Κατά τη γνώμη μου, το βιβλίο αυτό δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα, στον αναγνώστη που θέλει να κατανοήσει τις νεοπλασίες του Καστοριάδη.
Η στριφνή και ιδιαίτερη νοηματικά ορολογία του, μας παρατίθεται απλά εν είδει αποσπασμάτων, από τα βιβλία στα οποία αναφέρονται.

Πχ θέλετε να μάθετε τι σημαίνει "φαντασιακός χρόνος" ; (σελ.183)
(!!!)

Η πλάκα είναι, ότι ο κύριος Πολίτης που προλογίζει το βιβλίο, αναφέρει στη σελίδα 8

Η πρόθεση των επιμελητών, που υποστηρίζουν ότι και καλά αφήνουν τον συγγραφέα να μιλάει ο ίδιος μέσα από τα κείμενα του (σελ. 10-11) για να μην αλλοιώσουν το νόημα των όρων και των εννοιών (!!!) είναι τουλάχιστον αστεία και φυσικά δεν έχει ίχνος επιστημονικού χαρακτήρα.
Ή αλλάζεις τίτλο στο βιβλίο που κυκλοφορείς η κάνεις μια μεγαλύτερη έκδοση με όλες τις ερμηνείες των όρων από τους μελετητές του Καστοριάδη(πόσες να είναι πια...)

Ενα αστέρι μόνο και μόνο για τον διάλογο - συνέντευξη (σελ. 209-258) που μου θύμισε τον διάλογο Σαρτρ, Γκαβί, Βικτόρ στο "Έχουμε δίκιο να επαναστατούμε" των εκδόσεων Αρσενίδη.

Το βιβλίο αυτό, είναι κάτι παραπάνω από μια απλή βιογραφία.
Η κυρία Γεωργιάδου έκανε ένα απίστευτο μακροβούτι, σε βιβλιοθήκες, πανεπιστημιακά ιδρύματα, κρατικά αρχεία, περιοδικά, πρακτικά συνεδριών και επιστολές ιδιωτικών συλλογών, στους χώρους που έδρασε ο Καραθεοδωρή αλλά και σε πολλές χώρες του εξωτερικού και δεν αφήνει ανεξερεύνητη, καμία πτυχή της ζωής του μεγάλου μαθηματικού.
Εκπληκτική δουλειά, που βάζει τα γυαλιά και σε επαγγελματίες ιστορικούς (η συγγραφέας είναι φυσικός με διδακτορικά στη θεωρητική Φυσική και θεωρητική Αστροφυσική).
Το φορμαλιστικό μέρος (μαθηματικοί τύποι, εξισώσεις κτλ) καλύπτει ένα μικρό κομμάτι του βιβλίου, κάνοντας το προσιτό και σε ανθρώπους, που δεν έχουν γνώσεις διαφορικών εξισώσεων και λοιπών στριφνών συναρτήσεων.
Επαυξημένη εκδοχή της πρώτης αγγλικής έκδοσης του 2004, είναι ένα βιβλίο βαρύ αλλά πολύτιμο.

Θα είμαι ειλικρινής. Δεν το διάβασα ολόκληρο αλλά το ύφος του συγγραφέα, μου είναι γνωστό από άλλο έργο του,
"Ο θάνατος της Δημοκρατίας:η πτώση της Βαϊμάρης και η άνοδος του Ναζισμού"
Λίγο Ιστορία, λίγο λογοτεχνία, λίγο αερολογίες και έχουμε τον Πρεσφιλντ του Β\'Παγκοσμίου Πολέμου.
Αλλά αν με το καλημέρα, χαρακτηρίζεις τον Goebbels "αποτυχημένο συγγραφέα" τον Canaris "πανούργο και μυστικοπαθή"
τον Ribbentrop "πωλητή αφρώδους οίνου" και τον Hitler" άσημο βετεράνο του Α Παγκοσμίου Πολέμου (!!!!) " τότε δεν γράφεις ιστορική μελέτη, γράφεις Αρλεκιν.
Τα προβλήματα της συγγραφής του βιβλίου είναι πολλά, που δεν αναπτύσσονται σε λίγες γραμμές.
Αφοριστικό ύφος αυθεντίας και επιπόλαιες κρίσεις, χωρίς καμία επιστημονική συναίνεση.
Αν ο κύριος Hett είναι ιστορικός, εγώ διδάσκω Κβαντική Χρωμοδυναμική στο Co
ell.

Δεν νομίζω να υπάρχει πιο πλήρης μελέτη για την ιστορία του βιβλίου.
Ένας σοβαρός ακαδημαϊκός (ο οποίος δυστυχώς έφυγε πέρσι από τη ζωή) ο οποίος δίδασκε και το αντικείμενο στην Ecole nationale superieure des Science de l\'information et des bibliotheques, δεν αφήνει καμία πτυχή του θέματος χωρίς να την εξετάσει ως τη ρίζα του.
Η ιστορία της γραφής, η μετάβαση πάπυρος - κώδικας - βιβλίο, οι μεγάλοι τυπογράφοι, μέθοδοι τυπογραφικών τεχνικών, τα incunabula (και πολλά άλλα θέματα, τα οποία βλέπαμε συχνά στα κείμενα του Umberto Eco) , μελετούνται εξονυχιστικά, αποτελώντας λιχουδιά για τους απανταχού βιβλιόφιλους.
Απαραίτητο για μια σοβαρή βιβλιοθήκη.

Βιβλία όπως αυτό, αποτελούν δοκιμασία για τα νεύρα και την υπομονή του αναγνώστη. Με πλήρη απουσία βιβλιογραφικών παραπομπών, οι συγγραφείς θεωρούν αξιωματικά, ότι με την αποστασιοποιημένη υποτίθεται θεώρηση του Μακεδονικού, θα είναι αντικειμενικοί. Θα συμφωνήσω απόλυτα με την κριτική του Histor10 και στην βιβλιογραφία που προτείνει, θα συμπλήρωνα το "Η Μακεδονία στη μέγγενη της Τρίτης Διεθνούς και του ΚΚΕ" του
Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου εκδόσεις Πελασγός.
Ενδεικτικό παράδειγμα ρομαντικής η ανιστόρητης γραφής (στην κρίση του αναγνώστη) σελ. 51-52 "Αν και η επιδίωξη αυτή (δηλαδή της δημιουργίας Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας) που έφτανε στους οραματισμούς του Ρήγα Βελεστινλή (!!!) εγκαταλειφθηκε μετά το 1925,η Κομμουνιστικής Διεθνής, παρέμεινε συνεπής στη θέση της για την υπεράσπιση των μειονοτικών πληθυσμών (!!!!)

Ο κύριος Παπαφλωράτος καλύπτει ένα σημαντικό κενό στην ελληνική βιβλιογραφία, με το συγκεκριμένο έργο.
Ο συγγραφέας, παρουσιάζει τις διμερείς απόψεις Τουρκίας και Ελλάδας για το νομικό καθεστώς των νησιών του Αιγαίου, (ιδιαίτερα της Λήμνου και της Σαμοθράκης) και με στιβαρή νομική επιχειρηματολογία και με πλήρη υποστήριξη από τις συνθήκες του Διεθνούς δικαίου, θεμελιώνει το δικαίωμα οχύρωσης και εξοπλισμού των ελληνικών νήσων.
Το τομίδιο αυτό, οφείλουν να το μελετήσουν όλοι στο ΥΠΕΞ και στο διπλωματικό σώμα.
ΥΣ
Η έκδοση που διαθέτω είναι του 2017. Η παρούσα έκδοση είναι επαυξημένη και έχει ένα επιπλέον κεφάλαιο, που αφορά στο Τουρκο-Λιβυκό μνημόνιο.

Για αρχή, να πούμε δυο λόγια για τον συγγραφέα.
Ο Αχμέτ Νταβούτογλου υπήρξε ο 26ος Πρωθυπουργός της Τουρκίας, έχει θητεύσει ως Υπουργός Εξωτερικών και μέχρι πρόσφατα
ήταν σύμβουλος του Ερντογάν σε θέματα Γεωστρατηγικής.

Σχετικά με το βιβλίο;
Είναι ένα εκπληκτικό αριστούργημα υψηλής επιστημονικής γραφής,το οποίο πρέπει να διδάσκεται υποχρεωτικά στα Ελληνικά
Πανεπιστήμια και στις Στρατιωτικές Σχολές.
Ο Νταβούτογλου, αναλύει εκπληκτικά τις προυποθέσεις Ισχύος και Στρατηγικής ενός κυρίαρχου κράτους, ενώ παράλληλα συνδέει το
παρελθόν της Τουρκίας (Ωθωμανική Αυτοκρατορία) με τις προκλήσεις του σήμερα.

Το δεύτερο μέρος του βιβλίου, είναι αφιερωμένο στις περιοχές στρατηγικού ενδιαφέροντος της Τουρκίας (Αιγαίο,Μέση Ανατολή,
Άπω Ανατολή,Βαλκάνια) ενώ εξετάζει και τις σχέσεις της με την Ευρωπαική Ένωση.
Σχετικά με το Αιγαίο και την Κύπρο, περιορίζεται σε μια στρατηγική κυρίως ανάλυση λίγων σελίδων (σελ.266-280) ενώ είναι
χαρακτηριστικό, ότι δεν παρουσιάζει κάποιο νομικό επιχείρημα, που να δικαιολογεί τις αξιώσεις της Τουρκίας, για θέματα όπως
το FIR,η ΑΟΖ,η υφαλοκρυπίδα,τα 12 ναυτικά μίλια κτλ

Το βιβλίο αυτό αποτελεί την Γεωπολιτική ατζέντα του μέλλοντος της Τουρκίας.
Και για το λόγο αυτό, είναι ένα σπουδαίο βιβλίο

Για όποιον θέλει μια επιπλέον βιβλιογραφία για παρόμοια θέματα, θεωρώ υποχρεωτική τη μελέτη \'\'Θεωρία του Πολέμου\'\'
του Παναγιώτη Κονδύλη(εκδ.Θεμέλιο), τα έργα των μεγάλων θεωρητικών των Διεθνών Σχέσεων(Watson,Mearsheimer,Waltz,Carr) από τις εκδόσεις Ποιότητα και το \'\'Νομικό Καθεστώς των Νήσων του Αιγαίου\'\' του Ιωάννη Παπαφλωράτου (εκδ.Σάκκουλα)

Μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση, της εξαιρετικά σημαντικής περιόδου της Δημοκρατίας της Βαιμάρης, η οποία απευθύνεται μάλλον σε αμερικάνικο αναγνωστικό κοινό, καθώς είναι φανερό, οτι ο συγγραφέας δεν διαθέτει την ευρωπαική εγγύτητα, όταν αναφέρεται σε γεγονότα πριν το 1918 (ο Μπίσμαρκ και η ενοποίηση του Ράιχ, ο πόλεμος των χαρακωμάτων) ενώ σε διάφορες αναδρομές, δεν αναφέρονται καθόλου ορισμένα σημαντικά γεγονότα, όπως η διπλωματία της Αυστροουγγαρίας,οι μάχες της Υπρ, του Βερντέν, του Σομμ κτλ.

Τα θετικά σημεία του βιβλίου, είναι η συνοπτική παρουσίαση (ως πρόλογος) των πολιτικών και στρατιωτικών πρωταγωνιστών της δεδομένης περιόδου, καθώς επίσης και η εξέταση των πολιτικών φορέων και τάσεων, που δημιουργήθηκαν μέχρι την επικράτηση του NSDAP.
Επίσης, η μετάφραση της κυρίας Φωτεινής Πίπη είναι λαμπρή, με το βιβλίο να έχει πολύ ομαλή ροή και ρυθμό.
Επιπλέον, ο συγγραφέας βασίζεται κυρίως σε γερμανόφωνη βιβλιογραφία και αναφέρει αρκετές πληρφορίες, για θέματα πολιτικής, οικονομίας και κοινωνιολογίας , που δύσκολα αναφέρονται σε πιο συγγράματα.

Τα αρνητικά του βιβλίου, είναι ότι ο συγγραφέαςς δεν ακολουθεί μια γραμμική χρονική παρουσίαση των γεγονότων, γεγονός που πιθανόν να κουράσει τον αναγνώστη ενώ κάποιες φορές κάνει αναφορές του τύπου ΄΄η σύγχρονη έρευνα έχει επιβεβαιώσει (η καταρρίψει) το ότι.....΄΄ χωρίς να κάνει κάποια βιβλιογραφική παραπομπή.
Τέλος, η κρίση του για τη δράση του Χίτλερ, στο Σύνταγμα Λίστ (σελ.83-85) εκτός του ότι παραβιάζει κάθε έννοια λογικής, είναι και επιστημονικά απαράδεκτη, καθώς η (δικαιολογημένη εκ των υστέρων) εμπάθεια του, συσκοτίζει την αμερόληπτη κρίση που πρέπει να διαθέτει ένας ιστορικός.

Για μια πιο στιβαρή ιστορική παρουσίαση της συγκεκριμένης περιόδου, μπορείτε να εμπιστευτείτε το αριστούργημα του Heinrich Winkler ΄΄Βαιμάρη.Η Ανάπηρη Δημοκρατία. 1918-1933΄΄ από τις εκδόσεις Πόλις.

Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο και δεν μπορώ να το κρίνω.
Άσχετα αν ο τίτλος του σε προδιαθέτει αρνητικά, μπορώ να τον δεχθώ, αν ο συγγραφέας μπορεί να υποστηρίξει τις απόψεις του, με νηφάλιο τρόπο και ανάλογη βιβλιογραφία.
Θα το αγοράσω σίγουρα και θα καταθέσω τη γνώμη μου.
Χωρίς όμως να θέλω να φανώ \'\'εξυπνάκιας\'\', η εικόνα στο εξώφυλλο είναι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη από τη γνωστή φωτογραφία του Παύλου Νιρβάνα στην Πλατεία Δεξαμενής το 1906.
Δεν ξέρω ποιόν βαραίνει το λάθος... τον τυπογράφο, την επιμελήτρια ή τον εκδότη;
Μπορεί το βιβλίο να είναι πραγματικά αξιόλογο (και το γράφω χωρίς καμία δόση ειρωνείας)
αλλά τέτοιο εξόφθαλμο λάθος, δείχνει πολύ πρόχειρη δουλειά...