Το Τούνελ του Σάμπατο επηρεασμένο χωρίς αμφιβολία από το ρεύμα του Υπαρξισμού πετυχαίνει τη γενναία κατάδυση στις σκέψεις του πρωταγωνιστή-αφηγητή-θύτη. Θύτη για τη Μαρία Ιριμπάρνε που και τελικά σκοτώνει, θύματος όμως του ίδιου του του εαυτού. Μεγάλα κομμάτια, από τα 39 μικρά κεφάλαια, είναι γραμμένα ξεδιπλώνοντας τις πυκνές πτυχώσεις της σκέψης του Χουάν Πάμπλο. Εξετάζει κάθε πιθανότητα, κάθε δυνατή ή αδύναμη σκέψη όσον αφορά την τροπή των γεγονότων, την πιθανότητα να συμβαίνει το ένα ή το άλλο. Εσωτερικό κείμενο, δίνει την αίσθηση της προφορικής αφήγησης κυρίως λόγω των αρκετών λεπτομερειών του. Αν και ο Σάμπατο θεωρείται από τους καλύτερους αργεντίνους στο είδος του, πιστεύω πως δύσκολα κερδίζει το στοίχημα να μην κουράσει με τον μονόλογο και να μην αφήσει τον αναγνώστη να αναρωτηθεί "γιατί τόση άνευ όρων ωδή στη λεπτομέρεια;".

Ήπια τρυφερό, τα έχει όλα και η μίνιμαλ εικονογράφιση είναι υπέροχη. Βιβλίο για να το προσφέρει κάποιος σε όσους αγαπά.

Δε σημαίνουν κάτι τα τρία αστέρια, αφού η Φερράντε χτίζει σιγά σιγά, ξεκινώντας με αυτό το πρώτο βιβλίο της Τετραλογίας, το οικοδόμημα της γυναικείας ύπαρξης, δοσμένο από τα πρώιμα χρόνια δύο κοριτσιών. Δεν ξεκινάει όσο δυναμικά θα περίμενε κανείς -δεδομένου του 'ντόρου' που έχει αποκομίσει το βιβλίο άθελά του και χωρίς η ίδια η Φερράντε να το επιδιώξει, εφόσον μένει στην ανωνυμία- ωστόσο, ξεκινάει ομαλά, απλά, λιτά, όπως ακριβώς θα έπρεπε. Δύο κορίτσια και η φιλία τους, οι στιγμές τους ως παιδιά στην Νάπολη του '50. Μου αρέσει που η συγγραφέας δίνει βάσυ σε ιδιαίτερα λεπτά αλλά με βαρύνουσα σημασία στιγμιότυπα από τη ζωή τους. Τι αισθάνθηκαν όταν βγήκαν από τα όρια της γνωστής γειτονιάς τους, τα βλέμματα θυμού, η υποβόσκουσα σύγκριση των δύο κοριτσιών. Η ματιά της μιας επάνω στην άλλη και στην σταδιακή ωρίμανσή τους με την πάροδο του χρόνου. Σημεία που μόνο μια γυναίκα θα μπορούσε να πιάσει με τις συγγραφικές της κεραίες.
Μόλις κυκλοφόρησε και το 2ο μέρος, που μάλλον αρχίζει να αποκτά σφιχτή συνοχή η ιστορία.

Κυριολεκτικά για μικρούς και μεγάλους αναγνώστες, αυτό το βιβλίο είναι το βιβλίο που δεν είχαμε στα παιδικά μας χρόνια. Απλό χωρίς να γίνεται απλοϊκό, το μήνυμά του διαχρονικό και προσλαμβάνεται αλλιώς από τα παιδιά κι αλλιώς από τους μεγάλους και βέβαια αυτή είναι η μαγεία των βιβλίων του Haughton. Αν βρεθείτε μπροστά του, μην το προσπεράσετε. Απλά μαγικό.

Διαβάζεται απνευστί και με την ανάσα κρατημένη για 47 λεπτά, όσα δηλαδή περίπου κρατάει η ανάγνωσή του. Άλλοτε νοιώθει κανείς το δόντι να τον τρυπάει στην πλάτη κι άλλοτε λύνεται το σφίξιμο με την απροσδόκητη τρυφερότητα που το διατρέχει κατά τόπους. Αυτό που απόλαυσα περισσότερο είναι ο σαρκασμός, η γαργαλιστική του ειρωνεία και ο καλοδουλεμένος χαρακτήρας του. Από τα μεγάλα συν του θα ξεχώριζα τη δεξιοτεχνία με την οποία χτίζονται οι εικόνες που διαδέχονται η μια την άλλη. Ανάγνωσμα της στρατευμένης λογοτεχνίας που όλες οι γυναίκες πρέπει να διαβάσουν αλλά και οι άνδρες αφού εν τέλει εξελίσσεται σε δοκίμιο της ανθρώπινης φύσης.