Το βιβλίο είναι αρκετά παλιό, αλλά μόλις πρόσφατα μεταφράστηκε στα Ελληνικά. Σαφώς πολύ καλύτερο από το βιβλίο "Η τέταρτη πόρτα" του ιδίου συγγραφέα, που δε με είχε εντυπωσιάσει ιδιαίτερα, και με γραφή που θυμίζει λίγο τα βιβλία της Agatha Christie και του Conan-Doyle, όπου οι καλοί τρόποι είναι απαραίτητοι ακόμα και όταν θες να παγιδεύσεις ή να δολοφονήσεις κάποιον!

Το βιβλίο αυτό είναι παλιό, αλλά το διάβασα πρόσφατα αφού μου το δάνεισαν. Έχει αρκετή δράση, αν και κατά βάση οι εξελίξεις γίνονται καταιγιστικές μετά τη σελίδα 200. Διαβάζεται ευχάριστα, αν και δε μου προξένησε την ίδια εντύπωση με τα βιβλία του Baldacci όπου πρωταγωνιστεί ο Ντέκερ.

Το βιβλίο αυτό της "νέας Άγκαθα Κρίστι" όπως την έχουν αποκαλέσει ορισμένοι διαβάζεται ευχάριστα και έχει κάποιες ανατροπές που διατηρούν το ενδιαφέρον των αναγνωστών. Παρ΄όλα αυτά δίνω μόλις τρία αστεράκια, καθώς θυμίζει πάρα πολύ το "And then there were none" της Κρίστι, ενώ δεν είναι το μόνο βιβλίο της Ruth Ware με το οποίο συμβαίνει αυτό!

Αυτό είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται πολύ ευχάριστα και μου θύμισε λιγάκι τόσο κάποια από τα έργα της Άγκαθα Κρίστι, όσο και τον... "Όλιβερ Τουϊστ" λόγω των πολλών οικογενειακών μυστικών με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη η πρωταγωνίστρια!

Το βιβλίο αξίζει σίγουρα τέσσερα αστεράκια-αν όχι και το πέμπτο-λόγω των πολλών ανατροπών!Όντως φέρνει στο νου βιβλία της Άγκαθα Κρίστι καθώς όλοι οι βασικοί χαρακτήρες είναι συγκεντρωμένοι σε ένα χειμερινό θέρετρο εν μέσω σφοδρής χιονοθύελλας, αλλά θυμίζει και ταινίες του Γούντι Άλλεν, αφού ο βασικός χαρακτήρας του βιβλίου που γράφει σε πρώτο πρόσωπο ως επί το πλείστον, προσπαθεί φιλότιμα αλλά και κάπως αδέξια να αποκαλύψει τα οικογενειακά μυστικά και να διαλευκάνει τους φόνους που γίνονται!

Είναι ένα βιβλίο που θα κατέτασσα στα μυθιστορήματα τρόμου και ως εκ τούτου διαφέρει λίγο από τα βιβλία που διαβάζω συνήθως. Έχει εμφανέστατες επιρροές από τα βιβλία "Τζέιν Εϊρ" και " Ανεμοδαρμένα Ύψη" καθώς και από τα βιβλία του Λάβκραφτ. Έχει αρκετό ενδιαφέρον και διαβάζεται ευχάριστα, αλλά το τέλος είναι λιγάκι αδύναμο, αν και οι περιγραφές είναι αρκετά τρομακτικές.

Η δεύτερη περιπέτεια των Μπλιξ και Ραμ που είναι και η δεύτερη συνεργασία των Horst και Enger μου άρεσε όσο και το πρώτο πόνημά τους, χωρίς όμως να μεταβάλει την άποψή μου για τα βιβλία τους! Ακολουθούν μία επιτυχημένη συνταγή που πάντα διατηρεί αμείωτο το αναγνωστικό ενδιαφέρον μέσω των πολλών ανατροπών, δεν ξεφεύγουν όμως από την πεπατημένη!

Το βιβλίο αυτό, η πρώτη περιπέτεια των Μπλιξ και Ραμ και η πρώτη συνεργασία του δημιουργού του αστυνομικού Βίστιν και του δημιουργού του δημοσιογράφου Χένιγγκ Γιούλ, είναι ένα βιβλίο που χωρίς να ξεφεύγει από την πεπατημένη, διαβάζεται πάρα πολύ ευχάριστα και είναι γεμάτο ανατροπές! Θεωρώ ότι το ύφος γραφής μοιάζει περισσότερο με αυτό του Horst παρά με αυτό του Enger, αλλά προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό!

Είναι ένα πολύ καλό βιβλίο- από τα καλύτερα της σειράς με τον Βίστιν που έχω διαβάσει. Διαθέτει μυστήριο και μια υπόθεση που αλλιώς ξεκινάει και αλλιώς καταλήγει, έναν ανθρώπινο πρωταγωνιστή που δεν παριστάνει τον Superman και αρκετές ανατροπές. Στα μειονεκτήματα αυτού του κατά τα άλλα αξιόλογου βιβλίου, θα κατέτασσα τους πολλούς χαρακτήρες με ονόματα που μοιάζουν μεταξύ τους και μπορεί να μπερδέψουν τον αναγνώστη και μία μικρή δόση διδακτισμού αναφορικά με την αποτελεσματικότητα της φυλάκισης ως μέσου τιμωρίας και επανένταξης στην κοινωνία όσων παραβαίνουν το νόμο.

Διάβασα αυτό το βιβλίο αφού μου το δάνεισαν! Στην αρχή ο τρόπος γραφής με κούρασε λίγο, αφού η περιγραφή των γεγονότων πολλές φορές διακόπτεται απότομα από τις αναμνήσεις ή τις σκέψεις των βασικών χαρακτήρων. Η δυσλειτουργική οικογένεια που πρωταγωνιστεί, με τις ματαιώσεις και τις αποτυχίες που βιώνουν τα μέλη της και τις προβληματικές μεταξύ τους σχέσεις, μου θύμισε λίγο τους πρωταγωνιστές του βιβλίου "Πατρίδα" του Αραμπούρου καθώς και εδώ έχουμε εμβάθυνση στους χαρακτήρες όπως σε εκείνο το βιβλίο. Το γεγονός ότι το βιβλίο διαδραματίζεται στη Νότα Αφρική την περίοδο του Απαρτχάϊντ και λίγο μετά έχει ενδιαφέρον, αλλά η εμμονή του συγγραφέα με τις σωματικές λειτουργίες και τις εκτενείς περιγραφές τους μπορεί να δίνει ειλικρίνεια στη γραφή αλλά από ένα σημείο και μετά άρχισε να με ενοχλεί!