"Νεότερες" αθηναϊκές ιστορίες για το παιδικό δωμάτιο, την πόλη, την πρώτη ενηλικίωση, το πρώτο ολόδικό της σπίτι, την πρώτη απογοήτευση -- θα μπορούσαν να είναι αποσπάσματα από πολυετές ημερολόγιο, αλλά εδώ η μορφή είναι πεντακάθαρη και η γλώσσα ξεδιαλεγμένη από τα περιφερειακά της στολίδια, τόσο που σε πιάνει απευθείας από τα μαλλιά, άλλοτε σε κάνει να την φαντάζεσαι να γίνεται άλλοτε μυθιστόρημα, άλλοτε κομμάτι στο πιάνο στο ωδείο της γειτονιάς, άλλοτε σπλάτερ ταινία που βίαια ξετυλίγεται στον τοίχο, διατηρώντας στο κέντρο του κόσμου το κορίτσι ως πρωταγωνιστή, ως θύμα και ως θύτη, ως λεπίδα και ως πληγή, ως σκηνοθέτη, κομπάρσο, συν-ηθοποιό και από μηχανής θεό.