Ακολουθεί το ίδιο μοτίβο πλοκής και με άλλα βιβλία της συγγραφέως, όμως γλυκό και ασφαλές ως προς το αναμενόμενο και δίχως καμία έκπληξη τέλος, διαβάζεται εύκολα, γρήγορα και σου αφήνει ένας χαμόγελο ως επιστέγασμα.

"Η ουσία στην ζωή είναι να παραμένεις άνρθωπος"
Και η ουσία είναι πως ο κ. Κρομμύδας παραμένει ένας πολυγραφότατος συγγραφέας, ο οποίος όμως πάντα έχει κάτι καινούργιο να πει, μια διαφορετική εικόνα για να ξεκουραστεί η ματιά μας, έναν ολοζώντανο κόσμο για να κλειστουμε μέσα του, έστω και για όσο διάστημα κρατάει η ανάγνωση.

Ενδιαφέρουσα και ασυνήθιστη πλοκή, γρήγοροι ρυθμοί-ίσως υπερβολικά γρήγοροι σε κάποια σημεία όπου θα έπρεπε να υπάρχει περισσότερη προσοχή και λεπτομέρεια- όμως η γραφή της κ. Ιωάννου πάντα καταφέρνει να καλύψει τα όποια κενά και να συναρπάσει τον αναγνώστη.

Μελαγχολικό και καταθλιπτικό μυθιστόρημα, που περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια το αστικό τοπίο της πρωτεύουσας απο την αρχή και μέχρι το μέσον σχεδόν της δεκαετίας του εβδομήντα. Αλλά ταυτόχρονα και τόσο σύγχρονο που σε γεμίζει με φόβο για όλα αυτά που βιώνεις ή σε περιμένουν. Δυνατό μυθιστόρημα που γράφεται ανεξίτηλα μέσα σου.

"Η συνήθεια είναι κόρη του συμβιβασμού. Την κρατάς απ\' το χέρι και πορεύεσαι. Η όρασή σου εξασθενεί. Σαν τον τυφλό σε οδηγεί η συνήθεια μες στον βούρκο"
Με αποσυντόνισε αρκετά, καθώς χρειάστηκε να ψάξω πολλές φορές εκεί μέσα για να βρω τον συγγραφέα που γνώρισα, που ξέρω, που αγαπάω. Κάτι τέτοιες φράσεις τον έφερναν για λίγο κοντά μου,όμως την αμέσως επόμενη στιγμή τον έχανα και πάλι.
Όπως και να έχει, περιμένω πολλά περισσότερα απ αυτόν. Και είναι σίγουρο πως θα έρθουν.

Συγκινητική και όμορφη ιστορία. Σε μεταφέρει σαράντα πενήντα χρόνια πριν, παίζοντας άλλη μια φορά με το μοτίβο της θυσίας και της αγάπης, της μάνας αυτή τη φορά, με λόγο τόσο απλό, αλλά άμεσο και λυρικό, που σε αγγίζει με συγκλονιστικό τρόπο.

Πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, η οποία όμως χωλαίνει αρκετά στην εκτέλεση. Το αστείο παύει να είναι διασκεδαστικό από ένα σημείο και μετά κι όταν ξεπεράσει το όριο απλώς γίνεται κακόγουστη επανάληψη που κουράζει τον αναγνώστη, τουλάχιστον τον μέσο αναγνώστη, αυτόν που δεν έχει ζυμωθεί μέσα στην ανατρεπτική γραφή και τον παράξενο, αλλόκοτο, κόσμο του Ξανθούλη. Ναι για τους φαν. Ένα μεγάλο ίσως, χωρίς υποχρεώσεις, για τους υπόλοιπους.

Μια γλυκιά ιστορία που μπορεί να περιέχει αρκετά κλισέ, όμως διαβάζεται αβίαστα και με ενδιαφέρον. Στρωτή γραφή που φεύγει γρήγορα και σε αφήνει με ευχάριστη αίσθηση.

Όταν πεθαίνουν οι θεοί, τι απομένει; Μπορούν οι θνητοί να πάρουν τη θέση τους ή πρέπει να φτιάξουν καινούργιους για να συνεχίσουν;
Το βιβλίο ξεκιναει σαν αισθηματικό μυθιστόρημα, γυρνάει με άνεση σε αστυνομικό όμως ταυτόχρονα αποτελει κι ένα δυνατό ψυχογραφημα που πατάει πάνω σε αρτια σκιαγραφημενους χαρακτήρες και μια υπόθεση που πάει βαθιά στον χρόνο, σκαλίζοντας πληγες, καταστρέφοντας ψυχές, παίζοντας με την ίδια την ουσία και την αντίληψη του κόσμου που μας περιβάλλει.

Ανεμώλια, τα λόγια του ανέμου, τα μάταια, τα ανώφελα...
Είναι όλα ανώφελα στην πορεία της ζωής ή είναι η ίδια η ζωή που κουρασμένη να προσπαθεί να ζήσει μέσα σου, καθώς την διώχνεις με κάθε τρόπο, σου φέρνει μπροστά σου αυτό που είναι πραγματικά ανώφελο, μήπως έστω και στο τέλος αλλάξεις πορεία;
Υπέροχη γραφή, ίσως λίγο παραπάνω λυρική και λόγια απ όσο μπορώ να αντέξω, όμως παρόλα αυτά ζωντανή και παθιασμένη, κάθεται μέσα σου, σε γεμίζει υπέροχες εικόνες.

Γλυκιά και μάλλον ρομαντική γραφή, όμορφα δοσμένη και άρτια δομημένη, που σε κρατάει δεμένο με την ιστορία. Σε μεταφέρει αρκετές δεκαετίες πίσω, αναπλάθωντας τη νοσταλγική ατμόσφαιρα και το κλίμα της εποχής του εξήντα.

Έρωτας, ένταση, πάθος, τρυφερότητα... Φυσικά και δεν περιμένεις τίποτε λιγότερο, ούτε ομως και τίποτε περισσότερο. Το ίδιο το βιβλίο φωνάζει από μακριά τι έχεις να διαβάσεις στις σελίδες του, πριν καν το ανοίξεις. Τίμιο στις προθέσεις του, δεν σου υπόσχεται τίποτε διαφορετικό. Για φαν του είδους.

Τόσο πραγματική όσο και φανταστική, τόσο αληθινή όσο και ψεύτικη, η συγγραφέας μας προσφέρει μικρά κομμάτια της ζωής της, τυλιγμενα σε φύλλα καπνού και λέξεις που χάνουν το νόημα μπροστά στην λυρικοτητα του ήχου τους.
Έχω μαζί της σχέση αγάπης και μίσους. Την λατρευω σαν κομμάτι πικρής σοκολάτας, όπου την καταναλώνω αχόρταγα και κατόπιν δύσκολα μπορώ να απαλλαγώ απ\' αυτήν, να διώξω την γεύση και την ηδονή που μου αφήνει.

Χμμ.... Μου άρεσε, δεν μου άρεσε... Τι από τα δύο; Φυσικά δεν έχω να βρω το παραμικρό ψεγάδι στην γραφή της, άψογη, κοφτερή, καίρια και αιχμηρή σαν καλοακονισμενο ξυράφι. Η υπόθεση, βαριά και ασήκωτη σαν σακί στην πλάτη. Σκοτάδι, μαυρίλα και καταχνιά, όπου τίποτε δεν μπορείς να διακρίνεις πέρα από τον εαυτό σου στον καθρέφτη, και είναι ο ίδιος ο εαυτός σου αυτός που θα σε κρίνει πιο σκληρά, όσο πρόσωπα κι αν του φορέσεις, όσα ονόματα κι αν του δώσεις. Σε κάθε περίπτωση, διαβάστε το.

Αρκετά καλογραμμένο αλλά με άφησε χλιαρά αδιάφορο ως προς το αστυνομικό κομμάτι. Όσο για το μαθηματικό.... ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος... Με συνάρπασε τόσο, όσο και όταν ήξερα πως ήταν η σειρά μου να σηκωθώ στον πίνακα.

Είχα ακούει το τραγούδι πολλάκις και ήθελα οπωσδήποτε να διαβάσω λεπτομέρειες της τραγικής, αλλά αληθινής, αυτής ιστορίας.
Αφηγητής των όσων διαδραματίζονται στο ακροατήριο του δικαστηρίου είναι ένας φανταστικός δημοσιογράφος που καλύπτει την πολύκροτη δίκη και γράφει τις σχετικές ανταποκρίσεις στην εφημερίδα του.
Η αθωότητα ή η ενοχή των δύο γυναικών δεν έγκειται μόνο στη αυτούσια πράξη, η οποία δεν αμφισβητείται, καθώς ο αναγνώστης καλείται να επανεξετάσει τα κίνητρα, όπως και τον θεσμικό μισογυνισμό που οδήγησε στην καταδίκη (ευτυχώς όχι και στην άμεση εκτέλεση), αλλά και στον δια βίου (και πέραν αυτού) διασυρμό των ενόχων γυναικών.

Μια κάπως ασυνήθιστη ερωτική ιστορία, όπου εστιάζει περισσότερο στις σκέψεις και στα συναισθήματα παρά στην πλοκή. Αρκετά κλισέ και προβλέψιμη, όμως διαβάζεται αβίαστα και με ενδιαφέρον.

Χα! Απολαυστικό! Κάθε φορά που το διαβάζω, κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια, κι ας έχουν μεσολαβήσει χίλια δυο που θα μπορούσαν να θαμπώσουν την φρεσκάδα του, εγώ πάντα θα γελάω όταν το ανοίγω.

Αχ, τι μπορείς να πεις; Δεν λες τίποτα. Απομένεις με τα μάτια μισοκλειστα να μυρίζεις, να αισθάνεσαι και να ακούς τους ήχους μις άλλης εποχής όπου τα πάντα είχαν μυρωδιά και αισθήματα και ήχο και ζωή ατόφια. Υπέροχο!

Μια γοητευτική, αλλά λυπητερή, ιστορία που εκτυλίσσεται σε μια Αθήνα τόσο παλιά, που η Καλλιθέα είναι ένα τεράστιο λιβάδι με λουλούδια. Και τόσο η μοίρα, όσο και οι άνθρωποι, παίρνουν το μερτικό του και το κομμάτι της ευθύνης που τους αναλογεί. Υπέροχη γλώσσα και λυρικές περιγραφές.

Χωρίς να έχει μεγάλη ή ιδιαίτερη πλοκή, αλλά γραμμένο με τον υπέροχα ποιητικό λόγο του Μάνου Ελευθερίου, σε μαγεύει και σε μεταφέρει σε ένα απτό και ταυτόχρονα παράλληλο σύμπαν, όπου τα πάντα αποκτούν διαφορετική διάσταση και ρευστή ουσία. Σίγουρα απαιτεί όλη την προσοχή του αναγνώστη για να του μεταφέρει αυτούσιο το νόημα.

Ευρηματικό ως προς την τεχνική αφήγησης, ξεκινά από το τέλος, σου κεντρίζει το ενδιαφέρον για το τι έχει προηγηθεί και κατόπιν σε πηγαίνει από την αρχή για να σε κρατήσει κοντά του μέχρι το τέλος, που όμως τώρα έχει πάρει άλλη διάσταση στο μυαλό σου.

Δώδεκα αρκετά παράξενες ιστορίες, γεμάτες σκληρότητα και δύναμη, που όμως ένιωθα πως δεν ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε να πει, αυτό που σκέφτηκε. Σίγουρα αξιζει και σίγουρα μπορεί.

Μια νουβέλα με πολύ ωραία και δυνατή γραφή που σε βάζει χωρίς δυσκολία και περιττή φλυαρία στην ιστορία. Όμορφες εικόνες που δημιουργουν γύρω σου την ανατριχιαστικη, δυστοπικη ατμόσφαιρα.

Αρκετά καλογραμμένο, γρήγορο και με υπόθεση που σε κρατάει σχεδόν καθ όλη την διάρκεια της ανάγνωσης. Διαβάζεται με ενδιαφέρον.

Μια ακόμη ενδιαφέρουσα περιπέτεια του δικαστή Τι, που μας μεταφέρει στην αυτοκρατορικη Κίνα του 7ου αιώνα. Γραμμένο με ακρίβεια και προσοχή στις ιστορικές λεπτομέρειες, σε καθηλώσει σίγουρα. (Και, μαντέψτε, ο δικαστής Τι ήταν υπαρκτό πρόσωπο)

Χωρίς ακρότητες και υπερβολές στην πλοκή, διαβάζεται άνετα και με ενδιαφέρον. Αν ήταν λιγότερο φλύαρο και ίσως με λιγότερες σελίδες, μπορεί η πλοκή να έβγαινε πιο σφιχτή και θα μου άρεσε περισσότερο.

Δυνατό και σοκαριστικο βιβλίο, που όμως στοχεύει με ακρίβεια και δίχως ίχνος υπερβολής. Μου άρεσε πολύ.

Σε αφήνει απολύτως ικανοποιημένο. Απολύτως, όμως!
Αναβίωση της ψυχροπολεμικης ατμόσφαιρας εκ των έσω, ταχύτατο και γεμάτο ανατροπές, από έναν συγγραφέα που χειρίζεται άψογα τον λόγο,

Η ιστορία είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, από υπόθεση που έλυσε η Αγγελική Νικολούλη στην εκπομπή της "φως στο τουνελ". Σε αρκετά σημεία θυμίζει άρθρο εφημερίδας, αλλά αυτό είναι που του δίνει την αληθοφάνεια και την μυθοστορηματική διάσταση ταυτόχρονα. Αν θυμάσαι την υπόθεση ανατριχιαζεις από τις αποκαλύψεις και τις λεπτομέρειες. Εάν όχι, και μόνο το γεγονός πως ξέρεις ότι στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα αρκεί για να σε καθηλώσει.