Κακό βιβλίο. Περικλείεται από μυθομανία δεξιόστροφης απόχρωσης, απαξιώνει το ρόλο των εκάστοτε κοινωνικών κινημάτων ως προς την εξέλιξη και την πρόοδο της ανθρωπότητας, εξιδανικεύει τους ρόλους θρησκείας και ηγετικών προσωπικοτήτων που "όλως τυχαίως" ήτανε αυταρχικοί, καθώς και το ρόλο του καπιταλισμού (προσέξτε το αυτό) όχι όσον αφορά τις φιλελεύθερες αρχές του διαφωτισμού τις οποίες ο συγγραφέας εμμέσως πλην σαφώς αντιπαθεί, αλλά από την άποψη της κυριαρχίας των χρηματιστικών ελίτ πάνω στους οικονομικά αδυνάμους. Τα συντηρητικά πνεύματα είναι βέβαιο ότι θα το λατρέψουνε αυτό το βιβλίο. Οι υπόλοιποι μάλλον θα κουραστούν μέχρι σύγχυσης από το ενοχλητικά βερμπαλιστικό ύφος του. Από μένα κανένα αστεράκι!

Ο Τάκης Λαζαρίδης είναι ένα πρόσωπο το οποίο στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του τοποθετείται εναντίον του ΚΚΕ και της αριστεράς. Το ότι κάποτε υπήρξε καταδικασμένος κομμουνιστής δεν μου λέει κάτι και ούτε είμαι υποχρεωμένος να αποδεχτώ τις όψιμες απόψεις του. Υπήρξαν χιλιάδες άλλοι που βασανιστήκαν, που διώχτηκαν, που εξορίστηκαν αλλά τα "στερνά τους τίμησαν τα πρώτα". Είναι γνωστή η στάση του Λαζαρίδη εδώ και 50 χρόνια! Βιβλίο απόλυτα εμπαθές που βρίθει ανακριβειών!!! Συγνώμη αλλά δεν μου κάνει!

Ένα πολύ καλό βιβλίο για όσους θέλουν να μυηθούν στο πιντσονικό λογοτεχνικό σύμπαν. Σε βάζει σιγά-σιγά στα δύσβατα μονοπάτια σκέψης αυτού του σχιζοειδούς συγγραφέα και φτάνοντας στη μέση μπορείς μέσες άκρες να καταλάβεις αν σου ταιριάζει ο Πύντσον ή όχι. Ξεκινήστε με αυτό και όχι με τα άλλα του βιβλία όπως το "ενάντια στη μέρα" ή το εμβληματικό "ουράνιο τόξο της βαρύτητας". Αν το τελειώσετε και σας άρεσε τολμήστε να αναμετρηθείτε με τα μεγάλα του έργα. Αν σας μπέρδεψε, απλά ξεχάστε τον Πύντσον μια για πάντα!

Μια πανδαισία επιλεκτικής μνήμης, φτηνής ειρωνείας, μίσους και φυσικά ασύστολων ψεμάτων. Και όπως έλεγε και ο Μενέλαος Λουντέμης "ντράπηκαν τα ίδια τα ψέματα και όχι τα στόματα που τα λέγανε". Νομίζω ότι περιττεύει να πούμε κάτι παραπάνω για αυτό το ..."βιβλίο".

Το άφησα στη μέση, δεν με συγκίνησε καθόλου. Τίποτα το ιδιαίτερο! Κοινότυπη πλοκή, αναπαραγωγή μικροαστικών κλισέ, και το χειρότερο ...δασκαλίστικο ύφος. Αν είναι αυτό ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η λεγόμενη μαθηματική λογοτεχνία, τότε έχει αποτύχει.

Ένα από τα συγκλονιστικότερα έργα λογοτεχνίας που έχω διαβάσει. Το περί Ηρώων και Τάφων σε ρίχνει στην παγωμένη άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής και προσπαθεί να σε πνίξει μέσα στην ασφυξία έντονων συναισθημάτων τα οποία άλλοτε ξεχειλίζουν από ερωτικό πάθος και πόνο (όπως στην περίπτωση του Μάρτιν ή του Μπρούνο), και άλλοτε από ερεβώδεις σκέψεις και πρωτόγονα ένστικτα (όπως στην περίπτωση του Φερνάντο). Παρόλα αυτά, και αυτό είναι το σημαντικότερο στοιχείο, ο Σάμπατο δεν προσπαθεί να φτιάξει ήρωες με φωτοστέφανο και αντιήρωες σκοτεινούς, αλλά να μας ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ μέσω της Αλεχάντρας (που είναι το τραγικό και συνάμα το θλιβερό πρόσωπο του βιβλίου) ότι οι δύο αυτοί κόσμοι υπάρχουν μέσα μας σε ανειρήνευτη σύγκρουση και πάλη, το όμορφο με το χυδαίο, το συνειδητό με το ενστικτώδες, σε τελική ανάλυση ο αγνός έρωτας με την πορνεία ή τη σαρκική λαγνεία, μια πάλη αδυσώπητη που σαν το κερί σε λιώνει και δεν μπορεί να σε λυτρώσει παρά μόνο ο θάνατος. Η Αλεχάντρα δεν αποτελεί εξιδανικευμένο πρόσωπο στα πρότυπα της τραγικότητας του σεξπηρισμού, είναι η κοπέλα που βλέπουμε στην καθημερινότητα μας, το κοριτσάκι που πίσω από την μετά-εφηβική γαλήνη της κρύβει ένα ηφαίστειο που κοχλάζει αλλά δεν θα το μάθουμε και ούτε θα το δούμε ποτέ. Θα μπορούσα να γράψω άλλα 100 πράγματα, αλλά θα σταματήσω εδώ γιατί δεν μου αρέσει να κατευθύνω τον αναγνώστη που θα το διαβάσει. Κρατάω το τελειωτικό απόσταγμα και είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα το ξαναδιαβάσω σε μια άλλη ηλικία από μια άλλη αφετηρία. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!!

Δεν ικανοποίησε απόλυτα τις προσδοκίες μου. Από την άλλη πλευρά δεν μπορώ να πω ότι είναι και για πέταμα. Ένα βιβλίο που έχει χαρακτηριστικά νεωτεριστικού μυθιστορήματος, που προσφέρει ιδέες και τροφή για σκέψη σε βάθος, από την άλλη όμως σε σημεία φλυαρεί και επαναλαμβάνει τα ίδια. Ίσως φταίει σε κάποιο βαθμό και η μετάφραση που μου φάνηκε λίγο πρόχειρη. Κατά την ανάγνωση, υπήρχαν φορές που δεν ήθελα να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια μου, υπήρχαν όμως και φορές που με κούραζε και έσφιγγα τα δόντια για να τελειώσω έστω και το υποκεφάλαιο. Όσον αφορά το ύφος του Χάξλεϋ, απεικόνιζει την παρηκμασμένη αστική διανόηση με σαρκασμό και πικρό χιούμορ ενώ οι ήρωες και αντι-ήρωες που συνθέτει είναι αντιπροσωπευτικοί αν και μερικοί από αυτούς κοινότυποι. Στην ταμπακιέρα θα έλεγα ότι είναι ένα καλό βιβλίο, αλλά δεν έχει τη διαχρονικότητα ενός αριστουργήματος, ανήκει στην εποχή που γράφτηκε ίσως και μέχρι το τέλος του 1ου μισού του 20ου αιώνα. Ενώ ο συγγραφέας θα μπορούσε να πει τα ίδια ή και περισσότερα στις μισές σελίδες.