Όπως έλεγε και η Μαλβίνα, κάθε άνθρωπος πρέπει να εχει να πει μια ιστορία στη ζωή του. Εδω ειναι μια τετοια "μοναδική" ιστορία. Από την μέση και μετά, αφού γίνουν οι συστάσεις και παρουσιαστεί το σκηνικό (βαρετό αλλά απαραιτητο στάδιο) ακολουθεί ενα μικρό δοκιμιο στον έρωτα. Το συμπέρασμα το ιδιο. Δεν υπαρχει χρονος, χώρος ή συνταγή. Όλα μπορούν να ναι ψέμματα. Όλα, εκτός από τον έναν, τον μεγάλο ερωτα.

Αξιοζήλευτη και σπάνια "θεατρική" οικονομία. Τόσο-όσο μύθος, τόσο-όσο πραγματικότητα, τόσο-οσο ιστορική μνήμη, τόσο-όσο ντόπια διάλεκτος (εύκολα αντιληπτή), που σε βάζει χεονοχωροταξικά σε ενα ιστορικό πλαισιο.
Αισθάνεσαι ότι καμιά λεξη δεν περισσεύει και ειπώθηκαν ολα σε μια εξιστόρηση υπέροχα δομημένη που οδηγεί σε μια ανατροπή, αποφεύγοντας πολλα από τα κλισέ που είναι παγίδες σε αυτή τξν θεματολογία. Πάρα πολύ καλό.

Ενδιαφέρον, πολύπλευρο μυθιστόρημα επιστημονικής (?) φαντασίας. Σε κρατάει σε εγρήγορση, χρησιμοποιεί οσο πρέπει τα τεχνολογικά στοιχεία και το χιούμορ το κάνουν ιδιαίτερα ευχάριστο. Πολύ καλή μετάφραση (Αχιλλέας Κυριακίδης). Σπανίως ένα μυθιστορημα που κερδίζει το γκονκούρ είναι αδιαφορο.

Μια ιστορία σε τρεις χρόνους. Παρελθόν, κοντινό παρελθόν και παρόν. Οι τρεις χρονοι μαζί με το όποιο μυστήριο συγκλίνουν στα τελευταία κεφάλαια και κατ ουσίαν ολοκληρωνεται η ιστορία. Μοιάζει πολύ σαν άσκηση στην δημιουργία και την διηγηση μιας ιστορίας. Ανάμικτα συναισθήματα, αλλά σίγουρα σου δίνεται η αίσθηση ότι η συγγραφέας θα δωσει στο μέλλον κάποια αξιόλογη μυθοπλασία. Αναμενουμε...

Η κορυφαία χρονογράφος της σύγχρονης Ελλάδας εδώ σε ένα μυθιστόρημα. Μια τόσο έντονη προσωπικότητα ή την λατρεύεις ή δεν την καταλαβαίνεις (σας την έφερα, έτσι;). Η Μαλβίνα μπορεί να κάνει δεκάδες αναφορές, μπορεί να επηρεάζεται πολύ απ΄ότι αγαπάει ή μισεί, αλλά στο τέλος όλα τα γραπτά της είναι δικά της. Γεμάτα από τις μονομανίες, τις ανησυχίες και τους φόβους της. Όλα είναι ανατρεπτικά όπως και ο μόνος θεός που λάτρεψε. Ο έρωτας. Διαβάζεται σε μια ανάσα...

Μια βιογραφική αφήγηση στο παιδί που δεν έκανε μάλλον ο συγγραφέας και οι ενοχές. Αντιπαραβάλλει αυτά που έκανε ώστε σαν επιλογή (δεν ξέρουμε) δεν διάλεξε να γίνει πατέρας. Εδώ είναι μαζεμένα όλα τα αγαπημένα θέματα του συγγραφέα που είναι αλήθεια ότι εμφανίζονται στα περισσότερα από τα μυθιστορήματα του. Αν γνωρίζετε τι σημαίνει "Νάπολι", ίσως βρείτε μια κρυφή λατρεία για αυτή την μαγική πόλη.

Είναι μια ιστορία που ο συγγραφέας την αναφέρει στα μισά βιβλία του. Νομίζω ότι καλύτερα την διηγείται στο "τα ψάρια δεν κλείνουν τα μάτια", που περιέχει κι έναν αφαιρετικό διάλογο με το δεκάχρονο παιδί που ερωτεύεται το ίδιο κορίτσι.

Μισός βουνό, μισός θάλασσα όπως λέει και ο ίδιος, οπότε κι ένα παραμύθι θαλασσινό. Κατά την γνώμη ενός απλού αναγνώστη δεν είναι από τα καλύτερά του. Θα πρότεινα να ξεκινήσετε με κάποιο από τα άλλα του "μικρά" βιβλία πρώτα.

Η ιστορία του παιδιού που του αρέσει να το ψάρεμα παρούσα και σε άλλα μυθιστορήματα του Ντε Λούκα, εδώ στην πιο ολοκληρωμένη εκδοχή. Κάποτε βαθιά, εννίοτε νοσταλγική, όσο μελό χρειάζεται αλλά και με εικόνες νεορεαλισμού. Οι Ιταλοί δημιουργοί διαχρονικά είναι μάστορες στο να μετατρέπουν το μελό σε τέχνη, χωρίς να το φτηναίνουν. Ένας ειλικρινής διάλογος του πενηντάρη συγγραφέα με τον δεκάχρονο εαυτό του. (πολύ καλή η μετάφραση)

Κουραστικό όσο δεν πάει. Πετυχημένος τίτλος βέβαια αφού μετά την δεύτερη ιστορία ήθελα να πάψει. Από αυτή την άποψη θα αναγνωρίσω το προσόν της αυτογνωσίας στον συγγραφέα. Αυτογνωσία ίσον βαρεμάρα. Όλα δένουν.