά τα κομμάτια. Φανταστείτε το σαν ένα πολύ εντυπωσιακό παζλ, που, ακόμα και έντονη φαντασία να χρησιμοποιήσεις, τελικά τα κομμάτια δεν ταιριάζουν. Και που ωστόσο αυτό το παζλ είναι όμορφο, σου αφήνει μια αίσθηση πληρότητας και ταυτόχρονα σε βάζει σε σκέψεις (η ιστορία θίγει πολλές φορές ερωτήματα καθημερινά και μεταφυσικά).
3,5 αστέρια από εμένα. Αν ο συγγραφέας τα έδενε λίγο καλύτερα, πολύ εύκολα έπαιρνε το άριστο...

Μην περιμένετε κάτι ιδιαίτερο. Ακριβώς 2,5 αστέρια θεωρώ πως του αξίζουν. το 0,5 αστεράκι εξηγείται παρακάτω. Διαβάζεται, αλλά και να μην ασχοληθείτε δεν πειράζει.

~Από δω και κάτω περιέχει στοιχεία από την πλοκή~

Αυτό που με ευχαρίστησε προσωπικά είναι πως οι τρομοκράτες είναι Έλληνες, κάτι που δεν το είχα ξαναδεί. Άμπαλοι και για αυτό χάνουν - το βιβλίο έχει καλό τέλος - αλλά κάνουν τα λάθη που συμβαίνουν και σε best-seller βιβλία, συνεπώς δεν συνάντησα κάτι το εξωπραγματικό.

Δεν το βαρέθηκα. Ωστόσο, απογοητεύτηκα. Είναι καλογραμμένο, έχει συνέχεια και δεν σε κουράζει καθόλου, καθώς το διαβάζεις (τα 2 αστεράκια είναι μόνο για αυτά). Είναι όμως τόσο απλό στο πώς ξεδιπλώνεται. Θα μπορούσε να γίνει χαμός στο τέλος, να γραφτούν ακόμα 150 σελίδες. Πιστεύω πως κάθε ένας που θα τύχει να το διαβάσει, θα είναι σε θέση να βρει και ένα ενδιαφέρον εναλλακτικό τέλος. Αντ\' αυτού, για εμένα συνοψίζεται στο εξής: μια μέρα πήγα στο φούρνο για ψωμί, αλλά τον βρήκα κλειστό και έτσι πήγα στο επόμενο και ψώνισα από εκεί. Α...και όπως επέστρεφα αγόρασα κι ένα παγωτό. Αυτά!
Ε, όχι...η αρχική ιδέα του βιβλίου είχε προοπτικές!

Δεν μου άρεσε. Δεν είναι τόσο κακό για 1 αστεράκι, αλλά δεν θα το πρότεινα σε κάποιον. Η μόνη εξαίρεση θα ήταν για τους λάτρεις του Πόε· πιθανόν να είχαν διαφορετική άποψη. Τα διηγήματα ήταν βαρετά, σχεδόν μπορούσα να φανταστώ τι θα επακολουθούσε. Κι αν δεν μπορούσα να φανταστώ, ένιωθα πως δεν έχανα και τίποτα, μόλις τα ολοκλήρωνα. Σκέφτηκα να το παρατήσω, αλλά μετά από κάθε διήγημα, κάτι με τράβαγε να του δώσω κι άλλη ευκαιρία (εξ\' ου και όχι 1 αστέρι).

Δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα. Ίσως έχω διαβάσει αρκετά βιβλία μυστηρίου, ίσως να έχω δει πολλές ταινίες. Το βιβλίο δεν είναι για 3 αστεράκια, αλλά απ\' την άλλη ούτε και για 2. Γενικά, δεν θα το πρότεινα. Ναι, ευχάριστο είναι, αλλά υπάρχουν κι άλλα βιβλία πιο δυνατά και έντονα από αυτό.