Πάρα πολύ ωραίο μυθιστόρημα, οπως πάντα η Μπροντέ κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη της. Το έργο είναι μέσα στα σκαμπανεβάσματα και τις δυσκολίες, θα μπορούσε εύκολα κάνεις να πιστέψει ότι είναι αληθινή ιστορία ενός απλού, καθημερινού ανθρώπου που δέχεται bullying από ανθρώπους "κοινωνικά και οικονομικά ανώτερους" (ακόμα και συγγενείς του) που μοχθεί για το ψωμί του, κοπιάζει για ένα καλύτερο αύριο και διεκδικεί μια θέση στο λεωφορείο της αγάπης. Μια τρυφερή ιστορία αγάπης με αίσιο τέλος. Τι άλλο να ζητήσει κανείς...

Δυστυχώς περίμενα πολλά περισσότερα από τον Τζέιμς. Μια πρόταση γάμου από έναν "προικοθήρα" απορρίπτεται. Μια γεροντοκόρη που λόγω του ανεκπλήρωτου αυτού έρωτα περνά μια βαρετή ζωή. Μου φάνηκε κάπως ανιαρό από την αρχή ως το τέλος. Και όχι μονάχα αυτό, αφήνει αποκλειστικά τον αναγνώστη να κρίνει την προσωπικότητα του Μόρις, και να κρίνει αν τελικά ήταν τυχοδιώκτης και προικοθήρας ή όχι. Επίσης, δεν ξεδιαλύνεται ποτέ το τοπίο όσον αφορά τη φιγούρα της θείας. Υπήρχαν λόγοι για την επιμονή εμπλοκή της στα γεγονότα αλλά ποια; Ο ίδιος δεν φαίνεται να παίρνει πουθενά θέση και μένει κάπου εκεί το θέμα ...

Ένα ομολογουμένως πάρα πολύ παράξενο βιβλίο.
Πρέπει να είσαι συνεχώς συγκεντρωμένος, να θυμάσαι τα στοιχεία και κάθε ψευτιά που εκστομίζει ο ένας ήρωας στον άλλο, καθώς ο συγγραφέας σε προσλαμβάνει χωρίς τη θέληση σου ως ντετέκτιβ!
Η συμπάθεια του αναγνώστη δεν μένει σταθερή σε ένα μόνο ήρωα, συνεχώς μετακινείται βάσει των στοιχείων που κάθε νέο λεπτό προκύπτουν.
Ένα βιβλίο που κρατάει αιχμάλωτο το ενδιαφέρον σου και σε κάνει να σκέφτεσαι συνεχώς ένα πράγμα: ποιος είναι τελικά ο ένοχος;

Διαβάστηκε απνευστί...
Ειλικρινά συνταρακτικό. Σε αφήνει με κομμένη την ανάσα από την αρχή ως το τέλος του. Η μετάφραση άψογη.
Αξίζει να διαβαστεί!

Ένα έργο με τεράστια απήχηση και φήμη, που εννοείται έπρεπε να διαβάσω. Ωστόσο, στην αρχή η αλήθεια είναι, ότι διάβαζα διστακτικά τις μπερδεμένες σελίδες του. Από την μέση όμως και μετά, όπου ο αναγνώστης "μπάζεται" για τα καλά, θέλοντας και μη, στο ρου της ιστορίας, σε καθηλώνει. Διάβασα το τελευταίο μισό του βιβλίου με μιας. Φυσικά,στο τέλος σε αφήνει με δάκρυα στα μάτια...
Ένα τρελό, εγωιστικό πάθος ενός ευαίσθητου νεαρού για μια καπάτσα νεαρή ιερόδουλη μεταμορφώνεται σε μια αγάπη που δεν είναι σαν τις άλλες, μια αγάπη ιερή και αγνή, η οποία μεταμορφώνει με τη σειρά της την πιο ακριβοπληρωμένη ερωμένη του Παρισιού σε μια αθώα κοπέλα με αληθινά ανιδιοτελή αισθήματα για τον αγαπημένο της. Τόσο ανιδιοτελή που την ωθούν στην υπέρτατη θυσία στο όνομα της αγάπης...
Από τα λίγα βιβλία που με έχουν συγκλονίσει...
Αν έχω να προσθέσω κάτι αρνητικό, είναι η επιμέλεια της μετάφρασης. Πολλά λάθη και αναγραμματισμοί. Κρίμα...

Ο έρωτας εδώ είναι πολυδιάστατος. Είτε με τη μορφή του αθώου, αγνού συναισθήματος που δύναται να λυτρώσει έναν άνθρωπο από το παρελθόν του, είτε με τη μορφή του άγγελου-τιμωρού που χτυπάει το θύμα του ανελέητα μέχρι να το ξεγυμνώσει από κάθε μορφή ηθικής και αξιοπρέπειας. Όπως και να \'χει...Η Μεγάλη Χίμαιρα είναι ένας ύμνος στον Έρωτα...

Ο Μυριβήλης καταφέρνει να συμπλέξει το λαογραφικό στοιχείο του ελληνικού νησιωτικού πληθυσμού με κομμάτια της ιστορίας του μεγάλου μικρασιατικού ξεριζωμού περιγράφοντας τη συμβίωση ντόπιων και προσφύγων, ενώ μέσα απ΄όλα αυτά αναδύεται ίσως η πιο τρυφερή μορφή ανιδιοτελούς και ανεκπλήρωτου έρωτα (τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου) στην ιστορία της λογοτεχνίας...

Είναι ένα έργο για εργατικούς αναγνώστες, με φαντασία και παρατηρητικότητα. Η πλοκή είναι σκοτεινή και το κουβάρι της ανατριχιαστικής ιστορίας δεν ξετυλίγει εύκολα. Τίποτα δεν αναφέρεται ξεκάθαρα. Όλα υπαινίσσονται. Πιστεύω ότι ο Τζέιμς δε θέλει να παραδώσει αμαχητί τις σκέψεις του, θέλει ο αναγνώστης του να κοπιάσει. Ένα διήγημα- σπαζοκεφαλιά κατά τη γνώμη μου.