Νομίζω ότι το εγχείρημα απέτυχε. Ο μεταφραστής (ο συμπαθέστατος και καταρτισμένος) προσπάθησε αλλά δεν. Ακόμα και η μετάφραση του τίτλου, πρόβλημα και στις προηγούμενες εκδόσεις, δεν ξεπεράστηκε. Κουραστικές οι ανούσιες παραπομπές. Επίσης να πω ότι ο Πίντσον λένε ότι είναι δύσκολος και έχει άλλα κατά νου και δεν πρέπει να τον διαβάζεις έτσι αλλά αλλιώς κ.λπ. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι η μετάφραση δεν βοήθησε καθόλου στο να ανακαλύψω εγω το ταλέντο του μυστήριου κυρίου Πίντσον. Και το χειρότερο, δεν μου άφησε καν μια γέυση ότι διάβαζα κάτι αριστουργηματικό που απλά δε νήμουν έτοιμος να κατανοήσω. Κάτι δεν δουλεύει καλά. Ίσως και ο Πίντσον να είναι ένας συγγραφέας που δεν "μεταφράζεται".

Ο Κόνραντ προσωπικά με συναρπάζει με τις ιστορίες του. Εδώ υπάρχουν πολύ λίγες από τις ιστορίες (φανταστικές ή πραγματικές) και αυτές σαν μέρος της ναυτικής τέχνης. Το βιβλίο αυτό δεν είναι μυθιστόρημα. Περισσότερο είναι ένα εγχειρίδιο για ιστιοφόρα και μια νοσταλγική ματιά για τα ιστιοφόρα ακριβώς πριν η ναυσιπλοΐα στραφεί στον ατμό. Προτιμήστε για αρχή κάποιο από τα μυθιστορήματά του. Εκεί είναι το πεδίο δόξης λαμπρό του Κόνραντ, εκεί ξεδιπλώνει το ταλέντο του, εκεί η γραφή του γίνεται μαγική και μπορεί να μαγέψει ακόμα και τον αναγνώστη του σήμερα.

Αν ρώταγε κάποιος από ποιο βιβλίο του Αλεξάκη να ξεκινήσω θα του έλεγα από τα τελευταία και να πηγαίνει προς τα πρώτα. Αν σου αρέσουν τα τελευταία, το χιούμορ, οι μονομανίες του είναι πράγματα που δεν υπάρχουν αρμονικά στα πρώτα του βιβλία, που φαίνεται ότι προσπαθεί να πειθαρχήσει τον εαυτό του στην φόρμα ενος μυθιστορήματος.

Όσο ωρίμαζε ο Αλεξάκης προσπερνούσε αυτές τις αγκυλώσεις και οδηγούνταν στα "αυτοβιογραφικά" μυθιστορήματα, που προσωπικά τα βρίσκω πολύ αξιόλογα. Σε αυτά ξεδιπλώνεται το ταλέντο του, το ευφυές χιούμορ, η σκωπτική ματιά, οι μονομανίες του.

Στο "Πριν" όλες οι αρετές του συγγραφέα φαίνεται να πλάθονται ακόμα. Σαν να μην είχε βρει τα πατήματά του.

Έχουν γραφτεί πάρα πολλά βιβλία από Βαλκάνιους συγγραφείς. Το πλεονέκτημα της χρονικής απόστασης "βαραίνει" τους νέους. Τί μπορεί να προσφέρει άλλο ένα βιβλίο;
Και όμως εδώ έχουμε μία συλλογή διηγημάτων πολύ ενδιαδέρουσα.

Ο λόγος ρέει όμορφα με χιούμορ, νοσταλγία και πόνο σε σωστές δόσεις.
Ηθογραφία στο βάθος, αγάπη αλλά και κτιτική ματιά για την πατρίδα που άφησε πίσω ο συγγραφέας.
Ευχάριστη έκπληξη.

Ωραία ιστορία, κινηματογραφική γραφή που σε βάζει με ωραίο τρόπο στην εποχή που εκτυλίσσεται η δράση.
Δεν είναι πολιτικό, κοινωνικό, ιστορικό, φιλοσοφικό η ερωτικό μυθιστόρημα. Είναι μια ιστορία που αγγίζει αυτά τα θέματα επιφανειακά. Δεν εμβαθύνει συνειδητά σε κανέναν από αυτούς τους τομείς. Επειδή προφανώς έτσι θέλει ο δημιουργός.
Μου άρεσε χωρίς να μ\' εντυπωσιάσει. Στα πλεονεκτήματα η αποφυγή από τον συγγραφέα αρκετών κλισέ του είδους (είχε πουτάνα αλλά όχι γριά π.χ.). Δεν κούρασε σε κανένα σημείο και οι ανθρωπολογικές αναφορές που "διασχίζουν" όλη την διήγηση δένουν πολύ ωραία λειτουργώντας σαν ανάσες.

Ο Αλεξάκης σε αυτό το τελευταίο του βιβλίο, διαισθανόμενος ότι το τέλος πλησιάζει, θέλει να αποτίσει έναν φόρο τιμής στα πρόσωπα, στους τόπους και στις ιδέες που αγάπησε. Απευθύνεται στον μελλοθάνατο φίλο-εκδότη του, χρονογραφώντας την Ελλάδα της κρίσης ενώ την ιδια ώρα σταχυολογεί στιγμές από την ζωή του.

Ένα δυνατό μυθιστόρημα. Μην φοβήθείτε το "ανιαρό" πρώτο (από τα τρια) μέρος. Από το δεύτερο μέρος και μετά, η ζωή του ήρωα ακολουθεί τα ιστορικά γεγονότα και ειναι συγκλονιστική η αντίληψή του για τα τεκτενομενα της εποχής. Δυστυχώς επιβεβαιώθηκε σε όλα... Δυσκολευεσαι να πιστεψεις οτι γράφτηκε το 1939 και οχι το 1963 που πρωτοεκδοθηκε, 23 χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα.

Μια ιστορία που ξεκινάει ρεαλιστικά και σιγά σιγά περνάει στον χώρο της φαντασίας και στην αληγορία του να βρίσκεσαι "έξω" από κάτι. Ευχάριστη έκπληξη.

Ο μεταφραστής σε βάζει έντεχνα στον παρελθόντα χρόνο που ξεδιπλώνεται η ιστορία.
Προσωπικά και κατανοώντας τον λόγο που αυτό θεωρείται το αριστούργημά του Κόνραντ, εγώ προτιμώ τις νουβέλες του που μπορεί να μην εμβαθύνουν οσο το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, αλλά είναι τόσο καλά δομημενες, που νομίζεις ότι γραφτηκαν σήμερα. Δλδ, η τεχνη του Κόνραντ και ο λόγος που ακόμα και σήμερα μοιάζει τόσο σύγχρονος, νομιζω ότι είναι η εξιστόρηση και τα ψυχογραφήματα και λιγότερο η εμβάθυνση.

Καλογραμμένο βιβλίο, καλή μετάφραση και σίγουρα φαίνεται πόση μελέτη έχει κάνει ο συγγραφέας για να θέσει το πλαίσιο όπου τρέχειη δράση. Πολύ καλή "θεατρική" οικονομία, η διήγηση δεν κουράζει σε κανένα σημείο, υπάρχει μια ροή στα γεγονότα και οι αποκαλύψεις έρχονται σιγά-σιγά στο ιστορικό φόντο. Ο συγγραφέας είναι συνεχιστής του Ατιά και του Ιζό, απλά πεδίο του είναι η Αργεντινή. Γράφει "κινηματογραφικά" παίρνοντας επίσης μια πολιτική θέση σε έναν κόσμο που το καλό και το κακό είναι οριοθετημένα πλήρως. Όπως τις ταινίες του Ντελόν και του Μπελμοντό. Μέχρι εκεί, ένα καλογραμμένο θρίλερ, που στο τέλος το καλό "επικρατεί" βίαια, όπως είχε επικρατήσει το "κακό". Σίγουρα στον τομέα των "ιστορικών" θρίλερ, είναι ένα βιβλίο που αξίζει την προσοχή του κοινού. Προσωπικά προτιμάω είτε ένα ντοκουμέντο, όπως ένα ντοκιμαντέρ που αναφέρεται σε αυτά τα γεγονότα ή κάτι πιο βαθύ, όπως είναι το βιβλίο "η κριτική των όπλων" του Feinmann που αναφέρεται στο ίδιο akrib;vw ιστορικό πλαίσιο βουτώντας πολύ πιο βαθειά στην ανθρώπινη ψυχή.