Το βασικό χαρακτηριστικό του βιβλίου - που για μένα το κάνει και ιδιαίτερα ενδιαφέρον - είναι η αφήγηση των γεγονότων από 4 τουλάχιστον διαφορετικά πρόσωπα. Αδυνατείς να καταλάβεις τι πραγματικά συνέβη βλέπεις όμως τους πρωταγωνιστές να χτίζουν ζωές και σχέσεις βασισμένες στο συμφέρον και την υποκρισία. Επιπλέον ο εμφύλιος και τα μεθεόρτιά του προκαλούν συνεχή βάσανα και ανατροπές. Φαντάζομαι το 83 που γράφτηκε περισσότερο για τον εμφύλιο ήθελε να μιλήσει παρά για τις ανθρώπινες σχέσεις αλλα οκ, τώρα έχουμε 2014.

Η παρακμή της εργατικής (αλλά και της μεσαίας) αγγλικής τάξης απεικονίζεται εξαιρετικά μέσα στην ωμή και άμεση γλώσσα του συγγραφέα.Ο τελευταίος καταφέρνει να σχολιάζει σύντομα αλλά εύστοχα την αγγλική κοινωνία των τελευταίων 30 ετών. Επιπλέον μαθαίνουμε και μερικά πράγματα για τις τάξεις των οπαδών κυρίως των λονδρέζικων ομάδων. Ίσως κάποτε θεωρηθεί κλασικό.

Ομορφο βιβλιο. Μεσα απο την αφηγηση της ιστοριας δυο γαμων μας δινει εικονες απο το Ισραηλ του 70. Παραλληλα μεσα απο την αντιπαραθεση των ηρωων, σχολιαζει - χωρις να παιρνει θεση νομιζω- τη θρησκευτικη πιστη σε αντιθεση με την προσηλωση στα εγκοσμια. Επιπλεον ο Οζ ξερει να αναπαριστα αψογα την ευτυχια- οπως και στην Τελεια Γαληνη.

Η παρουσιαση στο πισω μερος τα λεει ολα. Η υποθεση υπαρχει σαν εναυσμα για σχολιασμο της Αργεντινης μετα την κριση και παραλληλα δινει την ευκαιρια στο συγγραφεα να μας πει τις αποψεις του για τη ζωη αλλα και τη συγχρονη τεχνη. Οσο εξελισσεται η ιστορια τοσο το παραλογο κυριαρχει. Δεν μου αρεσε ιδιαιτερα.

Ο Μαχφουζ ειναι μαστορας στο να αποτυπωνει τις μεταπτωσεις της ανθρωπινης ψυχης. Το σοκακι που περιγραφει φαινεται πως ειναι μια μικρογραφια της Αιγυπτου της εποχης. Στις ιστοριες του υπαρχει παντοτε παρουσα η εννοια του Θειου (οπως και σε αλλους μουσουλμανους συγγραφεις) προσφεροντας ενιοτε γαληνη στους ηρωες του αλλα και στον αναγνωστη.

Μου αρεσε πολυ. Η συγχρονη ιστορια του Ιραν περναει μεσα απο τα ματια ηρωων που ο συγγραφεας καταφερνει να τους κανει πολυ οικειους στον αναγνωστη.

Η υποθεση ειναι αυτη που αναφερεται στο οπισθοφυλλο. Δεν μου αρεσε παντως. Ισως η ζωη της πρωταγωνιστριας να ειναι αρκετα σκληρη για τα γουστα μου, ισως παλι να μην μπορω καθολου να γοητευθω απο την κουλτουρα της.

Ο συγγραφεας δομει εξαιρετικα τον κεντρικο του ηρωα. Εναν ανθρωπο κοντα στις ιδεες και τις τεχνες αλλα ανικανο να συμβιωσει με αλλους ανθρωπους και να φτιαξει ουσιαστικες σχεσεις. Ο Χοφμέιστερ που ειναι ο κεντρικος ηρωας, προσπαθει να προσαρμοστει στην κατασταση του να βρεθει ξαφνικα με συζυγο και δυο κορες αλλα και στην νεα κατασταση οταν η οικογενεια του σιγα σιγα αποδομειται. Με μαυρο χιουμορ μας παρουσιαζει τις περιπετειες του και τις αποψεις του για τη ζωη. Το βιβλιο μου κρατησε το ενδιαφερον και ειναι αξιοσημειωτο οτι το πρωτο μισο ουσιαστικα περιγραφει μονο μια βραδια με διαφορα flashbacks να παρεμβαλλονται

Μικρο και συμπαθητικο. Διαβαζοντας κανεις την περιληψη στο οπισθοφυλο θα ξερει ακριβως τι να περιμενει

Ειναι δυσκολο στην αναγνωση. Δεν εχει ενοτητες ή κεφαλαια, ειναι πυκνογραμμενο με συνεχη flashbacks ανακατευοντας το φαντασιακο με το πραγματικο και την ηρωιδα ποτε να αφηγειται σε πρωτο προσωπο και ποτε να παιρνει αποσταση περιγραφοντας τον εαυτο της σε τριτο ενικο. Ειναι σχετικα ενδιαφερον παντως, τοσο για τη βασικη ιστορια της δυσκολης θεραπειας στο νοσοκομειο, οσο και για τα λιγα στοιχεια που δινει για την Αν Γερμανια

Δεν μπορω να πω οτι μου αρεσε. Χαρακτηρες ουσιαστικα δεν υπαρχουν ενω και οι πολλες περιγραφες φυσικων τοπιων δεν ειναι το φορτε μου στα βιβλια. Προς το τελος αποκτα καταιγιστικη δραση αλλα και παλι δε σωζεται στα ματια μου. Η κεντρικη ιδεα οτι οι ανθρωπινες κοινωνιες δομουνται πανω σε πρωτογονα ενστικτα και οχι στη λογικη ειναι σωστη μεν αλλα εχει ειπωθει και αλλου. Λιγα εξυπνα σημεια που θελουν μεγαλυτερο κειμενο για να τα θιξω

Πολυ καλο! Ενας αδυναμος αντρας προσπαθει πανω απο ολα να αντιμετωπισει τον εαυτο του. Το κειμενο ειναι γεματο απο πετυχημενες παρομοιωσεις ενω η γραφη μου φανηκε τοσο ζωντανη ωστε ενιωθα τα προβληματα του ηρωα σαν ενα κλοιο που εσφιγκε σιγα σιγα στο λαιμο μου μεχρι το φιναλε. Στενοχωρο το ολο θεμα βεβαια, δεν ειναι απο τα βιβλια που σου φτιαχνουν το κεφι στην παραλια.

Καλογραμμενη ιστορια ενηλικιωσης. Πολλες ομορφες εικονες κανουν την αναγνωση του πολυ ευχαριστη. Ο φοιτητης ηρωας του βιβλιου ωριμαζει γνωριζοντας τον ερωτα και το θανατο (μονο η γεννηση λειπει απο τα βασικα συστατικα της ζωης). Καλο αλλα θα επρεπε να ειμαι καποια χρονια μικροτερος για να εχει πιαθνοτητες να το χαρακτηρισω εξαιρετικο.

Οι ηρωες που εφτιαξε η Βαργκας, παροτι γκροτεσκοι, μου ηταν συμπαθεις και τους ακολουθησα ως το τελος. Η λυση που δινει η συγγραφεας υπερβολικη οπως και οι ηρωες της.

Για μενα ειναι κατορθωμα του συγγραφεα να διεισδυσει τοσο αποτελεσματικα στη σκεψη αλλα και στα συναισθηματα ενος αναπηρου συναισθηματικα ανθρωπου οπως η δεσποινιδα. Με καποιο παραξενο τροπο ενιωθα ηρεμια και γαληνη διαβαζοντας για τη ζωη αυτου του παγωμενου πλασματος . Ενδιαφερον βιβλιο λοιπον και με ιστορικες και κοινωνικες αναφορες του τοπου και τις εποχης που τις περιμενα ομως περισσοτερες με βαση τις κριτικες

Αν μη τι αλλο εχει πλακα σατυριζοντας την politically corectness της τελευταιας δεκαετιας. Ωστοσο αρκετες φορες ειναι υπερβολικος και εχω την αισθηση οτι τωρα μεγαλυτερος κατα 10 χρονια απο τοτε που εγραψε το βιβλιο - και με αναλογη πορεια ζωης - θα εχει αναθεωρησει αρκετα πραγματα. Σε καμια περιπτωση δεν το διαβαζετε αν εισαστε γονεις και τη συμβιωση με τα παιδια σας τη βιωνετε ως απολυτα υπεροχη.

Εδω οπως και στα υπολοιπα της τριλογιας εχεις την αισθηση οτι διαβζαζεις ιστορια (και οχι ιστορικο μυθιστορημα) μεσα απο τα χειλη μυθιστορηματικων χαρακτηρων. Ο συγγραφεας επιδεικνυει τις γνωσεις του αλλα στο βασικο ερωτημα του βιβλιου (γιατι η Ελλαδα δεν δημιουργησε συγχρονη αστικη ταξη;) για μενα δεν απαντα ικανοποιητικα. Πολυ μεγαλο και σχετικα βαρετο παροτι αυτη τη φορα οι ηρωες ειναι οι πιο ανθρωπινοι σε σχεση με τα προηγουμενα της τριλογιας. Στρατευμενος παντα στα επισημα ιδανικα της παραταξης που υπηρετησε.

Πολυ καλο! Συγκινηση αλλα και ρεαλισμος για την ιστορια καποιων ανθρωπων που ξοδεψαν τις ζωες τους για μια κενη - οπως αποδειχτηκε - ιδεα. Φανταζομαι οτι την εποχη που πρωτοεκδοθηκε θα ειχε μεγαλη απηχηση μια που τοτε ηταν της μοδας τετοια θεματα.

Η συγγραφεας περιγραφει τις εμπειριες της ως δασκαλα, απο ενα δημοτικο του Ηρακλειου στις αρχες του εικοστου αιωνα. Κατι σαν χρονογραφημα. Διαβαζεται ευκολα και ευχαριστα. Η απιστευτη φτωχεια των οικογενειων που στελνουν τα παιδια τους στο συγκεκριμενο σχολειο ειναι μια εικονα απο μια Ελλαδα που ελπιζω οτι εχει περασει οριστικα.

Τελικα τα ιστορικα στοιχεια που παραθετει ειναι ορθα. Προσφερεται λοιπον για οποιον θελει να μαθει ιστορια με πιο χαλαρο τροπο. Ωστοσο προκειται για μια ουσιαστικα στρατευμενη λογοτεχνια. Στρατευμενη στις αξιες του φιλελευθερισμου ως φορεα ευημεριας και δικαιοσυνης αλλα και ως οχηματος για την εκπληρωση ολων των εθνικων μας επιδιωξεων. Οι ηρωες λοιπον ειναι φτιαγμενοι για να υπηρετησουν το συγκεκριμενο σκοπο του συγγραφεα. Ισως γι αυτο δεν μπορεσα να δεθω μαζι τους και να νιωσω οτι ειναι απο σαρκα και αιμα. Ισως γι αυτο και αρκετες φορες κουραστηκα απο τις 500+ σελιδες του βιβλιου.

Δέυτερη ανάγνωση μετά από δέκα χρονια. Μου άρεσε περισσοτερο τώρα. Ειδικά μετά τη δεύτερη διήγηση όπου ένιωσα ότι οι ήρωες γίνονται πιο θνητοί ερχόμενοι σε επαφή με τα πάθη τους. Ωστόσο χωρις να είμαι σίγουρος νιώθω ότι ο συγγραφέας μετέφερε κάποιες ιδέες της εποχής του - και ίσως του πολιτικού του χώρου - στην εποχή του βιβλίου. Μέχρι και για απελευθέρωση άγριων ζώων στη φύση στα τέλη του 19ου αιώνα διάβασα. Λογικα θα συνεχίσω και με την υπολοιπη τριλογία.

Η αναγκαστικη μεταναστευση απο τη Συμη στην Αθηνα του 1978 μιας οικογενειας μεσα απο τα ματια της μικρης τους κορης. Κεφατο και μελαγχολικο βιβλιο ταυτοχρονα με πολλες ηθογραφικες πληροφοριες για τη Συμη αλλα και την Αθηνα του 78. Η Συμη βεβαια παρουσιαζεται αρκετα εξιδανικευμενη ωσαν να προκειται για μια απροβληματιστη κοινωνια αγγελων. Δε νομιζω οτι γενικα η επαρχια ειναι ετσι και δεν την εγκαταλειπουν ολοι για οικονομικους λογους. Το βιβλιο διαβαζεται ευκολα και ευχαριστα με μπονους το συμιακο λεξιλογιο. Το τελος σηκωνει πολυ συζητηση. Η πρωτη μου σκεψη ηταν οτι μπορει και να ειναι προϊον αμηχανιας της συγγραφεως να κλεισει καπως το βιβλιο αλλα πιθανον να κανω λαθος

Καποιος μπλογκερ εγραψε οτι ειναι απο τα καλυτερα βιβλια της χρονιας εκδοσης του. Ειχε και χαμηλη τιμη οποτε το αγορασα. Δεν εκανα λαθος, το βιβλιο μου αρεσε παρα πολυ. Καταιγιστικη δραση, αμειωτο ενδιαφερον ως την τελευταια σελιδα, ευστοχη και καυστικη παρουσιαση της φυσης των ανθρωπινων σχεσεων και των εξουσιαστικων δομων της κοινωνιας. Το συστηνω ανεπιφυλακτα σε αναγνωστες αλλα και κινηματογραφικους παραγωγους!

Επεσε στα χερια μου απο ενα γνωστο καθοτι εξαντλημενο. Συλλογη διηγηματων στο γνωστο ιδιαιτερο υφος του Βιαν που αποκλειεται να σε αφησει αδιαφορο θετικα ή αρνητικα. Περιπου τα μισα διηγηματα μου αρεσαν αρκετα. Αν σας αρεσει ο Βιαν αναζητηστε το

Προσυπογραφω τις πληροφοριες που δινονται στο εξωφυλλο του βιβλιου. Μου αρεσε πολυ ο τροπος που αναπαριστα αβολες πλευρες στις σχεσεις τριων γενεων μιας οικογενειας. Ενδιαφερουσα η διαδοχικη σε πρωτο προσωπο αφηγηση πατερα - γιου- μητερας.

Το οπισθοφυλο αναφερει τα παντα για την ιστορια. Απο εκει και περα το βιβλιο μου αρεσε πολυ. Παρακολουθεις τους ηρωες να αντλουν ομορφια και θαλπωρη απο οπου μπορουν πριν απο το μεγαλο Κακο που ερχεται. Ο συγγραφεας καταφερε να με κανει κοινωνο στον ψυχικο κοσμο των ηρωων του. Η γλωσσα του βριθει παρομοιοσεων και μεταφορων και τουλαχιστον για μενα απαιτουσε αρκετη συγκεντρωση η αναγνωση του βιβλιου. Μαλιστα επειδη δεν τα παω καλα με τις περιγραφες φυσικων τοπιων σε πολλα σημεια οι λεξεις μου ηταν αγνωστες σε πσοσοστο 30-40%

Το αγορασα επειδη ειχε παρει 3 βραβεια στην κατηγορια του (θριλερ) τη χρονια που εκδοθηκε. Τελικα εκανα λαθος. Λιγοτερος τρομος και δραση απο οση περιμενα, πολυ και αδικαιολογητο αιμα. Μαλλον δεν ειμαι φαν του ειδους γενικα. Κακογραμμενο δεν το λες παντως.

Ο συζυγος που ειναι η αιτια ολων των δεινων αλλα και το μοναδικο αποκουμπι. Πραγματι καπως ετσι ειναι ο γαμος μερικες φορες. Η ιστορια παρουσιαζεται μεσα απο την οπτικη της συζυγου. Υπαρχει παντου λεπτη ειρωνεια για την ανθρωπινη φυση. Παντως θα μπορουσε να πει πολυ περισσοτερα για ενα τοσο σημαντικο θεμα. Δεν τρελλαθηκα συνολικα. Θα μπορουσε να γινει μια ωραια θεατρικη κωμωδια το συγκεκριμενο βιβλιο

Περιεργο βιβλιο. Στην αρχη με ξενισε αλλα οσο προχωρουσε το εβρισκα εξυπνο και διασκεδαστικο. Αφηγειται τις περιπετειες του ερωτευμενου Κολεν και του Τσικ που ειναι φανατικος οπαδος του φιλοσοφου Παρτρ (Σαρτρ). Η ιστορια ειναι απλα το προσχημα για ξεδιπλωσει ο συγγραφεας τον ξεχωριστο τροπο του να δημιουργει εικονες που θα ταιριαζαν σε ενα κομικ για ενηλικες ή σε μια παλια ταινια του Τερι Γκιλιαμ. Εχει χιουμορ και βλεπει τη ζωη με ενα γλυκοπικρο τροπο. Ενδιαφερον γενικα.

Δεν ειναι μυθιστορημα. Ειναι μια περιηγηση στον Πειραια αλλων δεκαετιων μεσα απο τα ματια ενος παιδιου. Ηρωας του βιβλιου ειναι οι εργατες αλλα και ο υποκοσμος του Πειραια. Προτεινεται οπωσδηποτε για οσους εχουν καποια σχεση με την πολη.