Το βιβλίο γράφτηκε πριν από το Γκιακ, αλλά έχει πολλά κοινά στοιχεία κι είναι εξίσου δυνατό. Είναι κι αυτό μια συλλογή διηγημάτων με θέμα τον θάνατο σε πολλές εκδοχές. Αφηγητές είναι συνήθως θύματα ή δολοφόνοι, ο Κάιν, ένας στρατιώτης του Μεγαλέξανδρου, κ.α.
Τα βιβλία του Παπαμάρκου είναι πολύ πυκνογραμένα και πλήρη νοήματος. Από την πρώτη ανάγνωση μένει κυρίως το σοκ και για να τα καταλάβεις καλύτερα, επιβάλλεται κατά τη γνώμη μου να τα ξαναδιαβάσεις. Ο συγγραφέας μας είπε ότι χρησιμοποιεί τη βία και τον θάνατο ως αφορμή για μια υπέρβαση. Οι ήρωές του υπερβαίνουν τα ανθρώπινα δεδομένα. Θεωρούν εαυτούς και γίνονται «ένα άλλο ζώο».

Ο συγγραφέας αφηγείται τα παιδικά του χρόνια με την οικογένεια, πρώτα ως αριστεροί πρόσφυγες στην Ουγγαρία, όπου ήταν παχουλός, κι έπειτα στην πατρίδα όπου έρρεψε, κάτι που έκανε εντύπωση στον θεολόγο και τον δάσκαλο. Η ζωή στο χωριό και τη μεταπολεμική Ελλάδα.

Παλαιστινιακή ποίηση των Μαχμούντ Νταρουΐς, Σαμίχ Αλ Κάσεμ και Ταουφίκ Ζαγιάντ σε συλλογική μετάφραση επιμέλειας Ελένης Τζατζιμάκη, πρόλογο Γιώργου Μαργαρίτη, εισαγωγή του Πρέσβη της Παλαιστίνης και χαρακτικά Δημήτρη Κατσικογιάννη από τις Εκδόσεις Ειρήνη. Η έκδοση περιλαμβάνει πολυσέλιδη ιστορική επισκόπηση του μεσανατολικού καθώς κι ιστορία της παλαιστινιακής λογοτεχνίας.
.
.
Συγγνώμη
.
Ονειρεύτηκα τα πανηγύρια που πήγαινα παιδί.
Ονειρεύτηκα δυο μεγάλα μάτια.
Ονειρεύτηκα αυτή με την πλεξούδα.
Ονειρεύτηκα μια ελιά που δεν πουλιέται και λίγα γρόσια.
Ονειρεύτηκα τα απόρθητα τείχη της Ιστορίας σου,
τον μύθο της αμυγδαλιάς
που τον καημό ανάβει
στις νύχτες τις ατέλειωτες.
Ονειρεύτηκα τους δικούς μου,
της αδερφής το μπράτσο που μ\' αγκάλιαζε,
μετάλλιο ανδρείας.
Ονειρεύτηκα μια νύχτα καλοκαιρινή
κι ένα καλάθι σύκα.
Ονειρεύτηκα πολλά,
πολλά ονειρεύτηκα,
γι\' αυτό συγχώρεσέ με.

Η εικονογραφημένη βιογραφία της Ρόζας Λούξεμπουργκ, λοιπόν, σε κείμενο και σχέδια της Κέιτ Έβανς, επιμέλεια κι επίμετρο Πολ Μπιλ και μετάφραση Σώτης Τριανταφύλλου από τις Εκδόσεις Πατάκη.
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου 1871 σε μια οικογένεια Εβραίων της Πολωνίας. Ένα πρόβλημα υγείας στο πόδι κι η λανθασμένη αντιμετώπισή του από τον γιατρό την ανάγκασε να κουτσαίνει και να φορά ειδικά παπούτσια εφ\' όρου ζωής.
Από μικρή υπήρξε επαναστάτρια κι άρχισε να αψηφά τον τρόπο που ο κόσμος αντιμετώπιζε τις γυναίκες, τους Εβραίους, τους φτωχούς. Σ\' αυτούς τους τελευταίους θ\' αφιέρωνε τη σκέψη, τους αγώνες, τη ζωή και τον θάνατό της, καθότι σε νεαρή ηλικία ασπάστηκε τις προοδευτικές ιδέες για έναν κόσμο δίκαιο για όλους. Έζησε σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, στρατεύτηκε στο σοσιαλιστικό κίνημα, φυλακίστηκε, βασανίστηκε και σκοτώθηκε από τα τάγματα ασφαλείας Φράικορπς, προαγγέλους των ναζί, στην εύθραστη δημοκρατία της Βαϊμάρης. Όπως το βλέπω τώρα, αυτή κι ο Καρλ Λίμπνεχτ ήταν η μόνη εναλλακτική της Γερμανίας εκτός του Χίτλερ.
Η έκδοση δεν έμεινε απόλυτα πιστή στην ιστορία. Κάποιες επιμέρους λεπτομέρειες αλλοιώθηκαν για δραματουργικούς σκοπούς, αλλά αυτά τα σημεία επισημαίνονται κι αναλύονται στις εκτενείς σημειώσεις ενώ το επίμετρο εξετάζει την παρακαταθήκη της.

Στα έντεκα διηγήματα αφηγήτριες είναι γυναίκες της διπλανής πόρτας. Γυναίκες παντρεμένες με υπερόπτες ποιητές, γυναίκες που μισούν τις μήτερες τους, γυναίκες που τις απατούν, γυναίκες που απατούν. Η συγγραφέας απεικονίζει την πατριαρχική πραγματικότητα σε όλο της το μεγαλείο με ιστορίες που θα μπορούσαν κάλλιστα να συμβαίνουν εδώ καθώς και σ\' οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, πράγμα που εξηγεί τη μεγάλη απήχηση του βιβλίου στο δυτικό κόσμο, δύσκολο για μη αγγλόφωνο συγγραφέα.
Η Μπουζάροφσκα είναι Βορειομακεδόνισσα και μισή Ελληνίδα. Δεν υπάρχουν σύνορα. Εδώ είναι Βαλκάνια!
Το βιβλίο ανεβαίνει στο θέατρο με καλές ηθοποιούς.

Ο νεαρός Διονύσης κατά τη διάρκεια ενός καβγά με τη μητέρα του αυτοπυροβολείται στο κεφάλι, αλλά αυτό που κατορθώνει είναι να καταστρέψει το πρόσωπό του. Επιζεί, αλλά εκεί που ήταν πριν η μύτη το στόμα και το σαγόνι του είναι τώρα μια μεγάλη τρύπα.
Δεκαπέντε χρόνια μετά κι αφού έχει κλειστεί στο σπίτι, μια γιατρός του λέει ότι υπάρχει ελπίδα, αν θέλει ν\' αναλάβει ένα μεγάλο ρίσκο.
Το βιβλίο μιλά για μια πολύ ιδιαίτερη μορφή αναπηρίας, το να ζεις χωρίς πρόσωπο. Οι άνθρωποι που μετακινούνται με καροτσάκι μπορούν να βγουν έξω και να δείξουν το πρόσωπο τους. (Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι οι συνθήκες στη χώρα μας είναι ευνοϊκές για οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας ειδικά και μετά τη νέα εξαγγελία για τα ΜΜΜ). Ο Διονύσης πρέπει να φορέσει μια μαύρη μάσκα, αλλά ενώ μπορεί να περπατήσει, δεν μπορεί να μιλήσει, να φάει, να φιλήσει.
Το βιβλίο μιλά επίσης για τη μητρότητα και πως αυτή μπορεί να καταπιεί το παιδί είτε πριν είτε μετά το ατύχημα. Μιλά, επίσης, για τις ανθρώπινες σχέσεις την εποχή του διαδικτύου και πως αυτό μερικές φορές απελευθερώνει, όταν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις αλλιώς με τον κόσμο.
Τέλος, η συγγραφέας έχει κάνει μεγάλη έρευνα για τα ιατρικά ζητήματα που εξετάζει στο βιβλίο και παρουσιάζει μια πλήρη εικόνα του θέματος για τη χώρα μας και τη διεθνή κοινότητα.

Η συγγραφέας πάσχει από διπολική διαταραχή. Έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρική κλινική. Αυτό είναι ένα βιβλίο για την εμπειρία της εκεί. Ένα πολύ δυνατό βιβλίο.
.
.
[Ο νοσηλευτής]
.
"Δεν μπορώ να κοιμηθώ" είπα σε κάποιον με άσπρα που πέρασε δίπλα από το κρεβάτι μου κι αυτός μου χαμογέλασε
"Καινούργια είσαι;" με ρώτησε
"Εσύ είσαι καινούργιος" ήθελα να του πω. "Εγώ είμαι σε αυτό το τριπάκι χρόνια τώρα".
"Ναι, καινούργια είμαι".
"Θα δω τον φάκελό σου και θα σου φέρω κάτι να κοιμηθείς, εντάξει;"
"Εντάξει".
Και όντως μου έφερε
Και κοιμήθηκα
Και από εκείνο το βράδυ αυτός ο νοσηλευτής έγινε ο αγαπημένος μου, όπως ήταν ο αγαπημένος όλων
Γιατί άκουγε
Και δεν σε κοιτούσε σαν να είσαι τρελός
Ούτε μια φορά δεν κοίταξε έτσι
Κανέναν μας
.
.
[Take it easy baby]
.
Μου έλειπε η μουσική πολύ
Και στα μεγάλα ζόρια άκουγα από μακριά τους Doors να τραγουδάνε
"Take it easy, baby
Take it as it comes
Don\'t move too fast
And you want your love to last
Oh, you\'ve been movin\' much too fast"
Ο Αλέξανδρος
Ο αδερφός μου σε ένα από τα mail του όταν ήταν Νέα Ζηλανδία μου το είχε πει αυτό
Του έλεγα για τις φρίκες που έτρωγα, μια πάνω μια κάτω σε ένα τρενάκι του λούνα παρκ χωρίς σταματημό
"Και, όπως λένε και οι αγαπημένοι σου Doors, take it easy baby, take it as it comes...".

27 Οκτωβρίου 1940: Ο μικρός Πέτρος εύχεται να γίνει κάτι και να μη χρειαστεί να πάει αύριο στο σχολείο γιατί δεν ζωγράφισε τον χάρτη της Αυστραλίας, που τους είχε βάλει ο κύριος Λουκάτος. Και γίνεται πόλεμος.
Δυστυχώς δε μεγάλωσα με βιβλία της Άλκης. Πριν από μερικά χρόνια διάβασα το «Με μολύβι Φάμπερ Νο.2» και το «Καπλάνι της βιτρίνας» επίσης σε κόμιξ. Έβλεπα και τη σειρά. Σκοπεύω ν\' αναπληρώσω αυτό το κενό.
Το βιβλίο έχει μπει στη Χρυσή Λίστα των Elniplex του 2021 κι έχει λάβει το «Βραβείο εικονογράφησης βιβλίου για παιδιά και νέους» του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου την ίδια χρονιά. Άξια, αν θέλετε τη γνώμη μου, λόγω του σεβασμού με τον οποίον αντιμετώπισαν το έργο και τη συγγραφέα οι δημιουργοί καθώς και για το αποτέλεσμα. Το 2023 έχει ανακηρυχθεί Έτος Άλκης Ζέη για τη συμπλήρωση των εκατό χρόνων από τη γέννησή της.

Το βιβλίο μιλά για ένα μικρό φάντασμα που θέλει να γίνει φίλος με τ\' άλλα τερατάκια, αλλά ντρέπεται. Θα μάθει ότι ο καλύτερος τρόπος ν\' αποκτήσεις φίλους είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς.
Νομίζω ότι φαίνεται πως έχει τρομερή εικονογράφηση.

«24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1945

Η πιο ωραία θάλασσα:
αυτή που ακόμα δεν ταξιδέψαμε.
Το πιο ωραίο παιδί:
ακόμα δε μεγάλωσε.
Οι πιο ωραίες μέρες μας:
αυτές που ακόμα δε ζήσαμε.
Κι ο πιο ωραίος λόγος που θέλω να σου πω:
αυτός που ακόμα δε σου είπα...»