Πολύ ωραίο βιβλίο!
Είναι μία σύντομη εισαγωγή στην επιστήμη της γλωσσολογίας. Και το κάνει χωρίς να βαραίνει τον μη ειδικό αναγνώστη με πολλές γνώσεις, αλλά λίγες και βασικές. Κι από κει και πέρα, τροφή για σκέψη.
Ο συγγραφέας δεν μένει απλός παρατηρητής της γλώσσας, (αν και τονίζει ότι ένας ερευνητής αυτό πρέπει να κάνει), αλλά, συχνά, εκφράζει και προσωπικές απόψεις του, πράγμα που μου άρεσε.

Μια υπέροχη ιστορία κλασικής φαντασίας. Άργησε να με κερδίσει, αλλά μετά με ρούφηξε στον κόσμο της Φιόναβαρ. Οι τελευταίες 200 σελίδες έφυγαν απνευστί. Αρχετυπική ιστορία, ονειρική αφήγηση.

Πολύ ωραίες ιδέες. Πολύ καλά τα συμπεράσματα από την παρατήρηση των Οάσιων (όπως είναι στην πραγματικότητα τα ζώα). Πολύ έξυπνη η παρουσίαση των ανθρωπίνων σχέσεων. Αλλά, εκεί που με κέρδιζε και διάβαζα χωρίς σταματημό, εκεί με έχανε. Ήταν κάπως χλιαρό. Και με χλιαρό τέλος. Επίσης, ο βασανισμός και ο θάνατος του γάτου δεν χρειαζόταν για να μας δείξει ότι όλα πήγαιναν κατά διαόλου στη γη, το είχαμε καταλάβει από τα υπόλοιπα (κι έλεγα, όσο προχωρούσε το βιβλίο, "μπα, ένα βιβλίο όπου το γατί/σκυλί απλά υπάρχει; Που δεν είναι κάτι που κρατάμε στο μανίκι για να σκοτώσουμε αργότερα, όταν θα χρειαστούμε κάτι για ν\' ανεβάσουμε ένταση; Μπα, τι διαφορετικός συγγραφέας" έλεγα, αλλά ατύχησα πάλι).
Κρίμα για τ\' αρνητικά, γιατί τα θετικά θα έφτιαχναν ένα πολύ καλό μυθιστόρημα. 

Το Αρχέγονο αποτελείται από μικρές ιστορίες. Μου θύμισε πολύ ένα άλλο βιβλίο, το "Η Κοιλάδα του Ίσσα", του Τσέσλαβ Μίλος (επίσης μεταφρασμένο υποδειγματικά, από την ίδια μεταφράστρια, την Αλεξάνδρα Ιωαννίδου). Όπως και σ\' εκείνο το μυθιστόρημα, έτσι κι εδώ, πρωταγωνιστής είναι ο τόπος, ένα χωριό της Πολωνίας. Οι άνθρωποί του είναι περαστικοί, αγαπούν και ονειρεύονται, χάνονται και πεθαίνουν, ο χρόνος εκεί είναι ακίνητος, οι Πνιγμένοι θέλουν να χορέψουν με τις ψυχές των σκοτωμένων και οι φύλακες άγγελοι των φιδιών είναι οι δράκοι.
Αυτοί είναι κάποιοι από τους θησαυρούς που περίμενα και πράγματι βρήκα στο Αρχέγονο.
Υπάρχουν και κομμάτια που είναι βαρετά, που το βιβλίο με απογοήτευσε, αλλά δεν θα ήθελα να επεκταθώ σε λεπτομέρειες, αφού έτσι κι αλλιώς δεν κατάφερα να καταλάβω τι ακριβώς μου έφταιξε σ\' αυτά.
Ένα ενδιαφέρον, το λιγότερο, ανάγνωσμα.

Η οικονομική κρίση στη Γερμανία του 1930. Καταθλιπτική εποχή, καταθλιπτικό θέμα, ο Φάλαντα όμως καταφέρνει και το δίνει πολύ ανθρώπινα: εκεί που νιώθεις ένα χέρι να έχει μπει μέσα στο στήθος σου και ν\' αρχίζει να σφίγγει, εκείνος, ο συγγραφέας, το απομακρύνει, σου μαλακώνει την ψυχή μ\' ένα χάδι και δεν σε αφήνει να κλείσεις το βιβλίο απελπισμένος. Υπέροχο βιβλίο. Μετά από μέρες, και ενώ διάβαζα άλλο, ακόμη είχα τους πρωταγωνιστές στο μυαλό μου.

Ένα υπέροχο βιβλίο, που μας φέρνει πιο κοντά στον πραγματικό κόσμο, αυτόν που εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε (ή νομίζουμε ότι δεν αντιλαμβανόμαστε, λόγω των παρωπίδων του πολιτισμού). Το δάσος ζει, αναπνέει, μιλάει, πονάει, χαίρεται. Κι εμείς καλά θα κάνουμε να πατάμε ελαφριά, όταν βρισκόμαστε μέσα του, να κάνουμε ησυχία και να σεβόμαστε τους αιώνες του.
Ο συγγραφέας έχει γνώσεις, έχει διαφορετική ματιά από τους περισσότερους, κοντόφθαλμους επιστήμονες, που πιστεύουν ότι οι ανθρώπινες παρεμβάσεις κάνουν καλό στη φύση, και μας εξηγεί το σκεπτικό του, ότι το να την αφήσουμε στην ησυχία της είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε γι\' αυτήν.

Πολύ ωραίο, παράξενο βιβλιαράκι, αν και κάπως επίπεδο. Αυτό του το χαρακτηριστικό όμως, αυτή η έλλειψη συναισθημάτων, ταιριάζει με το θέμα και την ατμόσφαιρα, δίνει μία απόμακρη αίσθηση, όπως και το ότι δεν ξέρουμε τίποτα γι' αυτόν τον άνθρωπο που πήγε εκεί, στην ερημιά, για να ζήσει (ή για να κρυφτεί από ό,τι θεωρείται ζωή).

Φανταστικό βιβλίο! Μπορεί κανείς να το διαβάσει και χωρίς να έχει διαβάσει τα προηγούμενα δέκα, και πάλι θα είναι φανταστικό. Έχει πολλά καλά, (εκτός από τη φαντασία, τη μαγεία, τη δράση, το χιούμορ, την αγωνία κι ένα σωρό άλλα συναισθήματα, που είναι σταθερές αξίες στα Dresden Files) που δεν μπορώ να τα πω χωρίς να αποκαλύψω πράγματα, αλλά μπορώ να πω το εξής: όλο το βιβλίο αφορά την Ανθρώπινη Φύση.

Με έπιασε για τα καλά από τα μαλλιά, μ\' αυτό εδώ, ο κύριος Butcher. Και το ξαναλέω, οι χαρακτήρες του είναι τόσο καλά δουλεμένοι, που νιώθω σαν να είναι αληθινοί άνθρωποι, σαν να τους ξέρω.

Γράφει ωραία ο Butcher, μ\' αρέσει, αλλά, από τη μέση και μετά, αυτό το βιβλίο με κούρασε πολύ. Νομίζω ότι έγινε πολύς χαμός, πολλά πρόσωπα, πάρα πολλά ΚΑΜΠΟΥΜ! Και, νομίζω, αν ξαναρίξει όσα γκουλ πιάνει ο σάκος, στη μάχη, θα του στείλω αγανακτισμένη επιστολή. Μέτριο, (με τίποτα κακό).