Πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα για κόμικ με βάση το άλμπουμ των Doors του 1970, ωστόσο, πολλές σελίδες περιέχουν μόνο στίχους από τραγούδια του άλμπουμ, και σκίτσα με το συγκρότημα. Επίσης, υπάρχουν κάποια λάθη στην επιμέλεια της έκδοσης, όπως και μια ψυχεδελική ασάφεια σε κεφάλαια του βιβλίου, τα οποία όλα έχουν τον τίτλο ενός από τα τραγούδια του άλμπουμ.

Πέρα από αυτό, όμως, να υπογραμμίσω την λειτουργικότητα των περισσότερων έγχρωμων σκίτσων που σε μεταφέρουν στα τέλη της δεκαετίας του \'60 με αρχές του \'70, και η πολύ έξυπνη αναφορά στη σημεία των καιρών π.χ. στο πόλεμο του Βιετνάμ, στο φιλοσοφικό πνεύμα της εποχής , στο πνεύμα ελευθερίας και την πολιτικοποίηση των κοινωνικών ομάδων, τα οποία όλα επιτυγχάνονται εδώ μέσα από τους στίχους γνωστών τραγουδιών του \'Morrison Hotel\'.

Να μην ξεχάσω να πω ότι το εξώφυλλο του μουσικού άλμπουμ είναι από φωτογράφηση των Doors στο καφέ του ξενοδοχείου \'Morrison Hotel\' στο Los Angeles.

Για πρώτη φορά, ο Μαρής διχάζει το αναγνωστικό κοινό τόσο πολύ όσον αφορά την αξιολόγηση ενός βιβλίου του. Αυτό ίσως συμβαίνει, γιατί, ενώ περιέχει για πρώτη φορά τόσο πικάντικες περιγραφές των ερωτικών σχέσεων κάποιων προσώπων, στο τέλος, δίνει την αίσθηση της σχεδόν απόλυτα προβλέψιμης πλοκής με την αίσθηση του μυστηρίου να \'τρεμοσβήνει\' στο μεγαλύτερο μέρος του μυθιστορήματος.

Στα θετικά στοιχεία του βιβλίου σίγουρα είναι οι πολύ προσεκτικά σκιαγραφημένοι χαρακτήρες με έντονες τις ατομικές διαφορές στην προσωπικότητα, όπως και οι αρκετά εύστοχοι διάλογοι που αποτελούν και το στοιχείο για να κρατήσει σε εγρήγορση το μυαλό των αναγνωστών.

Παραδόξως, δεν υπάρχουν στιγμές που να περιγράφεται η κατανυκτική ατμόσφαιρα της περιοχής του Αγίου Όρους παρά μια διεκπεραιωτική αναφορά στη καθημερινότητα των μοναχών και στην περιουσία του Αγίου Όρους. Αντίθετα, μεγαλύτερη εντύπωση προκαλούν εδώ κάποια στοιχειωτικά γεγονότα της Κατοχής που εμπλέκουν τουλάχιστον 3 από τους ήρωες του βιβλίου στο αιματοβαμμένο κυνήγι για την απόκτηση του περιβόητου \'Σταυρού των Κομνηνών\'.

Προτεινόμενο για το καλοκαίρι!

Βαθμολογία: 3,3/5 ή 6,6/10.

Είναι, βέβαια, το βιβλίο που ξεκίνησε τη \'Nesbomania\' σε πολλές χώρες του κόσμου, το οποίο, όμως, έχει αρκετές αδυναμίες, ειδικά, στον ρυθμό της αρκετά προβλέψιμης πλοκής και στη σκιαγράφηση του χαρακτήρα του Χάρι Χόλε. Σε πολλά σημεία, οι αναφορές του Νέσμπο στη κουλτούρα των Αβορίγινων καλύπτει την ουσία του βιβλίου, ενώ δεν υπάρχει και ξεκάθαρος συγγραφικός στόχος τουλάχιστον μέχρι τη μέση. Στα θετικά είναι το \'νουάρ πρόσωπο\' του κοσμοπολίτικου Σίντνυ, κάποιοι δευτερεύοντες χαρακτήρες και η κατακλείδα του μυθιστορήματος. Βαθμολογία: 6,4/10.

Για μένα, είναι το χειρότερο από άποψη χιούμορ και βασικής ιστορίας απ\' όλη τη σειρά. Υπάρχουν πολλές επαναλήψεις και \'χοντροκομμένο\' χιούμορ σε όλο το βιβλίο. Η προσπάθεια σάτιρας της εφήμερης προβολής, φήμης και επιτυχίας στον κόσμο της μουσικής και του θεάματος δεν \'περνά\' στον θεατή.

Η συγκεκριμένη έκδοση περιέχει τις 9 πρώτες ιστορίες με ήρωες τον Αρσέν Λουπέν και τον αιώνιο διώκτη του, τον επιθεωρητή Γκαλιμάρ, η οποία εκδόθηκε το 1907. Τα διηγήματα είναι άνισα μεταξύ τους ως προς τον ρυθμό και την ουσία της πλοκής, ενώ πολλές φορές το διάχυτο χιούμορ φαίνεται να \'καπελώνει\' τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα που επιθυμεί να δημιουργήσει ο Λεμπλάν.

Βαθμολογία: 3/5 ή 6/10.

Δεδομένου του γεγονότος ότι κυκλοφόρησε το βιβλίο το 1948, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, την εποχή που είχε διωχθεί ο Ράιχ, καταλαβαίνω τη διάχυτη οργή του για το πού έχει οδηγηθεί ο άνθρωπος και ο πολιτισμός της εποχής του. Δεν δικαιολογώ όμως, και ειδικά για την εποχή μας, το επιβλητικό, απόλυτο και αρκετά επιθετικό του ΄ύφος\' σε όλο το βιβλίο με το οποίο δείχνει ότι θέλει να κατηγορήσει και να πιέσει περισσότερο παρά να προτρέψει τον \'ανθρωπάκο\' να γίνει άνθρωπος ουσιαστικά. Στα θετικά του βιβλίου είναι η διαχρονικότητα του θέματος και η επιδραστικότητά του ακόμα και σήμερα, όπως και πολλές αλήθειες για τη διαβρωτική τροχιά που είχε πάρει η ανθρωπότητα εκείνη την εποχή. Θα μπορούσε να ήταν 30-40 σελίδες μικρότερο γιατί πλατιάζει ο συγγραφέας χρησιμοποιώντας την επανάληψη στα παραδείγματά του αρκετές φορές.

Πρόκειται ένα από τα πιο γνωστά και κλασικά βιβλία για τη τέχνη της πειθούς που φαντάζομαι θα έχουν διαβάσει αρκετοί πολιτικοί. Εμπνευσμένος από τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους φιλοσόφους, παρουσιάζει την τέχνη της διαλεκτικής εριστικής μέσα από διάφορα σχετικά παραδείγματα και τεχνάσματα που προβάλλουν καί τα πλεονεκτήματα καί τα μειονεκτήματα της με, ίσως, ένα τρόπο κυνικό. Κλασικό και χρήσιμο μεν, ντεμοντέ στην δομή και στον ρυθμό που έχει γραφτεί δε.

Μερικά βιβλία πλέον το έτος 2023 αρχίζουν να χάνουν την διαχρονικότητά τους, και το συγκεκριμένο είναι, κατά τη γνώμη μου ένα από αυτά. Ενώ ξεκινά με ενδιαφέρον η ιστορία του Χάρρυ Χάλλερ (1927) που είναι ένας μοναχικός \'λύκος της στέπας\', ένας ήρωας της καθημερινότητας αρκετά απομακρυσμένος από τα εγκόσμια και τις εξελίξεις της εποχής του, στη συνέχεια, η πομπώδης, αργόσυρτη και αμφιλεγόμενη γραφή του Έσσε καθιστά το βιβλίο από παρωχημένο έως και βαρετό.

Ο Τζερόουμ δείχνει τις χιουμοριστικές του προθέσεις από την αρχή της νουβέλας, ωστόσο στο τέλος δίνει την εντύπωση στο αναγνωστικό κοινό ότι διαβάζει κάτι παρωχημένο και ξεπερασμένο. Πέρα από αυτό, σε αρκετές περιπτώσεις, ίσως, (λόγω της μετάφρασης) δεν περνά η χιουμοριστική \'πινελιά\' και διάθεση στον αναγνώστη, ενώ κάπου στη μέση υπάρχει η αίσθηση του κορεσμού. Οφείλω, όμως, να αναφέρω ότι εκφράζει αρκετές αλήθειες που προκαλούν το γέλιο σε θέματα όπως π.χ. οι σχέσεις, ο έρωτας, τα επιπλωμένα διαμερίσματα ή το φαγητό.

Το 1ο μισό του βιβλίου κινείται σε τόνους κοινωνικού θρίλερ, ωστόσο το 2ο μισό είναι πολύ πιο ατμοσφαιρικό και αγωνιώδες. Η Χούλντα παρουσιάζεται πολύ πιο ανθρώπινη από άλλους βασικούς ήρωες αστυνομικών μυθιστορημάτων, αλλά ο επίλογος δημιουργεί ανάμεικτες σκέψεις και συναισθήματα. Οφείλω, όμως, να αναφέρω ότι ο Γιόνασσον καταπιάνεται με 2 άκρως φλέγοντα σύγχρονα, αλλά και διαχρονικά, κοινωνικά θέματα.