Παρόλα τα κάποια δυνατά σημεία του (ποιητικός λόγος, δυνατές περιγραφές) το βιβλίο είναι συνολικά κουραστικό και δεν προσφέρεται για χαλαρή ανάγνωση. Σε μερικά σημεία είναι και ασυνάρτητο δεδομένου ότι στην ιστορία υπεισέρχονται άγνωστες μορφές και ψάχνεις να βρεις τι έχει συμβεί και πώς συνδέονται με την όλη -τραγική- ιστορία, ας είναι καλά το παράρτημα που βοηθάει λίγο στην αποκατάσταση των πραγμάτων. Αξιοσημείωτη η σπουδαία μετάφραση της κας Ζαχαριάδου, πραγματικός άθλος, αναδεικνύει τα δυνατά σημεία και την ποιητικότητα του κειμένου.

Πραγματικά αναρωτιέμαι τι ήθελε να μάς πει ο συγγραφέας με το εν λόγω βιβλίο.. Αποσπασματικές ιστορίες ατάκτως εριμμένες και ασύνδετες, σκέψεις που έρχονται και φεύγουν και ο αναγνώστης να προσπαθεί να βγάλει άκρη μέσα από αυτή τη θολούρα. Δεν θα το πρότεινα ιδίως σε όσους ενδιαφέρονται να διαβάσουν μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος ή έστω κάτι από όλα αυτά. Κρίμα πραγματικά γιατί νομίζω πως υπάρχει ενδιαφέρον για προσέγγιση με τη λογοτεχνία των γειτονικών χωρών και την καλύτερη κατανόηση των βαλκανικών λαών. Αν υπάρχει κάποια πρόταση επί τούτου ευπρόσδεκτη (έχω μείνει στο Γεφύρι του Δρίνου).. Μετάφραση προσεκτική ωστόσο απουσιάζει η επεξήγηση γεγονότων και προσώπων που αναφέρονται στο κείμενο.

Μέγας ψυχοανατόμος και αναλυτής της δυτικής οικογένειας ο Φράνζεν, πραγματικά μερικές φορές οι προσεγγίσεις του λες και εκφράζουν τις βαθύτερες σκέψεις σου. Το εν λόγω βιβλίο έχει από όλα: ενεργειακή μετάβαση, ζωή στην Ανατολική Γερμανία και στο Βερολίνο, Αμέρικανικη ύπαιθρο, κυβερνοχώρος και wikileaks και κυρίως ενδοοικογενειακές και διαπροσωπικές διαμάχες και κρίσεις με την ανάγλη για συναίνεση και συνεννοήση στο τέλος να κερδίζει. Στο πώς παρουσιάζονται όλα αυτά τα κάπως ασύνδετα πράγματα με τρόπο ώστε να σου κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος συνίσταται η μεγάλη μαστοριά του συγγραφέα. Προφανώς κάποια μέρη δεν έχουν το ίδιο ενδιαφέρον ενώ και κάπου εμφανίζονται κοιλιές,π.χ. στο προτελευταίο κεφάλαιο, αλλά μιλάμε για 700+ σελίδες..Από τα τρία του Φράνζεν (Διορθώσεις, Ελευθερία και Αγνή) θεωρώ ότι είναι το πιο φιλόδοξο ως εγχείρημα.

Σπουδαίος συγγραφέας ο Φαλλάντα.Το έργο εξελίσσεται σε δύο επίπεδα: αρχικά (Τόμος Α) γίνεται περιγραφή της ζωής στο Βερολίνο τον καιρό του πληθωρισμού ενώ στο δεύτερο τόμο μεταφερόμαστε σε ένα μικρό οικισμό της Ανατολικής Γερμανίας και στην αγροτική ζωή/δραστηριότητα εκεί. Η μετάβαση και αλλαγή της θεματολογίας δημιουργεί ένα κενό μέχρι ο αναγνώστης να εξοικειωθεί στο νέο περιβάλλον αλλά με λίγη υπομονή αυτό ξεπερνιέται. Προφανώς και λόγω του όγκου του το έργο απαιτεί μια αφοσίωση αλλά τελικά πιστεύω σε ανταμοίβει. Γλώσσα απλή και ρέουσα, ενδιαφέρουσα προσέγγιση σε θέματα ζωής και φιλοσοφίας και αναπαράσταση του πληθωριστικού περιβάλλοντος της Γερμανίας εκείνη την εποχή (είμαστε στο 1923), για όποιον ενδιαφέρεται προφανώς. Η μεταφραστική προσπάθεια πολύ καλή. Μετά το "Μόνος στο Βερολίνο" που το θεωρώ το αρτιότερο έργο του, είναι το δεύτερο που θα πρότεινα για κάποιον που θα ήθελε να εντρυφήσει περισσότερο στο έργο του συγγραφέα.

Πολύ ενδιαφέρον συγγραφέας ο Γιόσα, κατά την άποψή μου από τους αξιότερους που ανταμείφθηκαν με ένα βραβείο Νόμπελ. Στο συγκεκριμένο περιγράφει τη ζωή κάποιων έφηβων που για διάφορους λόγους εγγράφονται σε μια στρατιωτική σχολή. Η συντροφικότητα, τα προβλήματα της ενηλικίωσης και τα εφηβικά άγχη, οι παιδικοί έρωτες, η ζωή του στρατοπέδου δίνονται με ωραίο τρόπο και συμπαρασύρουν τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι γνωριμίας με τη ζωή στη Λίμα (κυρίως) του Περού. Αξιολογότατο, ίσως από την άλλη να γίνεται λίγο βαρετό στις γυναίκες αναγνώστριες που δεν τους νοιάζει τι γίνεται στο στρατό..

Μου άρεσε πολύ το στήσιμο και η ανάπτυξη του βιβλίου. Ο κεντρικός ήρωας παρουσιάζεται κυρίως μέσα από την οπτική και τις περιγραφές των υπολοίπων, οπότε χτίζεις την εικόνα του μέσα από τρίτους. Εκεί βλέπεις και τη ψυχοσύνθεση και την προσέγγιση των άλλων. Ευφυές,όπως επίσης και η εν γένει ιδέα του ανθρώπου που γκρεμίζει τα τείχη και φεύγει συμπαρασύροντας τους υπόλοιπους και ταράζοντας τα λιμνάζοντα ύδατα και τις καθιερωμένες πρακτικές.

Άνισο και ημιτελές βιβλίο, προς τιμή του ο Καζαντζάκης δεν το δημοσίευσε όσο ζούσε, υπάρχουν πολύ πιο ολοκληρωμένα έργα του για τα θέματα που πραγματεύεται. Ξεχωρίζει η πρώτη ενότητα όπου ο συγγραφέας βγάζει όλα τα απωθημένα του για τον τυραννικό πατέρα.

Ωραίος παραμυθάς ο Κούρκοφ, το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα δίνοντας εικόνες από την Ουκρανία επί Σοβιετίας, στη μετάβαση και προ πολέμου με τη Ρωσία. Το βιβλίο αδικείται από την επιμέλεια του κειμένου και την εν γένει ποιότητα της έκδοσης, αλλά η ενόχληση ξεπερνιέται εύκολα με την ροή της αφήγησης.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση η συνταγή πέτυχε. Ξεχωρίζουν οι πολύ ωραίες και εύστοχες περιγραφές συναισθημάτων και καταστάσεων που αφορούν ανθρώπους στα σαράντα τους και όχι μόνο ενώ πολύ πετυχημένη και η συσχέτισή τους με την πρόσφατη πολιτική πραγματικότητα της Μεγ. Βρετανίας. Σού κρατάει το ενδιαφέρον της ανάγνωσης μέχρι το τέλος, συστήνεται ανεπιφύλακτα. Μπορεί να διαβαστεί και ανεξάρτητα από τη "Λέσχη των τιποτένιων".

Νομίζω υπερεκτιμημένο. Αν κάποιος ενδιαφέρεται να εισαχθεί στην ανθρωπογεωγραφία της Τσετσενίας και την πρόσφατη ιστορία της, το εν λόγω βιβλίο προσφέρει μια δυνατότητα έστω και αν έχει γραφτεί από Αμερικανό. Ωστόσο από εκεί και πέρα η ιστορία παρουσιάζεται μονότονη, ο συγγραφέας προσπαθεί με εξυπνακισμούς και μελοδραματισμούς να δείξει το ζόφο μιας χώρας σε εμπόλεμη κατάσταση και ο αναγνώστης ψάχνει να βρει πού πάει η ιστορία..Επίσης η μετάφραση σε κάποια σημεία θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Εξαίρεση η περιγραφή του ακρωτηριασμού,συγκλονιστική.