Κατασκοπικό που δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούργιο. Χιλιοειπωμενη ιστορία γεμάτη στερεότυπα και προκαταλήψεις, χαρακτήρες που τους έχουμε συναντήσει πολλάκις και βαρυγδουπες περιγραφές απλός και μόνο για να γίνουν. Μόνο για να περάσει η ώρα.

Ο Παναγιωτόπουλος γράφει για την ελληνική επαρχία, ένα θέμα που σαφώς το κατέχει. Όσοι έχουν μεγαλώσει σε κάποιο από τα χωριά της, σίγουρα θα βρουν χαρακτήρες, πρόσωπα και καταστάσεις με τα οποία θα ταυτιστούν. Και αν και ξετυλίγει την ιστορία του με την μορφή επιστολής, το ενδιαφέρον παραμένει ζωντανό και το χιούμορ του γλαφυρό. Η θρησκευτική πίστη άλλωστε είναι και θέμα οπτικής.

Αρκετά φλύαρο. Όλο το ενδιαφέρον περιορίζεται στις τελευταίες εκατό σελίδες του βιβλίου. Σου δίνει την εντύπωση πως η Nelscott έπρεπε να γράψει κάτι ώστε να εξαργυρώσει την επιτυχία του πρώτου μέρους της σειράς.

Ένα από εκείνα τα βιβλία που σου φτιάχνουν την μέρα. Διακόσιες σελίδες είναι αρκετές για να σε κάνουν να χαμογελάσεις.Έτσι απλά.

Πολιτικό μυθιστόρημα λίγο διαφορετικό από τα άλλα, καθώς στο προσκήνιο δεν βρίσκεται η ιστορία που αφηγείται, αλλά ο ίδιος ο δημιουργός της και το συγγραφικό του ύφος. Δεν είναι εύκολο βιβλίο καθώς ο τρόπος με τον οποίο επέλεξε ο Montalban να αποτυπώσει την "υπόθεση Γκαλιντεθ", τα πολλά ονόματα και τοπωνύμια καί η έλλειψη σε μεγάλο μέρος του βιβλίου παραγράφων, απαιτείται την μέγιστη συγκέντρωση από τον αναγνώστη. Στο τέλος όμως έχεις την πεποίθηση πως μόλις διάβασες ένα ενδιαφέρον βιβλίο.

Ο Φέλιξ Τσακαλτάνα Σαλντίβαρ είναι ο νέος μου ήρωας. Ο Ρονκαλιόλο πλάθει με τρόπο μαεστρικό τον απόλυτο αντιήρωα, ο οποίος μέσα στο χάος των στρατιωτικών δικτατοριών και παράλληλα με την διεξαγωγή του παγκοσμίου κυπέλλου ποδοσφαίρου, μεταμορφώνεται σταδιακά από τελευταίος τροχός της αμάξης σε υπερασπιστή της τάξης και της νομιμότητας. Καθηλωτικο.

Βιβλίο που το ξεχνάς αμέσως μόλις το τελειώσεις. Κάποια ιστορικά στοιχεία για την περίοδο της γαλλικής επανάστασης προσδίδουν το όποιο ενδιαφέρον.

Αστυνομικό βουτηγμένο στο αίμα και στην ωμή βία. Τίποτα δεν μένει ανέγγιχτο, τίποτα δεν είναι αθώο. Και έρχεται το τέλος να τινάξει και τα δικά σου μυαλά στον αέρα.

Τελευταίο μέρος της τριλογίας του Μπάιερ και ίσως το καλύτερο. Η σειρά πρέπει να διαβαστεί από κάθε φίλο της αστυνομικής λογοτεχνίας.

Όταν το ίδιο το βιβλίο δεν σου επιτρέπει να το αφήσεις από τα χέρια σου τότε η αναγνωστική εμπειρία είναι μοναδική. Το συστήνω όχι μόνο στους φαν της αστυνομικής λογοτεχνίας αλλά σε όλους.

Κλασικό βρετανικό νουάρ μυθιστόρημα. Η πλοκή είναι απλή και εξελίσσεται αργά ενώ οι χαρακτήρες ζωντανοί, νευρώδεις βρίσκονται στο προσκήνιο. Και η γραφή μοντέρνα, το βιβλίο θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει πρόσφατα.

Ο αντιεισαγγελέας πρωτοδικών Φέλιξ Τσακαλτάνα Σαλντίβαρ, ως άλλος Δον Κιχώτης, κυνηγά τους δικούς του ανεμόμυλους, τις δικές του χίμαιρες. Και ο Ρονκαλιόλο σαν γνήσιο τέκνο της Λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας φέρνει στο φως μνήμες που όλοι θα προτιμούσαν να παρέμεναν στις σκιές.

Όταν νομίζεις πως είσαι ο Umberto Eco και οι αναγνώστες σου είναι ο Jean Paul Sartre και ο Κορνήλιος Καστοριάδης, παίρνεις ένα πολλά υποσχόμενο θέμα και το μετατρέπεις σε μια χιονοστιβάδα ανουσιοτητας και επιδειξιομανίας, κάνοντας τον μέσω αναγνώστη να θέλει να εγκαταλείψει από τις πρώτες σελίδες.

Είναι λεπτή η γραμμή που χωρίζει την ιδιοφυία από την παράνοια. Και ο βασιλιάς μπορεί να μετατραπεί σε μια στιγμή σε πιόνι. Όταν ο κόσμος καταρρέει το σκάκι παύει να είναι ένα απλό παιχνίδι. Πρόκειται για ένα αξιόλογο βιβλίο.

Μεξικό, η χώρα των αντιφάσεων και των σοβαρών κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων. Ο Ντιέγκο Γκονσάλες που κουβαλάει μέσα του ολάκερο το Μεξικό. Και ο Βιγιόρο που αφηγείται σχεδόν αβίαστα αυτά που οι άλλοι θα μοχθούσαν για να γράψουν.

Φόβος και παράνοια όχι στο Λας Βέγκας αλλά στο Χάρκοβο. Για να γραφτεί ένα τέτοιο βιβλίο πρέπει ο συγγραφέας του να έχει καταναλώσει μεγάλες ποσότητες βότκας και LSD. Αλλά και ο αναγνώστης αν θέλει να καταφέρει να το διαβάσει μέχρι το τέλος οφείλει να προνοήσει για τις δικές του προμήθειες.

Περισσότερο ιστορικό και λιγότερο μυθιστορηματικό το βιβλίο του Θρωλ καταφέρνει να διαφωτίσει πολλές πτυχές των σχέσεων Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Όποιος δεν φοράει παρωπιδες θα το βρει πολύ ενδιαφέρον.

Το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας του Μπαιερ είναι εξίσου αγωνιώδες και συναρπαστικό με το πρώτο. Διαβάζεται και ανεξάρτητα αλλά καλό θα είναι να έχετε γνώση της ιστορίας της Αδελφότητας της Βιέννης καθώς οι αναφορές είναι πολλές και οι ιστορίες συνδέονται.

Δύο χαρακτήρες που μοιάζουν περισσότερο απ\' ότι οι ίδιοι θέλουν να νομίζουν. Μια ιστορία που ξεκινά στο Παρίσι και καταλήγει στην Νέα Υόρκη. Και ίσως το λιγότερο εμπνευσμένο τέλος που έχει συλλάβει ο Musso.

Ο Llobregat τοποθετεί το μυθιστόρημά του στην Βαρκελώνη του 1888. Ιατρική εναντίον προκαταλήψεων, γνώση εναντίον δεισιδαιμονιών. Λίγο από Frankenstein, στο ύφος των βιβλίων του Dan Brown, καταφέρνει να παραδώσει ένα αξιόλογο έργο ικανό να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι τέλους.

Ποίο ταιριαστός θα ήταν ο τίτλος "Το περίεργο βιβλίο". Ο συγγραφέας καταπιάνεται με σοβαρά κοινωνικά ζητήματα όπως ο φυλετικός ρατσισμός, η κρατική βία, η ψυχική υγεία, ο αλκοολισμός τα οποία είναι υπερβολικά πολλά για ένα βιβλίο με αποτέλεσμα την επιφανειακή αντιμετώπιση τους. Και το χιούμορ που χρησιμοποιεί είναι σχολικού επιπέδου που δεν συνάδει με την σοβαρότητα των προβλημάτων που προσπαθεί να αναλύσει.

Αν το ζητούμενο της αστυνομικής λογοτεχνίας είναι να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο μέχρι το τέλος, τότε το συγκεκριμένο βιβλίο τα καταφέρνει και με το παραπάνω.

Το βιβλίο πρέπει να αντιμετωπιστεί ως μια κοινωνιολογική μελέτη της Ιστανμπούλ από την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης της Τουρκικής Δημοκρατίας και όχι σαν μυθιστόρημα, γιατί μυθιστόρημα δεν είναι. Όσοι έχουν καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη θα το βρουν ενδιαφέρον. Οι υπόλοιποι μάλλον όχι.

Σουρεαλιστικό σαν πίνακας του Dali. Μοναδικό σαν ταινία του Terry Gillian. Η θεία κωμωδία σε σύγχρονη, Σρι Λανκανεζικη βερσιόν. Διαβάζεται με μια ανάσα και συστήνεται χωρίς φόβο αλλά με πάθος.

Λέξεις που άλλοτε ευωδιάζουν και άλλοτε μυρίζουν σήψη και θάνατο. Σελίδες όμοιες με πίνακες ζωγραφικής που μια τους θαυμάζεις και μια αποστρέφεις το βλέμμα από πάνω τους . Και στη μέση ο άνθρωπος το χειρότερο θηρίο.

Απαλλαγμένη από ιδεολογικές προκαταλήψεις και πολιτικούς χρωματισμούς η Χουζουρη τολμά να καταπιαστεί με ένα θέμα ταμπού, τον ελληνικό εμφύλιο. Μέσα από την πορεία του γιατρού καταφέρνει να μας παραδώσει ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό ιστορικοπολιτικό μυθιστόρημα, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο και σε άλλες ουδέτερες φωνές.

Ένα ιδιαίτερο αστυνομικό μυθιστόρημα. Γρήγορο, αγωνιώδες, συναρπαστικό. Και με ένα τέλος....! Λοιπόν ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψη του για το τέλος! Το μόνο σίγουρο είναι ότι διαβάζοντας Μισό δεν πλήττεις.

Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν ΔΕΝ είναι ένα βιβλίο για τον Πάμπλο Εσκομπάρ. Ούτε άλλωστε ισχυρίζεται κάτι τέτοιο. Είναι ένα βιβλίο για ανθρώπους που έζησαν την ταραγμένη αυτή περίοδο της ιστορίας και επηρεάστηκαν βαθύτατα από αυτή. Και μάλιστα είναι ωραίο.

Αρκετά προβλέψιμο και λίγο αδιάφορο. Και τόσο κακογραμμένο που με κούρασε. Δεν αρκεί μόνο η ιδέα τελικά.

Βιβλίο έπος. Εφτακόσιες σελίδες και όμως ο Αραμπουρου δεν σε αφήνει να σηκώσεις το βλέμμα σου από τις σελίδες. Ανατριχιαστικά επίκαιρο και οικείο.