To εξώφυλλο του βιβλίου υπόσχεται μια πολύ πιο πειστική και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα από αυτή που τελικά παρουσιάζει ο Sallis σε ένα κοινωνικό μυθιστόρημα μυστηρίου υπερβολικά αμερικάνικης και βραδυφλεγούς κοπής που από το 2ο μισό και μετρά δείχνει να μην έχει τόση ουσία, όση προσπαθεί να αφήσει να φανεί στην αρχή η ροή των γεγονότων.

Οι χαρακτήρες δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, ενώ το πιο θετικό στοιχείο του βιβλίου είναι κάποιες γλαφυρές περιγραφές της αμερικάνικης επαρχίας, γιατί μόλις ολοκληρώνεται η ανάγνωση του, η ιστορία που ξεδιπλώθηκε βαδίζει κατευθείαν προς τα μονοπάτια της λήθης.

Πρόκειται για ένα, επίσης, αρκετά \'αμερικάνικο\' ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου, το οποίο \'χτίζει\' αντίστροφα την πλοκή απ\' ό τι έχει συνηθίσει το αναγνωστικό κοινό, δηλ. η δράση δεν προέρχεται κυρίως από τα γεγονότα που διαδραματίζονται, αλλά από τις αντιθέσεις στην προσωπικότητα των 3 βασικών ηρώων του βιβλίου. Χτίζοντας πάνω σε αυτό το ενδιαφέρον στοιχείο, η McFadden κάνει μια πολλά υποσχόμενη αρχή στην ιστορία, η οποία ωστόσο εμφανίζει σκαμπανεβάσματα στην ροή της πλοκής ειδικά στο 1ο μισό, το οποίο πολλές φορές θα εκπλήξει το αναγνωστικό κοινό με τις αντιδράσεις που παρουσιάζουν κυρίως οι 3 βασικές ηρωίδες.

Ήδη από την ανάγνωση της \'4ης πόρτας\' (1987), το αναγνωστικό κοινό μπορεί εύκολα να συνειδητοποιήσει ότι ο Halter αρέσκεται στο να χρησιμοποιεί ως λογοτεχνικά τεχνάσματα, την απίστευτη σύμπτωση, τη σπάνια περίπτωση ενός γεγονότος, τον φοβερό συγχρονισμό στα γεγονότα, αλλά και την οφθαλμαπάτη.

Στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα βρετανικού \'ύφους\', όμως, οι πολυσύνθετοι και μακροσκελείς διάλογοι μεταξύ ειδικά των 4 βασικών αντρικών προσώπων του βιβλίου από την μέση και μετά δίνουν μια χαοτική και επιτηδευμένη διάσταση στην πλοκή, η οποία δείχνει να γίνεται ένα μέσο περιττής λογοτεχνικής ευρηματικότητας, ώστε να εντυπωσιάσει ο Halter. Η ατμόσφαιρα της εποχής ναι με είναι αρκετά πειστική, αλλά και αρκετά παρωχημένη ταυτόχρονα, ενώ η ολοκλήρωση της ιστορίας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και κάπως προβλεπόμενη. Στα θετικά πάντως στοιχεία να προσθέσω την κινηματογραφική ατμόσφαιρα κάποιων γεγονότων του παρελθόντος που ρίχνουν νέο φως στην υπόθεση που εξετάζεται.

Tip: Ενώ είναι, κατά τη γνώμη μου, το τέλος αδύναμο, κάπως προβλέψιμο και λιγότερο \'δουλεμένο\' από όλο το υπόλοιπο βιβλίο, θα καταφέρει να γοητεύσει τελικά με το \'μωσαϊκό\' των χαρακτήρων των ηρώων του, και το μυστήριο που υφαίνεται με γνώμονα κάποια περίεργα σχέδια με κιμωλία.

Tip: Ίσως το καλύτερο βιβλίο του Αντωνιάδη - σε όποιους/ες αρέσουν οι μαθηματικοί γρίφοι και το \'Έτερος εγώ\' θα κάνει θετική εντύπωση.

Tip: H Γερμανίδα Hausmann γράφει σαν Σκανδιναβή και αποζημιώνει στο τέλος, αν και το 1ο μέρος του μυθιστορήματος είναι αρκετά αργόσυρτο - προτεινόμενο και σαν audiobook.

Tip: H Γερμανίδα Hausmann γράφει σαν Σκανδιναβή και αποζημιώνει στο τέλος, αν και το 1ο μέρος του μυθιστορήματος είναι αρκετά αργόσυρτο.

Tip: Μαζί με \'Το τρένο των 9.45\' είναι τα απόλυτα page tu
ers του Μαρή χωρίς τον Αστυνόμο Μπέκα - η αποτύπωση της ατμόσφαιρας των τελών του 190υ αιώνα έχει κάτι το εντελώς μυστηριακό.

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά page- tu
ers της Ελληνικής Αστυνομικής Λογοτεχνίας μέχρι τη στιγμή που κάπου προς το τέλος αρχίζουν να φαίνονται οι ελλείψεις και τα μειονεκτήματα στην πλοκή (3,3/5).

Το βιβλίο που ενέπνευσε πιθανότατα τον Νέσμπο να γράψει τον \'Χιονάνθρωπο\' - Εντυπωσιάζει μεν, αλλά καί διχάζει με κάποια προβλέψιμα και αργόσυρτα στοιχεία στην πλοκή (3,7/5).