Είναι ρίζα η γραφή του.Μεταφέρει τα θρεπτικά συστατικά του παρελθόντος και το αρχαίο νερό στο λόγο.Δεν έχει σημασία στις διηγήσεις του ο χρόνος αλλά εκείνο το πέρα από τον άνθρωπο αίσθημα ότι είμαστε κάτι περισσότερο από χώμα και κάπου πάμε.

Το βιβλίο έχει μια θαυμάσια αβίαστα γρήγορη ροή κάνοντας επισημάνσεις μόνο στις εξαιρετικές στιγμές που τα γεγονότα δίνουν τις κρίσιμες εξελίξεις. Οι περιγραφές στιγμών και προσώπων είναι αξιοζήλευτες και μια συγκίνηση που δεν ξέρεις από πού πηγάζει αρωματίζει τις σελίδες σαν κινηματογραφικά πλάνα. Άξιο να κάθεται στο ράφι ώστε να είναι εύκαιρο να δανειστεί από τους ανθρώπους που αγαπάς και υπολογίζεις.Η μετάφραση έβαλε τα εντελώς καινούρια της, θαρρώ!

Μια ιστορία με διαστάσεις φυλακής εντός του μυαλού που μπορεί να προξενηθεί από μια πληγωμένη σχέση. Οι πόλεμοι είναι πιο συχνοί εντός μας και γι' αυτό η φαντασία ικανών λογοτεχνών όπως ο κύριος Αντάμης έχει το δικαίωμα να οργιάσει για να μας χαρίσει αμεσότητα και απόλαυση. Ποιητικός και αντικομφορμιστής σπιλώνει τις σελίδες με πνευματικές οδύνες λογοτεχνικής χαράς. Πρέπει να του δοθεί η σημασία που του αναλογεί.Το εξώφυλλο σωστό αριστούργημα!

Μια σπίθα φέρνει πυρκαγιά που περιδιαβαίνει τα κείμενα της, εξομοιώνοντας σώματα και ιδέες ώστε να υπάρχει μια ισοτιμία που δεν αποδέχεται εύκολα η φυσική τάξη των πραγμάτων. Οι επινοήσεις και οι αυθορμητισμοί της συγγραφέως ξεχύνονται από το μελάνι της με την θαυμάσια αταξία που διδάσκεται από την ίδια τη φύση. Ένα βιβλίο πραγματικά ακαταμάχητο και μαστ, παιδιά μου! Δεν θα του δώσετε ευκαιρία αποκτώντας το πάραυτα;

Κάθε άλλο παρά κοινότοπο. Βαθύ,απύθμενο,ανεξέλεγκτο στις παρορμήσεις του. Το χαίρεσαι και το φοβάσαι.Απεραντοσύνη στις σκέψεις που σε καταδικάζει.Κάποιες φορές δυσκολεύει η ισπανική του ιδιοσυγκρασία.

Ένα βιβλίο θαρρείς γραμμένο με αυτοσκοπό το χιούμορ.Γλέντι στις σελίδες του,κομεντί ευχάριστη οι αράδες του.Ελεύθερο,δροσιστικό σαν κοκτέηλ. Καλόκαρδη διήγηση,αγαπησιάρα πρόθεση.

Φρίκη και πίκρα με περιτύλιγμα τη σάτιρα και το σαρκασμό.Ανελέητα επικριτικό και δίκαια προς μιαν εποχή που μέσα στο ψεύδος εγκυμονούσε το κακό.Κάτι μου θυμίζει αυτή η εποχή της αμεριμνησίας μέσα στον ανήθικο βούρκο.Και το βιβλίο δεν είναι μια τυχαία ιστορία,είναι ιστορία.

Συνέχεια τριλογίας,δεύτερο μέρος.Το 'να καλύτερο από τ' άλλο τα βιβλία αυτά. Εδώ ο συγγραφέας μεγαλώνει και ζυμώνεται με τους ανθρώπους,τα συναισθήματά τους και αποκτά τη δική του μόρφωση και σοφία.Ο έρωτας του δείχνει τη μαγεία του. Διαμορφώνεται πια σε εκείνο το σπουδαίο που έγινε. Ένα βιβλίο που το κρατάς με καμάρι και το ρουφάς με μεράκι και γλέντι. Απόλαυση.

Όταν το \'χα διαβάσει, το μακρινό 83,με νωπή ακόμα την απώλεια του μέγιστου μουσικού, είχα ταραχτεί με τις γήινες και συνταρακτικές περιγραφές σχετικά με τη θνητή υπόσταση του Μ.Λ. Εντούτοις για πρώτη φορά έλαμψε μέσα μου η διάσταση του ανθρώπου τραγική όσο και μεγαλειώδης. Η οδύνη του θανάτου και η νοσταλγία ημερών που δε ζήσαμε επιτείνει το μεταφυσικό μέσα μας και γιγαντώνει το όνειρο στα όρια του ανυπόφορου και του τελεσίδικου. Τότε άκουσα και το ΄΄κανένας δε μου μίλησε\'\' και μπλέχτηκα οριστικά στη μελαγχολία του καιρού μας.

Βρισκόμαστε σε μια μελαγχολική περιγραφή μιας μικρής ιστορίας της περιήγησης στον μικρόκοσμο που φέρνει στην επιφάνεια την επιθυμία μας για απόλυτη ευτυχία αλλά και μια ματιά στο βάθος μιας αστοχίας που κρύβεται πίσω από κάθε τι που κυνηγάμε. Με φταίχτη εμάς τους ίδιους με τιμωρό τις ενοχές μας και με όνειρα που σαν χίμαιρες τρέχουν να μας αποφύγουν. Θαυμάσια παραβολή των αναζητήσεων και των αναιτίως χαμένων ηδονών.