Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα μυστηρίου το οποίο ξεκίνησα πιστεύοντας ότι έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα το κατέτασσαν στα αγαπημένα μου βιβλία του είδους, αλλά απογοητεύτηκα!
Το εξώφυλλο, ο τίτλος, η υπόθεση στο οπισθόφυλλο με προδιέθεσαν θετικά!
Ένας παλιός απόφοιτος του Μέιλ προσκαλεί για ένα Σαββατοκύριακο σε ένα έρημο ξενοδοχείο στο Κάνσας πέντε συμφοιτητές του με σκοπό................(αποφεύγω να κάνω spoiler). Στη συνάντηση αυτή από την οποία δε λείπουν οι στιγμές έντασης και τα ύποπτα βλέμματα, πολλά μυστικά του παρελθόντος βγαίνουν στην επιφάνεια, πολλά διλήμματα βασανίζουν τους ήρωες, διάφορα απρόσμενα περιστατικά συμβαίνουν, ενώ αναζητούνται κίνητρα για αποτρόπαιες πράξεις!
Σίγουρα πρόκειται για ένα διαφορετικό reunion ύστερα από το οποίο τίποτα δε θα είναι όπως πριν!
Το βιβλίο άρχισε να με κουράζει στα μισά, ενώ το τέλος το βρήκα αδιάφορο και βιαστικό! Με μπέρδεψαν, επίσης, αρκετά τα ονόματα των ηρώων, τους οποίους βρήκα πολύ αντιπαθητικούς.
Ήταν μια συμπαθητική προσπάθεια μιας νέας συγγραφέως, η οποία, όμως, θέλει αρκετή δουλειά ακόμα!

Το αστυνομικό μυστήριο συνυπάρχει με το ερωτικό και κοινωνικό στοιχείο, καθώς μέσα στο βιβλίο θίγονται αρκετά θέματα, όπως η ενδοοικογενειακή βία, οι περίπλοκες ανθρώπινες σχέσεις, τα ναρκωτικά, το λαθρεμπόριο, η απιστία, το κυνήγι του χρήματος, η δύναμη του απόλυτου έρωτα, η ζωή σε μια κλειστή κοινωνία και όλα αυτά πασπαλισμένα με μπόλικες δόσεις μυστηρίου, αγωνίας, περιπέτειας και λουκουμόσκονης, η οποία έχει πολλαπλούς ρόλους, όπως να κρύβει μυστικά, να προκαλεί τη νοσταλγία παλιών ευτυχισμένων ημερών, να θολώνει την κρίση ή να αφήνει μια γλυκιά αίσθηση!
Ο αναγνώστης ταξιδεύει στα στενά της Σύρου, στο Δημαρχείο και τα υπόλοιπα νεοκλασικά, στον Γαλησσά, στα Ψαριανά, στο Πισκοπιό, στο Κόκκινο σπίτι του Καραγάτση, αλλά και σε περιοχές του Πειραιά και στο χλιδάτο Ντουμπάι και συγχρόνως νιώθει διάφορα συναισθήματα και προβληματίζεται για διάφορα θέματα, αλλά και ενημερώνεται για τους πρώτους κατοίκους της Τρούμπας, για τους Ψαριανούς πρόσφυγες και για τη σημασία λέξεων της ναυτικής ορολογίας (σε αυτό βοηθούν οι έξυπνοι τίτλοι των κεφαλαίων).
Μυστικά και ψέματα ξεπηδούν από παντού, οι αμφιβολίες πολλές, αρχίζεις να υποψιάζεσαι διάφορα πρόσωπα και στο τέλος έρχεται η ανατροπή!
Φοβερή η πλοκή με γρήγορους ρυθμούς, συνοχή κειμένου χωρίς να γίνεται "κοιλιά" πουθενά, ολοκληρωμένοι και άριστα ψυχογραφημένοι χαρακτήρες, απλή και πειστική γραφή, ζωντανές περιγραφές!
Καθώς το διάβαζα μύριζα τις σελίδες του και ερχόταν στα ρουθούνια μου μυρωδιά από λουκούμι τριαντάφυλλο!
Περιμένω εναγωνίως το επόμενο βιβλίο της συγγραφέως!

Ο συγγραφέας με πρόφαση την κλοπή του ποδηλάτου προσφέρει στον αναγνώστη μια απολαυστική περιδιάβαση στη μεταπολεμική Ρώμη και παρουσιάζει τα προβλήματα της εποχής σε μια κοινωνία όπου το αυτοκίνητο, ως μεταφορικό μέσο, φαίνεται να απουσιάζει, ενώ η φτώχεια και η παραβατικότητα κυριαρχούν. Μας μεταφέρει στις παραγκουπόλεις στα περίχωρα της Ρώμης, εκεί όπου στεγάζονται πόρνες και κακοποιοί, οι οποίοι κλέβουν και εξαπατούν για να ζήσουν ("άνθρωποι που με επιδεξιότητα, πονηριά και, καμιά φορά, με μεγάλη ευφυΐα κατόρθωναν να ξεγελάσουν την πείνα τους"), και μας παρουσιάζει την αλληλεγγύη που υπάρχει μεταξύ τους, ενώ, ταυτόχρονα, τονίζει την ανικανότητα (;) της αστυνομίας και την αδιαφορία των συμμαχικών δυνάμεων.
"Χρονικό των κλεφτών" χαρακτηρίζει το βιβλίο ο Μπερτολίνι, γεμάτο από κλέφτες που είναι πιστοί στους δικούς τους νόμους, τους οποίους, όμως, ο ήρωας φαίνεται να τους συμπονά, να τους καταλαβαίνει, ενώ, συγχρόνως, τους κατηγοριοποιεί. Κάποιες φορές, μάλιστα, βλέπουμε ότι προσπαθεί να τους μιμηθεί ή να αποδείξει ότι είναι καλύτερός τους.
Το κείμενο είναι γεμάτο πολιτικά και κοινωνικά σχόλια, νύξεις για τη φιλία, τη θρησκοληψία, την έλλειψη μόρφωσης, μπόλικο φιλοσοφικό στοχασμό, ενώ δεν του λείπει το χιούμορ και η ειρωνεία, βασικά συστατικά του ήρωα, τα οποία τον βοηθούν να ξεπεράσει πολλές φορές τον θυμό και την απογοήτευσή του.
Στα συν του βιβλίου ανήκουν οι ζωντανές περιγραφές, το προσεγμένο λεξιλόγιο, η πρωτοπρόσωπη αφήγηση και η τελευταία παράγραφος στην οποία συμπυκνώνεται το βασικό νόημα και ο συμβολισμός της αναζήτησης του χαμένου ποδηλάτου, που δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό που ψάχνει εναγωνίως ο καθένας από μας στη ζωή.

Αμέσως μόλις το διάβασα μου γεννήθηκαν δύο ερωτήματα: Γιατί δεν το είχα διαβάσει μέχρι τώρα, αν και το είχα στα αδιάβαστα πολύ καιρό, και πόση φαντασία διαθέτει αυτή η συγγραφέας;
Πρόκειται για ένα δυστοπικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, αλληγορικό και μυστηριώδες, με πολλά Βιβλικά στοιχεία, χωρίς να έχει όμως θρησκευτικό ή διδακτικό περιεχόμενο.
Η συγγραφέας με επιδέξιο τρόπο χειρίζεται τον Βιβλικό μύθο και δημιουργεί έναν έντονο προβληματισμό σχετικά με την έννοια της ελευθερίας, τους προσωπικούς φόβους, τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, τη δύναμη του χρήματος, τη στάση των ανθρώπων απέναντι στα υλικά αγαθά, την ταξική κοινωνία, την ψυχολογία των μαζών, την εξάρτηση από την εξουσία, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Τίποτα σε αυτό το μυθιστόρημα δεν είναι τυχαίο και πρέπει να δοθεί σημασία και στην παραμικρή λέξη και φράση, καθώς το βιβλίο αποτελεί έναν εγκεφαλικό γρίφο, ένα παζλ που τα κομμάτια - στοιχεία παρουσιάζονται σιγά-σιγά για να ενωθούν στο τέλος.
Πρωτότυπο, έξυπνο, μια πραγματική έκπληξη, που, ίσως, όμως, ξενίσει όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με αυτό το είδος μυθιστορημάτων.

Το βιβλίο ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις! Κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα, με τον αναγνώστη να ταξιδεύει νοερά από το Κιλκίς, τις Σέρρες και τη Θεσσαλονίκη στην Κωνσταντινούπολη, τη Σόφια και την Ουκρανία, μια ενδιαφέρουσα πλοκή με αρκετό μυστήριο και αγωνία, δύο κεντρικοί χαρακτήρες (ένας αστυνόμος και η βοηθός του) που περιμένεις να δεις στις επόμενες σελίδες την εξέλιξή τους, καθώς μεταξύ τους υποβόσκει κάποιος ερωτισμός, γλαφυρές περιγραφές ονειρεμένων τοπίων, ήρωες ιδιαίτεροι, απρόβλεπτοι, αινιγματικοί, διάφορα θέματα που θίγονται από τη συγγραφέα, όπως η απληστία, η απώλεια, το πάθος, η ανασφάλεια, τα οποία καθορίζουν τις πράξεις των ηρώων, και, ξαφνικά, όλα τα θετικά σταματούν εκεί!
Συνειδητοποιείς γύρω στη μέση, περίπου, του βιβλίου ότι οι χαρακτήρες είναι τόσοι πολλοί που σε μπερδεύουν. Γίνεται μια πραγματική παρέλαση ατόμων οι οποίοι εμπλέκονται σε αυτό το παζλ, το οποίο αδυνατείς να συναρμολογήσεις! Συγγενείς, πρώην εραστές, συνεργάτες, δικηγόροι, λογιστές, οικιακές βοηθοί, σου δημιουργούν κάθε φορά την απορία "Τώρα, αυτός τι ρόλο παιζει στην ιστορία;". Μέχρι να προλάβεις να βγάλεις τα συμπεράσματά σου, εμφανίζεται ο επόμενος κι εσύ μένεις με αναπάντητα ερωτήματα, να περιμένεις τη μεγάλη ανατροπή, η οποία, όμως, δεν έρχεται ούτε στο τέλος, καθώς όλα, τελικά, είναι πολύ προβλέψιμα!
Το τέλος, λοιπόν, σε βρίσκει απογοητευμένο με την αδύναμη κεντρική ιστορία, τους άνευρους χαρακτήρες, την έλλειψη ανατροπών, αλλά και όλα, σχεδόν, τα επώνυμα των ηρώων, τα οποία τελειώνουν σε -ου (γιατί άραγε;)!

Στο επικό αυτό μυθιστόρημα η Σωτηρίου δεν παρουσιάζει εξωραϊσμένες τις καταστάσεις, αλλά καταγράφει αντικειμενικά τα γεγονότα και κατονομάζει θαρραλέα τους αίτιους της μεγάλης καταστροφής, τις Μ. Δυνάμεις, δηλαδή, που επιδίωκαν οικονομικές και εμπορικές σχέσεις με την Τουρκία, αλλά και τον αυξανόμενο τουρκικό εθνικισμό, καθώς και την κακή εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Για τη συγγραφέα δεν υπάρχουν Έλληνες και Τούρκοι! Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν το ίδιο και ζουν με το ίδιο ιδανικό της ήρεμης ζωής!
Τελικά, ο αναγνώστης πείθεται για το δράμα και των δύο λαών, χωρίς εθνικές προκαταλήψεις και καθώς γυρίζει τις σελίδες και περνούν από μπροστά του παραστατικές και ρεαλιστικές εικόνες των γεγονότων, νιώθει να εναλλάσσονται μέσα του έντονα συναισθήματα, όπως συγκίνηση, αποτροπιασμός, απόγνωση, αγωνία, αγανάκτηση, ενώ συγχρόνως προβληματίζεται και συνειδητοποιεί ότι ο πόλεμος μετατρέπει τον άνθρωπο σε θηρίο και ότι, όπως έχει υποστηρίξει στην ΕΛΕΝΗ του ο μεγάλος τραγικός Ευριπίδης, ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΙΚΗΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ!
Αυτό που σε ξαφνιάζει ευχάριστα είναι η γλώσσα του βιβλίου! Μια γλώσσα λαϊκή, χυμώδης, απλή, με πολλές τουρκικές λέξεις για τις οποίες, όμως, υπάρχει γλωσσάριο στο τέλος του βιβλίου που διευκολύνει την κατανόησή τους από τον αναγνώστη.
Ιστορικό ντοκουμέντο, αλλά και εξαιρετικό λογοτεχνικό κείμενο που εντάσσεται στην κατηγορία των κλασικών αναγνωσμάτων και πρέπει να διαβάσουν όλοι!!!

Ο συγγραφέας ακολουθεί τη γνωστή πετυχημένη συνταγή με τις ιστορίες που εξελίσσονται παράλληλα και δένουν στο τέλος πετυχημένα, την αναφορά, στην αρχή κάθε κεφαλαίου, στον χρόνο στον οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα, την αγαπημένη του Εύβοια σε πρώτο πλάνο, τους διαφορετικούς τρόπους αφήγησης που εναλλάσσονται, τους αληθινούς χαρακτήρες που μας θυμίζουν ανθρώπους της διπλανής πόρτας και την αναφορά σε κοινωνικά ζητήματα που απασχολούν κυρίως τις μικρές κοινωνίες.
Όλα ξεκινάνε από τη δολοφονία μιας γυναίκας στα βράχια της θάλασσας και μέσα από μια καλά δομημένη ιστορία με καταιγιστική πλοκή, πάθη, παράνομες σχέσεις, εκβιασμούς, τοκογλυφία, ναρκωτικά, οδηγούμαστε στο ανατρεπτικό τέλος!
Ο Δημήτρης Σίμος λειτουργεί ως σκηνοθέτης που μας ταξιδεύει στη Χαλκίδα και την Κάρυστο όχι μόνο με τις υπέροχες περιγραφές του, αλλά και με τη συνοδεία ελληνικών και ξένων τραγουδιών στα οποία κάνει αναφορά στο βιβλίο!
Ευρηματικός ο τίτλος τον οποίο αναλύει ο συγγραφέας στο παρακάτω απόσπασμα:
"Η υπόθεση θύμιζε καμουφλάζ ψαριού. Ήξερα πως η λύση ήταν μπροστά μου και δεν μπορούσα να τη διακρίνω. Ένα ψάρι που παίζει μαζί μου έξω από το θαλάμι του χωρίς να μπορώ να το ξεχωρίσω. Δεν μπορούσα να το δω σε τέτοιο βάθος. Έπρεπε να το οδηγήσω πιο κοντά στην επιφάνεια του νερού, εκεί όπου οι ακτίνες του ηλίου διαπερνούν το νερό και το τυφλώνουν. Ένα τυφλό ψάρι δεν μπορεί να αντιληφθεί το χρώμα του περιβάλλοντος και δεν αλλάζει χρώμα, παραμένοντας ακίνητο. Χρειαζόμουν φως, τα στοιχεία που θα χάλαγαν το καμουφλάζ του. Τα στοιχεία που θα τύφλωναν το ψάρι μου".
Εθιστικό, σκοτεινό και έξυπνο, θα σε κάνει να κολλήσεις!

Ιρλανδία, δεκαετία του \'50, μια αριστοκρατική έπαυλη, ένας φόνος στη βιβλιοθήκη, ένας περιορισμένος αριθμός υπόπτων, μια κλειστή κοινωνία, πολλά μυστικά, μια εξαφάνιση, και χιόνι, αρκετό χιόνι που δυσχεραίνει τα πάντα!
Ένα σκοτεινό, ατμοσφαιρικό αστυνομικό μυθιστόρημα που, αν και συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να το κάνουν ένα απολαυστικό ανάγνωσμα, που δε θα μπορούσες να το αφήσεις από τα χέρια σου μέχρι να φτάσεις στην τελευταία του σελίδα, όπως λέει και το οπισθόφυλλο, εντούτοις, δεν είναι έτσι!
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από αδιάφορο έως αρκετά συνηθισμένο, ως προς την πλοκή, βιβλίο, χωρίς ανατροπές, χωρίς εντυπωσιακό τέλος και με ήρωες που, όχι μόνο δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους ο αναγνώστης, αλλά τους αντιπαθεί επιπλέον! Από κάποιο σημείο και μετά δεν ενδιαφερόμουνα για την ταυτότητα του δολοφόνου, αλλά συνέχιζα να το διαβάζω γιατί έβρισκα ενδιαφέρουσες τις λυρικές περιγραφές της ιρλανδικής επαρχίας, αλλά και τις πληροφορίες που αντλούσα για τη θρησκευτική κουλτούρα των Ιρλανδών, καθώς ο νεκρός στη βιβλιοθήκη ήταν ιερέας. Αν προσθέσω, μάλιστα, στα προηγούμενα και την αρκετά ενδιαφέρουσα ψυχολογική εμβάθυνση των ηρώων που κάνει ο συγγραφέας, τα θετικά στοιχεία του βιβλίου τελειώνουν εκεί!
Όχι, δε θα το πρότεινα! Υπάρχουν πολύ πιο ενδιαφέροντα βιβλία του είδους του!

Εξαιρετικό ψυχολογικό θρίλερ με μεγάλο αριθμό υπόπτων, προδοσίες, παιδικά ανεπούλωτα τραύματα, ζήλεια εμμονές, συνεχείς ανατροπές και ένα τέλος που σε αφήνει κυριολεκτικά άφωνο. Ο συγγραφέας εμπλέκει με αριστοτεχνικό τρόπο την ψυχολογία, το αστυνομικό μυστήριο και την ελληνική μυθολογία εμπνεόμενος από τον ευριπίδειο μύθο της Άλκηστης, ενώ "δένει" με έξυπνο τρόπο τα κομμάτια της ιστορίας του.
Τα πισωγυρίσματα στον χρόνο γίνονται με τρόπο που δεν κουράζουν, η γραφή είναι απλή και στρωτή χωρίς περιττά καλολογικά στοιχεία και ανούσιους διαλόγους, η δομή άρτια και οι χαρακτήρες πειστικοί, αν και τους περισσότερους δεν τους συμπαθείς εύκολα!
Εκεί που νομίζεις ότι έχεις βρει τη λύση, ξαφνικά όλα ανατρέπονται, ενώ συνειδητοποιείς ότι η γραμμή που χωρίζει την ενοχή από την αθωότητα και τη φωτεινή από τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας, είναι πολύ λεπτή.
Το διάβασα σε δύο μέρες και το προτείνω σε όλους!

Η βασική ηρωίδα του μυθιστορήματος είναι η βροχή, η οποία οδηγεί τους ήρωες στην αναμέτρηση με τα πάθη τους, τα λάθη τους, τον έρωτα και τη μοναξιά, ανατρέπει τον ψυχισμό τους, τους φέρνει αντιμέτωπους με τον εσωτερικό τους κόσμο και τους οδηγεί στην αυτογνωσία ("ύστερα από τρεις ώρες και μερικά λεπτά, η πόλη εμφανίζεται ξανά, φωτεινή κι αλληγορική, μαγική και μυστική, διαβολική κι εξαγνισμένη").
Η βροχή, λοιπόν, αυτό το νερό το μνησίκακο, το βίαιο, το ερωτικό, το οργισμένο, το βαρύ, αλλά και το καθαρό, εξαγνιστικό, φρέσκο, ακηλίδωτο, οδηγεί στην κάθαρση.
Οι ζωντανές περιγραφές, καθώς και οι άφθονες μικρές κοφτές φράσεις και οι ελλειπτικές προτάσεις συμβάλλουν στο ατμοσφαιρικό αυτό μυθιστόρημα, το οποίο διακρίνει ρομαντισμός, αλλά και μελαγχολία.
Ευχάριστες πινελιές αποτελούν κάποια σημεία του βιβλίου, όπου ο συγγραφέας δίνει πληροφορίες για διάφορα θέματα και εντυπωσιάζει τον αναγνώστη με τις γνώσεις του (π.χ. δημόσια μαθήματα ανατομίας με εισιτήριο τον 17ο αι., δημιουργία της καταιγίδας, ποσότητα του νερού που πέφτει κάθε λεπτό στον κόσμο).
Πρόκειται για ένα αρκετά ενδιαφέρον μυθιστόρημα που το πρωτότυπο θέμα του, η κινηματογραφική αφήγηση, η προσεγμένη γλώσσα του, αλλά και ο προβληματισμός που γεννά στον αναγνώστη, το καθιστούν ένα απολαυστικό ανάγνωσμα!