Ούτε γι\' αστείο δεν θα συνέκρινα τον Βίλας με τον Καμπρέ. Είμαι στη σελ. 95 και αμφιβάλλω αν θα το τελειώσω. Προς το παρόν κρατάω μια πισινή, δύο αστέρια.

Καιρό είχα να διαβάσω ένα τόσο άσχημο έργο. Δεν μου ενέπνευσε καμία ευχαρίστηση, μόνο ανία και κατά περιόδους θυμό. Το τέλειωσα επειδή έλπιζα να βρω κάτι ενδιαφέρον, αλλά τίποτα.

Η Λε Γκεν είναι μία από τις αγαπημένες μου συγγραφείς (η άλλη είναι η Ντόρις Λέσινγκ) και το διήγημα "Αυτοί που φεύγουν από την Όμελας" ένα από τα πιο συγκλονιστικά κείμενα που έχω διαβάσει. Όλα τα έργα της αξίζουν, ακόμα και οι φτερόγατες. Μεγάλη απώλεια ο θάνατός της, αν και αυτή τη συλλογή την έχω διαβάσει στην ιταλική της μετάφραση (i dodici punti cardinali), προς τιμήν της θα το πάρω και στα ελληνικά.

Αξιόλογος συγγραφέας, είναι το καλύτερο από τα βιβλία του που έχω διαβάσει μέχρι τώρα, το πιο πνευματικό

Ιστορικό μυθιστόρημα, ευκαιρία για να ρίξω μια ματιά σε μια περίοδο, πέραν της γέννησης του τουρκικού κράτους, και των Βαλκανίων γενικά. Το έχω διαβάσει καιρό τώρα και η εντύπωση που μου άφησε είναι πολύ καλή.

Κυκλοφόρησε το Γενάρη του 1995, πώς γίνεται να μην έχει γραφτεί μία κριτική γι\' αυτό το διαμάντι, ισάξιο των έργων του Τέρι Πράτσετ;

1. Και μόνο ο πρόλογος του συγγραφέα αρκεί για να διαψευστούν όσοι υποστηρίζουν ότι ο Ελρόι είναι ακροδεξιός.
2. Πώς ειναι δυνατόν να μην επανεκδίδεται τέτοιο βιβλίο;

Ο Αύγουστος Κορτώ, αρχικά γνωστός στο σχετικά ψαγμένο αναγνωστικό κοινό, απέκτησε "όνομα" κάποια χρόνια πριν όταν δέχτηκε επίθεση από κάτι λυσσασμένα σκυλιά των ελληνικών τσοντοκάναλων, επειδή σε μια πρόσκληση που του έκαναν απάντησε δημοσίως ότι έχει καλύτερα πράγματα να κάνει, για παράδειγμα να ασχολείται με τον άντρα του. Τότε τον γνώρισαν και όσοι ποτέ δεν έχουν ανοίξει ένα βιβλίο στη ζωή τους, όχι βέβαια σαν συγγραφέα αλλά σαν κάποιον που του αξίζει φτύσιμο αν όχι και η τύχη του Ζακ Κωστόπουλου. 40 χρονών, είναι ένας συγγραφέας που τιμά τη χώρα μας με "Το βιβλίο της Κατερίνας", τη "Ρένα", τη "Σκυλίσια ζωή" (που τελείωσα χτες). Τον ευχαριστώ.

Θεωρώ τον Κορτώ έναν από τους μεγάλους σύγχρονους έλληνες συγγραφείς και τη Σκυλίσια ψυχή ένα έργο που σε κάνει να στοχάζεσαι. Αν και δεν το έχω τελειώσει, του δίνω ήδη 5 αστέρια.

Καλωσορίζω το νέο έργο της Λε Γκεν, διάβασα την ιταλική μετάφραση χρόνια πριν. Θεωρώ ότι κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι οι κίνδυνοι που απορρέουν από την ομογενοποίηση, από την κοινωνική "μονοκαλλιέργεια" (όπως πάντα η Λε Γκεν θέτει βαθιά φιλοσοφικά ζητήματα). Ελπίζω οι υπεύθυνοι των εκδοτικών οίκων να ρίχνουν μια ματιά στα σχόλια των αναγνωστών και να εκδώσουν και άλλα βιβλία της που ακόμα δεν έχουν μεταφραστεί στη γλώσσα μας. Όσα έχω διαβάσει μέχρι τώρα, όλα όσα κυκλοφόρησαν στα ελληνικά και στα ιταλικά, είναι υψηλότατου επιπέδου. Κι ας μην ξεχνούν να επανεκδίδουν τίτλους που εξαντλούνται (η κρίση χτύπησε άγρια τον πολιτισμό).