Πριν από την γνώμη μου για αυτή την συλλογή διηγημάτων, θα πω ότι υπάρχει μια δυσκολία προσέγγισης πάντα προς του γερμανόφωνους συγγραφείς. Πάντα πίστευα ότι είναι πολύ δύσκολη αυτή η προσέγγιση. Λαμβάνοντας υπόψιν αυτό τον περιορισμό, θα πω ότι αυτά τα συγγράμματα μου φαίνονται σαν ασκήσεις δημιουργικής γραφής. Έχει ταλέντο στην γραφή; Ναι. Έχει πρωτότυπες ιντριγκαδόρικες ιδέες; Μάλλον το δυνατό του σημείο, φαίνεται ένας ευφυέστατος άνθρωπος ο συγγραφέας. Όλα αυτά τα καλά στοιχεία δεν μετατρέπονται σε κάτι πιο "ουσιώδες". Δεν σου αφήνει τίποτα, πέραν κάποιων ευφυών καταστάσεων. Τίποτα παραπάνω.

Προσπαθεί να πει κάτι, αλλά στο τέλος δεν λέει τίποτα. Λίγα στοιχεία νοσταλγίας κι ένα παιδί που ψάχνει να βρει την ταυτότητα του, πράγμα που θα συμβεί μόνο όταν φύγει από το μικρό επαρχιακό περιβάλλον της Βόρειας Γαλλίας. Μάλιστα. Θα έλεγα ότι είναι ένα βιβλίο αυστηρά για ένα κοινό γύρω στα 25, που δεν έχει έρθει σε επαφή λόγω ηλικίας με χιλιάδες άλλα μυθιστορήματα και ταινίες που πραγματεύονται το ίδιο θέμα.

Η Winterson ξέρει να λέει ιστορίες. Δεν υπάρχει κάποιος που να την φτάνει σε αυτό τον τομέα. Η μετάφραση είναι μέτρια και η έκδοση όχι τόσο προσεγμένη.

Όπως έλεγε και η Μαλβίνα, κάθε άνθρωπος πρέπει να εχει να πει μια ιστορία στη ζωή του. Εδω ειναι μια τετοια "μοναδική" ιστορία. Από την μέση και μετά, αφού γίνουν οι συστάσεις και παρουσιαστεί το σκηνικό (βαρετό αλλά απαραιτητο στάδιο) ακολουθεί ενα μικρό δοκιμιο στον έρωτα. Το συμπέρασμα το ιδιο. Δεν υπαρχει χρονος, χώρος ή συνταγή. Όλα μπορούν να ναι ψέμματα. Όλα, εκτός από τον έναν, τον μεγάλο ερωτα.

Αξιοζήλευτη και σπάνια "θεατρική" οικονομία. Τόσο-όσο μύθος, τόσο-όσο πραγματικότητα, τόσο-οσο ιστορική μνήμη, τόσο-όσο ντόπια διάλεκτος (εύκολα αντιληπτή), που σε βάζει χεονοχωροταξικά σε ενα ιστορικό πλαισιο.
Αισθάνεσαι ότι καμιά λεξη δεν περισσεύει και ειπώθηκαν ολα σε μια εξιστόρηση υπέροχα δομημένη που οδηγεί σε μια ανατροπή, αποφεύγοντας πολλα από τα κλισέ που είναι παγίδες σε αυτή τξν θεματολογία. Πάρα πολύ καλό.

Ενδιαφέρον, πολύπλευρο μυθιστόρημα επιστημονικής (?) φαντασίας. Σε κρατάει σε εγρήγορση, χρησιμοποιεί οσο πρέπει τα τεχνολογικά στοιχεία και το χιούμορ το κάνουν ιδιαίτερα ευχάριστο. Πολύ καλή μετάφραση (Αχιλλέας Κυριακίδης). Σπανίως ένα μυθιστορημα που κερδίζει το γκονκούρ είναι αδιαφορο.

Μια ιστορία σε τρεις χρόνους. Παρελθόν, κοντινό παρελθόν και παρόν. Οι τρεις χρονοι μαζί με το όποιο μυστήριο συγκλίνουν στα τελευταία κεφάλαια και κατ ουσίαν ολοκληρωνεται η ιστορία. Μοιάζει πολύ σαν άσκηση στην δημιουργία και την διηγηση μιας ιστορίας. Ανάμικτα συναισθήματα, αλλά σίγουρα σου δίνεται η αίσθηση ότι η συγγραφέας θα δωσει στο μέλλον κάποια αξιόλογη μυθοπλασία. Αναμενουμε...

Η κορυφαία χρονογράφος της σύγχρονης Ελλάδας εδώ σε ένα μυθιστόρημα. Μια τόσο έντονη προσωπικότητα ή την λατρεύεις ή δεν την καταλαβαίνεις (σας την έφερα, έτσι;). Η Μαλβίνα μπορεί να κάνει δεκάδες αναφορές, μπορεί να επηρεάζεται πολύ απ΄ότι αγαπάει ή μισεί, αλλά στο τέλος όλα τα γραπτά της είναι δικά της. Γεμάτα από τις μονομανίες, τις ανησυχίες και τους φόβους της. Όλα είναι ανατρεπτικά όπως και ο μόνος θεός που λάτρεψε. Ο έρωτας. Διαβάζεται σε μια ανάσα...

Μια βιογραφική αφήγηση στο παιδί που δεν έκανε μάλλον ο συγγραφέας και οι ενοχές. Αντιπαραβάλλει αυτά που έκανε ώστε σαν επιλογή (δεν ξέρουμε) δεν διάλεξε να γίνει πατέρας. Εδώ είναι μαζεμένα όλα τα αγαπημένα θέματα του συγγραφέα που είναι αλήθεια ότι εμφανίζονται στα περισσότερα από τα μυθιστορήματα του. Αν γνωρίζετε τι σημαίνει "Νάπολι", ίσως βρείτε μια κρυφή λατρεία για αυτή την μαγική πόλη.

Είναι μια ιστορία που ο συγγραφέας την αναφέρει στα μισά βιβλία του. Νομίζω ότι καλύτερα την διηγείται στο "τα ψάρια δεν κλείνουν τα μάτια", που περιέχει κι έναν αφαιρετικό διάλογο με το δεκάχρονο παιδί που ερωτεύεται το ίδιο κορίτσι.